Μέρες μάχης, μέρες κλιμάκωσης για τη μεγάλη απεργιακή αναμέτρηση!

 
Απομένουν λίγες μόνο μέρες μέχρι τη γενική απεργία της 9ης Νοέμβρη. Με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα να μεταφέρουμε το απεργιακό μήνυμα παντού. Απαιτούνται γενικός ξεσηκωμός και οργάνωση. Να σηκώσουμε στο πόδι κάθε τόπο δουλειάς. Να δουλέψουμε παλικαρίσια, μέρα και νύχτα, με εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη. Με υπομονή και επιμονή. Υπάρχουν δυνατότητες και προϋποθέσεις η απεργία να αποτελέσει ένα αποφασιστικό βήμα για την κλιμάκωση του αγώνα μας γενικότερα αλλά και στους κλάδους.

Το καθήκον που βαραίνει καθέναν από μας που βρεθήκαμε μπροστά στην οργάνωσή της είναι να αποτελεί ο απεργιακός αναβρασμός και ξεσηκωμός πρώτο θέμα σε κάθε χώρο δουλειάς, περιοχή και κλάδο.

Εξαντλούμε όλα τα περιθώρια μέχρι την τελευταία στιγμή

Να επιδιώξουμε τις τελευταίες αυτές μέρες να καλύψουμε κάθε καθυστέρηση κι αδυναμία που διαπιστώσαμε στην οργάνωση της μάχης, χωρίς να φύγει ούτε στιγμή από το μυαλό μας ότι υπάρχουν ακόμη περιθώρια να φτάσει η φωνή των συνδικάτων παντού, σε κάθε εργοστάσιο, εργοτάξιο, καράβι, γραφείο, αμαξοστάσιο, εμπορικό κατάστημα, ξενοδοχείο.

Τα καθήκοντα που χρεωθήκαμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, για να ανέβει ένα επίπεδο πάνω η συλλογική μας δουλειά δεν έχουν τελειώσει. Να μη μείνει σωματείο που να μην έρθει σε επαφή με τους εργαζόμενους παντού, να συμβάλει ώστε να γίνουν συζητήσεις και να παρθούν αποφάσεις απεργιακές.

Οι σωματειακές επιτροπές και οι χιλιάδες εργαζόμενοι που συμμετείχαν σε αγωνιστικά ψηφοδέλτια, είναι μια κρίσιμη δύναμη που δεν μπορεί να μείνει μακριά από την οργάνωση ενός τόσο σημαντικού σταθμού όπως η γενική απεργία.

Η δέσμευσή μας να έρθουμε κοντά στους εργαζόμενους, να δεθούμε μαζί τους, να κρατήσουμε ψηλά την αγωνιστική διάθεση, χτυπώντας την ανοχή και την αναμονή που μεθοδεύονται από τον αντίπαλο από την πρώτη ώρα που εξαγγέλθηκε η απεργία, συνεχίζει να κινεί κάθε μας ενέργεια μέχρι την Τετάρτη 9 Νοέμβρη.

Να φροντίσουμε με κάθε τρόπο οι εργαζόμενοι να πειστούν να πάρουν μέρος και στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Να είναι μαζικές, μαχητικές, ζωντανές, με τα λάβαρα των συνδικάτων ψηλά. Τα πανό των συνδικάτων να είναι καλαίσθητα, να μεταφέρουν το μήνυμα ότι κάθε εργοστάσιο, κάθε κλάδος παίρνει μέρος. Τα συνθήματά μας να ζωντανεύουν τη συγκέντρωση, να αφήσουν το αποτύπωμα της ελπίδας, της αισιοδοξίας, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Οι συγκεντρώσεις σε μεγάλους εργασιακούς χώρους, οι περιοδείες, οι Γενικές Συνελεύσεις που έγιναν μέχρι σήμερα δεν πρέπει ούτε να μας εφησυχάσουν ούτε να πούμε ότι κάναμε αρκετά.

Μπορούν και την τελευταία στιγμή να μπουν στη μάχη κι άλλες νέες δυνάμεις, που θα συμμετάσχουν ενεργητικά στην οργάνωση και υλοποίηση της απεργίας. Μπορούν και τις τελευταίες μέρες να ανοίξουν νέα μέτωπα πάλης, που όχι μόνο θα μεγαλώσουν και θα κάνουν ακόμη πιο ορμητικό το απεργιακό ποτάμι, αλλά θα εξασφαλίσουν και τη συνέχεια του αγώνα με ακόμη καλύτερους όρους.

Το γεγονός ότι με αφορμή και τη μεγάλη πανελλαδική σύσκεψη του Ιούνη μέχρι και σήμερα ήρθαμε σε επαφή με εκατοντάδες σωματεία και συνδικαλιστές που μπορεί να μη συμφωνούν σε όλα με το ΠΑΜΕ, δείχνει ότι όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν πως η δύναμη των εργαζομένων είναι στην οργάνωση, η ελπίδα τους στον αγώνα, με όπλο τους την αλληλεγγύη.

Δεν υπάρχουν «λύσεις» για τον λαό που να μη βάζουν σε κίνδυνο τα κέρδη

Ολο και περισσότεροι κατανοούν ότι η αγωνιστική διεκδίκηση με κριτήριο τις ανάγκες μας χρειάζεται τον συντονισμό του βηματισμού της δράσης των σωματείων, αλλά και την αλληλεγγύη, ως προϋπόθεση για αγώνες με αντοχή και συνέχεια, στηριγμένους στην πλούσια πείρα από τις μεγάλες κινητοποιήσεις σε σημαντικούς κλάδους και χώρους δουλειάς.

Τα θετικά αποτελέσματα αυτών των κινητοποιήσεων, όπως η υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, απαντάνε σε όλους αυτούς που μιλούν για αναποτελεσματικότητα των αγώνων. Αυτά τα αποτελέσματα είναι ανάγκη να τα γνωρίζει η εργατική τάξη και έχουμε ευθύνη να την ενημερώσουμε και να τα αξιοποιήσουμε σε άλλους κλάδους και χώρους δουλειάς. Η προσπάθεια που γίνεται από τη μεγαλοεργοδοσία τις τελευταίες μέρες για να παρεμποδιστούν τα συνδικάτα να έρθουν σε επαφή με τους εργαζόμενους, οι πρόσφατες προσπάθειες ποινικοποίησης και απαγόρευσης κινητοποιήσεων στις Μεταφορές είναι απάντηση σε εκείνους που με κουτοπονηριές λένε ότι «με μια απεργία δεν βγαίνει τίποτα».

Ολο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι δεν έχει καμιά αξία να περιμένουν από την κυβέρνηση να τους λύσει τα προβλήματα. Αυτός ο χρόνος αναμονής είναι χαμένος χρόνος. Γιατί, περιμένοντας τις λύσεις από αυτούς που δημιουργούν το πρόβλημα προκειμένου να βγει ο χειμώνας, αυτό που είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο είναι ότι θα παγώσουν οι πολλοί για να σκάσουν οι λίγοι. Γιατί, περιμένοντας να έρθει ξανά να κυβερνήσει κάποιος «ικανότερος», πιο «φιλολαϊκός», θα δοθεί ο αναγκαίος χρόνος να παγιωθούν όσα αντεργατικά μέτρα έχουν παρθεί, για να συνεχίσει το γαϊτανάκι του επόμενου από εκεί που το άφησε ο προηγούμενος.

Τα ψίχουλα «ανακούφισης» που εξαγγέλλει η κυβέρνηση και για τα οποία πλειοδοτούν τα κόμματα που επιδιώκουν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση, όχι μόνο δεν επαρκούν για να καλύψουν τις τεράστιες αυξήσεις στην Ενέργεια και στα τρόφιμα, αλλά και οι ίδιοι ομολογούν ότι είναι μέτρα προσωρινά.

Ξέρουν και οι δύο ότι λύσεις που να μη βάζουν σε κίνδυνο τα κέρδη δεν υπάρχουν. Αντίθετα, οι «λύσεις» που προκρίνουν έχουν στόχο να αυξήσουν τα κέρδη που τροφοδοτούνται διπλά, τόσο από τη βαθιά εκμετάλλευση των εργαζομένων όσο κι από την αρπαγή όλο και μεγαλύτερου μέρους από τους ήδη τσακισμένους μισθούς.

Κι αφού το ξέρουν καλά, βάζουν σε πλήρη λειτουργία τον μηχανισμό που στόχο έχει να μην οδηγήσει σε ρήξη της «κοινωνικής συνοχής» μπροστά στην εντεινόμενη δυσαρέσκεια, στον πληθωρισμό και την ενεργειακή κρίση. Ελίσσονται, με σκοπό να κρύψουν τα αδιέξοδα αυτού του βάρβαρου συστήματος και να σβήσουν εν τη γενέσει τους τα όποια αγωνιστικά σκιρτήματα των εργαζομένων, όχι μονάχα στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη.

Γι' αυτό άλλωστε το ελπιδοφόρο αγωνιστικό - απεργιακό κύμα σε πολλές χώρες της Ευρώπης, που στις περισσότερες περιπτώσεις αφορά αποφάσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων με μεγάλη συμμετοχή και διάρκεια, έχει ήδη ανησυχήσει όχι μόνο τις κυβερνήσεις αλλά και τα επιτελεία του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Διδάγματα «ανοχής» και «αναμονής» από τη ΓΣΕΕ

Για όσους εκφράζουν την άποψη ότι στην Ελλάδα η ΓΣΕΕ ακολουθεί διαφορετικό δρόμο, τα ίδια τα γεγονότα έρχονται να τους διαψεύσουν, παρά την προκήρυξη γενικής απεργίας στις 9 του Νοέμβρη.

Καταρχάς η απεργία αποφασίστηκε αφού τα συνδικάτα πίεζαν από τον Σεπτέμβρη, όταν πριν ακόμη από την έλευση του χειμώνα εκατομμύρια εργατικές οικογένειες δυσκολεύονταν να «βγάλουν» τον μήνα κόβοντας ακόμα και βασικά είδη διατροφής. Οταν εργαζόμενοι σε αρκετούς κλάδους, από τη Βιομηχανία και τον Τουρισμό μέχρι τις Αερομεταφορές, μετά από μια περίοδο απληρωσιάς και ανασφάλειας την περίοδο της πανδημίας, όχι μόνο φορτώθηκαν όλα τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης αλλά βίωσαν πρωτόγνωρη εντατικοποίηση, ατέλειωτες ώρες δουλειάς και με μισθούς πείνας.

Και μάλιστα πρόκειται για περίοδο που ενώ συνδικάτα από πολλούς κλάδους βρίσκονταν σε απεργιακό ξεσηκωμό (COSCO, ναυτεργάτες, ΛΑΡΚΟ, «Μαλαματίνα», Τουρισμός - Επισιτισμός κ.ά.), η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ όχι μόνο αρνήθηκε να ενώσει την αγωνιστική ορμή που διαφαινόταν αλλά φρόντισε να «διδάξει» ξανά ανοχή και αναμονή, για να δώσει χρόνο να ξετυλιχθεί όλο το αντεργατικό και αντιλαϊκό κουβάρι της κυβέρνησης και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Μια ματιά αν ρίξει κανείς στο Δελτίο Τύπου των 189 λέξεων της ΓΣΕΕ είναι αρκετή για να καταλάβει τι είδους απεργία «οργανώνει» η Συνομοσπονδία. Με αναφορές όπως «να μην ενταθούν οι συνθήκες εργασιακής ζούγκλας που ήδη υφίστανται οι εργαζόμενοι», ή το γεγονός ότι χρεώνουν την ακρίβεια στην αισχροκέρδεια, προσπαθούν να καθορίσουν από τώρα το ταβάνι των διεκδικήσεων, που δεν είναι τελικά άλλο από αυτό που «επιτρέπει» η κυβέρνηση και δρομολογεί για ακόμη μια φορά. Από τη μια, δηλαδή, αποδοχή της «εργασιακής ζούγκλας» αφού έτσι καθορίζεται η έξοδος από την καπιταλιστική κρίση, αλλά να αποφευχθεί η έντασή της. Κι από την άλλη, να αθωωθεί το κέρδος και να κρυφτεί όσο το δυνατόν περισσότερο ότι σε αυτό βρίσκεται η αιτία της ακρίβειας και της αδυναμίας των λαϊκών στρωμάτων να επιβιώσουν.

Γι' αυτό άλλωστε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ στο σύνθημα των συνδικάτων «Λαέ, μην σφίξεις άλλο το ζωνάρι» αντιτάσσει σε άρθρο του το... «Κάν' το όπως οι Ισπανοί», προκρίνοντας μια «Εθνική Κοινωνική Συμφωνία» (κυβέρνησης - εργοδοτικών οργανώσεων - συνδικάτων), ένα «Σύγχρονο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ υποχρεώσεων και δικαιωμάτων για όλους - τις επιχειρήσεις και την εργασία». Φαίνεται όμως ότι και στην Ισπανία δεν πολυκαταλαβαίνουν περί «κοινωνικών συμβολαίων» αλλιώς δεν θα απαντούσε η εκεί «καλή κυβέρνηση» με καταστολή και συλλήψεις σε απεργούς, σε μια χώρα που το 48,7% που πληρώνει ενοίκιο κινδυνεύει από τη φτώχεια και είναι το υψηλότερο ποσοστό στην ΕΕ.

Να τι λέει η ΓΣΕΕ στην ανακοίνωσή της: «Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα επιβάλλεται να έχουν μια θέση στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου, για το σχεδιασμό και την εφαρμογή μέτρων κατά της κρίσης. Αυτή είναι η δοκιμασμένη μέθοδος για την επιτυχή διαχείριση της κρίσης». Οι εργαζόμενοι όμως έχουν πείρα από το παρελθόν για τους «κοινωνικούς διαλόγους» που οδήγησαν σε επώδυνους συμβιβασμούς, όπως στην Κοινωνική Ασφάλιση, στις εργασιακές σχέσεις, στις Συλλογικές Συμβάσεις, που έγιναν το κρεβάτι του Προκρούστη. Σε αυτούς τους διαλόγους προσφέρθηκαν θυσία στα επιχειρηματικά συμφέροντα και την κερδοφορία τους δικαιώματα των εργαζομένων.

Αναφέρει ακόμη: «Οι κυβερνήσεις και η ΕΕ δείχνουν να μην μπορούν να ξεπεράσουν αυτήν την κρίση. Το τίμημα της αδράνειας ή της υιοθέτησης λανθασμένων αντιδράσεων, όπως αυξήσεις επιτοκίων, πάγωμα μισθών ή επιστροφή στην αποτυχημένη ατζέντα λιτότητας, θα είναι καταστροφικό». Δηλαδή, από τη μια, καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορούν η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της να γίνουν φιλολαϊκές και, από την άλλη, ότι η επίθεση στην εργατική τάξη είναι από λάθος και όχι επίθεση με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Με τον ίδιο τρόπο καλεί την κυβέρνηση, με «ευθύνη» να δώσει λύσεις.

Δεν βάζουμε «φρένο» στις διεκδικήσεις μας

Τα συνδικάτα δεν έχουν ανάγκη από «φρένα» στις διεκδικήσεις τους, γιατί αυτές καθοδηγούνται από τις ανάγκες των εργαζομένων. Κι αυτές είναι όχι μόνο αυξημένες αλλά και σε πλήρη αναντιστοιχία με τις δυνατότητες της εποχής και τον παραγόμενο πλούτο.

Να γιατί στις 9 Νοέμβρη πρέπει να κλείσουν οι επιχειρήσεις, να πλημμυρίσουν οι δρόμοι από απεργούς. Θα είναι μεγάλη παρακαταθήκη για τη συνέχεια η επιτυχία αυτής της απεργίας. Θα είναι το πιο σημαντικό βήμα για την κλιμάκωση ενός αγώνα που θα έχει συνέχεια. Να αποτελέσει σταθμό στην ανάγκη ενίσχυσης της κοινής δράσης της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ, μικρεμπόρων, των φτωχών βιοπαλαιστών αγροτών, της νεολαίας.

Και είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δείξουν καμία εμπιστοσύνη στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, στις πλειοψηφίες στην ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Εχουν ενεργό ρόλο στην επίθεση που έχουμε δεχτεί όλα αυτά τα χρόνια, στη μείωση των απαιτήσεων των εργαζομένων.

Αντί για «πάγωμα» μισθών και αυξήσεις που δεν εξασφαλίζουν ούτε ένα κουλούρι τη μέρα, τα συνδικάτα μπαίνουν στη μάχη διεκδικώντας υπογραφή ΣΣΕ με γενναίες αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα. Αντί για πάταξη της «αισχροκέρδειας», οι εργαζόμενοι απαιτούν φθηνό ρεύμα για τον λαό, κατάργηση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης και του ΦΠΑ σε πετρέλαιο, βενζίνη, φυσικό αέριο και ηλεκτρική ενέργεια. Αλλά και γενναία μείωση στις τιμές και κατάργηση του ΦΠΑ στα βασικά είδη πλατιάς κατανάλωσης. Διαγραφή χρεών για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά.

Προχωράμε με μεγαλύτερη αισιοδοξία, προσφορά και απαιτητικότητα βάζοντας τολμηρούς στόχους για την οργάνωση και την κινητοποίηση περισσότερων δυνάμεων.

Του
Γιώργου ΠΕΡΡΟΥ*
*Ο Γ. Πέρρος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και της Γραμματείας του ΠΑΜΕ