Απ' τον ουρανό;

Στις συνήθεις προειδοποιήσεις για αυτοπροστασία από τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» εξαντλήθηκε ξανά χτες η ...προετοιμασία του κρατικού μηχανισμού για την αντιμετώπιση της κακοκαιρίας «Ariel», που αναμενόταν να πλήξει την Αττική. «Ο σώζων εαυτόν σωθείτω», δηλαδή, με τα κυβερνητικά επιτελεία να κουνούν προκλητικά το δάχτυλο της ατομικής ευθύνης, ειδικά τώρα που ο χειμώνας δείχνει τα δόντια του.

Αλήθεια, ποια «ατομική ευθύνη» θα μπορούσε να σώσει τους 250 νεκρούς από τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» της τελευταίας 20ετίας, με τη συντριπτική πλειοψηφία να χάνουν τη ζωή τους στα ορμητικά νερά και στα λασπόνερα κάποιας μεγάλης πλημμύρας επειδή βρέθηκαν τη λάθος ώρα στο λάθος σημείο;

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, την περίοδο αυτή καταγράφηκαν περισσότερα από 500 «ακραία φαινόμενα», με ισάριθμες σχεδόν πλημμύρες. Τι νόημα όμως έχουν οι αριθμοί όταν οι ίδιες έρευνες διαπιστώνουν ότι ολόκληρες περιοχές είναι εντελώς αθωράκιστες από φυσικές καταστροφές, ότι η ζωή και η περιουσία του λαού βρίσκονται σε μόνιμο κίνδυνο;

Η πλέον επίφοβη περιοχή είναι η Αττική, όπου κατοικεί το 35% του πληθυσμού και παράγεται το μισό και πλέον ΑΕΠ της χώρας. Μια ματιά όμως στην άναρχη χωροταξία του Λεκανοπεδίου, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα αντιπλημμυρικά έργα βρίσκονται μονίμως στα αζήτητα κυβέρνησης, Περιφέρειας και δήμων, επειδή δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο, εξηγεί γιατί η Αθήνα πλημμυρίζει και γιατί με κάθε νεροποντή πνίγεται ή κινδυνεύει κόσμος.

Οι διαπιστώσεις επιστημόνων ότι «όπως έχει δομηθεί σήμερα η Αττική, είναι αδύνατη η πλήρης αντιπλημμυρική προστασία» είναι ομολογία ότι χωρίς χωροταξικό σχεδιασμό που να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, χωρίς ολοκληρωμένο κεντρικό σχέδιο από το κράτος και κατάργηση της εμπορευματοποίησης της γης, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική προστασία για τον λαό.

Ακόμα και εκεί που γίνονται κάποια αντιπλημμυρικά έργα, έχουν τοπικό - αποσπασματικό χαρακτήρα, για να αντιμετωπίσουν προσωρινά τα φαινόμενα. Μεγαλύτερα και σημαντικότερα έργα προσκρούουν σε ανυπέρβλητα εμπόδια, που προκύπτουν από την ίδια τη λειτουργία και τους σιδερένιους νόμους του καπιταλισμού, όπου οι ανάγκες της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας θυσιάζονται στον βωμό της κερδοφορίας μιας χούφτας ομίλων.

Τέτοιος είναι π.χ. ο «κανόνας» του «κόστους - οφέλους», που προκρίνει ως λιγότερο κοστοβόρες για το κεφάλαιο και το κράτος τις πενιχρές αποζημιώσεις των πληγέντων όταν το κακό συμβεί, από το να δαπανώνται τα αναγκαία κονδύλια για αντιπλημμυρική - αντισεισμική - αντιπυρική θωράκιση και πρόληψη του λαού. Τέτοια είναι και η ατομική ιδιοκτησία - εμπορευματοποίηση της γης, με θεματοφύλακα το κράτος, που βάζει εμπόδια μεταξύ άλλων και στον αντιπλημμυρικό σχεδιασμό.

Μέσα από τον «φακό» αυτού του κράτους, του εχθρικού απέναντι στις λαϊκές ανάγκες, πρέπει να δει κανείς και τα υπαρκτά φαινόμενα έλλειψης συντονισμού ανάμεσα σε διαφορετικές διοικητικές περιφέρειες, ακόμα και υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού, που είναι επιλεκτικά ανίκανος να προστατεύσει την περιουσία και τη ζωή του λαού, στέκεται όμως στο ύψος των περιστάσεων για να διευκολύνει και να στηρίξει την κερδοφόρα δράση του κεφαλαίου, σε βάρος μάλιστα του περιβάλλοντος, με νόμους που στρώνουν το έδαφος για μελλοντικές καταστροφές από φυσικά φαινόμενα.

Τι είναι για παράδειγμα η νομοθεσία που επιτρέπει την επιχειρηματική δραστηριότητα ακόμα και εκεί που «γλείφει το κύμα», εμποδίζοντας «με το γράμμα του νόμου» την πορεία ενός ρέματος προς τη θάλασσα; 'Η τι είναι οι προδιαγραφές χρηματοδότησης μεγάλων έργων (π.χ. αυτοκινητόδρομων) που δεν περιλαμβάνουν ολοκληρωμένες αντιπλημμυρικές παρεμβάσεις κατά μήκος της διαδρομής, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε τεχνητά «φράγματα» που προκαλούν πλημμύρες;

Οι πλημμύρες λοιπόν και οι άλλες φυσικές καταστροφές δεν πέφτουν ...από τον ουρανό. Ο ένοχος για τις απώλειες ζωών και περιουσιών έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται αστικό κράτος, κράτος του κεφαλαίου, σε βάρος των αναγκών του λαού. Γι' αυτό η σωτηρία από τις πλημμύρες και η προστασία από τις φυσικές καταστροφές δεν θα έρθουν από τους συνήθεις υπόπτους, τις κυβερνήσεις ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, που λιβανίζουν την ατομική ευθύνη για να κρύψουν και να απαλλάξουν το κράτος από τις δικές του ευθύνες.

Διέξοδο θα δώσει η πάλη του λαού, η διεκδίκηση μέτρων πρόληψης και ουσιαστικής προστασίας από πλημμύρες, φωτιές και σεισμούς, με το βλέμμα στραμμένο σε ένα άλλο κράτος, που φροντίδα του θα είναι η ικανοποίηση των διευρυμένων λαϊκών αναγκών.