Η ανάγνωση των αποτελεσμάτων των βουλευτικών εκλογών της 21ης Μάη 2023, με μια πρώτη ματιά, μπορεί να είναι πολυεπίπεδη, ξεκινώντας απ' την ανάγνωση - ερμηνεία στα αποτελέσματα για το κάθε κόμμα ξεχωριστά.
Αυτή η προσέγγιση γίνεται κατά κόρον από τα αστικά ΜΜΕ, έντυπα, τηλεοπτικά και διαδικτυακά. Είναι προσέγγιση που εύκολα συναντιέται με την εμπειρία, την πρώτη φαινομενική ανάγνωση, αλλά και με αρκετή συναισθηματική φόρτιση.
Για ένα σημαντικό μέρος όσων δεν ψήφισαν τη ΝΔ - που ως σύνολο αποτελούν και πλειοψηφία στο σύνολο των ψηφισάντων - προκαλεί από έκπληξη έως και θυμό, έως έναν βαθμό δικαιολογημένα, η ποσοστιαία εκλογική πρωτιά της, με δεδομένες τις κυβερνητικές ευθύνες στο ροκάνισμα του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος με την ενεργειακή κρίση, τα ανεβασμένα νοίκια, αλλά και τους πλειστηριασμούς, το σκάνδαλο «Predator», την αστυνόμευση των πανεπιστημίων, την οργή που προκάλεσε το προδιαγεγραμμένο έγκλημα της σιδηροδρομικής σύγκρουσης στα Τέμπη, το μπάχαλο στο δημόσιο πρωτοβάθμιο και νοσοκομειακό σύστημα Υγείας, τα χάλια της δημόσιας Εκπαίδευσης και τόσα άλλα.
Σε αυτού του τύπου την αγανάκτηση σπρώχνουν άρθρα όπως «Θρίαμβος Μητσοτάκη - συντριβή Τσίπρα... με τη ΝΔ σε ασφαλή πορεία αυτοδυναμίας» («ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»), «Εκκωφαντικός θρίαμβος της ΝΔ με 20 μονάδες διαφορά. Συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, χαστούκι στην Αριστερά...» («ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»), «Δεξιό σοκ και δέος - Εμφατική και ξεκάθαρη νίκη της ΝΔ με διπλάσιο ποσοστό από το δεύτερο κόμμα» («ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ»), «Μοναρχία Μητσοτάκη με 41%. Η αναλογική διέλυσε το δικομματισμό» («ΕΣΤΙΑ»).
Ταυτόχρονα, αναγνωρίζεται από την παραπάνω προσέγγιση - δημοσιογραφία η εκλογική άνοδος του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ.
Ωστόσο, όλες αυτές οι διακυμάνσεις στην ερμηνεία των εκλογικών αποτελεσμάτων συνειδητά μιλούν για «νικητές και ηττημένους» με βάση αριθμητικά δεδομένα (εκλογικό ποσοστό, αριθμό ψήφων, αριθμό βουλευτών), αφήνοντας στην άκρη τον ταξικό προσδιορισμό του κάθε κόμματος.
Αλλά αυτό είναι που πάση θυσία επιδιώκουν να μη συνειδητοποιηθεί: Ο ταξικός χαρακτήρας των κομμάτων που εναλλάσσονται ως ενεργά ή δυνάμει πρωταγωνιστικά ή συμπληρωματικά κυβερνητικά κόμματα, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφοροποιήσεις τους, τέτοιες που ως φάσμα δεν υπερβαίνουν τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, τόσο στην οικονομία όσο και στα όργανα άσκησης της εξουσίας των καπιταλιστών.
Αυτή την κρίσιμη διαχωριστική ταξική γραμμή μόνο το επαναστατικό εργατικό κόμμα, το ΚΚΕ στη χώρα μας, είναι σε θέση να την αναδείξει, να την υπερασπιστεί. Χωρίς να παραγνωρίζουμε βέβαια ότι η ατομική ιδεολογική συγκρότηση και πολιτική συνείδηση δεν συμπίπτει με την ταξική ένταξη.
Το ΚΚΕ, με πανελλαδικό εκλογικό αποτέλεσμα 7,23%, με αύξηση ψήφων κατά 42,11% σε σχέση με το 2019, στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα κατέγραψε 10,1% με βάση τα στοιχεία του Exit Poll. Η μεγαλύτερη εκλογική επιρροή του ΚΚΕ - σε σχέση με τον μέσο όρο του - καταγράφεται στις περιφέρειες με πιο έντονη την εργατική τους σύνθεση, π.χ. στη Β2 Δυτικού Τομέα Αθήνας με 11,43%, στη Β' Πειραιά με 10,84%, στη Β3 Νότιου Τομέα με 9,69% και συνολικά ως 3ο κόμμα στην Αττική.
Βέβαια, η πλειοψηφία των μισθωτών ακόμα δεν διαμορφώνει ιδεολογική - πολιτική συνείδηση διαχωρισμού από κάθε κόμμα εξυπηρέτησης των καπιταλιστικών συμφερόντων. Αυτό αφορά και αυτούς που ψήφισαν ΝΔ ή μετακινήθηκαν από ΣΥΡΙΖΑ προς ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Περισσότεροι μπορούν αυτήν τη φορά να σκεφτούν με βάση τα ταξικά τους συμφέροντα, που αντικειμενικά πρέπει να εκφραστούν και να δώσουν νέα αύξηση ψήφων και ποσοστού του ΚΚΕ στις εκλογές της 25ης Ιούνη. Αυτή η δεξαμενή βρίσκεται κυρίως σε δήμους και εκλογικές περιφέρειες με χαρακτηριστική την εργατική - λαϊκή ένταξη, όπου κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας συχνά εξασφάλιζαν την πλειοψηφία (π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ στην τελευταία 8ετία, προηγούμενα το ΠΑΣΟΚ, προδικτατορικά η ΕΔΑ, κομματικό σχήμα στο οποίο ήταν ενταγμένα τα μέλη και οι ιδεολογικοί - πολιτικοί φίλοι του ΚΚΕ).
Είχε και το ΚΚΕ - όπως και γενικότερα το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα - τις ευθύνες του στην εξασθένιση της ταξικής διαχωριστικής γραμμής, στην υποκατάστασή της από έναν θολό διαχωρισμό «αριστεράς» (μέσα στην οποία εντάσσονταν και αστικές, σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις) και «δεξιάς», κατά την προδικτατορική περίοδο με την ΕΔΑ, αλλά και την περίοδο 1989-1991 με τον «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου».
Ωστόσο, σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στο ποτάμι ώστε να αναπαράγεται τέτοια σύγχυση. Η σοσιαλδημοκρατία, ευρύτερα γνωστή ως «αριστερά - κεντροαριστερά», αλλεπάλληλα ξέπλυνε τις αμαρτίες του αστικού φιλελευθερισμού, ευρύτερα γνωστού ως «δεξιά - κεντροδεξιά», σε διάφορες φάσεις, είτε βαθύτερης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης είτε και όταν τα φιλελεύθερα αστικά κόμματα εμφανώς φθείρονταν στις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις.
Αυτό στοίχισε δραματικά στο ΠΑΣΟΚ επί προεδρίας Γιώργου Αν. Παπανδρέου το 2012 και σήμερα στοίχισε στον ΣΥΡΙΖΑ, που ουσιαστικά είχε αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ στο αστικό πολιτικό σύστημα.
Η σχέση ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ είναι «συγκοινωνούντα δοχεία», συχνά και μαζί και χώρια (π.χ. στο συνδικαλιστικό κίνημα, ιδιαίτερα του Δημοσίου, στην Τοπική Διοίκηση) και όχι σπάνια, ιδιαίτερα στο συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα - σε δευτεροβάθμια όργανα - μαζί και με τη ΝΔ σε αντι-ΠΑΜΕ, αντι-ΚΚΕ μέτωπο. Γι' αυτό, ό,τι και αν υπόσχονται σήμερα, δεν έχει καμία πραγματική βάση ως προοπτική λαϊκής αντιπολίτευσης.
Οι υποσχέσεις για «νέο παραγωγικό μοντέλο», για δουλειά, για δημοκρατικές ελευθερίες, δεν έρχονται σε αντίθεση με τη λεγόμενη «δεξιά», την όποια κυβέρνηση της ΝΔ και την αντιλαϊκή πολιτική της, αφού οι στρατηγικές επιλογές της εγχώριας αστικής τάξης, με βάθρα το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, εξίσου εξυπηρετήθηκαν και θα εξυπηρετηθούν από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, τα αστικά κόμματα με πρωταγωνιστικό κυβερνητικό ρόλο τα τελευταία 50 χρόνια, αλλά και πλήθος κομμάτων - συμπληρωμάτων, συγκυριακής χρήσης, συνήθως σε απόσχιση από τα βασικά αστικά κόμματα. Η Εαρινή Εκθεση της Κομισιόν, όπως αποκάλυψε ο «Ριζοσπάστης», δείχνει σε ποιον δρόμο στρώνεται η σύμπλευση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ και όχι η αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ προς ΝΔ.
Φυσικά το σύστημα, ανάλογα με τις ανάγκες της συγκυρίας ή και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, χρειάζεται την εναλλαγή κομμάτων στην κυβέρνηση, αβαντάρει πότε το ένα, πότε το άλλο. Ας θυμηθούμε πόσο προβλήθηκε ως νέος, εκσυγχρονιστής, με επικοινωνιακό χάρισμα ο Τσίπρας, ο Θεοδωράκης ως επικεφαλής στο ΠΟΤΑΜΙ, ακόμα και ο Βαρουφάκης, ιδιαίτερα σε νέους φοιτητές και επιστήμονες.
Η πραγματικότητα όμως της βάρβαρης εκμεταλλευτικής κοινωνίας αργά ή γρήγορα κρίνει τον καθέναν. Το ζήτημα είναι να μη χάνουν χρόνο οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, να μη συναινούν στη σε βάρος τους ανασύνθεση και αναζωογόνηση του αστικού πολιτικού συστήματος, το οποίο μπορεί να τροποποιείται ανά χρονικά διαστήματα, να αλλάζει η κοινοβουλευτική σύνθεση, αλλά δεν αλλάζει ο ταξικός χαρακτήρας τους. Κι αυτό αφορά τόσο την κυβερνητική πλευρά, μονοκομματική ή συνεργασίας, όσο και την αντιπολιτευτική, με εξαίρεση το ΚΚΕ, το κόμμα που αντιπροσωπεύει τη γνήσια εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση.
Γι' αυτό ούτε η παρούσα εκλογική άνοδος του ΚΚΕ μπορεί να μπει στο ίδιο μέρος της ζυγαριάς με εκείνη του ΠΑΣΟΚ, αλλά ούτε η μεγάλη διαφορά μεταξύ της εκλογικής δύναμης της ΝΔ με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μετρηθεί αντιπαραθετικά. Με άλλα λόγια, ισχύει αυτό που λέγαμε και σ' όλη την προηγούμενη προεκλογική περίοδο: Η πραγματική επιλογή με βάση το εργατικό - λαϊκό συμφέρον ήταν και είναι πιο ισχυρό ΚΚΕ για εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση στον δρόμο της ανατροπής.
Οσο ψεύτικο ήταν το δίλημμα «σταθερή κυβέρνηση με ΝΔ» ή «προοδευτική με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ κι άλλα αριστερά κόμματα», άλλο τόσο αναποτελεσματική θα είναι η διάχυση της λαϊκής ψήφου σε ανώδυνες για το σύστημα κομματικές επιλογές, σε κόμματα που μπήκαν ή δεν μπήκαν στη Βουλή από τις εκλογές της 21ης Μάη.
Αυτή η εκτίμηση θα πρέπει να γίνει κτήμα ακόμα περισσότερων μισθωτών, βιοπαλαιστών αγροτών και βιοτεχνών, μικρέμπορων και άλλων επαγγελματιών, αυτοαπασχολούμενων επιστημόνων, νεολαίων, αλλά και συνταξιούχων.
Ιδιαίτερα από μικροεπαγγελματίες και συνταξιούχους θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ, ευνοούμενη ως προς την αυτοδυναμία και από το εκλογικό σύστημα των επικείμενων εκλογών, θα πρέπει να νιώθει πιο δυνατά την ανάσα της εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης με πιο δυνατό ΚΚΕ, γιατί η επόμενη περίοδος θα είναι πιο δύσκολη για την καπιταλιστική διαχείριση, που δεν θα διστάσει να ρίξει νέα βάρη και στους αυτοαπασχολούμενους.
Αγρότες και επαγγελματίες των πόλεων μπορούν τώρα να κάνουν το βήμα που ίσως δίστασαν στις κάλπες του Μάη. Πιο ισχυρό ΚΚΕ, με μεγαλύτερη αντιπροσώπευση νομών στη Βουλή, θα είναι δύναμη στήριξης των εργατικών - λαϊκών διεκδικήσεων, άμεσα αλλά και για την προοπτική, την αναγκαιότητα της οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας με την εργατική τάξη στο τιμόνι.
Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου