Απέναντι σε πολιτικές χρεοκοπίας, χρέος για ΚΚΕ πιο ισχυρό

Πολλά και ενδιαφέροντα πολιτικά συμπεράσματα εξάγονται από το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μάη, ιδιαίτερα δε από τη σημαντική αύξηση που κατέγραψε το ΚΚΕ τόσο σε ποσοστά, όσο και σε απόλυτο αριθμό ψήφων και εδρών. Μέσα σε συνθήκες οξυμένης πόλωσης των αστικών πολιτικών κομμάτων, η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ είναι δείκτης ανόδου του κύρους και της αξιοπιστίας του Κόμματος στην κοινωνία. Παράλληλα πολλές δυνάμεις, απεγκλωβισμένες από τις κάλπικες αντιπαραθέσεις και, κυρίως, από τις στρατηγικές σύμπλευσης και ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στις αντιλαϊκές πολιτικές των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και της ΝΔ συμπορεύονται με το ΚΚΕ. Στόχος, η συγκρότηση μιας πραγματικά ισχυρής αντιπολίτευσης. Αυτό αποτελεί την καλύτερη απάντηση απέναντι στα ψευτοδιλήμματα και τους εκβιασμούς που πολλαπλασιάζονται ενόψει της εκλογικής μάχης της 25ης Ιουνίου.

Η εκλογική ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι κομβικής σημασίας, καθότι αφορά στην άμεση εμπλοκή του ίδιου του εργατικού - λαϊκού κινήματος στις πολιτικές εξελίξεις, ειδικότερα σε περίοδο διευρυμένης όξυνσης του συνόλου των οικονομικών, κοινωνικών και γεωπολιτικών προβλημάτων. Όπου η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία της κοινωνίας μάχεται καθημερινά για την επιβίωσή της υπό δυσμενέστερες συνθήκες. Συνθήκες που εκτείνουν την εκμετάλλευση πάνω σε παλιά μνημονιακά και νέα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα, εντείνοντας το πλαίσιο εξαθλίωσης. Άλλωστε, οι εκλογές του Ιούνη 2023 διεξάγονται στο ίδιο εξαθλιωμένο κοινωνικό πλαίσιο με αυτές της 21ης του Μάη: Το 26,3% του πληθυσμού της Ελλάδας βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού (2.722.000 άτομα). Μάλιστα ένα υψηλό ποσοστό «φτωχών εργαζομένων» εξαντλεί στο πρώτο 10ήμερο του μήνα τον χαμηλό μισθό του για τις ανάγκες διαβίωσης. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα έχει -σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat- τη δεύτερη υψηλότερη επίδοση ανεργίας στους νέους ηλικίας 15-29 ετών. Από την άλλη, οι δημόσιες δαπάνες για Παιδεία, Υγεία και Κοινωνική Ασφάλιση δαιμονοποιήθηκαν ως κύριες υπαίτιες του σπάταλου κράτους.

Διόλου τυχαίο πως αμέσως μετά τις εκλογές, στην πρώτη του συνέντευξη στο αμερικανικό δίκτυο CNN, ο Κ. Μητσοτάκης προανήγγειλε «τον δρόμο της δημοσιονομικής πειθαρχίας». Αυτός ο δρόμος δεν είναι άλλος από τη λιτότητα και τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που συνοδεύουν τη νέα «πειθαρχία» στους εφιαλτικούς όρους του Σύμφωνου Σταθερότητας. Αξιοσημείωτο πάντως είναι πως τη λιτότητα του Συμφώνου Σταθερότητας επικαλέστηκε και προανήγγειλε την ίδια μέρα και ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος της Γερμανίας, Όλαφ Σολτς. Το Σύμφωνο Σταθερότητας, σε πλήρη αντιστοιχία με το Ταμείο Ανάκαμψης και τα 367 αντιλαϊκά του «προαπαιτούμενα», αλλά και σε συνάρτηση με την Εαρινή Έκθεση της Κομισιόν και τα Ευρωπαϊκά Εξάμηνα απαρτίζουν τα αενάως ανίατα μνημόνια της ΕΕ, τα οποία ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ ψήφισαν πρόσφατα στο Ευρωκοινοβούλιο.

Να σημειώσουμε δε πως το Ταμείο Ανάκαμψης αποτέλεσε το προεκλογικά κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ και όλων των άλλων αστικών κομμάτων. Και δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά, καθότι ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν μαζί στο Ευρωκοινοβούλιο τις εκθέσεις (α) για μέτρα λεηλασίας του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος για την αποπληρωμή του δανείου 750 δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης και (β) για μηχανισμούς στήριξης της οικονομικής ολιγαρχίας και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Εύλογα κανείς αντιλαμβάνεται πως ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ στις 21 του Μάη καταβαραθρώθηκε (κατά 600.000 ψήφους) «αντιπολιτευόμενος» και τώρα κακολογεί ασύστολα τον λαό. Η διακυβέρνησή του με τις 22 μειώσεις στους συνταξιούχους, την κατεδάφιση του ασφαλιστικού, αλλά και το αστικής κοπής πολιτικό του πρόγραμμα -όπως των ΠΑΣΟΚ και ΜέΡΑ25- είναι εναρμονισμένο προς την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, τη λεγόμενη πρόσβαση στις διεθνείς αγορές και τη στρατηγική λυκοσυμμαχία με το ΝΑΤΟ.

Συμβάλλοντας ως πρόθυμοι εταίροι στην ενσωμάτωση και το συμβιβασμό με τις ευρωατλαντικές στρατηγικές της «πολεμικής οικονομίας» και την πολιτική της ΝΔ, τα κατ' επίφαση αντιπολιτευόμενα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ - ΜέΡΑ25 συνδιαμορφώνουν το καθεστώς χρεοκοπίας, εξάρτησης και υποτέλειας της χώρας. Οι βασικές, λόγου χάρη, αντιλαϊκές κατευθύνσεις της πρόσφατης Εαρινής Έκθεσης της Κομισιόν αποτελούν αφενός κοινό τόπο στα προγράμματά τους, αφετέρου αποκαλύπτουν πως το προεκλογικό αφήγημα της ΝΔ περί «δεσμεύσεων» για δήθεν καλύτερους μισθούς είναι κίβδηλο, αφού οι τριετίες «παγώνουν» τουλάχιστον μέχρι το 2027.

Τούτων δοθέντων, η νέα κυβέρνηση μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, θα αρχίσει -με τη στήριξη ΣΥΡΙΖΑ/ΠΑΣΟΚ και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων- αλλεπάλληλους κύκλους αντιλαϊκών μέτρων, όχι μόνο εφαρμόζοντας μέχρι και το 2026 τα «προαπαιτούμενα» του Ταμείου Ανάκαμψης αλλά επιβάλλοντας μεταξύ άλλων απεχθείς φορολογίες για την αποπληρωμή του. Σημειωτέον πως το Ταμείο Ανάκαμψης, ως καρπός του λεγόμενου Μηχανισμού Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας της ΕΕ, αποτελεί πρόγραμμα χρέους της ίδιας της ΕΕ (EURI), ήτοι δανείου 750 δισ. ευρώ που σύναψε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με τις καπιταλιστικές «αγορές», με έντοκη αποπληρωμή μέχρι το 2058.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που έχει αποκαλύψει και αναδείξει αυτή την επικίνδυνη πραγματικότητα: Κανένα Ταμείο Ανάκαμψης δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω σε πολιτικές χρέους που στην ουσία ρίχνουν τη χώρα στον Καιάδα της φτώχειας, της χρεοκοπίας, της εξαθλίωσης, των ανισοτήτων και της υποτέλειας. Ωστόσο, πέραν του τυχοδιωκτισμού και της γενικευμένης παροχολογίας, στις εκλογές της 25ης Ιουνίου υπάρχει ένα κρίσιμο πολιτικό διακύβευμα που βέβαια ουδεμία σχέση έχει με την επίτευξη της όποιας αυτοδυναμίας, συνεργασίας ή διακυβερνησιμότητας. Κυβέρνηση άλλωστε θα προκύψει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Επιπλέον ο λαός γνωρίζει πως απάντηση δεν είναι η αδιέξοδη αναζήτηση επιλογής της σοσιαλδημοκρατίας των ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ. Κόμματα που εξακολουθητικά και μεθοδικά συναινούν στις πιο εμβληματικές επιλογές της ΝΔ και των καπιταλιστικών στρατηγικών. Αυτό που έχει ανάγκη η χώρα είναι η ευρύτερη συσπείρωση και συμπόρευση για ένα ακόμα πιο ισχυρό ΚΚΕ, ώστε να ενισχυθεί η μόνη πραγματική αντιπολίτευση για την ανατροπή της κοινωνικής αυθαιρεσίας και των αντιλαϊκών πολιτικών.

*Ο Κώστας Γουλιάμος είναι υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ στον Βόρειο Τομέα Αθηνών, καθηγητής, τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών και τ. πρύτανης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου