Για τη δικαίωση των αγώνων της Αριστεράς

Μετά από μια μακροχρόνια κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα στον χώρο της Αριστεράς και του Κοινοβουλίου, τα τελευταία χρόνια ενεργά και συστηματικά παρακολουθώ την πολιτική ζωή και την πορεία της χώρας, όπως και της Αριστεράς. Η ανησυχία μου για τις εξελίξεις είναι μεγάλη.

Σήμερα ενόψει των εκλογών, ο λαός βρίσκεται μπροστά σε μία πλειοδοσία υποσχέσεων των κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία, παρότι τα μεγάλα προβλήματα που έχει συσσωρεύσει η πολιτική τους παραμένουν άλυτα.

Ενώ η χώρα εξακολουθεί να πορεύεται χωρίς προγραμματισμό, πόσο μάλλον προοδευτικό, δίκαιο και αποτελεσματικό για τον λαό της, για την προστασία του δημόσιου πλούτου της, του περιβάλλοντος και των κοινωνικών αγαθών, έχοντας ακόμη το βάρος των επιπτώσεων της χρεοκοπίας του 2010, των μνημονίων, των ματωμένων πλεονασμάτων και της πανδημίας.

Από παντού αναδεικνύεται η μεγάλη αντίφαση. Από τη μία υπάρχει ένας λαός, εκατομμύρια εργαζόμενοι ικανοί να δημιουργήσουν, με υψηλή εξειδίκευση και εμπειρία. Μια νέα γενιά που έρχεται με ορμή, που παλεύει για τη μόρφωσή της, με όρεξη να δημιουργήσει, να αξιοποιήσει τις νέες τεχνολογίες και τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας και από την άλλη, βρίσκεται μια «ελίτ» ανθρώπων, με στήριξη των κυβερνήσεων που φρενάρουν όλη αυτή τη δύναμη και την εγκλωβίζουν μέσα στο πλαίσιο του κέρδους τους.

Στην εκλογική αναμέτρηση τα εκβιαστικά διλήμματα είναι πολλά. Η ΝΔ μετά από μία 4ετή διακυβέρνηση με τις νεοφιλελεύθερες αντιλαϊκές πολιτικές της, το εχθρικό κράτος και τη σκοτεινή διαχείριση του δημόσιου πλούτου υπέρ των ολίγων, την εγκληματική αδιαφορία για την προστασία και την ασφάλεια του λαού, τη διόγκωση της ακρίβειας και του πληθωρισμού, προβάλλει το γνωστό εκβιαστικό δίλημμα, "ακυβερνησία ή σταθερότητα".

Ο καθένας μας μπορεί να αναγνωρίσει τα εκβιαστικά διλήμματα που και σήμερα τίθενται απέναντι στον λαό για να αποσπάσουν τη στήριξη ή και την ανοχή του στη συνέχιση της πολιτικής που τον φορτώνει με νέα βάρη και πλήττει τα δικαιώματά του.

Αυτό που ονομάζει ο κ. Μητσοτάκης "σταθερότητα" είναι η σταθερότητα της αντιλαϊκής πολιτικής του και είναι υποκρισία να μιλάς για σταθερότητα και μάλιστα να απευθύνεσαι στους νέους για να συνεχίσεις την πολιτική ιδιωτικοποίησης της δημόσιας Υγείας και της Παιδείας, την πλήρη εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών και να υπόσχεσαι πολιτική στέγης στους νέους, όταν τους κλέβεις με τα funds το μοναδικό σπίτι των γονιών τους!

Από την άλλη πλευρά, η 5ετής διακυβέρνηση της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε πολύ λιγότερα από τις προσδοκίες του λαού, στο παλιό σύστημα του δικομματισμού ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορούσε, όπως ισχυρίζεται λόγω του μνημονιακού περιβάλλοντος. Λίγα είναι τα ελαφρυντικά για τις συνεργασίες του με πρόσωπα αμφιλεγόμενα και κόμματα αντίθετης ιδεολογίας και την αδυναμία, τελικά, αντιμετώπισης βασικών προβλημάτων του λαού, όπως και την απώλεια του κινηματικού και ριζοσπαστικού της χαρακτήρα.

Σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας ισχυρίζεται πως έχει μάθει από τα λάθη του και τώρα θα κάνει τη νέα αρχή, προβάλλοντας μια κατ' όνομα προοδευτική κυβέρνηση ως αποτέλεσμα μίας συνεργασίας «προοδευτικών δυνάμεων».

Σε αυτό το κρίσιμο σημείο, αναζητώ, όπως και πάρα πολλοί, τις δυνάμεις της Αριστεράς που μπορούν να σταθούν απέναντι σε όλες αυτές τις επώδυνες πολιτικές και να δημιουργήσουν μια συγκροτημένη μαζική γραμμή άμυνας και την προοπτική για τον λαό μίας άλλης κοινωνίας με ισότητα και ευημερία.

Και σε αυτή την αναζήτησή μου συνειδητοποιώ βαθιά ότι το ΚΚΕ είναι το πιο ικανό για τη δικαίωση των πανανθρώπινων ιδεών και αγώνων της Αριστεράς και την επανάκτηση του ηθικού της πλεονεκτήματος, για να εμπνεύσει τον λαό να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής των εξελίξεων στην ανατροπή των αδιεξόδων του καπιταλιστικού συστήματος.

Το ΚΚΕ είναι η δύναμη που με την αγωνιστικότητά του, την εμπειρία και γνώση και πάνω από όλα με το Ηθικό του Πλεονέκτημα μπορεί να εμπνεύσει όλες τις γενιές.

Της Ασημίνας Ξηροτύρη – Αικατερινάρη

Dr. Πολιτικός μηχανικός, πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ, πρώην νομάρχης Θεσσαλονίκης, υποψήφια με το ΚΚΕ στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας