Προδιαγεγραμμένη πορεία...

 
ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Μεγάλη συζήτηση έγινε τη βδομάδα που πέρασε για την υποψηφιότητα Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βέβαια δεν έπεσε ...από τον ουρανό, αλλά στις πρόσφατες εκλογές ήταν από τα «βαριά χαρτιά» στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και μέλος της εκλογικής του επιτροπής.

Αυτό ακριβώς το στοιχείο σημείωνε μέσα στη βδομάδα και ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Σ. Φάμελλος, λέγοντας πως «δεν μου φαίνεται τίποτα παράταιρο σε έναν υποψήφιο ψηφοδελτίου της Επικρατείας. Και οι θέσεις που διατυπώνει όπως και όλοι οι άλλοι υποψήφιοι (...) αντιστοιχούν σε πράγματα που μας ενδιαφέρουν πάρα πολύ».

Και πράγματι, τίποτα δεν είναι παράταιρο στις τοποθετήσεις του Κασσελάκη σε σχέση με τα όσα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί, τι άλλο από τη δηλητηριώδη θέση του ΣΥΡΙΖΑ περί «επαρκών ανταλλαγμάτων» για τη βαθύτερη εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια είναι τα όσα έλεγε ο ίδιος μέσα στη βδομάδα ότι «η Αλεξανδρούπολη είναι ανοιχτή, αλλά πρέπει να πληρώσουν παραπάνω η Αμερική και το ΝΑΤΟ γι' αυτά που παρέχουμε»; Από την εκκωφαντική σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ τις μέρες αυτές για τα συμβόλαια παραπέρα εμπλοκής στον πόλεμο στην Ουκρανία που υπογράφει η κυβέρνηση της ΝΔ και για τις αμερικανοΝΑΤΟικές διευθετήσεις στα Ελληνοτουρκικά;

Τι άλλο από τη γνωστή και εχθρική για τον λαό κριτική του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση της ΝΔ ότι δεν προχωράει αρκετά αποφασιστικά τα σχέδια για τις «πράσινες» μπίζνες και την παραπέρα «απελευθέρωση» της Ενέργειας που βυθίζουν τον λαό στην ενεργειακή φτώχεια, είναι τα όσα έλεγε σε συνέντευξή του ότι για την ακρίβεια στην Ενέργεια φταίει η... ανυπαρξία ελεύθερης αγοράς;

Τι διαφορετικό εννοεί με τα περί «φιλοεπενδυτικού κλίματος» και «να γίνουμε χώρα της Ευρώπης», από την πλούσια αντεργατική - αντιλαϊκή παρακαταθήκη του ΣΥΡΙΖΑ με τα «έργα και τις ημέρες» της κυβέρνησής του, πολλά μάλιστα από τα οποία φέρουν τη σφραγίδα μιας άλλης υποψήφιας για την προεδρία, της Ε. Αχτσιόγλου, με «εμβληματικότερο» βέβαια το τερατούργημα του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, της «ευρωπαϊκής κανονικότητας»;

Τα περί «διαχειριστικής ικανότητας» στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, πόσο απέχουν από τους προεκλογικούς κομπασμούς του ΣΥΡΙΖΑ ότι εκείνοι ως κυβέρνηση είναι που κατάφεραν να μαζέψουν το μαξιλάρι των σχεδόν 40 δισ. από τα ματωμένα πλεονάσματα του λαού και άρα έχουν το «know how»;

Τι διαφορετικό απ' τα όσα έλεγε ο Αλ. Τσίπρας πως «αν υπήρχε η δυνατότητα εδώ, να έχεις ξέχωρα από το κράτος πανεπιστήμια τύπου Χάρβαρντ, εγώ είμαι έτοιμος να το συζητήσω», είναι τα όσα έλεγε πριν από τις εκλογές του Ιούνη ο Κασσελάκης για το ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απορρίπτει το ζήτημα των μη κρατικών πανεπιστημίων (...) Πρέπει να σοβαρευτούμε με τις επενδύσεις στην Παιδεία»;

`Η μήπως οι ευχές του Κασσελάκη «να πάρει η ΝΔ μερικές από τις λύσεις που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για την Υγεία» απέχουν πολύ από την πραγματικότητα, με την κυβέρνηση της ΝΔ να χτίζει πάνω στις «λύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το πρώτο δημόσιο νοσοκομείο ΑΕ στη Σαντορίνη;

Καθόλου παράξενα λοιπόν δεν είναι τα όσα λέει ένας ομογενής εφοπλιστής από τις ΗΠΑ, με παρελθόν στην «Goldman Sachs» και πολιτική δράση στο επιτελείο του Τζο Μπάιντεν. Αλλωστε, δεν μαγαρίζει και τίποτα «αθώες περιστερές», μιλάμε για ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα μνημόνια και τα αντεργατικά μέτρα, τις συμφωνίες με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, την «αριστερά» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Η μόνη διαφορά είναι πως ο ίδιος λέει χωρίς τις περικοκλάδες και παρουσιάζοντας ως αυτονόητο μονόδρομο όσα οι υπόλοιποι λένε με τη μάσκα της δήθεν «προοδευτικότητας», με διάφορους φραμπαλάδες περί αποφάσεων που «εξαναγκάστηκαν» να πάρουν, περί «ρεαλισμού» μέσα σε έναν αρνητικό συσχετισμό και «φιλολαϊκών λύσεων» στο πλαίσιο του συστήματος που τσακίζει τον λαό.

Δηλαδή, ο Κασσελάκης και οι περί αυτόν βγάζουν τη ριζοσπαστική και αριστερή χρυσόσκονη με την οποία τα άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χρυσώνουν το χάπι της αντιλαϊκής στρατηγικής που υπηρετούν.

Ανεξάρτητα εξάλλου απ' το αν ο ίδιος θα επικρατήσει στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, ή αν θα πρέπει, όπως του συστήνουν διάφοροι ΣΥΡΙΖΑίοι και συγκροτήματα του αστικού Τύπου, «να κάνει υπομονή», ο «κύβος έχει ριφθεί» για το σχέδιο που έχει ο ίδιος περιγράψει σε ανύποπτο χρόνο: «Μπήκα στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί πίστευα ότι με τον Τσίπρα θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε το αντίστοιχο Δημοκρατικό Κόμμα της Ελλάδας (...) Χρειάζεται βέβαια πραγματική ενδοσκόπηση εντός του κόμματος, αλλά εάν η πρόθεση είναι να ξανακυβερνήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει απλώς να αντιγράψει τη φόρμουλα των ΗΠΑ το συντομότερο δυνατό...».

Ενα πολιτικό σύστημα δηλαδή «αλά ΗΠΑ», «στεγανοποιημένο» από κάθε παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, όπου ο λαός θα καλείται να επιλέξει ανάμεσα στις διάφορες εκδοχές του «εξής ενός» σχεδίου, στην υπηρέτηση του κεφαλαίου και μάλιστα των συγκεκριμένων προτεραιοτήτων του (π.χ. «πράσινη» ανάπτυξη κ.λπ.) και της ομοφωνίας στην εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια. Με τις υποτιθέμενες «διαχωριστικές γραμμές» ανάμεσα στους πόλους του αστικού πολιτικού συστήματος να βρίσκονται πολύ βαθιά μέσα στην κοινή στρατηγική τους, κατά βάση στο ποιος έχει την «επάρκεια ως μάνατζερ» να διαχειριστεί την κοινή πολιτική τους προς όφελος του κεφαλαίου.

Εικόνα δηλαδή κάθε άλλο παρά ξένη και στα όσα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές. Αλλος ένας λόγος για όποιον αριστερό, προοδευτικό άνθρωπο έχει μείνει να ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ, να προβληματιστεί, για το πώς η πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, του κυβερνητισμού, των φιλολαϊκών λύσεων χωρίς σύγκρουση με το σύστημα οδηγεί τελικά σε Κασσελάκηδες και στους «Δημοκρατικούς» των ΗΠΑ... Δηλαδή, τελικός σταθμός σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία.

Τ. Γαλ