Δεν «ανατάσσεται»

«Μόνο ο λαός σώζει τον λαό»... Το σύνθημα αυτό και το ελπιδοφόρο μήνυμα που εκπέμπει, ακτινοβολούν ξανά αυτές τις μέρες από τον θεσσαλικό κάμπο.

Εκεί που το αίσθημα του «αβοήθητου» και του εγκαταλειμμένου από το αστικό κράτος λαού κυριαρχεί. Εκεί που οικογένειες παλεύουν να σταθούν όρθιες και να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Εκεί που ο επιλεκτικά ανίκανος μηχανισμός κυβερνήσεων και Τοπικής Διοίκησης μετατρέπει ακόμα και ένα ποτήρι νερό σε «πολυτέλεια».

Εκεί, λοιπόν, σε μια ακόμα μεγάλη καταστροφή, αποδεικνύεται ότι ο λαός δεν έχει άλλο δρόμο για να ορθοποδήσει, παρά μόνο μέσα από την οργάνωση, την αλληλεγγύη και τον αγώνα, τη διεκδίκηση.

Μέσα από τη συσπείρωσή του στα σωματεία και τους μαζικούς φορείς, τη στήριξη των στεκιών αλληλεγγύης, όπως στον Παλαμά της Καρδίτσας, τη συγκρότηση επιτροπών αγώνα. Τη διεκδίκηση ουσιαστικών μέτρων ανακούφισης και στήριξης, αποζημιώσεων στο 100% της ζημιάς και βέβαια πραγματικής αντιπλημμυρικής προστασίας.

Αφού άφησε τον λαό στο έλεος της φυσικής καταστροφής, το ίδιο κράτος αποδεικνύεται επιλεκτικά «ανίκανο» να εξασφαλίσει ακόμα και τα στοιχειώδη σε όσους έχουν πληγεί.

Εκατοντάδες εγκλωβισμένοι περίμεναν μάταια για μερόνυχτα έστω και ένα κομμάτι ψωμί στις στέγες των σπιτιών τους. Αμέτρητες είναι οι καταγγελίες ανθρώπων που άκουσαν το 112 και ανέβηκαν σε ταράτσες, για να εγκλωβιστούν τελικά εκεί, χωρίς νερό, ρεύμα, φάρμακα, φαγητό, μέχρι να έρθει κάποιος να τους βοηθήσει, για μέρες.

Και δεν είναι μόνο αυτά: Οι δημοτικές αρχές στους δήμους που πλήγηκαν δεν μπορούν να διαχειριστούν ούτε τη βοήθεια που συγκεντρώνει η αλληλεγγύη του κόσμου, με αποτέλεσμα η ΚΕΔΕ να ανακοινώνει ότι σταματάει το μάζεμα υλικού! Τα συνδικάτα όμως δεν αφήνουν ούτε το τελευταίο μπουκάλι νερό απ' αυτά που προσφέρει η αλληλεγγύη του κόσμου να πάει χαμένο, δίνοντας μάχη να φτάσει έγκαιρα σ' αυτούς που το έχουν ανάγκη.

Σε άλλες περιπτώσεις, υπηρεσίες «πολιτικής προστασίας» και δημοτικές αρχές αποδεικνύεται ότι δεν ξέρουν ούτε τον χάρτη της περιοχής ευθύνης τους για να «χτυπήσουν» το 112, φτάνοντας να ρωτάνε ανθρώπους που δίνουν τη μάχη δίπλα στους πληγέντες για το ποιοι δρόμοι πρέπει να αποκλειστούν!

Τα παραπάνω δεν είναι ούτε συμπτώσεις ούτε άθροισμα μερικών «ανίκανων κρίκων», έτσι που αν «πέσουν κεφάλια» - όπως διακινείται - θα μπει φρένο στις απανωτές τραγωδίες. Αυτό το κράτος ούτε ανατάσσεται, ούτε «αναστηλώνεται». Μόνο πιο εχθρικό και πιο αντιδραστικό θα γίνεται για τον λαό, αφού όλο και πιο σάπιο γίνεται το σύστημα που υπηρετεί, όλο και πιο επιθετικό γίνεται το ίδιο για να υπερασπιστεί τα κέρδη του κεφαλαίου.

Μήπως δεν αποτελούν παραδοχή αυτής της πραγματικότητας οι κλιμακούμενες επικλήσεις της «ατομικής ευθύνης» από τα κυβερνητικά επιτελεία και τους προπαγανδιστές τους; Οταν δείχνουν ως μονόδρομο το «τρεχάτε να σωθείτε», όταν φτάνουν να εγκαλούν τους πληγέντες ότι είναι «απείθαρχοι» στο 112 και γι' αυτό εγκλωβίζονται στα λασπόνερα, δεν προεξοφλούν τις επόμενες τραγωδίες;

Αυτό ακριβώς δείχνουν και οι ισχυρισμοί που διακινούνται έντονα τις τελευταίες μέρες, ότι «κράτος είμαστε όλοι», διαχέοντας τις εγκληματικές ευθύνες του κρατικού μηχανισμού και ενοχοποιώντας τον λαό, για να «βγαίνουν λάδι» η αντιλαϊκή πολιτική τους και ο αντιδραστικός χαρακτήρας του κράτους.

Πλέον η πραγματικότητα δεν κρύβεται: Το σάπιο και εχθρικό κράτος πότε αφήνει πίσω του αποκαΐδια και πότε λασπόνερα, πότε αφήνει νεκρούς και σακάτηδες σε υποδομές που «πάνε κι όπου βγει», σε χώρους δουλειάς - παγίδες θανάτου. Πάντα όμως θυσιάζει τις ζωές των πολλών για να στηρίξει τα κέρδη των λίγων.

Με προοπτική την ανατροπή της εγκληματικής πολιτικής και αυτού του σάπιου αστικού κράτους, μπορεί να δοθεί και αυτή η μάχη από το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, θέτοντας στο επίκεντρο τις διεκδικήσεις για ουσιαστική προστασία και πρόληψη, τις ανάγκες του λαού και τις σύγχρονες δυνατότητες για να υπηρετηθούν, ώστε να μην καταποντίζεται εν έτει 2023.

Η δύναμη της αλληλεγγύης και του αγώνα που «λάμπει» αυτές τις μέρες στη Θεσσαλία είναι το πιο ελπιδοφόρο στοιχείο, η πιο αισιόδοξη εικόνα μέσα στην καταστροφή.