* Σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή ξεμύτισαν οι προπαγανδιστές της «απελευθέρωσης», που απάλλαξε τάχα τον σιδηρόδρομο από τις «παθογένειες του κρατισμού» και του «κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού», τη «διαφθορά», τη «διασπάθιση δημόσιου χρήματος» και την «κακοδιαχείριση», βάζοντάς τον σε «τροχιά ανάπτυξης».
Με κάθε τρόπο προσπαθεί εναγωνίως η κυβέρνηση -στριμωγμένη από το κύμα της λαϊκής οργής- να συγκαλύψει τις ευθύνες της για το έγκλημα στα Τέμπη. Από κοντά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα που προσπαθούν να αθωώσουν την πολιτική της «απελευθέρωσης» των σιδηροδρόμων, της υποχρηματοδότησης, της απαξίωσης, της κατάτμησης του ΟΣΕ, που εφάρμοσαν, ακολουθώντας πιστά τις επιταγές της ΕΕ, όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα.
Οι εργάτριες στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας. Υπολογίζεται ότι οι γυναίκες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια 16 ώρες τη μέρα ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι απ' τους μισθούς των ανδρών. Εκτός των άλλων διακρίσεων, οι εργάτριες είχαν να αντιμετωπίσουν και τη διάκριση που γινόταν ανάμεσα στους εργαζόμενους αγγλοσαξονικής καταγωγής και στους υπόλοιπους υπέρ των πρώτων.
Στίχοι και μουσική του Παναγιώτη Μπελίτσου.
«Και τα παιδιά σου, τα όνειρά σου, πάνε σαν ζώα για τη σφαγή»
Είναι συγκλονιστικές οι εικόνες χιλιάδων φοιτητών και μαθητών σε όλη την Ελλάδα στις μεγάλες κινητοποιήσεις για το πολύνεκρο προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη.
Κάνουμε πράξη το χρέος μας! Δεν ξημέρωσε ακόμα "μια συνηθισμένη μέρα". Την Παρασκευή 3 Μάρτη τα αμφιθέατρα μείνανε άδεια. Δίπλα στις άδειες θέσεις των νεκρών συναδέλφων μας μείνανε άδειες και οι δικές μας. Η θλίψη συνάντησε την οργή, μετατράπηκε σε ένα μεγάλο νεανικό αγωνιστικό ποτάμι.
Κορυφαία μεταγραφή, ο ΣΥΡΙΖΑ, έκλεισε, τον Ευάγγελο Αντώναρο, από την ΝΔ.
«Κλείδωσε» η υποψηφιότητα του Ευάγγελου Αντώναρου με τον ΣΥΡΙΖΑ
Σε ηλικία μόλις 14 χρόνων εισήχθη στο Ωδείο του Παρισιού, όπου παρέμεινε ως το 1905. Εκεί συνέθεσε το πρώτο πολύ γνωστό έργο του «Παβάνα για μια νεκρή ινφάντα».
«...την ίδια ώρα, ένα Ανώτατο Δικαστήριο του Λονδίνου δικάζει τρεις σιδηροδρομικούς, έναν τροχοπεδητή επιβατικής αμαξοστοιχίας, έναν μηχανοδηγό και έναν φύλακα γραμμής. Ενα μεγάλο σιδηροδρομικό δυστύχημα έχει στείλει στον άλλο κόσμο εκατοντάδες επιβάτες. Αιτία του δυστυχήματος ήταν η αμέλεια των σιδηροδρομικών.
Τα συντρίμμια. Οσοι «έφυγαν». Οσοι έζησαν. Οσοι αγνοούνται. Οσοι περιμένουν ακόμα το «τηλέφωνο όταν φτάσεις...».
Μια στιγμή και χάθηκαν όλα... Οργή και θλίψη.
