Δυο κόσμοι σε σύγκρουση...

Μέσα στο περιβάλλον προκλητικής χλιδής που διάλεξαν οι εργατοπατέρες για τη διεξαγωγή του συνεδρίου της ΓΣΕΕ, σε πανάκριβα τουριστικά θέρετρα έξω από την Καλαμάτα, με πισίνες, φοίνικες και ακριβοπληρωμένα φαγητά, σε ένα μέρος δηλαδή που ένας εργαζόμενος με την οικογένειά του δεν μπορεί να περάσει ούτε απέξω, αποτυπώθηκαν για μια ακόμα φορά δυο κόσμοι και η άβυσσος που χωρίζει τις δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Από τη μια μεριά, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ομάδα Βασιλόπουλου/ΣΥΡΙΖΑ), η οποία πήγε στο συνέδριο με μοναδικό στόχο να «νομιμοποιήσει» με κάθε τρόπο το όργιο νοθείας, την απροκάλυπτη εργοδοτική παρέμβαση στα συνδικάτα, προκειμένου να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τη θέση της, να κατσικωθεί πιο γερά στο σβέρκο των εργαζομένων για να συνεχίσει να παίζει το βρώμικο ρόλο της και στη φάση της... «δίκαιης ανάπτυξης», για την υπονόμευση των αγώνων, τη συσκότιση του πραγματικού υπευθύνου για τα προβλήματα των εργαζομένων και τη στοίχισή τους πίσω από τα συμφέροντα και τους εκάστοτε «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου.

Από την άλλη, στην απέναντι όχθη, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, συνδικάτα και εργαζόμενοι που ανταποκρίνονται στο κάλεσμά τους, συνέχισαν και αυτές τις μέρες τη μάχη που δίνουν όλο αυτό το διάστημα και σε όλη τη χώρα, ενάντια στις μεθοδεύσεις εργοδοσίας - εργατοπατέρων - κυβέρνησης και των μηχανισμών που τους στηρίζουν, ξεκαθάρισαν με τις παρεμβάσεις τους ότι αυτή η επιχείρηση απέναντι στους εργαζόμενους και τα συνδικάτα τους δεν πρόκειται να μείνει χωρίς απάντηση.

***
Από τη μια μεριά, μια εργατική αριστοκρατία, βουτηγμένη και μαθημένη στα κάθε είδους προνόμια, σε κονδύλια και «προγράμματα» εξαγοράς, αποσπασμένη από τα προβλήματα και τη ζωή των εργαζομένων, εχθρική στους αγώνες τους. Μια αριστοκρατία η οποία, «πατώντας» στο χαμηλό βαθμό οργάνωσης των εργαζομένων - για τον οποίο η ίδια έχει τεράστια ευθύνη, πατώντας πάνω στην απουσία συλλογικών διαδικασιών σε μεγάλο κομμάτι κλάδων, συνδικάτων και χώρων δουλειάς - νιώθει πιο «απελευθερωμένη» από ποτέ να κλιμακώσει τον κατήφορό της. Ενας κατήφορος, βέβαια, που δεν είναι καινούργιος, ωστόσο μεγαλώνει συνεχώς ακριβώς γιατί εντείνεται συνεχώς η αντεργατική επίθεση που πρέπει να στηρίξουν οι εργατοπατέρες για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Από την άλλη, συνδικαλιστές και εργαζόμενοι που παλεύουν με ανιδιοτέλεια, συχνά με προσωπικό κόστος για τις μάχες που δίνουν απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, συνδικαλιστικές οργανώσεις που οργανώνουν την πάλη των εργαζομένων με σύνθημα «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες, όχι τα κέρδη του κεφαλαίου», συνδικάτα με ζωντανή και δημοκρατική λειτουργία, που δίνουν μάχη για την άνοδο του βαθμού οργάνωσης των εργαζομένων, για την ενεργή συμμετοχή τους στη ζωή και τη δράση των σωματείων.

***

Από τη μια μεριά, οι εργατοπατέρες, που πήγαν προκλητικά να στήσουν φιέστα τάχα για να τιμήσουν τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ, τη στιγμή που με τη στάση τους και τον βρώμικο ρόλο τους στην πραγματικότητα λερώνουν και «φτύνουν» καθημερινά την ιστορία και τις ηρωικές παρακαταθήκες του εργατικού κινήματος της χώρας μας, προσβάλλουν το πλήθος των ηρώων συνδικαλιστών που έδωσαν και την ίδια τη ζωή τους, όχι για... την «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου και για τον «κοινωνικό διάλογο», αλλά για τα δικαιώματα των εργαζομένων και την απελευθέρωσή τους από την εκμετάλλευση.

Από την άλλη, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, το οποίο φέτος συμπληρώνει 20 χρόνια από την ίδρυσή του, κρατώντας πραγματικά ζωντανές αυτές τις παραδόσεις, την ηρωική κληρονομιά του εργατικού κινήματος, τις αξίες του ανυποχώρητου αγώνα για τα εργατικά συμφέροντα, του ταξικού αγώνα και της αλληλεγγύης. Οι δυνάμεις που προσθέτουν καθημερινά νέες αγωνιστικές σελίδες πάνω σε αυτήν την παρακαταθήκη, απέναντι σε όσους θα ήθελαν και εδώ - όπως έχει γίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες - το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να γίνει κάτι σαν... μουσειακό είδος, ένα ντεκόρ στον «κοινωνικό εταιρισμό». Η ίδια εμπειρία του συνεδρίου της ΓΣΕΕ και όλων όσα προηγήθηκαν από τους εργατοπατέρες επιβεβαιώνουν το γεγονός, ότι το στοιχείο που έσωσε το εργατικό κίνημα στη χώρα μας από αυτήν την εφιαλτική προοπτική ήταν ακριβώς η μεγάλη πρωτοβουλία που πάρθηκε πριν από 20 χρόνια, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, για την ίδρυση του ΠΑΜΕ!

***

Από τη μια μεριά, η ολοένα και βαθύτερη σύμφυση εργατοπατέρων και εργοδοσίας, με αλλεπάλληλες αποκαλύψεις μπροστά και στο συνέδριο της ΓΣΕΕ για την απευθείας εμπλοκή «συνδικαλιστών» σε επιχειρηματικά πάρε - δώσε, όπως και για την απευθείας συμμετοχή εργοδοτών και διευθυντάδων σε «σωματεία εργαζομένων», με την ένδεια του εργατοπατερισμού να φτάνει μάλιστα σε τέτοιο σημείο, που αναγκάζονται να βαφτίζουν «συνδικαλιστές» και να εκλέγουν ως «αντιπροσώπους» διευθυντικά στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων!

Από την άλλη, σημαντικές ταξικές μάχες που διαπαιδαγωγούν νέες γενιές αγωνιστών συνδικαλιστών, με νέα αγωνιστική πείρα που συγκεντρώνεται στις σύγχρονες συνθήκες, όπως είναι, για παράδειγμα, η μάχη για Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις μισθών και δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους, στους Οικοδόμους, στις προβλήτες της COSCO, στα Τρόφιμα κ.α., η μάχη ενάντια στο χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος, ο αγώνας ενάντια στην ολοένα βαθύτερη εμπλοκή της χώρας μας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, ο ίδιος ο αγώνας ενάντια στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, ο οποίος προσθέτει επίσης πολύτιμη πείρα.

***

Δυο κόσμοι σε σύγκρουση λοιπόν...

Οι εργατοπατέρες που παίρνουν δύναμη από τη μεγαλοεργοδοσία, την κυβέρνηση, μηχανισμούς όπως τα αστικά ΜΜΕ, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων, με «μπροστάρηδες» τα φιλοκυβερνητικά Μέσα, έσπευσε να απαξιώσει και να διαστρεβλώσει τον πραγματικό χαρακτήρα της σύγκρουσης που ξεδιπλώθηκε μπροστά και στο συνέδριο της ΓΣΕΕ.

Και απέναντί τους, τα ταξικά συνδικάτα και οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, που παίρνουν τη δύναμή τους μόνο από τους ίδιους τους εργαζόμενους, στους οποίους γι' αυτόν ακριβώς το λόγο πρέπει να φτάσει πλατιά η συζήτηση για τη μάχη που δίνεται και δόθηκε, για το περιεχόμενό της και τη σημασία της για κάθε εργάτη. Για να γίνει υπόθεση ακόμα περισσότερων εργαζομένων η πάλη για αποφασιστική αλλαγή της σημερινής αρνητικής κατάστασης στο εργατικό κίνημα, με απομόνωση των εργατοπατέρων, με άνοδο του βαθμού οργάνωσης, με ζωντανά και μαχητικά συνδικάτα, με πλαίσιο πάλης που βάζει στο επίκεντρο την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων και τον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.


Ριζοσπάστης