Τα πράγματα θα είναι καλύτερα, αν εκτός από το ΚΚΕ υπάρχει κι άλλη αριστερή δύναμη στη Βουλή, όπως το κόμμα του Βαρουφάκη...

\- Τα πράγματα θα είναι καλύτερα την επόμενη μέρα, αν εκτός από το ΚΚΕ υπάρχει κι άλλη αριστερή δύναμη στη Βουλή, όπως το κόμμα του Βαρουφάκη...

Για όσους αισθάνονται αριστεροί, για εκείνους που δοκίμασαν τη μεγάλη απογοήτευση από την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα ψάχνουν μια δύναμη να στηρίξουν, αυτή είναι μόνο το ΚΚΕ, που είναι δοκιμασμένο, σταθερό και σίγουρο ότι θα είναι στην πρώτη γραμμή της λαϊκής πάλης την επόμενη μέρα.

Το κόμμα του Βαρουφάκη δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται «αριστερό» ούτε βέβαια «αντισυστημικό», όπως αυτοπροβάλλεται. Πρόκειται για κόμμα-συμπλήρωμα στην αστική διαχείριση, κάτι που αποτυπώνεται άλλωστε και στο πρόγραμμα και στις πολιτικές του θέσεις. Είναι κόμμα μιας χρήσης, από τα πολλά που εξαφανίστηκαν όπως ακριβώς δημιουργήθηκαν, αφού πρώτα έπαιξαν ρόλο στη στήριξη αντιλαϊκών κυβερνήσεων, αλλά και ως «παγίδες» στη λαϊκή δυσαρέσκεια, αναλαμβάνοντας να την επιστρέψουν από την πίσω πόρτα στην κοίτη των κομμάτων που την προκάλεσαν.

Όσοι επομένως προβληματίζονται και βλέπουν με συμπάθεια το κόμμα του Βαρουφάκη, πρέπει να αναρωτηθούν: Γιατί αυτό το κόμμα να αποτελέσει την εξαίρεση από την πορεία που ακολούθησαν παρόμοιες δυνάμεις; Πολύ περισσότερο που οι θέσεις του, η διαδρομή του επικεφαλής του αλλά και στελεχών του δείχνουν ότι η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη.

Πρέπει επίσης να θυμηθούν ότι και ο «Συνασπισμός» των δεκαετιών του 1990 και του 2000 ψηφιζόταν σε μεγάλο βαθμό με ένα παρόμοιο κριτήριο: «Να μπει στη Βουλή μια ακόμα αριστερή δύναμη». Και στη συνέχεια ο «Συνασπισμός» έγινε ΣΥΡΙΖΑ και εκτός από τη ζημιά που έκανε στο εργατικό κίνημα με τις αυταπάτες που καλλιεργούσε, ήρθε το 2012 η ώρα του να αξιοποιηθεί από το κεφάλαιο για να το ξελασπώσει. Κατόρθωσε μάλιστα -και με τη συνδρομή του ίδιου του Βαρουφάκη- να αναβαπτίσει στη λαϊκή συνείδηση όλο το φθαρμένο παλιό πολιτικό προσωπικό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αυτή η εμπειρία δεν πρέπει να πεταχτεί, αντίθετα να γίνει όπλο για ένα τμήμα εργαζομένων που προβληματίζονται και βλέπουν θετικά κόμματα-«κομήτες».

Η στήριξη σε ένα τέτοιο κόμμα σημαίνει συγχωροχάρτι στην πολιτική με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προετοίμασε το 3ο μνημόνιο. Σημαίνει άλλοθι στην κοροϊδία του πρώτου εξαμήνου του 2015, όπου ο Βαρουφάκης είχε καθοριστική συμβολή, σπρώχνοντας στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ χιλιάδες λαϊκούς ανθρώπους στη μοιρολατρία, στην απογοήτευση, στην αποστράτευση από το κίνημα.

Είναι μάλιστα τόσο ...«αντισυστημικός» και «αριστερός» ο Βαρουφάκης, που στο κόμμα του έχει υποψηφίους ορισμένους από τους πιο «νεοφιλελεύθερους» απολογητές της αντιλαϊκής πολιτικής και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, ενώ πριν ακόμα τεθεί το ερώτημα της διακυβέρνησης φτάνει να δηλώνει «έτοιμος» για να παίξει το ρόλο του αναγκαίου συμπληρώματος σε μια επόμενη κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ... Είναι τόσο «αριστερός» που υποστηρίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών, στηρίζει την επιχειρηματικότητα (όπως και οι άλλοι άλλωστε) κ.λπ.

Οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα οι νεότεροι ηλικιακά πρέπει να γνωρίζουν το ρόλο που έπαιξε ο ίδιος ο Βαρουφάκης στο «ξέπλυμα» των μνημονιακών πολιτικών, τη συμφωνία του με το 70% του μνημονίου, όπως δήλωνε όταν ήταν υπουργός Οικονομικών. Το «ναι» που είπε, σπεύδοντας μάλιστα να καταθέσει «επιστολική ψήφο» στη Βουλή, στηρίζοντας τη δανειακή σύμβαση του Ιούλη του 2015, όπως και την επέκταση της δανειακής σύμβασης λίγους μήνες νωρίτερα, το Φλεβάρη του 2015. Ο Βαρουφάκης ήταν υπουργός Οικονομικών τον Απρίλη του 2015, όταν το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων του υπουργείου του αποθέωνε την 6χρονη μέχρι τότε εφαρμογή των μνημονίων, μιλώντας από την πρώτη παράγραφο ακόμα για την «πρόοδο που επετεύχθη», αφού η Ελλάδα «προχώρησε σε πρωτοφανή οικονομική προσαρμογή με στόχο αφενός τη βελτίωση των δημοσιονομικών μεγεθών, αφετέρου την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας...».

Πιστεύει κανείς ότι με τέτοιες «περγαμηνές» μπορεί αυτό το κόμμα να συμβάλει στην αντίσταση του λαού την επόμενη μέρα, να δώσει διέξοδο από την αντιλαϊκή πολιτική και τις θυσίες δίχως τέλος για την ανάπτυξη;

Ιδιαίτερα όσοι αισθάνονται αριστεροί, ριζοσπάστες, όσοι έχουν σχέση με το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να την πατήσουν για μια ακόμα φορά με ένα ακόμα ανάχωμα. Πρέπει να πουν ένα «φτάνει πια» στις αυταπάτες, στα πειράματα, στις απογοητεύσεις. Η θέση τους είναι με το ΚΚΕ, τη μόνη δύναμη που παλεύει ενάντια στο σύστημα, στα μονοπώλια και στα κόμματά τους, στην εξουσία και τις συμμαχίες τους, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Γιατί μόνο με το δρόμο που προτείνει το ΚΚΕ μπορούν να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για το λαό.