Ποιος σκότωνε ποιόν στην Κατοχή, Κυρανάκη;

Πάει καιρός από τότε που σε ενα τηλεοπτικό πάνελ, ο νεόκοπος πολιτικός αστέρας της ΝΔ που ακούει στο όνομα Κωνσταντίνος Κυρανάκης εκτόξευσε την χρυσαυγίτικου θράσους ανιστόρητη μπούρδα ότι την περιόδο της Κατοχής «οι κομμουνιστές σκότωναν Έλληνες».

Το γεγονός το θυμηθήκαμε με αφορμή πρόσφατη παρέμβαση της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή όπου, μεταξύ άλλων, απάντησε με καυστικό τρόπο στο αντικομμουνιστικό σχόλιο του στελέχους της ΝΔ.

Θυμηθήκαμε επίσης πως για κάθε αντικομμουνιστή τύπου Κυρανάκη, υπάρχει η πεισματάρα η Ιστορία και τα – εξίσου πεισματάρικα – καταγεγραμμένα γεγονότα που έρχονται πάντα να διαψεύσουν τους επίδοξους παραχαράκτες τους. Έτσι, ως ελάχιστη απάντηση στους «κυρανάκηδες» της αστικής τάξης που αποφάσισαν να καταπιαστούν με το ζήτημα του «ποιός σκότωνε ποιόν» τη δεκαετία του ’40, αξίζει να υπενθυμίσουμε τα εξής:

ΜΕΤΑΞΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

1. Την περίοδο 1936-1941 την Ελλάδα κυβέρνηση το φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Μεταξά. Του δικτάτορα-φασίστα Μεταξά του οποίου τη μνήμη και «προσφορά» τιμούν σήμερα κορυφαία στελέχη και υπουργοί της ΝΔ (βλέπε Ν. Δένδιας [ΒΙΝΤΕΟ], Αδ. Γεωργιάδης).

Οι κομμουνιστές, τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, αλλά και άλλοι πρωτοπόροι αγωνιστές της εποχής αποτέλεσαν βασικούς στόχους της μεταξικής δικτατορίας. Ο ίδιος ο δικτάτορας Μεταξάς, την άνοδο του οποίου στην εξουσία στήριξε η αστική τάξη της χώρας, δεν έκρυβε την βαθιά αντικομμουνιστική φύση του καθεστώτος του: «Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου κράτος αντικομμουνιστικό».

Αυτό το αντικομμουνιστικό δικτατορικό καθεστώς που θέσπισε τον Αναγκαστικό Νόμο 117/1936 (πατώντας στο «Ιδιώνυμο» του Ελ. Βενιζέλου) «περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτου συνεπειών», δολοφόνησε, βασάνισε, φυλάκισε και εξόρισε χιλιάδες αγωνιστές. Υπολογίζεται ότι, κατά τη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας, πάνω από 80.000 άνθρωποι υπέστησαν βασανισμούς σε φυλακές, κρατητήρια και εξορίες, 45.000 κομμουνιστές, μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ συνελήφθησαν και 2.000 τελούσαν σε καθεστώς μόνιμης κράτησης ή εξορίας (Ι. Κορωνάκη. «Η Πολιτεία της 4ης Αυγούστου», Αθήναι 1950).

Η δολοφονική φύση του αστικού μεταξικού καθεστώτος έγινε εμφανής στον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε μεγάλες εργατικές-λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως η εμβληματική απεργία των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη το Μάη του 1936. Ο απολογισμός ήταν τουλάχιστον 17 νεκροί και 280 τραυματίες.

ΚΑΤΟΧΗ – ΤΑΓΜΑΤΑΣΦΑΛΙΤΕΣ

2. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, η εργατική τάξη και ο λαός της χώρας μας δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τα ναζιστικά κατοχικά στρατεύματα. Είχε επιπλέον να αντιμετωπίσει και το καθεστώς της ντόπιας αστικής τάξης, σε μια ασίγαστη αντιπαράθεση με έντονα ταξικά χαρακτηριστικά. Απέναντι στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ βρέθηκαν μια σειρά στρατιωτικές οργανώσεις της εγχώριας άρχουσας τάξης: από τον ΕΔΕΣ και την ΕΚΚΑ, μέχρι την «Οργάνωση Χ» του Γρίβα, την προδοτική ΠΑΟ στη Βόρεια Ελλάδα, τα δοσιλογικά «Τάγματα Ασφαλείας», κ.α.

Το ΚΚΕ, που αποτέλεσε την ψυχή και το νου της ΕΑΜικής Αντίστασης, πλήρωσε το βαρύτερο φόρο αίματος. Αναρίθμητα είναι τα εγκλήματα των δοσιλογικών οργανώσεων που, δρώντας σαν μακρύ χέρι των Ναζί κατακτητών, επιδόθηκαν σε όργιο δολοφονικής τρομοκρατίας ενάντια στο ΕΑΜικό κίνημα και το λαό.

Σχετικά με την ίδρυση των δοσιλογικών, φιλοναζιστικών Ταγμάτων Ασφαλείας, ο τότε κατοχικός πρωθυπουργός Ι. Ράλλης έγραφε, μεταξύ άλλων, σε επιστολή του προς τον στρατιωτικό διοικητή των ναζιστικών δυνάμεων στην Ελλάδα αντιστράτηγο Χανς Σπαίντελ: «Γνωρίζετε, Εξοχότατε, ότι η κυβέρνησή μου ανέλαβε με θάρρος τον αγώνα εναντίον του κομμουνιστικού κινήματος.

 Οι συνεχείς προσπάθειες μου για στρατολόγηση και εξοπλισμό πιστών σωμάτων ασφαλείας, τα οποία χρησιμοποιούνται ήδη εναντίον των κομμουνιστών στην πρωτεύουσα, σας είναι επίσης γνωστές […] Η κυβέρνησή μου δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει μέσα, όσο σκληρά και αν πρέπει να είναι, εναντίον των οπλισμένων αναρχοκομμουνιστικών στοιχείων» (Η Εποχή των ρήξεων. Η ελληνική κοινωνία στη δεκαετία του 1940, Συλλογικό έργο, Επίκεντρο, Θεσ/νίκη, 2012, σελ. 49).  

«Μάλλον ο κ. Κυρανάκης μπέρδεψε το ΕΑΜ, το ΚΚΕ, τον ΕΛΑΣ με τον Τσαούς-Αντών, με τους κουκουλοφόρους που υποδείκνυαν ποιοί κομμουνιστές, ποιοί αντιφασίστες πρέπει να σκοτωθούν, μπέρδεψε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ με τη δράση του ΕΔΕΣ και του Ζέρβα».

– Αλέκα Παπαρήγα, 21/7/2019.

Ενδεικτικά παραδείγματα της εγκληματικής δράσης των ελληνόφωνων Ταγμάτων Ασφαλείας αποτελούν μεταξύ άλλων οι μαζικές δολοφονίες: 283 ανάπηρων του ελληνοϊταλικού πολέμου (30/11/1943), 118 κατοίκων στο Μονοδένδρι Λακωνίας (Νοέμβρης 1944), 280 κατοίκων στην Κλεισούρα Καστοριάς (Απρίλης 1944), 120 κατοίκων στο Αγρίνιο (15/4/1944), 468 κατοίκων σε Πύργους και Μεσόβουνο Κοζάνης (24-25/4/1944), 110 κομμουνιστών ως αντίποινα για το θάνατο 2 γερμανών αξιωματικών (2/5/1944), 86 κατοίκων στη Λίμνη Αρκαδίας (23/5/1944), 200 αντιστασιακούς στα Λιόσια Αττικής (6/7/1944), 315 ατόμων στο μπλόκο της Κοκκινιάς (17/8/1944), 146 κατοίκους στο Χορτιάτη Θεσ/νίκης (2/9/1944).

Τα παραπάνω αποτελούν μονάχα ορισμένα παραδείγματα ενεργό συμμετοχής των Ταγμάτων Ασφαλείας σε ναζιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα.

«ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΑΜΙΤΕΣ»

3. Ενδιαφέροντα στοιχεία που δίνουν απάντηση στο «ποιος πολεμούσε ποιόν» κατά τη διάρκεια της Κατοχής περιλαμβάνονται στα Αρχεία της Βέρμαχτ που ανοίχτηκαν μετά το τέλος του πολέμου. Σε πληθώρα επίσημων εγγράφων και επιστολών επιβεβαιώνεται ότι τα SS εξόπλισαν και εκπαίδευσαν τις εγχώριες εθνικές-δοσιλογικές οργανώσεις με στόχο την αντιμετώπιση των κομμουνιστών και της διαρκώς αυξανόμενης επιρροής του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στην συμφωνία, στις 9/2/1944, των Ναζί με τον ΕΔΕΣ. Γράφει σχετικά ο αρχηγός του Γεν. Επιτελείου της Ε’ Στρατιάς Σμιτ-Ριχμπεργκ προς τον ανώτατο διοικητή Νοτιοανατολικής Ευρώπης (13/6/1944): 

«Η εθνικοδημοκρατική κατεύθυνση (ΕΔΕΣ) εξακολουθεί να διαβεβαιώνει τις γερμανικές αρχές κατοχής για τη νομιμοφροσύνη της ώστε άθικτη να προετοιμαστεί για τον επερχόμενο στρατιωτικό και πολιτικό αγώνα για την εξουσία» (Κεντρ. Κρατεία Αρχεία του Πότσνταμ, «Ριζοσπάστης» 26/9/1982).

Με λίγα λόγια, με τις πλάτες των Ναζί ο ΕΔΕΣ ετοιμάζονταν για τη μάχη ενάντια στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ…

Στις 22/12/1943, η διαταγή του ανώτατου στρατιωτικού διοικητή για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη αναφορικά με τα «αντίποινα» σημείωνε: «Ο Φύρερ διάτεξε ενιαία αντίδραση ενάντια στον κομμουνιστικό κίνδυνο στα Νοτιοανατολικά…». Και, σε άλλο, σημείο προσέθετε πως στόχο δολοφονιών και εκτελέσεων έπρεπε να αποτελούν αποκλειστικά κομμουνιστές και εαμίτες, καθώς και μέλη των οικογενειών τους και τα σπίτια τους.

Να, λοιπόν, ποιος ήταν ο κοινός εχθρός των Ναζί κατακτητών και των εγχώριων εθνικοφρόνων. Να πως η εγχώρια αστική τάξη συμμάχησε με τους σφαγείς του ελληνικού λαού προκειμένου να αντιμετωπίσει τον ταξικό της αντίπαλο – τους κομμουνιστές, το ΚΚΕ, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

ΌΡΓΙΟ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΩΝ

4. Μετά την απελευθέρωση, με την έλευση της κυβέρνησης Παπανδρέου τον Οκτώβρη του 1944, έφτανε η κρίσιμη ώρα για να ξεκαθαρίσει το ανοιχτό, άλυτο ζήτημα της εξουσίας. Ποια τάξη θα κυριαρχούσε; Οι κεφαλαιοκράτες και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι τους ή η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα που είχαν ματώσει για να απελευθερώσουν τη χώρα από την ιμπεριαλιστική-ναζιστική κατοχή;

Η Ιστορία έχει καταγράψει τα εγκλήματα των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Πλαστήρα και των ιμπεριαλιστών του Τσώρτσιλ το Δεκέμβρη του 1944: Τουλάχιστον 1.326 αεροπορικές επιθέσεις των βρετανών, πάνω από 3.000 νεκροί άμαχοι και 2.000 νεκροί μαχητές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Το όργιο τρομοκρατίας, δολοφονιών και διωγμών ενάντια σε κομμουνιστές και εαμίτες αγωνιστές συνεχίστηκε και μετά την απαράδεκτη Συμφωνία της Βάρκιζας (12/2/1945). Δεκατρείς μήνες μετά τη Βάρκιζα, η κατάσταση ενάντια στο ΕΑΜικό κίνημα είχε ως εξής: 1.289 δολοφονίες, 6.671 τραυματισμοί, 31.632 βασανισμοί, 18.767 λεηλασίες και φυλακίσεις, 84.931 συλλήψεις, 509 απόπειρες φόνου, 265 βιασμοί γυναικών. Καταστροφές γραφείων: 667 («Η Τρίχρονη Εποποιία του ΔΣΕ (1946-1949)», «Σύγχρονη Εποχή»).

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, αναφερόμενοι σε πληθώρα γεγονότων: Από την τρίχρονη εποποίια του ΔΣΕ όπου σχεδόν 30.000 αγωνιστές και αγωνίστριες έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για μια λεύτερη πατρίδα, μέχρι την τρομοκρατία, τις διώξεις, τις εξορίες και τις φυλακίσεις του μετεμφυλιακού αστικού κράτους, τα έκτακτα στρατοδικεία και τις εκτελέσεις, τα ξερονήσια, την μαύρη περίοδο της Χούντας, κ.α.

Η ουσία είναι πως απέναντι στον αντικομμουνισμό στέκει η ιστορική αλήθεια. Πρόκειται για εκείνη την αλήθεια που έχει γραφτεί ανεξίτηλα με το αίμα και τη θυσία χιλιάδων κομμουνιστών, αγωνιστών, ανθρώπων της εργατικής τάξης και του μόχθου. Η επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ, στο ΕΑΜικό Κίνημα και τον ΔΣΕ, η ανακύκλωση της άθλιας “θεωρίας των δύο άκρων”, αποκαλύπτει ότι η αστική τάξη φοβάται τα συμπεράσματα της Ιστορίας.

Γι’ αυτό και επιτίθεται στο παρελθόν με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Διότι εν τέλει, αυτό που τους στοιχειώνει, αυτό που τρέμουν όπως ο διάολος το λιβάνι, είναι το ενδεχόμενο να βγουν και πάλι οι λαοί στο προσκήνιο και να αποτελέσει ο 21ος αιώνας πεδίο νέων νικηφόρων σοσιαλιστικών επαναστάσεων.

Νίκος Μόττας