Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη

Αρχίζει στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης, στις 3/10/1966, η δίκη για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Τελικά στις 30/12/1966 το δικαστήριο καταδίκασε τους Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη σε 11 και 8,5 χρόνια φυλάκιση αντίστοιχα, ενώ άλλοι 9 καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης από 3 έως 15 μήνες. 

Μετά την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1967 αποφυλακίστηκαν όλοι.

«Μέρα Μαγιού» μίσεψε ο Γρηγόρης Λαμπράκης, αντιπρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ) και βουλευτής συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ. Ηταν 22 Μάη 1963, όταν χτυπήθηκε θανάσιμα, μετά από εκδήλωση της ΕΕΔΥΕ στη Θεσσαλονίκη, για να φύγει απ' τη ζωή στις 27 του μήνα.

54 χρόνια μετά, η αναφορά στη θυσία του Γρηγόρη Λαμπράκη, η θύμησή της, δεν έχει μόνο τιμητικό χαρακτήρα - πόσο μάλλον επετειακό. Κι' αυτό, γιατί απ' τα γεγονότα της δολοφονίας αναδεικνύονται μια σειρά χρήσιμα συμπεράσματα για τη λειτουργία και τη δράση των μηχανισμών καταστολής του αστικού κράτους, φανερών και αθέατων, επίσημων και «παρακρατικών».

Το κλίμα της εποχής

Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη σημειώθηκε σε μια περίοδο έντονων ενδοαστικών αντιθέσεων και ανακατατάξεων στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Στη διακυβέρνηση της χώρας, βρισκόταν η ΕΡΕ και πρωθυπουργός ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ενώ στην αξιωματική αντιπολίτευση βρισκόταν η Ενωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου.

Απ' την πλευρά της ΕΚ, που είχε συγκροτηθεί λίγο πριν τις εκλογές του 1961 ως δεύτερος αστικός πόλος, διεξαγόταν ο λεγόμενος ανένδοτος αγώνας κατά της κυβέρνησης της ΕΡΕ, η οποία είχε κερδίσει τις εκλογές με ωμή βία και νοθεία¹.

Ταυτόχρονα, καθοριστικός στις εξελίξεις ήταν ο ρόλος του Παλατιού, οι θέσεις και η στάση του οποίου επιδρούσαν άμεσα και στο αστικό πολιτικό σύστημα. Σε εξέλιξη βρισκόταν τότε, από πλευράς Ανακτόρων, η εγκατάλειψη της συμμαχίας τους με την ΕΡΕ, με την ηγεσία της οποίας βρισκόταν σε αντιπαράθεση, και η διαμόρφωση νέας με την ΕΚ.

Η αντιπαράθεση ΕΡΕ - Ανακτόρων κορυφώθηκε όταν η πρώτη κατέθεσε στη Βουλή πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος στις 21 Φλεβάρη 1963. Με αυτήν επιχειρούταν η ενίσχυση των αρμοδιοτήτων της εκτελεστικής εξουσίας και ο περιορισμός αυτών του Παλατιού. Πλευρά της αντιπαράθεσης αυτήν την περίοδο αποτέλεσε και το ταξίδι της βασίλισσας Φρειδερίκης στο Λονδίνο, τον Απρίλη του 1963.²

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, απ' την άλλη, με επιστολή του στον Παύλο στις 18 Μάρτη 1963, ζητούσε το σχηματισμό νέας κυβέρνησης από τη Βουλή, δηλαδή ζητούσε απ' τον βασιλιά να προχωρήσει σε κοινοβουλευτικό πραξικόπημα.

Παράλληλα, στις ενδοαστικές αντιθέσεις και τις εξελίξεις επιδρούσε και ο προσανατολισμός της αστικής τάξης ή τμημάτων της, για τις διεθνείς συμμαχίες και συνεργασίες. Στις 24 Γενάρη 1962 κυρώθηκε απ' τη Βουλή η συμφωνία σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ, ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση της ΕΡΕ προωθούσε μια πολιτική προσέγγισης με τη Γαλλία.

Μάλιστα, λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, ο Γάλλος Πρόεδρος, Σαρλ Ντε Γκολ, επισκέφθηκε την Ελλάδα, ενώ είχε προηγηθεί τον Ιούλη του 1960 επίσημη επίσκεψη του Κ. Καραμανλή στη Γαλλία.

Η θέληση τμημάτων της αστικής τάξης της Ελλάδας για διαμόρφωση στενότερων οικονομικών σχέσεων με τη Γαλλία και τις άλλες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης ήταν προφανής, ενώ ταυτόχρονα ισχυρή παρέμενε η επιρροή των ΗΠΑ.

Παρά τις αντιθέσεις των αστικών κομμάτων, υπήρχε και μια κοινή συνιστώσα: ο αντικομμουνισμός που οργίαζε.

Είναι χαρακτηριστικό πως ο Γ. Παπανδρέου, την περίοδο που προσανατολιζόταν σε εκλογική συνεργασία με τον Κ. Καραμανλή (1960), δήλωσε σε σύσκεψη με συνεργάτες του: «(...) Τα στρατόπεδα θα είναι δύο. Από το ένα μέρος θα είμεθα οι εθνικόφρονες. Από το άλλο μέρος θα είναι οι κομμουνισταί. Θα κάμωμεν τα εκλογάς με χωροφύλακας και με το πιστόλι στο χέρι».³

Δεκάδες ήταν οι κρατικές και οι «παρακρατικές» υπηρεσίες και οργανώσεις που δρούσαν με στόχο την καταπολέμηση του κομμουνισμού. Οι οργανώσεις αυτές, απαρτιζόμενες από πρώην δοσίλογους, ταγματασφαλίτες και στοιχεία του υποκόσμου, λειτουργούσαν για λογαριασμό της καπιταλιστικής εξουσίας, βρίσκονταν στην υπηρεσία ή και κάτω από τον έλεγχο του αστικού κράτους.

Οφείλουμε να σημειώσουμε πως ο όρος «παρακράτος» που έχει καθιερωθεί και χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει οργανώσεις που λειτουργούν έκνομα και ανεξάρτητα απ' το κράτος, δεν αποδίδει με ακρίβεια την πραγματικότητα. Και αυτό, γιατί ποτέ και πουθενά δεν υπήρξαν «παρακρατικές» οργανώσεις δίχως την καθοδήγηση και την εμπλοκή κρατικών υπηρεσιών. Στην πραγματικότητα, οι «παρακρατικές» οργανώσεις δεν λειτουργούν «παρά» το αστικό κράτος, αλλά δίπλα του, και πάντα βρίσκονται στην υπηρεσία του.

Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη

Ενα περίπου μήνα μετά την 1η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης, στις 22 Μάη 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για να μιλήσει σε συγκέντρωση της Επιτροπής Ειρήνης Θεσσαλονίκης με θέμα: «Ειρήνη και αφοπλισμός δια τον κόσμον ολόκληρον και δια την Ελλάδα».

Ηδη απ' το πρωί εκείνης της μέρας, στην ΕΔΑ είχε φτάσει η πληροφορία πως σχεδιαζόταν επίθεση εναντίον του Λαμπράκη. Εκ μέρους της ΕΔΑ, ο Σύλλας Παπαδημητρίου επικοινώνησε με τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, ζητώντας να παρθούν μέτρα για την προστασία του Λαμπράκη.⁶

Από νωρίς γύρω από το χώρο που θα πραγματοποιούνταν η συγκέντρωση, έξω από τα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος, είχε οργανωθεί «αντισυγκέντρωση» διαφόρων παρακρατικών, με τη συνεργασία των αστυνομικών αρχών.

Καθ' όλη τη διάρκεια των γεγονότων που ακολούθησαν, παρόντες ήταν περίπου 180 άντρες της Χωροφυλακής, οι οποίοι όχι μόνο δεν αντέδρασαν στις εγκληματικές ενέργειες που συνέβαιναν μπροστά τους, αλλά συμμετείχαν ενεργά σε αυτές.⁷

Περίπου στις 8.20 το βράδυ, ο Λαμπράκης ξεκίνησε από το ξενοδοχείο «Κοσμοπολίτ», όπου έμενε, για να πάει στο χώρο της συγκέντρωσης. Τότε δέχτηκε την πρώτη επίθεση από τους παρακρατικούς, οι οποίοι τον χτύπησαν στο κεφάλι.

Ακολούθησε προσπάθεια των τραμπούκων να μπουν στο κτίριο όπου γινόταν η συγκέντρωση και λιθοβολισμός των παραθύρων του κτιρίου, ενώ φώναζαν διάφορα αντικομμουνιστικά συνθήματα όπως «Βούλγαροι θα πεθάνετε, Βούλγαρε Λαμπράκη θα πεθάνεις, θα πεθάνετε όλοι σας».⁸

Καθώς η συγκέντρωση βρισκόταν σε εξέλιξη, ο Γιώργης Τσαρουχάς, στέλεχος του ΚΚΕ και βουλευτής Καβάλας, ενημερώθηκε για τα γεγονότα και προσήλθε στο χώρο της συγκέντρωσης. Εξω απ' το κτίριο, ένας απ' τους τραμπούκους τον χτύπησε στο κεφάλι. Στη συνέχεια, ο Τσαρουχάς επιβιβάστηκε σε ασθενοφόρο, το οποίο και σταμάτησαν οι παρακρατικοί για να επιτεθούν εκ νέου στον Τσαρουχά:

«Τότε οι τραμπούκοι όρμησαν», διηγήθηκε ο ίδιος, «έσπασαν με ξύλα τα τζάμια. Δυο-τρεις άντρες έπεσαν απάνω μου, φωνάζοντας "θα πεθάνης!" και με κτυπούσαν όλοι μαζύ στο κεφάλι, στο πρόσωπο, παντού. Με άρπαξαν ύστερα από χέρια και πόδια και με έσυραν. Με κατέβασαν από το αυτοκίνητο, μου έδωσαν κι άλλα χτυπήματα και έχασα τις αισθήσεις μου».⁹

Οταν η εκδήλωση τελείωσε, η αστυνομία απαγόρεψε την άμεση έξοδο των συγκεντρωμένων. Οταν, δε, επέτρεψε την έξοδο του Λαμπράκη, διέταξε να τον συνοδεύσουν ελάχιστα άτομα.

Γύρω στις 10.15, και ενώ ο Λαμπράκης βάδιζε προς το ξενοδοχείο «Κοσμοπολίτ», ομάδα τραμπούκων κινήθηκε εναντίον του. Τότε ένα τρίκυκλο με οδηγό τον Σπύρο Κοτζαμάνη, που ήταν σταθμευμένο κοντά στο χώρο της συγκέντρωσης, κατευθύνθηκε εναντίον του Λαμπράκη και ο Μανώλης Εμμανουηλίδης, που βρισκόταν στο πίσω μέρος του οχήματος, χτύπησε με λοστό θανάσιμα τον Λαμπράκη.

Μάρτυρες μάλιστα κατέθεσαν πως το τρίκυκλο ξεκίνησε ύστερα από υπόδειξη ένστολου ανθυπομοίραρχου, ο οποίος είπε στον Κοτζαμάνη: «Βάλε εμπρός, τι κάθεσαι, έρχονται».¹⁰

Καθώς οι δράστες διέφευγαν με το τρίκυκλο, οι αστυνομικοί δεν τους καταδίωξαν. Θα είχαν μάλιστα καταφέρει να εξαφανιστούν, αν δεν πηδούσε στην καρότσα του τρικύκλου ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, ο οποίος αφού κατάφερε να εξουδετερώσει τον Εμμανουηλίδη, επιτέθηκε στον Κοτζαμάνη με σκοπό να τον αναγκάσει να σταματήσει το τρίκυκλο. Για το σάλτο του πάνω στο τρίκυκλο ο Χατζηαποστόλου απέκτησε το προσωνύμιο «Τίγρης».

Τελικά, ο Κοτζαμάνης σταμάτησε και κρατώντας κλομπ κινήθηκε εναντίον του Χατζηαποστόλου. Τότε επενέβησαν διερχόμενοι και λίγο αργότερα στο σημείο έφτασε ένας τροχονόμος ο οποίος και συνέλαβε τον Κοτζαμάνη.

Οσο εξελίσσονταν τα παραπάνω, ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε σε Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού και στη συνέχεια στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών, ανάμεσά τους και ορισμένων που κατέφτασαν απ' το εξωτερικό (Μ. Βρετανία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Σοβιετική Ενωση), η κατάσταση του Λαμπράκη ήταν μη αναστρέψιμη.

Στις 1.22 π.μ. της Δευτέρας 27 Μάη, η καρδιά του Λαμπράκη έπαψε να χτυπά.

Οι λαϊκές αντιδράσεις

Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη προκάλεσε ένα κύμα οργής και λαϊκών αντιδράσεων σε όλη τη χώρα, παρά τις απαγορεύσεις και την καταστολή.

Ενδεικτικά: Μια μέρα μετά το χτύπημα, σε εργοστάσια της Αθήνας έγιναν στάσεις εργασίας, ενώ την επόμενη μέρα το Σωματείο των Τυπογράφων και η Συντονιστική Επιτροπή των Οικοδομικών Οργανώσεων κάλεσαν με τη σειρά τους σε στάση εργασίας.¹¹ Την ίδια μέρα, συγκέντρωση διοργάνωσε στα Προπύλαια ο Σύνδεσμος «Μπέρτραντ Ράσελ», η οποία δέχτηκε την επίθεση της αστυνομίας. Εγιναν πάνω από 300 συλλήψεις, ενώ οι τραυματίες ήταν περίπου 30.¹²

Στις 25 Μάη, 2.000 φοιτητές συγκεντρώθηκαν στη Θεσσαλονίκη.

Η ΚΕ του ΚΚΕ με ανακοίνωσή της, τη μέρα του θανάτου του Λαμπράκη, καλούσε σε κινητοποιήσεις:

«Τιμώντας τον άξιο μαχητή της ειρήνης και της δημοκρατίας, η εργατική τάξη και όλος ο λαός, αψηφώντας τις κυβερνητικές απαγορεύσεις, θα δυναμώσει τις αγωνιστικές αυτές εκδηλώσεις, και την ημέρα της κηδείας του με απεργίες, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις θα εκδηλώσει τη διαμαρτυρία του και θα διατρανώσει τη θέληση και την απόφασή του να παλέψει ενωμένος για την αποπομπή της κυβέρνησης του αίματος, την άμεση τιμωρία των δολοφόνων, τη διάλυση των νεοφασιστικών συμμοριών».¹³

Στις 28 Μάη, χιλιάδες λαού συνόδεψαν τη σορό του Γρηγόρη Λαμπράκη στο Α' Νεκροταφείο στην Αθήνα, όπου κηδεύτηκε.

Ο Τύπος έκανε λόγο για 200.000 συγκεντρωμένους και για «πρωτοφανή» έκταση της ανθρωποθάλασσας που σχηματίστηκε.¹⁴

Δεκαπέντε μέρες μετά από την κηδεία, στις 11 Ιούνη 1963, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παραιτήθηκε και στις 18 του ίδιου μήνα αναχώρησε για τη Ζυρίχη. Στην πρωθυπουργία τον διαδέχτηκε ο Παναγιώτης Πιπινέλης, ενώ για την παραίτηση του Καραμανλή προβλήθηκε ένας ελάχιστα πειστικός λόγος: Η διαφωνία του Καραμανλή με την επιμονή του βασιλικού ζεύγους να πραγματοποιήσει το προγραμματισμένο ταξίδι στο Λονδίνο.

 

Το τρίκυκλο των δολοφόνων του Λαμπράκη

Οι αποκαλύψεις για τους αυτουργούς του εγκλήματος

Παρά το κλίμα φόβου που επικρατούσε, και παρότι η αστυνομία ελάχιστα στοιχεία έδωσε στις ανακριτικές αρχές, αλλά και τις «άνωθεν» παρεμβάσεις στο «έργο» της Δικαιοσύνης, έγινε κατορθωτό να γίνουν ορισμένες αποκαλύψεις για τους αυτουργούς του εγκλήματος.

Καταρχάς, έγινε γνωστό ότι ο Κοτζαμάνης ήταν μέλος της παρακρατικής οργάνωσης «Σύνδεσμος Αγωνιστών και Θυμάτων Αντιστάσεως Β. Ελλάδος», με αρχηγό τον δοσίλογο επί κατοχής Ξενοφώντα Γιοσμά. Η οργάνωση αυτή έμεινε γνωστή ως η οργάνωση «Καρφίτσα», λόγω της καρφίτσας που φόραγαν τα μέλη της που είχαν αξιοποιηθεί απ' την αστυνομία κατά την επίσκεψη του Ντε Γκωλ στην Ελλάδα. Μέλος της «Καρφίτσας» ήταν και ο Αντώνης Πιτσώκος, που ήταν ανάμεσα σ' αυτούς που κακοποίησαν τον Τσαρουχά.

Για την αποκάλυψη της συμμετοχής του Κοτζαμάνη στη δολοφονία του Λαμπράκη, καθοριστικός ήταν ο ρόλος του επιπλοποιού Γιώργου Σωτηρχόπουλου.

Ο Σωτηρχόπουλος συνεργαζόταν επαγγελματικά με τον Κοτζαμάνη, τον οποίο αξιοποιούσε για μεταφορές επίπλων. Την μέρα της δολοφονίας όμως, όταν ο Σωτηρχόπουλος του ζήτησε να δουλέψει για αυτόν, του απάντησε πως δεν μπορούσε, καθώς εκείνη τη μέρα θα έκανε τη μεγαλύτερη τρέλα της ζωής του, που θα μπορούσε να φτάσει έως τη δολοφονία.

Ο Σωτηρχόπουλος, μόλις έμαθε την επόμενη μέρα τα γεγονότα, ενημέρωσε την ΕΔΑ, παρότι καταγόταν από οικογένεια υποστηρικτών της ΕΡΕ, ενώ κατέθεσε και όσα γνώριζε στον Εισαγγελέα.

Επέμενε δε στην κατάθεσή του, παρά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε και την προσπάθεια εξαγοράς του στη συνέχεια.

Τελικά, στις 30 Δεκέμβρη 1966, εκδόθηκε η απόφαση του δικαστηρίου, με την οποία οι Κοτζαμάνης - Εμμανουηλίδης καταδικάστηκαν σε 11 και 8,5 χρόνια κάθειρξης, ενώ άλλοι 7 καταδικάστηκαν σε ποινές από 3 έως 15 μήνες φυλάκισης.

Καθοριστική για αυτή την απόφαση ήταν η ετυμηγορία του σώματος των ενόρκων¹⁵, με την οποία οι ένοχοι έπεσαν στα «μαλακά».

Το «έργο» ολοκληρώθηκε έπειτα από την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας, όταν και το σύνολο των εμπλεκομένων αφέθηκαν ελεύθεροι, ενώ δικαστικοί που έπαιξαν ρόλο στην ανάδειξη των ενόχων (όπως ο Παύλος Δελαπόρτας και ο Χρήστος Σαρτζετάκης) απολύθηκαν. Στη φυλακή βρέθηκαν επίσης για ψευδορκία οι Χατζηαποστόλου και Σωτηρχόπουλος.

Πέρα απ' όσους δεν τιμωρήθηκαν μέσω της δικαστικής οδού, υπήρξαν και άλλοι εμπλεκόμενοι στη δολοφονία που παραμένουν άγνωστοι. Ο Χρήστος Σαρτζετάκης, ανακριτής στην υπόθεση και πολύ αργότερα διατελέσας Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έγραψε πως αναμφισβήτητα υπήρξαν περισσότεροι ηθικοί αυτουργοί απ' όσους κατηγορήθηκαν, οι οποίοι δεν επισημάνθηκαν λόγω έλλειψης στοιχείων. Στα 30 χρόνια απ' τη δολοφονία, ο ίδιος υποστήριξε ακόμα πως οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας βρίσκονταν πολύ ψηλά και η αποκάλυψή τους θα οδηγούσε σε «αναμόχλευση των πολιτικών παθών».

Συνεχίζουμε την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό που γεννά τους πολέμους

Η ιστορική έρευνα, όπως σημειώνεται στο Β' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, δεν έχει πλήρως αποκαλύψει τα βαθύτερα αίτια και τη μεθόδευση της δολοφονικής επίθεσης κατά του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Αν και οι πολιτικές ευθύνες της δολοφονίας Λαμπράκη βαρύνουν αναμφίβολα την κυβέρνηση Καραμανλή, είναι φανερό ότι η δολοφονία αποτέλεσε πλήγμα εναντίον του ίδιου και της κυβέρνησής του.

Απ' αυτήν την άποψη, φαίνεται πιο πιθανή η εκδοχή, κεφαλή της συνωμοσίας και εκτέλεσης του σχεδίου να ήταν το Παλάτι. Βέβαια, η δολοφονία Λαμπράκη αποτέλεσε και ένα ηχηρό χτύπημα εναντίον του αντιιμπεριαλιστικού - αντιπολεμικού κινήματος.

 Η θυσία του Γρηγόρη Λαμπράκη παραμένει ζωντανή, καθώς χιλιάδες κάθε χρόνο βαδίζουν στα βήματά του στις Πορείες Ειρήνης σ' όλη τη χώρα, μάχονται ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, στη συμμετοχή της Ελλάδας σ' αυτούς, παλεύουν για το κλείσιμο των αμερικανοΝΑΤΟικών στρατιωτικών βάσεων στη χώρα μας, για την αποδέσμευση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, για την επιστροφή των Ελλήνων στρατιωτικών που βρίσκονται εκτός συνόρων.

Η ζωή και η δράση του Γρηγόρη Λαμπράκη

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε στις 3 Απρίλη 1912 στην Κερασίτσα της Αρκαδίας. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς του ήταν αγρότες.

Τον Ιούνη του 1931 τελείωσε το Γυμνάσιο στην Τρίπολη και το Σεπτέμβρη μετακόμισε στην Αθήνα όπου και γράφτηκε στην Εμπορική και Λογιστική Σχολή «Παναγιωτόπουλου» στον Πειραιά.

Μετά από διετείς σπουδές στη Σχολή αυτή, έδωσε εξετάσεις για την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και πέρασε.

Παράλληλα, αρχίζει την ενασχόλησή του με τον αθλητισμό, όπου διαπρέπει, με νίκες στους Πανελλήνιους και τους Βαλκανικούς Αγώνες στα αγωνίσματα του μήκους, του τριπλούν, των 100 και των 200 μέτρων. Το 1936 συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στους Βαλκανικούς Αγώνες του 1939, ένα χρόνο πριν διακόψει την αγωνιστική του καριέρα, ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου και στα 4 προαναφερθέντα αγωνίσματα.

Μετά την αποφοίτησή του από την Ιατρική Σχολή ειδικεύτηκε στη μαιευτική - γυναικολογική. Στα χρόνια της Κατοχής και μέχρι το 1945 εργάστηκε στο Μαιευτήριο Ηλιάδη. Παράλληλα, πρωτοστάτησε στη δημιουργία της Ενωσης Ελλήνων Αθλητών, της οποίας ήταν αντιπρόεδρος. Η οργάνωση αυτή ασχολήθηκε με τη συνέχιση της αθλητικής δραστηριότητας και την περίθαλψη των αθλητών.

Μετά τον πόλεμο, το 1950, ανακηρύχθηκε υφηγητής της Μαιευτικής - Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Το 1951, πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Ταμείου Υγείας Αθλητών.

Το 1961 εκλέχτηκε βουλευτής του ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο, εκλογική συνεργασία της ΕΔΑ με το Εθνικό Αγροτικό Κόμμα) στην Α' Περιφέρεια του Πειραιά. Ως βουλευτής, βρίσκεται στο πλευρό του λαού, συμμετέχει στις εργατικές, λαϊκές κινητοποιήσεις. Στις 22 Δεκέμβρη 1961, τραυματίστηκε βαριά σε κινητοποίηση για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων καθώς προσπαθούσε να συγκρατήσει τους αστυνομικούς που επιτέθηκαν βάρβαρα στους συγγενείς των πολιτικών κρατουμένων.

Πρωτοστάτησε παράλληλα στο φιλειρηνικό κίνημα, αναπτύσσοντας πλούσια δράση μέσα απ' τις γραμμές της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ), ως αντιπρόεδρός της¹⁶.

Παραπομπές

1. Κατά την προεκλογική περίοδο, οι επιθέσεις σε υποψήφιους, οπαδούς της ΕΔΑ ήταν πολυάριθμες, όπως και η καταστροφή εγκαταστάσεών της (γραφεία, τυπογραφεία κ.ά.). Κορύφωση της αστικής βίας ήταν η δολοφονία του Στέφανου Βελδεμίρη και του Διονύση Κερπινιώτη, στελεχών της Νεολαίας ΕΔΑ, από όργανα της αστυνομίας και του στρατού, αντίστοιχα.

2. Η Φρειδερίκη και η κόρη της, φτάνοντας στο ξενοδοχείο «Κλάριτζ» του Λονδίνου, βρέθηκαν «αντιμέτωπες» με διαδήλωση με αίτημα την απελευθέρωση των Ελλήνων πολιτικών κρατουμένων.

Ανάμεσα στους διαδηλωτές ήταν και η Αγγλίδα κομμουνίστρια Μπέτυ Αμπατιέλου - Μπάρτλετ, σύζυγος του πολιτικού κρατούμενου Αντώνη Αμπατιέλου, στελέχους του ΚΚΕ.

Η Μπέτυ Αμπατιέλου επιχείρησε να συναντήσει την Φρειδερίκη, για να της επιδώσει σχετικό υπόμνημα, αλλά η βασίλισσα δεν δέχθηκε.

Την ίδια μέρα η Φρειδερίκη και η κόρη της βρέθηκαν πάλι μπροστά στους διαδηλωτές, καθώς έβγαιναν από την πίσω πόρτα του ξενοδοχείου. Η Φρειδερίκη επιχείρησε να φύγει αλλά η Αμπατιέλου την έπιασε από τους ώμους. Ακολούθησε καβγάς μεταξύ διαδηλωτών και του σωματοφύλακα της Φρειδερίκης, η οποία τελικά ξέφυγε τρέχοντας, ενώ οι διαδηλωτές την ακολουθούσαν (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949 - 1968, τόμ. Β, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2011, σελ. 468).

3. Τα παραπάνω αποκάλυψε ο «αποστάτης» Ευάγγελος Δενδρινός, υφυπουργός Συγκοινωνιών, μιλώντας απ' το βήμα της Βουλής το Νοέμβρη του 1965 (Κωνσταντίνος Καραμανλής, Αρχείο. Γεγονότα και Κείμενα, τόμ. 4, «Η Καθημερινή», Αθήνα, 2005, σελ. 347).

4. «Δρόμοι της Ειρήνης», Ιούνης 1963, σελ. 36.

5. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τόμ. Β' (1949 - 1968), «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2011, σελ. 525.

6. «Δρόμοι της Ειρήνης», Ιούνης 1963, σελ. 8.

7. Ο Χρήστος Σαρτζετάκης, με βάση τα στοιχεία που προέκυψαν απ' την ανάκριση, έγραψε: «Οι κατά των "φίλων της ειρήνης" επιτιθέμενοι αντιφρονούντες διέσχιζον ανενόχλητοι τας γραμμάς των αστυνομικών μεμονωμένως από διάφορα σημεία, ενεργούν τας επιθέσεις των και ακολούθως επέστρεφαν όπισθεν αυτών, προστατευόμενοι έτσι από τυχόν αμυντικάς προσπάθειες των κακοποιούμενων πολιτών. Οι παριστάμενοι αστυνομικοί όχι μόνο αδρανούσαν, αλλά και συνωμιλούν εις τόνον φιλικόν μετά των ταραξιών» (Χρήστος Σαρτζετάκης, «Επιτελών το καθήκον μου», τόμ. Α', Κέρκυρα, Αθήνα, 2016, σελ. 704).

8. Χρήστος Σαρτζετάκης, «Επιτελών το καθήκον μου», τόμ. Α', Κέρκυρα, Αθήνα, 2016, σελ. 680.

9. «Δρόμοι της Ειρήνης», Ιούνης 1963, σελ. 10

10. Χρήστος Σαρτζετάκης, «Επιτελών το καθήκον μου», τόμ. Α', Κέρκυρα, Αθήνα, 2016, σελ. 200.

11. «Δρόμοι της Ειρήνης», Μάης 1963 - Εκτακτη Εκδοση, σελ. 7.

12. «Μακεδονία», 25 Μάη 1963, σελ. 1.

13. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 9, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2002, σελ. 266.

14. «Μακεδονία», 29 Μάη 1963, σελ. 1.

15. Στο σώμα των Ενόρκων συμμετείχε και ο βιομήχανος Βύρων Αντωνιάδης, ο οποίος επί δικτατορίας τοποθετήθηκε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα δήμαρχος Θεσσαλονίκης.

16. Τα βιογραφικά στοιχεία έχουν αντληθεί από τα περιοδικά «Δρόμοι της Ειρήνης» και «Νέος Κόσμος» του Ιούνη 1963.