«Αλήθειες και ψέματα για το σοσιαλισμό»

Ας επιχειρήσουμε να δώσουμε ορισμένους σύνθετους ορισμούς:

Καπιταλισμός είναι το οικονομικό σύστημα που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, τα πάντα είναι εμπορεύματα και φυσικά, η ικανότητα του ανθρώπου να εργάζεται και κριτήριο της παραγωγής είναι το μέγιστο κέρδος του καπιταλιστή. Δηλαδή, δεν έχει σημασία το τι ανάγκες έχει η κοινωνία, αλλά το

αν τα εμπορεύματα που παράγονται πουλιούνται, με στόχο το κέρδος, έτσι ώστε να κάνει νέο κύκλο η οικονομία.

Σοσιαλισμός είναι το οικονομικό σύστημα που βασίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Ιδιοκτήτες τους είναι αυτοί που τα δουλεύουν και όχι τα διάφορα παράσιτα. Κίνητρο της παραγωγής δεν είναι το κέρδος, αλλά το τι ανάγκες έχει η κοινωνία.

Η διαφορά είναι κολοσσιαία. Ένα πρώτο ερώτημα είναι το τι είναι προοδευτικό και τι οπισθοδρόμηση.

Είναι σωστό να δουλεύουν οι πολλοί, συχνά με άθλιες συνθήκες, με κόσμο σπρωγμένο στην ανεργία, για να την περνάνε μπέικα οι λίγοι;

Πρέπει τα μέσα παραγωγής να τα έχουν οι λίγοι που δεν δουλεύουν, ή να είναι ιδιοκτησία των πολλών που δουλεύουν;

Πρέπει κίνητρο της παραγωγής να είναι το μέγιστο κέρδος των λίγων, ή η κοινωνία, μέσα από την οργάνωσή της να καθορίζει τις ανάγκες της, ανάγκες που εξελίσσονται και να επιδιώκει να τις ικανοποιεί;

Ένα παράδειγμα από ένα βιβλίο της ΣΕ, "Με το χέρι στην καρδιά", για το τι σημαίνει με τις σύγχρονες ανάγκες: "Περιδιαβαίνοντας στους δρόμους της Τασκένδης και ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω, παντού θα διαπιστώσεις την αμέριστη φροντίδα που βλέπεις ολόγυρα. Δρόμοι μεγάλοι, πανέμορφοι με ευθυτενείς σειρές από ποικιλία δέντρων και δεντροστοιχίες που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια πριν ακόμα οι μαστόροι βάλουν το θεμέλιο λίθο για κάποιο καινούριο οικοδομικό τετράγωνο που σχεδιάζεται. Μαζί με όλα αυτά, πριν ακόμα ανυψωθεί η πρώτη πολυκατοικία, πρέπει να είναι έτοιμοι οι παιδικοί σταθμοί, τα σχολεία, τα γυμναστήρια και όλοι οι απαραίτητοι χώροι, που χρειάζονται για να μορφωθεί και να ανδρωθεί η νέα γενιά!".

Οι αντιθέσεις του συστήματος

Η απάντηση για μας είναι προφανής. Ξέρουμε ότι σήμερα έχει κοινωνικοποιηθεί απίστευτα η παραγωγή, εκατομμύρια άνθρωποι συνεργάζονται για να φτάσει ένα προϊόν στην τελική του μορφή, πολύ λίγοι όμως ιδιοποιούνται το τελικό αποτέλεσμα. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό;

Ότι με βάση τις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής, του κεφαλαίου, ένα κομμάτι του εργατικού δυναμικού καταδικάζεται στην ανεργία. Αποτελεί την εφεδρεία που αξιοποιείται στις διάφορες φάσεις της παραγωγής που πότε διαστέλλεται και πότε συστέλλεται. Επίσης, αξιοποιείται ως μοχλός πίεσης για να χτυπιούνται εργατικά δικαιώματα, να γίνεται πιο φτηνή η εργατική δύναμη, γιατί εκεί ακριβώς παράγεται ο πλούτος: Από την απλήρωτη εργατική δύναμη. Υπάρχει άνθρωπος που να θεωρεί κάτι τέτοιο δίκαιο;

Στο κυνήγι του κέρδους, μονοπωλιακοί όμιλοι συγκρούονται. Βιομηχανικοί πόλεμοι, κατασκοπεία, πατέντες. Τεράστια ποσοστά σπαταλούνται στη διαφήμιση, σε ένα ανταγωνισμό πλήρως αντιπαραγωγικό, ανούσιο για τις κοινωνικές ανάγκες. Την ίδια ώρα, από αγαθά που υπάρχουν, ένας μεγάλος όγκος ανθρώπων αποκόβεται. Π.χ. άστεγοι, κόσμος στο νοίκι, κόσμος που κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του και ταυτόχρονα 200.000 σύγχρονες κατοικίες άδειες. Π.χ. κόσμος που πεινά και τόνοι από προϊόντα στα ράφια, ή ακόμα και συνειδητά να καταστρέφονται.

Οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα μονοπώλια δεν έχουν κανένα έλεος και ηθικό φραγμό. Για να επικρατήσουν του ανταγωνιστή τους, επιστρατεύουν κάθε μέσο. Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες σκληρών και λυσσαλέων ανταγωνισμών για δρόμους μεταφοράς Ενέργειας, δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων, πρόσβαση σε αγορές. Εκεί που οι αντιθέσεις οξύνονται, τη "λύση" τη δίνουν τα όπλα, με θύματα τους λαούς. Ο καπιταλισμός είναι λοιπόν ένα σύστημα που γεννά τον πόλεμο.

Οι πολύ μεγάλες αντιθέσεις, το κυνήγι του μέγιστου κέρδους οξύνει στο έπακρο τις αντιθέσεις του καπιταλισμού. Διέξοδο δίνει το σύστημα στον εαυτό του με τις περιοδικές οικονομικές κρίσεις. Και δείτε, δίνει διέξοδο στο σύστημα μια κατάσταση που εντείνει τη φτώχεια, την ανεργία, τα αδιέξοδα για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Επομένως, τι συμπέρασμα βγαίνει; Ο καπιταλισμός είναι ένα αντιδραστικό σάπιο σύστημα, που δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα ζητήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα. Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δηλαδή το ότι υπάρχουν αφεντικά, είναι το παλιό, το ξεπερασμένο.

Η αστική τάξη δεν παραδίδει την εξουσία της

Η αστική τάξη, δηλαδή η άρχουσα τάξη σε συνθήκες καπιταλισμού εγκαταλείπει οικειοθελώς την εξουσία της, ή αντιστέκεται λυσσαλέα;

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα για να δούμε κατά πόσο η παρασιτική αστική τάξη σέβεται τις επιλογές των λαών.

To 1917, ο ρωσικός λαός επαναστάτησε και αποφάσισε να διώξει τους γαιοκτήμονες και τους καπιταλιστές που τον εκμεταλλεύονταν. Πώς αντέδρασε η αστική τάξη; Οργάνωσε αντεπαναστατικό στρατό που έσφαζε το λαό, οργανώθηκε διεθνής εκστρατεία της Αντάντ εναντίον της νεαρής σοβιετικής εξουσίας, με συμμετοχή μάλιστα και της Ελλάδας. Μετά από τρία χρόνια πολέμου και αφού η εργατική τάξη της Ρωσίας και οι σύμμαχοί της νίκησαν ντόπιους και ξένους ιμπεριαλιστές, ξεκίνησε μια σχετικά ειρηνική περίοδος οικοδόμησης.

Αλλά και στην Ελλάδα της Απελευθέρωσης του '44, η αστική τάξη δεν ρίσκαρε την εξουσία της. Αν και το ηρωικό ΚΚΕ είχε αντιφάσεις επώδυνες στη γραμμή του, η ελληνική αστική τάξη, με τη βοήθεια των Βρετανών, επέβαλε τη θέλησή της.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, το συμπέρασμα ένα: Η αστική τάξη δεν εγκαταλείπει την εξουσία της.

Το ΚΚΕ σήμερα πιστεύει ότι σήμερα υπάρχει πλούτος και μπορούμε να ζούμε καλύτερα, να καλύπτονται οι σύγχρονες ανάγκες, που με το χρόνο και την αντίστοιχη τεχνολογική και επιστημονική εξέλιξη, διευρύνονται. Βλέπει ότι εμπόδιο είναι η εξουσία του κεφαλαίου, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η εκμετάλλευση και παλεύει για την ανατροπή της σάπιας καπιταλιστικής εξουσίας. Σε αυτή την κατεύθυνση, αναπτύσσει επαναστατική δράση. Παρόμοια δράση αναπτύσσουν σε αντίξοες συνθήκες όλοι οι κομμουνιστές ανά τον κόσμο.

Η αστική τάξη δεν μένει με σταυρωμένα χέρια. Αναπτύσσει δράση απέναντι στις επαναστατικές δυνάμεις, με κάθε τρόπο. Δρα δηλαδή αντεπαναστατικά, χρησιμοποιώντας ανάλογα με τις συνθήκες, πότε το μαστίγιο και πότε το καρότο. Στην Ελλάδα υπάρχει εμπειρία από εκτελέσεις κομμουνιστών και αγωνιστών που το "έγκλημά" τους ήταν η πάλη για ένα κόσμο χωρίς καπιταλιστική εκμετάλλευση. Χιλιάδες έδωσαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους σε φυλακές και εξορίες, πέρασαν του κόσμου τα βασανιστήρια και τις κακουχίες, γιατί δεν απαρνήθηκαν τις επαναστατικές ιδέες. Αυτή η στάση ζωής μας εμπνέει, μας δίνει αυτοπεποίθηση για να δρούμε πρωτοπόρα στις σύγχρονες συνθήκες με τον αρνητικό συσχετισμό.

Χρησιμοποιείται όμως, όπως είπαμε και το καρότο. Είναι διαρκής η προσπάθεια ενσωμάτωσης του ΚΚ, να υποχωρήσει από την επαναστατική στρατηγική του, να μπει στη διαδικασία "να τα διπλώσει". Τέτοιες πιέσεις έχουν ασκηθεί σε πολλές περιπτώσεις στο ΚΚΕ, με πρόσφατη την πίεση από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ και κεφαλαίου να μπει σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης. Όμως, 100 και πλέον χρόνια, ο αντίπαλος δεν μπορεί να βάλει το ΚΚΕ στο χέρι.

Για να μεγαλώνει η πίεση, ειδικά στις νεότερες γενιές, επιστρατεύεται το ψέμα, η συκοφαντία. Και είναι λογικό, οι εκμεταλλευτές που δεν διστάζουν σε κανένα έγκλημα για τα κέρδη τους, για την εξουσία τους, το έχουν για ψωμοτύρι το ψέμα, ξοδεύουν πακτωλούς χρημάτων για να ξεγελούν τον κόσμο, να πνίξουν την αλήθεια. Σκεφτείτε τα κονδύλια που έχουν ομολογήσει οι ΗΠΑ ότι ξοδεύουν για να εξωραϊστεί η εγκληματική πολιτική των ΗΠΑ στη χώρα μας και να αναλογιστούμε τι ξοδεύεται για να συκοφαντηθεί η επαναστατική προοπτική της κοινωνίας.

Έχουν το φόβο τους και παίρνουν τα μέτρα τους. Ξέρουν ότι η πολιτική τους γεννά δυσαρέσκεια, ότι γεννά αντιδράσεις. Θέλουν η εργατική τάξη, ο λαός, η νεολαία από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα να μη συναντηθούν με τις επαναστατικές ιδέες, να τις απορρίψουν, να γίνουν θιασώτες του καπιταλισμού, να κατανοείται το εκμεταλλευτικό σύστημα ως μονόδρομος. Φοβούνται ότι η υιοθέτηση επαναστατικής θεωρίας θα οδηγήσει και σε επαναστατική πράξη - και καλά κάνουν. Γι' αυτό και εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διαδίδουμε την επαναστατική θεωρία.

Τα λόγια των Μαρξ - Ένγκελς, με τα οποία ξεκινά το Μανιφέστο είναι επίκαιρα: Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: Το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: Ο πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ και ο Γκιζό, γάλλοι ριζοσπάστες και γερμανοί αστυνομικοί.

Και σήμερα, οι αντίστοιχοι Μέτερνιχ και Γκιζό, οι σύγχρονοι μαύροι αντιδραστικοί, έχουν στο στόχαστρο τον κομμουνισμό.

Το ψέμα όπλο της αστικής τάξης

Τα ψέματα που λέγονται είναι πολλά και με την αυθεντία πολλές φορές του δάσκαλου, του ντοκιμαντέρ, του αναλυτή, του ιστορικού.

Παραφράζοντας τον Λουντέμη, μπορούμε να πούμε ότι  "ειπώνονται ψέματα που ντρέπονται και τα ίδια, αφού δεν ντρέπονται τα στόματα που τα λένε".

Γι' αυτό να μελετάτε, να αμφισβητείτε την αυθεντία, να αναζητείτε την αλήθεια, την ουσία.

Ο αντικομμουνισμός έχει διάφορες μορφές, ποικιλία. Πατά στην άγνοια, στις προκαταλήψεις. Σκεφτείτε ότι παλιότερα έλεγαν ότι οι κομμουνιστές τρώνε μωρά, ότι στον κομμουνισμό θα κοινωνικοποιηθούν οι γυναίκες, ότι οι παπάδες στη Σοβιετική Ένωση τις δεκαετίες του '20 και του '30 ξόρκιζαν με θυμιατά τα τρακτέρ, γιατί τα θεωρούσαν εργαλεία του διαβόλου.

Και σήμερα αυτά που λένε για τον κομμουνισμό είναι ακραία για όποιον ψάχνει την ιστορία, είναι βέβαιο ότι τα ψέματά τους θα μπουν δίπλα στα διάφορα γραφικά που μόλις αναφέραμε.

Για το αν ο σοσιαλισμός απέτυχε

Λένε ότι ο σοσιαλισμός απέτυχε.

Είναι γεγονός ότι η πρώτη προσπάθεια του ανθρώπου να οικοδομήσει μετά από αιώνες μια μη εκμεταλλευτική κοινωνία ανατράπηκε, ηττήθηκε. Μας πονά αυτή η υπόθεση, γι' αυτό ως Κόμμα έχουμε κάνει σκληρή και απαιτητική αυτοκριτική για τα αίτια των ανατροπών. Για να μη γίνουν τα ίδια λάθη, για να στεφθεί νικηφόρα η επόμενη προσπάθεια, που σίγουρα θα έρθει.

Απέτυχε ο σοσιαλισμός, που μπροστά σε νέα, πρωτόγνωρα προβλήματα που παρουσιάστηκαν, επέλεξε εργαλεία του καπιταλισμού.

Αλλά, για να σκεφτούμε καλύτερα το αν όντως απέτυχε.

• Η οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης έφτασε τις ΗΠΑ, ενώ η προεπαναστατική Ρωσία ξεκίνησε από πολύ πίσω, συν τις μεγάλες καταστροφές που υπέστη η ΕΣΣΔ από 2 Παγκόσμιους και ένα εμφύλιο πόλεμο.
• Νίκησε το ναζισμό - φασισμό, που είχε την πιο σύγχρονη, φονική πολεμική μηχανή.
• Η δουλειά ήταν εξασφαλισμένη για όλους, η ανεργία ήταν άγνωστη λέξη και όχι εφιάλτης, όπως είναι σήμερα για χιλιάδες νέους στη χώρα μας. Δουλειά με δικαιώματα, με σταθερό ωράριο και όχι οι ελαστικές σχέσεις που βασανίζουν σήμερα τον κόσμο.
• Οι άνδρες έπαιρναν σύνταξη στα 60 και οι γυναίκες στα 55, ενώ σήμερα υπάρχει συζήτηση για σύνταξη στα 70.
• Υπήρχε Υγεία για όλους, με έμφαση στην Πρόληψη, ενώ σήμερα αν δεν έχεις γνωστό, "την πάτησες".
• Υπήρχε Παιδεία για όλους. Ο καθένας σπούδαζε αυτό που πραγματικά ήθελε και όχι όπως σήμερα, που ο νέος διαλέγει σχολή μαντεύοντας τις πιθανότητες για δουλειά όταν αποφοιτήσει. Υπήρχε πραγματική δια βίου μάθηση δωρεάν. Είναι καταθλιπτική η σύγκριση με το εκπαιδευτικό σύστημα των ταξικών φραγμών.
• Υπήρχε ελεύθερη πρόσβαση στην Τέχνη και τον Πολιτισμό, στον Αθλητισμό, που καμιά σχέση δεν είχε με τη σαπίλα του επαγγελματικού αθλητισμού. Υπήρχε δυνατότητα για δωρεάν διακοπές για όλους, όταν στην Ελλάδα των ρεκόρ από ξένους τουρίστες, δεν μπορούν να κάνουν τουρισμό οι Έλληνες ούτε στη Σαλαμίνα.

Συμπέρασμα: Οι νέες σχέσεις παραγωγής, οι σοσιαλιστικές, δίνουν τεράστια ώθηση στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, άρα τη δυνατότητα να καλύπτονται διευρυνόμενες, σύγχρονες ανάγκες.

Για τη σημερινή κατάσταση των πρώην σοσιαλιστικών χωρών

Μιλάνε για πείνα στην ΕΣΣΔ, ή αξιοποιούν τα σημερινά χάλια των χωρών που κάποτε είχαν σοσιαλισμό για να αναδείξουν την ανωτερότητα του καπιταλισμού, όπως πιστεύουν.

Συκοφαντούν το σοσιαλισμό δείχνοντας τα σημερινά χάλια, τις σημερινές ανισότητες και αντιθέσεις στις χώρες που οικοδομούσαν μέχρι πριν τρεις περίπου δεκαετίες το σοσιαλισμό.

Η φτώχεια, η μείωση του προσδόκιμου ζωής από το 1991 και μετά, η ανεργία, οι άστεγοι, οι νεκροί από το κρύο, η πορνεία είναι φαινόμενα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και όχι του σοσιαλισμού. 

Το ότι χώρες που φιλοξένησαν τους Έλληνες πρόσφυγες και χιλιάδες παιδιά μετά την ήττα του ΔΣΕ, σήμερα υψώνουν τείχη απέναντι στους κατατρεγμένους, είναι "κατόρθωμα" του καπιταλισμού.

Γιατί με τις ανατροπές, μαζί με τα αγάλματα ηγετών του σοσιαλισμού, γκρέμισαν αξίες και ιδανικά, γκρέμισαν ένα τρόπο ζωής που είχε στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Γι' αυτό μιλάμε για πισωγύρισμα. 

Γι' αυτό στο γκρέμισμα του Τείχους, οι τίμιοι εργάτες έκλαιγαν και οι αστοί με τους οπορτουνιστές πανηγύριζαν.

Για τις διώξεις και τη δημοκρατία

Λένε: Μα δεν υπήρχε ελευθερία, δεν υπήρχαν δικαιώματα, υπήρχαν διώξεις. Για να δούμε αυτά τα παραμύθια, επιδιώκοντας να αποφύγουμε τη μετωπική σύγκρουση με την κοινή λογική.

Ας δούμε το θέμα των διώξεων του Στάλιν, που είναι αγαπημένο θέμα. Σύμφωνα με την "Καθημερινή", ο πληθυσμός της ΕΣΣΔ ήταν το 1934 168 εκατ. Ταυτόχρονα, οι αστικές πηγές μιλάνε για 10, 20, 30 εκατ. νεκρούς, από το "καθεστώς", όπως λένε, αριθμός που με το πέρασμα του χρόνου έχει παραδόξως την τάση να ανεβαίνει.

Άρα, μας λένε 30 εκατ. οι νεκροί. Αν προσθέσουμε κατά μέσο όρο μόλις 1 συγγενή, ή φίλο τους που θρήνησε το χαμό τους και που φυσιολογικά θα μίσησε το καθεστώς, φτάνουμε τα 60 εκατ., χωρίς να προσθέτουμε τους λοιπούς δυσαρεστημένους από την "τρομοκρατία". 60 εκατ. στα 168 είναι ποσοστό 35,7% του πληθυσμού. Αν προσθέσουμε ηλικιωμένους και μικρά παιδιά, τι μένει; Δηλαδή αν ίσχυε το φρικιαστικό και εντυπωσιακό νούμερο που λένε οι αστοί, τίθεται ένα ερώτημα: Γιατί αυτός ο δολοφονημένος, κυνηγημένος λαός νίκησε το ναζισμό, που καλούσε τους σοβιετικούς πολίτες να ανατρέψουν το σοσιαλισμό και θα σταμάταγε τον πόλεμο. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν πολεμά για ένα καθεστώς που τον διώκει, που δολοφονεί τους οικείους του. Με άλλα λόγια, η εποποιία που έγραψε ο σοβιετικός λαός στη Μόσχα και στο Κουρσκ, στο Στάλινγκραντ και το Λένινγκραντ, απλά δεν θα είχε συμβεί.

Ποιοι διαδίδουν αυτά τα πράγματα; Θα δούμε μια ξεχωριστή και προβεβλημένη περίπτωση. Τζορτζ Όργουελ. Συγγραφέας των αντικομμουνιστικών προβεβλημένων έργων "1984" και "Φάρμα των ζώων", που φυσικά έχουν γίνει και ταινίες από το Χόλιγουντ. Αυτοαποκαλούνταν αναρχικός. Δείτε περίπτωση: Υπήρξε αστυνομικός στην Ινδία. Αναρχικός μπάτσος της βρετανικής αυτοκρατορίας στην αποικία της Ινδίας. Πολέμησε στον ισπανικό εμφύλιο και συγκρούστηκε με τους κομμουνιστές. Στο Β' ΠΠ ήταν διευθυντής της ινδικής υπηρεσίας του BBC. Κάτι σαν διευθυντικό στέλεχος στην αντίστοιχη ΕΡΤ της Μεγάλης Βρετανίας. Δεν ακούγεται και πολύ αντισυστημικό. Υπήρξε καταδότης συμπαθούντων την Αριστερά, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, στη Βρετανική κυβέρνηση. Δηλαδή ήταν ρουφιάνος.

Παρεμπιπτόντως, αν αναζητήσει κανείς αρχειακά στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τα νούμερα των διωκόμενων, εννοείται ότι δεν θα βρει κάτι και είναι λογικό, αφού αυτά οι αστοί τα βγάζουν από την κοιλιά τους.

Άσκησε βία η εργατική εξουσία; Άσκησε επαναστατική βία, αφού η ταξική πάλη συνεχιζόταν. Δύο παραδείγματα:

Κολεκτιβοποίηση, δηλαδή η προσπάθεια να ενωθούν οι μικροί αγρότες σε μεγαλύτερες και πιο παραγωγικές αγροτικές μονάδες. Πολεμήθηκε από τους πλούσιους αγρότες με τους εξής τρόπους: Δολοφονίες στελεχών του ΚΚ που πήγαιναν να πείσουν για την κολεκτιβοποίηση, ή και συγκέντρωση σοδειάς και κάψιμό της, έτσι ώστε να λιμοκτονήσουν οι πόλεις και να υπονομευτεί η σοβιετική εξουσία. Δηλαδή, ήταν εγκληματίες. Τι έπρεπε να κάνει η σοβιετική εξουσία; Να τους πει "μπράβο";

Κατά τη γερμανική εισβολή, η ΕΣΣΔ δεν είχε 5η φάλαγγα, δηλαδή προδοτικό μηχανισμό εντός της, καθώς είχε αποκαλυφθεί και εξοντωθεί.

Συμπέρασμα: Στη βία των εκμεταλλευτών, η εργατική τάξη σωστά αντιπαραθέτει την επαναστατική βία, αυτός είναι ο μόνος τρόπος εξάλειψης της βίας.

Σήμερα είμαστε μάρτυρες της βίας των εκμεταλλευτών, για να διατηρήσουν μια εξουσία που γεννά φτώχεια, κρίσεις, πολέμους. Γίνονται πόλεμοι, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για τα κέρδη των μονοπωλίων. Στοχοποιούνται αγωνιστές, ΚΚ είναι στην παρανομία. Φασιστικές δυνάμεις μπαίνουν με εγκληματική δράση στην υπηρεσία των αστών. Ρουφιανιά ως επίσημη πολιτική, θυμηθείτε το μακαρθισμό στη Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ. Διώξεις στους χώρους δουλειάς, απαγόρευση απεργιών, συζήτηση για απαγόρευση διαδηλώσεων είναι στην ημερήσια διάταξη.

Όπως είναι φυσικό, στους αστούς δεν αρέσει η βία που ασκείται εναντίον τους.

Ήταν ανελεύθερος ο άνθρωπος στο σοσιαλισμό;

Καταρχήν, ο σοβιετικός άνθρωπος συμμετείχε στην άσκηση της εξουσίας. Και το Πρόγραμμα του ΚΚΕ στηρίζεται στη συμμετοχή στα όργανα εξουσίας των εργαζομένων, όργανα εξουσίας που θα έχουν ως πυρήνα τους τον τόπο δουλειάς, δηλαδή το χώρο που παράγεται ο πλούτος.

Οι εκλεγμένοι είναι και ανακλητοί ανά πάσα στιγμή. Ακόμα, δεν ξεκόβονται από την παραγωγή, δεν έχουν ειδικά προνόμια.

Στις εκλογές συμμετείχαν όλοι, όπως όλοι συμμετείχαν στις κατευθύνσεις της εξουσίας και στη λήψη αποφάσεων, π.χ. σε σχέση με την υλοποίηση των 5χρονων πλάνων.

Είναι πιο δημοκρατικό αυτό που συμβαίνει σήμερα, που ο εργαζόμενος ψηφίζει κάθε 4 χρόνια και στο μεσοδιάστημα, το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να γίνεται κοψοχέρης;

Λένε, "μα δεν υπήρχαν κόμματα". Εννοείται πως κόμματα που διακήρυσσαν την επάνοδο του καπιταλισμού, το πισωγύρισμα στην εκμετάλλευση δεν υπήρχαν και καλώς δεν υπήρχαν. Όπως και σήμερα, δεν θα είναι νόμιμο ένα κόμμα που θα κηρύσσει τη δουλοκτησία, τέτοια είναι η αναλογία.

Για το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Οι αστοί ξέρουν ότι όσο πιο μεγάλο είναι ένα ψέμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται. Αυτή η αρχή ήταν βασική στον υπουργό Προπαγάνδας του Χίτλερ, το Γιόζεφ Γκέμπελς.

Χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια ξαναγραψίματος της ιστορίας, ειδικά σε σχέση με το Β' ΠΠ. Συγκεκριμένα, γίνεται προσπάθεια να εξισωθεί ο ναζισμός με τον κομμουνισμό, ο Χίτλερ με τον Στάλιν.

Το επιχείρημα είναι η ύπαρξη του συμφώνου Ρίμπετροπ - Μόλοτοφ.

Το συγκεκριμένο ήταν ένα σύμφωνο μη επίθεσης, που η ΕΣΣΔ υπέγραψε για να κερδίσει χρόνο, την ώρα που οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Γαλλίας σφύριζαν αδιάφορα μπροστά στις εξελίξεις, που ενθάρρυναν πρακτικά την επίθεση της Γερμανίας στην ΕΣΣΔ.

Οι Σοβιετικοί όντως κέρδισαν χρόνο, προετοιμάστηκαν στρατιωτικά, μετέφεραν τεράστιο μέρος της παραγωγής πέρα από τα Ουράλια, γεγονός που αποτελεί άθλο. Δηλαδή, οι Σοβιετικοί δεν είχαν αυταπάτες.

Αυτοί όμως που μιλάνε για το σύμφωνο Ρίμπετροπ - Μόλοτοφ παθαίνουν αφωνία για τα εξής θέματα:

1. 1938: Σύμφωνο του Μονάχου, το σύμφωνο με το οποίο Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία συναίνεσαν στην εισβολή των ναζί στην Τσεχοσλοβακία. Ήταν μια συμφωνία που έκανε τον πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας Τσάμπερλεν να μιλήσει για την εξασφάλιση της ειρήνης στην Ευρώπη για τις επόμενες δεκαετίες. Η ζωή έδειξε ότι με αυτή την πρόβλεψη δεν έκανε ακριβώς κέντα.
2. Δεν λένε κουβέντα για τους μονοπωλιακούς ομίλους, ακόμα και αμερικανικούς που ενίσχυαν το Χίτλερ.
3. Δεν λένε κουβέντα για τη στρατηγική των Βρετανών, κυρίως να στρέψουν τη Γερμανία προς ανατολάς, να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ και έτσι με ένα σμπάρο επεδίωκαν να χτυπήσουν δυο τρυγόνια: Και η Γερμανία που ήταν ανταγωνιστής τους να αποδυναμωθεί και η σοβιετική εξουσία να ανατραπεί.
4. Δεν λένε κουβέντα για το ότι με αυτή τη στρατηγική δεν άνοιγαν δεύτερο μέτωπο στους ναζί, τους άφηναν απερίσπαστους στην εισβολή στην ΕΣΣΔ και μόνο όταν άλλαξε η ροή των γεγονότων με τις ηρωικές νίκες του Κόκκινου Στρατού, άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο με την απόβαση στη Νορμανδία.
5. Δεν λένε κουβέντα για τις μυστικές διαπραγματεύσεις με τους ναζί για να συμμαχήσουν εν μέσω του πολέμου εναντίον της ΕΣΣΔ, εξέλιξη που ανέβαλε η προέλαση του Κόκκινου Στρατού προς την καρδιά του ναζιστικού κτήνους στο Βερολίνο.

Αυτά και πολλά άλλα στοιχεία δείχνουν το ποιος τα είχε καλά με τους ναζί. Τα είχαν οι καπιταλιστές, αφού ο ναζισμός είναι γέννημα θρέμμα του καπιταλισμού.

Το τείχος του Βερολίνου

Βαδίζοντας ο πόλεμος προς τη λήξη του, οι ιμπεριαλιστές έκαναν το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας: Η ρίψη των ατομικών βομβών σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Στόχος τους, η τρομοκράτηση της Σοβιετικής Ένωσης και των λαών που έμπαιναν στο δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Αμέσως μετά τον πόλεμο, υπάρχει ο ιστορικός λόγος του Τσώρτσιλ, που αποτελεί την τυπική αφετηρία του λεγόμενου "ψυχρού πολέμου", στο πανεπιστήμιο του Φούλτον, οπότε για πρώτη φορά ακούστηκε ο όρος "σιδηρούν παραπέτασμα".

Ο σοσιαλισμός, κάτω από την πάλη των λαών και το τεράστιο κύρος της ΕΣΣΔ, που σήκωσε το βάρος της αντιφασιστικής πάλης, νίκησε σε νέες χώρες: Αλβανία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία και το ανατολικό μέρος της Γερμανίας.

Σε σχέση με τη Γερμανία, διαμορφώθηκε μια ιδιόμορφη κατάσταση. Η χώρα, αλλά και η πρωτεύουσα, το Βερολίνο, χωρίστηκε σε 4 ζώνες κατοχής. Έμπαινε ο στόχος της ενιαίας Γερμανίας, με αποχώρηση των στρατών των συμμάχων, αποναζιστικοποιημένη, με το λαό να αποφασίζει το πώς θα κυβερνιόταν.

Φυσικά, οι ιμπεριαλιστές δεν κινήθηκαν με βάση τα συμφωνηθέντα, συμφωνηθέντα που είχαν δόση αυταπατών από πλευράς του επαναστατικού κινήματος. Δεν θα επέτρεπαν να οικοδομηθεί σοσιαλισμός σε γερμανικό έδαφος, όπως δεν επέτρεψαν το 1918 - 1919, οπότε και έπνιξαν το γερμανικό προλεταριάτο στο αίμα, που με προδοσία της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, επικράτησε η αντεπανάσταση και δολοφονήθηκαν μάλιστα οι ηγέτες του ΚΚΓ, Καρλ Λήμπνεχτ και Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Έτσι, η αποναζιστικοποίηση έγινε αξιοποίηση των ναζί στον κρατικό μηχανισμό. Η ενιαία Γερμανία έγινε μονομερής ανακήρυξη κράτους στη Δυτική Γερμανία, τη λεγόμενη ΟΔΓ. Η απάντηση από πλευράς κομμουνιστών ήταν η ίδρυση της ΓΛΔ, του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους σε γερμανικό έδαφος.

Αντίστοιχα, διαιρέθηκε το Βερολίνο, το οποίο ήταν μέσα στη ΓΛΔ. Δεν ήταν, δηλαδή, όπως η Λευκωσία σήμερα. Ήταν σαν να ήταν ο Κορυδαλλός τουρκικό έδαφος.

Από το δυτικό Βερολίνο εξαπολύθηκε βρώμικη αντεπαναστατική δράση κάθε μορφής: Σαμποτάζ, δράση πρακτόρων, υπονόμευση κάθε είδους. Το νεαρό σοσιαλιστικό κράτος έπρεπε να προστατευτεί και έτσι έχτισε τείχος στα σύνορα, περιφρούρησε τα σύνορά του.

Είναι ευχάριστο ένα τέτοιο θέαμα; Όχι, αλλά ποιος έχει την ευθύνη;

Επρόκειτο για προστατευτικό τείχος. Τώρα, διάφοροι ήθελαν όντως να περάσουν στο δυτικό μέρος. Ποιοι; Ναζί που στην ανατολή κυνηγιόντουσαν και στη δύση έπαιρναν κρατικές θέσεις, αστοί, κλπ.

Ο σοσιαλισμός είναι το μέλλον

Το σάπιο τους σύστημα μπορεί εκεί που σάπιζε να ξανατονώθηκε, όπως λένε οι στίχοι του Κώστα Τριπολίτη στο "Ανεμολόγιο", όμως ο τροχός της Ιστορίας θα τραβήξει μπροστά. Θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό.

Ξέρουμε ότι ο συσχετισμός δύναμης είναι αρνητικός. Η ήττα του ΔΚΚ, οι ανατροπές στις χώρες του σοσιαλισμού ήταν μεγάλη ζημιά. Τα τραύματα είναι μεγάλα, καθώς φορείς της αντεπανάστασης ήταν τα κόμματα εξουσίας, που αλλοιώθηκαν μέσα από την ιδεολογική υποχώρηση, από τον οπορτουνισμό, ως αποτέλεσμα επιλογών που ενίσχυαν κοινωνικές δυνάμεις που δεν είχαν συμφέρον από το σοσιαλισμό, αλλά αντίθετα είχαν συμφέρον από την καπιταλιστική παλινόρθωση. Σε αυτά τα λάθη, όπως είπαμε, έχουμε κάνει αυτοκριτική και δεν θα ξαναγίνουν στη νέα έφοδο της ανθρωπότητας στον ουρανό.

Σήμερα, η αντεπανάσταση μπορεί όλα να τα σκιάζει, όμως η αντίσταση δεν έχει ηττηθεί. Η επαναστατική φλόγα παραμένει άσβεστη, με την καθημερινή μας δράση στους χώρους δουλειάς, στους χώρους μόρφωσης, στις λαϊκές γειτονιές, κρατιέται ζωντανή και θα φουντώσει.

Ο αντίπαλος θέλει να τη σβήσει. Δεν θα τα καταφέρει. Στο ψέμα του και στη λάσπη του θα θαφτεί ο ίδιος. Γιατί ο κόσμος θα πάει μπροστά, όπως έκανε αιώνες τώρα. Η αναγκαιότητα της εποχής μας είναι ο σοσιαλισμός. Και θα 'ρθει κάτω από τη δράση μας. Είμαστε βέβαιοι ότι θα βγούμε νικητές.

Ομιλία του Βαγγέλη Μαρούπα, στην εκδήλωση: «Αλήθειες και ψέματα για το σοσιαλισμό»