Η Συνθήκη της Κορέας

Υπογράφεται, 27/7/1953, η Συνθήκη της Κορέας, που έδωσε τέλος στον τρίχρονο πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου σκοτώθηκαν σχεδόν 1,6 εκατομμύρια Βορειοκορεάτες άμαχοι, κυρίως λόγω των μαζικών και αδιάκριτων βομβαρδισμών αστικών κέντρων από την αεροπορία των ΗΠΑ.

 Τα σύνορα των δύο χωρών ορίστηκαν στην 38ο Παράλληλο, ενώ ενδιάμεσα σχηματίστηκε αποστρατικοποιημένη ζώνη.

Ο πόλεμος στην Κορέα, (1950 - 1953), ήταν ο πρώτος πόλεμος μετά τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, και μάλιστα πόλεμος ο οποίος έγινε με απόφαση του ΟΗΕ, που θεωρούσε ότι στην Κορεάτικη Χερσόνησο εισέβαλε η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας...

Ας δούμε πώς σχολιάζει ο Ι.Β. Στάλιν αυτό το ζήτημα σε συζήτηση με ανταποκριτή της «Πράβντα», δημοσιευμένη στις 17 Φλεβάρη 1951, στον πρώτο χρόνο του πολέμου στην Κορέα, («Πράβντα» Νο 48).

«Ερώτηση: Πώς εκτιμάτε την απόφαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) που θεωρεί τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ως εισβολέα;

-- Απάντηση: Την εκτιμώ ως μια επονείδιστη απόφαση.

Πράγματι, πρέπει να χάσει κανείς τα τελευταία ίχνη συνείδησης για να ισχυρίζεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που έχουν καταλάβει κινέζικο έδαφος, το νησί Ταϊβάν, και εισέβαλαν στην Κορέα στα σύνορα της Κίνας, είναι η αμυνόμενη πλευρά και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, που υπερασπίζεται τα σύνορά της και προσπαθεί να επανακτήσει το αρπαγμένο από τους Αμερικανούς νησί Ταϊβάν, είναι ο επιτιθέμενος.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, που ιδρύθηκε ως προμαχώνας για τη διαφύλαξη της ειρήνης, μετατρέπεται σε όργανο του πολέμου, σε μέσο εξαπόλυσης νέου παγκόσμιου πολέμου. Τον επιθετικό πυρήνα του ΟΗΕ αποτελούν δέκα χώρες - μέλη του επιθετικού Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Καναδάς, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Δανία, Νορβηγία, Ισλανδία) και είκοσι λατινοαμερικανικές χώρες (Αργεντινή, Βραζιλία, Βολιβία, Χιλή, Κολομβία, Κόστα-Ρίκα, Κούβα, Δομινικανή Δημοκρατία, Ισημερινός, Σαλβαδόρ, Γουατεμάλα, Αϊτή, Ονδούρα, Μεξικό, Νικαράγουα, Παναμάς, Παραγουάη, Περού, Ουρουγουάη, Βενεζουέλα). Οι εκπρόσωποι αυτών ακριβώς των χωρών αποφασίζουν τώρα στον ΟΗΕ την τύχη του πολέμου και της ειρήνης. Αυτές πέρασαν στον ΟΗΕ την επονείδιστη απόφαση περί επιθετικότητας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.

Χαρακτηριστικό για τη σημερινή τάξη πραγμάτων στον ΟΗΕ είναι ότι, για παράδειγμα, η μικρή Δομινικανή Δημοκρατία στην Αμερική, που αριθμεί μόλις δυο εκατομμύρια πληθυσμό, έχει τώρα το ίδιο βάρος στον ΟΗΕ, όπως η Ινδία, και πολύ μεγαλύτερο βάρος από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, που στερείται του δικαιώματος ψήφου στον ΟΗΕ.

Επομένως, μετατρεπόμενος σε εργαλείο επιθετικού πολέμου, ο ΟΗΕ παύει συνάμα να είναι παγκόσμιος οργανισμός ισότιμων εθνών. Στην ουσία ο ΟΗΕ είναι τώρα όχι τόσο ένας παγκόσμιος οργανισμός, όσο ένας οργανισμός που δρα κατ' απαίτηση του Αμερικανού επιδρομέα. Οχι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και ο Καναδάς επιδιώκουν την εξαπόλυση νέου πολέμου, αλλά το δρόμο αυτό ακολουθούν επίσης και είκοσι λατινοαμερικανικές χώρες, οι τσιφλικάδες και οι έμποροι των οποίων διψούν για νέο πόλεμο κάπου στην Ευρώπη ή την Ασία, ώστε να πουλούν στις εμπόλεμες χώρες εμπορεύματα σε πολύ ψηλές τιμές και να κερδίσουν εκατομμύρια απ' αυτή την αιματηρή υπόθεση. Δεν αποτελεί μυστικό για κανέναν το γεγονός ότι οι 20 εκπρόσωποι των είκοσι λατινοαμερικανικών χωρών αποτελούν τώρα την πιο συσπειρωμένη στρατιά των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στον ΟΗΕ.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ακολουθεί, επομένως, τον άδοξο δρόμο της Κοινωνίας των Εθνών. Ετσι ενταφιάζει το ηθικό κύρος του και καταδικάζει τον εαυτό του σε διάλυση».

Οι μεταπολεμικές συνθήκες

Για να αντιληφθούμε τις συνθήκες της εποχής πρέπει να πούμε συνοπτικά πως ήδη το 1949 έχει ιδρυθεί το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, το διαβόητο ΝΑΤΟ, ενώ ήδη οι ΗΠΑ με το «σχέδιο Μάρσαλ» επιδιώκουν την ιμπεριαλιστική οικονομική διείσδυση στην Ευρώπη και την ενίσχυση του καπιταλισμού, τόσο στις ηττημένες από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο χώρες, όσο και στις σύμμαχές τους μικρότερες καπιταλιστικές χώρες κατά τη διάρκεια του πολέμου. Επιδιώκουν επίσης να προσεταιριστούν και τα νεαρά καθεστώτα των Λαϊκών Δημοκρατιών, αρχικά με «όπλο» το κεφάλαιο, γιατί στην πορεία οργάνωσαν και αντεπαναστάσεις, στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία το 1953 και στην Ουγγαρία το 1956. Ταυτόχρονα ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έχει ήδη διακηρύξει την πάλη κατά του «σιδηρού παραπετάσματος», όπως ονόμαζε τις σοσιαλιστικές χώρες, ενώ ο Τρούμαν με το διαβόητο δόγμα του έχει κηρύξει το λεγόμενο ψυχρό πόλεμο. Η κατοχή της ατομικής βόμβας από τις ΗΠΑ, μετά και τη «δοκιμή» της στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, τους δίνει τη δυνατότητα, να συμπεριφέρονται ως άκρως επιθετικό ιμπεριαλιστικό κράτος και με πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η ιμπεριαλιστική στρατηγική ανατροπής του σοσιαλισμού, που έχει αρχίσει και οικοδομείται και σε άλλες χώρες της Ευρώπης πέρα από την ΕΣΣΔ, ξεδιπλώνεται στην Ευρώπη και συνασπίζει τους ιμπεριαλιστές με σκοπό το στραγγαλισμό των Λαϊκών Δημοκρατιών της Ευρώπης, την ανατροπή των εργατικών εξουσιών και την ανατροπή της Σοβιετικής Εξουσίας.

Αλλά και το γεγονός ότι νίκησε η επανάσταση στην Κίνα, που επίσης μπήκε στο δρόμο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερα εμπόδια στην ιμπεριαλιστική δράση στην Απω Ανατολή. Ας μην ξεχνάμε ότι η ΕΣΣΔ επεκτείνεται ως χώρα μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό...

Ετσι, ενώ ο πόλεμος στην Ευρώπη είχε ουσιαστικά τελειώσει από τις 9 του Μάη του 1945, με την υπογραφή της Συνθήκης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας και η Ιαπωνία ήταν έτοιμη να υπογράψει επίσης την παράδοσή της, οι Αμερικανοί στις 6 και 9 του Αυγούστου του 1945 έριξαν τις πρώτες ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Επομένως, τους χρειαζόταν ένας θύλακος στην Απω Ανατολή, πρώτ' και πάνω απ' όλα ενάντια στο σοσιαλισμό που εξαπλωνόταν, αλλά και στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό.

Ταυτόχρονα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί επεκτείνονται και στην περιοχή της Απω Ανατολής, ενώ οι ΗΠΑ από το 1941 ακόμη διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία από την Ιαπωνία και στον Ειρηνικό. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έκαναν τίποτα στα 1941, ενώ μπορούσαν να αποτρέψουν το χτύπημα της Ιαπωνίας στο Περλ Χάρμπορ, κι έχει αποδειχτεί ότι μπορούσαν. Ηθελαν την είσοδό τους στον πόλεμο και σ' αυτή την περιοχή και μάλιστα να δημιουργήσουν δυνατότητα σοβαρής και μόνιμης δικής τους στρατιωτικής παρουσίας. Αλλά μετά τη λήξη του πολέμου, με δεδομένη τη ρίψη ατομικών βομβών στην Ιαπωνία, από το λαό της αντιμετώπιζαν εχθρική στάση. 

Ομως και η ηττημένη Ιαπωνία δεν έπαυε να είναι ιμπεριαλιστικό κράτος, με συμφέροντα στη συγκεκριμένη περιοχή. Δύσκολο λοιπόν, δυσκολότερο απ' ό,τι με τη Γερμανία, να δημιουργήσουν συνθήκες επιβολής της ισχύος της και των δικών της συμφερόντων τραβώντας στη συγκεκριμένη περίοδο την Ιαπωνία με το μέρος τους. Επρεπε να βρεθεί τρόπος στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή. Μια αφορμή «αποτροπής» μιας πολεμικής σύρραξης, την οποία βεβαίως θα είχαν δημιουργήσει οι ίδιες οι ΗΠΑ, ήταν το καλύτερο πρόσχημα. Και βρέθηκε με την εκτίμηση του ΟΗΕ για εισβολή της Κίνας στην Κορέα και την απόφαση για δήθεν ειρηνευτική στρατιωτική αποστολή των ΗΠΑ.

Το αποτέλεσμα του πολέμου στην Κορεάτικη Χερσόνησο ήταν ο διαμελισμός της Κορέας, που υπάρχει ως τα σήμερα, η μόνιμη εγκατάσταση αμερικανικού στρατού στην περιοχή μέχρι τώρα, (την ώρα που εντείνονται οι ιμπεριαλιστικές επιβουλές κατά της ΛΔ Κορέας τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Ευρωπαϊκή Ενωση), και κυρίως ο διχασμός ενός λαού ο οποίος μετά την απελευθέρωσή του από τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό προσδοκούσε να χτίσει το δικό του μέλλον, στη βάση της δικής του λαϊκής εξουσίας. Στο Σύμφωνο Ανακωχής περιλαμβανόταν ο όρος για διευθέτηση του κορεατικού ζητήματος στη βάση των αποφάσεων για το μεταπολεμικό κόσμο, μετά από διεθνή πολιτική διάσκεψη. Αυτή πραγματοποιήθηκε στη Γενεύη τον Απρίλη του 1954, με τη συμμετοχή της ΛΔ Κορέας και του αντιδραστικού καθεστώτος που είχαν εγκαταστήσει οι Αμερικανοί στη Νότια Κορέα, της ΕΣΣΔ, της ΛΔ Κίνας, των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Αγγλίας και εκπροσώπων των κρατών που συμμετείχαν στον πόλεμο στο πλευρό των Αμερικανών. Ο συσχετισμός στη διάσκεψη άνισος. Ετσι αυτή δεν έδωσε λύση σε όφελος του κορεατικού λαού, που ποθούσε την κυριαρχία και την ανεξαρτησία του. Ο διαμελισμός επιβλήθηκε οριστικά.

Ο λαός της Κορέας κατά της αποικιοκρατίας

Η Κορέα, από τα τέλη ακόμη του 19ου αιώνα, ήταν αποικία της Ιαπωνίας. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας με εξάρσεις και υφέσεις ανέπτυσσε στον κορεατικό λαό τη συνείδηση της αντίστασης ενάντια στους αποικιοκράτες. Η νίκη της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης άσκησε τεράστια επίδραση στην αντίσταση του κορεατικού λαού ενάντια στους Ιάπωνες, ενώ οι σοσιαλιστικές ιδέες άρχισαν να γίνονται υλική δύναμη του επαναστατικού κινήματος. Ετσι, στα 1925 ιδρύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα Κορέας και η εργατική τάξη, που αναπτυσσόταν με την ανάπτυξη του καπιταλισμού υπό την επίδραση του ιαπωνικού κεφαλαίου, αποκτά την καθοδηγητική δύναμη της δικής της πολιτικής επαναστατικής πάλης. Μιας πάλης η οποία μαζικοποιείται, ορισμένες στιγμές παίρνει χαρακτήρα σύγκρουσης και ανοίγει το δρόμο πανεθνικού αντιαποικιοκρατικού αγώνα.

Στα 1932 αρχίζει να αναπτύσσεται ένοπλο αντάρτικο κίνημα ενάντια στους αποικιοκράτες, που γρήγορα αποκτά χαρακτήρα λαϊκού επαναστατικού στρατού, ενώ το 1936 συγκροτείται πλατύ πολιτικοστρατιωτικό εθνικό αντιιαπωνικό μέτωπο. Επομένως, σ' όλη τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου ο κορεατικός λαός ανέπτυξε το δικό του λαϊκοεπαναστατικό κίνημα για την απελευθέρωση της χώρας του, έχοντας την αμέριστη συμβολή των σοβιετικών λαών.

Η Κορέα μετά την απελευθέρωση

Τον Αύγουστο του 1945 οι επαναστατικές ένοπλες δυνάμεις του κορεατικού λαού, μαζί με τον Κόκκινο Στρατό συνέτριψαν τα επίλεκτα στρατεύματα του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού, τη στρατιά του Κβαντούν, πράγμα που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ιαπωνική ήττα στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και έβαλε τέλος στην κυριαρχία του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού στην Κορέα.

Ετσι, η Κορέα απελευθερώθηκε. Το γεγονός ότι χτυπήθηκε ο ιαπωνικός ιμπεριαλισμός και ουσιαστικά ηττήθηκε το αποικιοκρατικό σύστημα στην Κορέα, είχε αντίχτυπο και στις ντόπιες αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις και στην άρχουσα τάξη της Κορέας. Η παρουσία του Σοβιετικού Στρατού στη Βόρεια Κορέα βοήθησε τις δημοκρατικές δυνάμεις της Κορέας, με επικεφαλής την εργατική τάξη, στην πάλη εναντίον των δυνάμεων της αντίδρασης. Στις πρώτες γραμμές του επαναστατικού αγώνα του κορεατικού λαού βρισκόταν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κορέας. Με την καθοδήγησή του συγκροτήθηκαν διάφορες δημοκρατικές οργανώσεις. Τα προγράμματά τους περιλάμβαναν την εγκαθίδρυση δημοκρατίας, τη δήμευση της γης που ανήκε στο ιαπωνικό κράτος, στις εταιρίες και σε ορισμένα νομικά πρόσωπα, καθώς και της γης των Κορεατών γαιοκτημόνων και τη μεταβίβασή τους στους φτωχούς αγρότες, την εθνικοποίηση των εργοστασίων και εγκαταστάσεων, που ανήκαν στους Ιάπωνες και ντόπιους εθνοπροδότες, καθώς και την εφαρμογή άλλων, δημοκρατικών μετασχηματισμών. Τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη του 1945, με πρωτοβουλία των λαϊκών μαζών, άρχισε η διαδικασία της δημιουργίας των οργάνων της λαϊκής εξουσίας - λαϊκές πολιτικές επιτροπές, προσωρινές επιτροπές για την οργάνωση της διοίκησης του κράτους κλπ. Η λαϊκή δημοκρατική επανάσταση, που αναπτύχθηκε, έβαλε ως σκοπό της την εξάλειψη των υπολειμμάτων του αποικιακού καθεστώτος, την κατάργηση όλων των φεουδαρχικών καταλοίπων και τη δημιουργία των συνθηκών για την ανάπτυξη της Κορέας, ακολουθώντας σοσιαλιστική πορεία.

Το Σεπτέμβρη του 1945 στρατός των ΗΠΑ αποβιβάστηκε στη Νότια Κορέα. Για να συμβάλλει στην εφαρμογή των συμφωνιών του αντιχιτλερικού συνασπισμού, που υπογράφτηκαν στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Ιδιαίτερα στη Διάσκεψη του Πότσδαμ (Ιούλης - Αύγουστος 1945) και τις αποφάσεις της Σύσκεψης της Μόσχας των υπουργών Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας (Δεκέμβρης 1945). Ο στρατός των ΗΠΑ, όπως και ο Σοβιετικός Στρατός στη Βόρεια Κορέα, είχε την υποχρέωση να δεχτεί τη συνθηκολόγηση και την παράδοση των ιαπωνικών στρατευμάτων στη Νότια Κορέα και να βοηθήσει τις δημοκρατικές δυνάμεις να προετοιμάσουν δημοκρατικό κράτος.

Η Κορέα χωρίστηκε σε δύο ζώνες στρατιωτικής ευθύνης. Στο Βορρά και μέχρι τον 38ο παράλληλο εκτεινόταν η σοβιετική στρατιωτική ζώνη ευθύνης και νότια αυτού του παραλλήλου η αμερικανική. 

Η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ ήταν προσωρινή στην Κορέα με στόχο τη συγκρότηση ενός ενιαίου και ανεξάρτητου κράτους, όπως σημειωνόταν στις αποφάσεις της Διάσκεψης του Πότσδαμ και σ' αυτές των υπουργών Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας στη Μόσχα. Ομως, οι προθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της στην Κορέα ήταν διαφορετικές. Οπως έδειξαν τα γεγονότα που επακολούθησαν, ο στρατός των ΗΠΑ επιδίωκε να ματαιώσει τη λαϊκή δημοκρατική επανάσταση που είχε αρχίσει στη Νότια Κορέα. Το κορεατικό λαϊκό κίνημα ήταν ισχυρό, οι επαναστατικές δυνάμεις το ίδιο, κι ένα ενιαίο κορεατικό κράτος, μετά από χρόνια υπό το ζυγό της αποικιοκρατίας, θα εναντιωνόταν στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Γι' αυτό, παρά τις διεθνείς συμφωνίες και τη θέληση του κορεατικού λαού, διέκοψαν τη δραστηριότητα της Κοινής Σοβιετοαμερικανικής Επιτροπής, που είχε συγκροτηθεί με απόφαση της Σύσκεψης της Μόσχας, για να συμβάλει στη δημιουργία προσωρινής δημοκρατικής κυβέρνησης στην Κορέα, και επέβαλαν, με τη βοήθεια του ΟΗΕ, απόφαση για διεξαγωγή εκλογών μόνο στη Νότια Κορέα. Ετσι, το Μάη του 1948, παρά τις προσδοκίες του κορεατικού λαού και τον πόθο του για εθνική ενότητα, στη Νότια Κορέα σκηνοθετήθηκαν εκλογές. Τον Αύγουστο του 1948 ιδρύθηκε η αποκαλούμενη Δημοκρατία της Κορέας, στην εξουσία της οποίας εγκαταστάθηκαν αντιδραστικά φιλο-ιμπεριαλιστικά στοιχεία, με επικεφαλής τον Σίγκμαν Ρι.

Επαναστατικοί μετασχηματισμοί

Σε αυτές τις συνθήκες οι αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη Βόρεια Κορέα, με απόφαση κοινών συσκέψεων των κομμάτων και των κοινωνικών οργανώσεων της Βόρειας και της Νότιας Κορέας (Απρίλης και Ιούνης του 1948 στην Πιονγιάνγκ), προχώρησαν τον Αύγουστο του 1948 σε γενικές εκλογές για Ανώτατη Λαϊκή Συνέλευση. Η Ανώτατη Λαϊκή Συνέλευση επεξεργάστηκε Σύνταγμα του λαϊκού δημοκρατικού κράτους, ανακηρύσσοντας τη ΛΔ Κορέας. Η ΛΔ της Κορέας στόχο της έθεσε την ειρηνική ενοποίηση της χώρας.

Ηδη από το 1946, με βάση το πολιτικό πρόγραμμα, που είχε συνταχθεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κορέας, είχαν προχωρήσει στη Βόρεια Κορέα ορισμένοι ριζοσπαστικοί μετασχηματισμοί σε όφελος των λαϊκών μαζών, όπως αγροτική μεταρρύθμιση (Μάρτης 1946), η οποία κατάργησε εντελώς την τσιφλικάδικη γαιοκτησία. Η ιδιόκτητη γη των τσιφλικάδων δημεύτηκε και διανεμήθηκε σε 720.000 οικογένειες αγροτών, οι οποίοι ή κατείχαν λίγη γη ή ήταν ακτήμονες. Εγινε η εθνικοποίηση της βιομηχανίας (Αύγουστος 1946), που είχε συνέπεια το 80% όλων των μέσων παραγωγής να γίνουν κρατική ιδιοκτησία, καθιερώθηκε προοδευτική κοινωνική νομοθεσία, όπως ο εργατικός νόμος (Ιούνης 1946) και ο νόμος που πρόβλεπε ίσα δικαιώματα για τους άνδρες και τις γυναίκες (Ιούλης 1946). Ως συνέπεια αυτών των επαναστατικών μετασχηματισμών τα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας και του φεουδαρχισμού εξαλείφτηκαν και η Βόρεια Κορέα μπήκε στο δρόμο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Η οικονομία της άρχισε να αναπτύσσεται. Αυτή η πραγματικότητα ασκούσε επίδραση στο λαό του νότιου τμήματος της Κορέας. Δύσκολα μπορούσε να υποταχτεί στο νέο αντιδραστικό καθεστώς. Ετσι οι ΗΠΑ ήθελαν να προλάβουν τα χειρότερα μεθοδεύοντας τον πόλεμο.

Ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο;

Στις 27 του Ιούνη του 1950 ο Αμερικανός Πρόεδρος Τρούμαν έκανε μια ανακοίνωση σχετικά με τον πόλεμο στην Κορέα, όπου ανάμεσα στ' άλλα έλεγε και τα εξής:

«Διέταξα τας αεροπορικάς και ναυτικάς δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών να παράσχουν προς τα στρατεύματα της κυβερνήσεως της Κορέας κάλυψιν και υποστήρηξιν. Η εναντίον της Κορέας επίθεσις καθιστά σαφές πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο κομμουνισμός υπερέβη το στάδιον της χρησιμοποιήσεως ανατρεπτικών μεθόδων διά την κατάκτησιν ανεξάρτητων εθνών και ήρχισε να χρησιμοποιή τώρα ένοπλον εισβολήν και πόλεμον...» («Καθημερινή» 28/6/1950).

Ετσι ξεκινούσε η άμεση στρατιωτική επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κορέα. Τα ερωτήματα που τέθηκαν ήταν σαφή, αλλά συγχρόνως και αγωνιώδη. Αρχιζε ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος πάνω στα ερείπια του Δεύτερου; Κι αν όντως ήταν αρχή ενός Γ' Παγκόσμιου, ποια θα ήταν η κατάληξη, με δεδομένη την ύπαρξη ατομικών όπλων και την πιθανή χρήση τους;

Μια μέρα πριν το διάγγελμα του Προέδρου Τρούμαν, το πρωί της 26ης του Ιούνη του 1950, ο Πρόεδρος της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας, Κιμ Ιρ Σεν (Κιμ Ιλ Σουνγκ), προέβαινε από ραδιοφώνου σε μια δραματική έκκληση προς τον κορεατικό λαό, λέγοντας μεταξύ άλλων:

«Αγαπητοί συμπατριώτες! Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, μαχητές του λαϊκού μας στρατού και παρτιζάνοι του νότιου τμήματος της Δημοκρατίας μας... Στις 25 του Ιούνη ο στρατός της κυβέρνησης - ανδρεικέλου του προδότη Λι Σιν Μαν εξαπόλυσε επίθεση ενάντια στο έδαφος προς βορρά του 38ου παράλληλου. Τα τμήματα της φρουράς, που πολέμησαν με θάρρος και αντέκρουσαν το χτύπημα, σταμάτησαν ύστερα από πεισματώδικες μάχες την επίθεση των στρατευμάτων του στρατού - ανδρεικέλου του Λι Σιν Μαν. Αφού εξέτασε την κατάσταση που δημιουργήθηκε, η κυβέρνηση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας έδωσε διαταγή στο λαϊκό μας στρατό να περάσει σε αποφασιστική αντεπίθεση και να συντρίψει τις ένοπλες δυνάμεις του εχθρού...» («Νέος Κόσμος», τόμος 1950, σελ. 366).

Ετσι, οι Αμερικανοί, προκειμένου να μονιμοποιήσουν τη δική τους στρατιωτική ιμπεριαλιστική παρουσία στην περιοχή, μεθόδευσαν την επίθεση του καθεστώτος της Νότιας Κορέας, για να έχουν το πρόσχημα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Σήμερα επίσης μεθοδεύουν ανάλογες καταστάσεις. 

Αλλωστε, δεν πρόκειται να παραιτηθούν από την αντισοσιαλιστική - αντικομμουνιστική τους πάλη, έως ότου οι λαοί τσακίσουν τον ιμπεριαλισμό, για να γράψουν τη δική τους ιστορία, στέλνοντάς τον οριστικά εκεί που είναι η θέση του, στην προϊστορία της ανθρωπότητας!

Η ΕΣΣΔ για τον πόλεμο στην Κορέα

Ας δούμε πώς αντιλαμβανόταν η Σοβιετική ηγεσία την υπόθεση του πολέμου στην Κορέα. Στην ίδια συνέντευξη του Ι.Β. Στάλιν το '51, που έχουμε ήδη προαναφέρει, γίνεται ο παρακάτω διάλογος με τον ανταποκριτή της εφημερίδας «Πράβντα».

«Ερώτηση: Τι νομίζετε για την επίθεση στην Κορέα, πώς μπορεί να τελειώσει;

-- Απάντηση: Αν η Αγγλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής απορρίψουν τις ειρηνικές προτάσεις της Λαϊκής κυβέρνησης της Κίνας, τότε ο πόλεμος στην Κορέα μπορεί να λήξει μόνο με την ήττα των εισβολέων.

-- Ερώτηση: Γιατί; Μήπως οι Αμερικανοί και Αγγλοι στρατηγοί και αξιωματικοί είναι χειρότεροι από τους Κινέζους και τους Κορεάτες;

-- Απάντηση: Οχι, δεν είναι χειρότεροι. Οι Αμερικανοί και Αγγλοι στρατηγοί και αξιωματικοί δεν είναι διόλου χειρότεροι των στρατηγών και αξιωματικών οποιασδήποτε άλλης χώρας. Σε ό,τι αφορά τους στρατιώτες των ΗΠΑ και της Αγγλίας, ο πόλεμος κατά της χιτλερικής Γερμανίας και της στρατοκρατικής Ιαπωνίας έδειξαν, όπως είναι γνωστό, τον καλύτερο εαυτό τους. Τι συμβαίνει λοιπόν; Το ζήτημα είναι ότι οι στρατιώτες θεωρούν άδικο τον πόλεμο ενάντια στην Κορέα και την Κίνα, ενώ θεωρούσαν απολύτως δίκαιο τον πόλεμο ενάντια στη χιτλερική Γερμανία και τη μιλιταριστική Ιαπωνία. Το ζήτημα είναι ότι αυτός ο πόλεμος είναι εντελώς αντιδημοτικός ανάμεσα στους Αμερικανούς και Αγγλους στρατιώτες.

Πράγματι, είναι δύσκολο να πειστούν οι στρατιώτες ότι η Κίνα, που δεν απειλεί ούτε την Αγγλία, ούτε την Αμερική και από την οποία οι Αμερικανοί άρπαξαν το νησί Ταϊβάν, είναι ο εισβολέας, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που άρπαξαν το νησί Ταϊβάν και οδήγησαν τα στρατεύματά τους άμεσα στα σύνορα της Κίνας, είναι η αμυντική πλευρά. Είναι δύσκολο να πειστούν οι στρατιώτες ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται την ασφάλειά τους μέσα στο έδαφος της Κορέας και στα σύνορα της Κίνας, ενώ η Κίνα και η Κορέα δεν έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται την ασφάλειά τους μέσα στο έδαφός τους ή στα σύνορα του κράτος τους. Απ' εδώ προκύπτει η αντιδημοτικότητα του πολέμου ανάμεσα στους Αγγλοαμερικανούς στρατιώτες.

Εννοείται ότι οι πιο έμπειροι στρατηγοί και αξιωματικοί μπορούν να υποστούν ήττα, αν οι στρατιώτες θεωρούν τον επιβεβλημένο σ' αυτούς πόλεμο ως βαθιά άδικο κι αν λόγω αυτού εκτελούν τυπικά τις υποχρεώσεις τους στο μέτωπο, δίχως πίστη στην ορθότητα της αποστολής τους, χωρίς ενθουσιασμό». («Πράβντα» Νο 48, 17 Φλεβάρη 1951).

Η Ελλάδα στην Κορέα

 

Το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα για την Κορέα

παραλαμβάνει τη σημαία από τον βασιλιά Παύλο

πριν αναχωρήσει για την αποστολή της ντροπής

Στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κορέα πήραν μέρος 21 χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα. Την αρχική απόφαση για συμμετοχή της χώρας μας πήραν οι κυβερνήσεις του Κέντρου - αρχικά με πρωθυπουργό τον Νικόλαο Πλαστήρα και στη συνέχεια τον Σοφοκλή Βενιζέλο - το... θεάρεστο έργο των οποίων συνέχισε η λεγόμενη Δεξιά υπό τον Αλέξανδρο Παπάγο.

Στο διάστημα 1950 - 1955 που διαρκεί η ελληνική παρουσία στην Κορέα, παρά το ότι ο πόλεμος τελείωσε τον Ιούλη του '53, με την υπογραφή του Συμφώνου ανακωχής, στάλθηκαν εκεί 669 αξιωματικοί και υπαξιωματικοί και 9.586 οπλίτες του ελληνικού Στρατού, σύνολο, δηλαδή, ανδρών 10.225. Στάλθηκαν, επίσης, 7 αεροσκάφη και στη συνέχεια άλλα 2 για αναπλήρωση απωλειών. («Ρ» 2/7/2000 «Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κορέα και η Ελλάδα»).

Ηταν μια αποστολή που πλήρωσε ο ελληνικός λαός με αίμα, στα πλαίσια της διαπλοκής της άρχουσας τάξης της Ελλάδας με τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της και της εμπλοκής της ακόμη και στους δικούς τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, στο όνομα της επιβολής της καπιταλιστικής ελευθερίας. Οι απώλειες του Στρατού, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ήταν 183 νεκροί και 610 τραυματίες και οι απώλειες της Αεροπορίας 12 νεκροί και 4 χαμένα αεροσκάφη. (Τα στοιχεία αντλούνται από την έκδοση Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού: «Το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδος εις Κορέαν, 1950 - 1955», Αθήναι 1977).

Η συγκεκριμένη περίοδος του πολέμου στην Κορέα τροφοδοτεί με τεράστια εμπειρία το λαϊκό κίνημα και τον αγώνα του στη σημερινή πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.

Πέρα από τους παραλληλισμούς και τις ομοιότητες, (πόλεμος που διεξάγουν οι ΗΠΑ, ο ΟΗΕ προσφέρει κάλυψη, συμμετοχή των συμμάχων των ΗΠΑ, μήπως τα ίδια δε γίνονται και σήμερα σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ;) το πρωταρχικό είναι η αντιιμπεριαλιστική αντιπολεμική πάλη να χτυπά ίσια στην καρδιά του προβλήματος, στις αιτίες του, αυτές που γεννούν τον πόλεμο και στην προοπτική εξάλειψής τους οριστικά, συσπειρώνοντας στις γραμμές του κινήματος τις πιο πλατιές λαϊκές δυνάμεις, με αιχμή πρώτ' απ' όλα: Καμιά συμμετοχή της Ελλάδας σε κανέναν πόλεμο, επιστροφή του στρατού από ξένα εδάφη (Κοσσυφοπέδιο, Αφγανιστάν κλπ). Ουσιαστικά είναι στρατός κατοχής. Σήμερα επίσης αναμειγνύεται η κυβέρνηση πιο ενεργά στο Ιράκ, αφού ήδη έχει υπογράψει συμφωνία για επισκευή των πολεμικών οχημάτων των ΗΠΑ από τον πόλεμο στην περιοχή, ενώ είναι έτοιμη να συμμετάσχει στα πολεμικά σχέδια με βάση την απόφαση του ΝΑΤΟ για τη «Μεγάλη Μέση Ανατολή» και την εφαρμογή της «στρατηγικής συμμαχίας» με τις ΗΠΑ για τον ιμπεριαλιστικό εκδημοκρατισμό των κρατών αυτής της περιοχής, δηλαδή συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική διείσδυση, με κάθε μορφή, ακόμη και με πόλεμο.

Τότε, το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που αντιτάχτηκε, κατάγγειλε και τον ιμπεριαλιστικό πολεμοκάπηλο τυχοδιωκτισμό και τη συμμετοχή της Ελλάδας. Σήμερα, το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που εναντιώνεται στην ίδια ακριβώς πολιτική, προβάλλοντας στο λαό και τη διέξοδο και το δρόμο που θα την εξασφαλίσει.

Ο λαός μας γίνεται θύτης και θύμα ταυτόχρονα, αφού αναγκάζεται να στέλνει τα παιδιά του στη σφαγή των πολέμων, στο όνομα των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων υποδούλωσης άλλων λαών και των κερδών του κεφαλαίου, δημιουργώντας εχθρούς. Μα οι λαοί δεν πρέπει να εχθρεύονται μεταξύ τους επειδή το θέλει το κεφάλαιο. Δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Αντίθετα, τους ενώνουν αντικειμενικά τα κοινά ταξικά τους συμφέροντα, η κοινή επιδίωξη να καθορίζουν οι ίδιοι τις τύχες τους, άρα και ο κοινός αντιιμπεριαλιστικός, αντικαπιταλιστικός αγώνας.

Από την Κορέα γύρισαν πολλά φέρετρα στην Ελλάδα. Από το Ιράκ επίσης γυρίζουν φέρετρα σ' όλες τις χώρες που συμμετέχουν στις κατοχικές δυνάμεις. Σήμερα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, επιβουλεύονται τη ΛΔ Κορέας ψάχνοντας αφορμή για νέα επέμβαση. Ας μην ξεχνάμε ότι το επίσημο ελληνικό κράτος, μέσω ΓΕΕΘΑ, γιόρτασε την επέτειο της συμμετοχής της Ελλάδας στον πόλεμο της Κορέας, ενισχύοντας και μ' αυτό τον τρόπο την πολιτική συμμετοχής στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.

 

Εκατοντάδες φέρετρα το «κέρδος» της Ελλάδας

από τη συμμετοχή της στον πόλεμο της Κορέας

Η εμπειρία λοιπόν του πολέμου στην Κορέα, αλλά και των σημερινών, με τη συμμετοχή της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, για τα δικά της συμφέροντα, θέτει μπροστά στο λαό το καθήκον ανάπτυξης του δικού του κοινωνικοπολιτικού αγώνα, με το δικό του μέτωπο πάλης, για τα δικά του συμφέροντα, στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας.