Μονάδα Αμερικανών στρατιωτών, εισβάλλει, στο χωριό Μάι Λάι

Πόλεμος Βιετνάμ

Μονάδα Αμερικανών στρατιωτών, υπό τις διαταγές του υπολοχαγού Γουίλιαμ Κάλεϊ, εισβάλλει, 16/3/1968, χωρίς αντίσταση στο χωριό Μάι Λάι.

Σε ολόκληρη την περιοχή οι Αμερικανοί ακολουθούν την τακτική της «καμένης γης», ώστε να μην παρέχεται καμιά βοήθεια στους κομμουνιστές αντάρτες Βιετκόνγκ. 

Μόλις ο υπολοχαγός Κάλεϊ δίνει τη διαταγή, αρχίζει η σφαγή.

Οι Αμερικανοί στρατιώτες γαζώνουν με αυτόματα και χειροβομβίδες τους ανυπεράσπιστους ανθρώπους. Εξοντώνονται έτσι 507 άνθρωποι - ανάμεσά τους 173 παιδιά, 76 μωρά και 60 γέροι.

Ενας από τους μεγαλύτερους λαϊκούς επαναστατικούς αγώνες του 20ού αιώνα 

Ηταν η δικαίωση ενός από τους μεγαλύτερους λαϊκούς επαναστατικούς αγώνες του 20ού αιώνα, στην πορεία του οποίου χάθηκαν πάνω από τρία εκατομμύρια Βιετναμέζοι (πάνω από δύο εκατομμύρια άμαχοι), και εκατομμύρια άλλοι τραυματίστηκαν, κάηκαν, δηλητηριάστηκαν από θανατηφόρα χημικά, έμειναν άστεγοι, ή μετατράπηκαν σε άστεγους πρόσφυγες. Το όραμα του Χο Τσι Μινχ, του ηγέτη του ΚΚ Βιετνάμ, που συνέδεσε την κομμουνιστική ιδεολογία με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, το όραμα της απελευθέρωσης και της επανένωσης του Νότιου και του Βόρειου Βιετνάμ, γινόταν πραγματικότητα.

Κι όμως... μία ημέρα πριν, οι αμερικανικός στρατιωτικός μηχανισμός που είχε δεσμεύσει πάνω από μισό εκατομμύριο στρατιώτες, απαράμιλλη δύναμη πυρός, τον πλήρη έλεγχο από αέρος και θαλάσσης και τεράστιες οικονομικές δυνατότητες, εμφανιζόταν αλαζονικά βέβαιος για τη νίκη του. 

Αλλά, απέναντι σε ένα αντάρτικο που έχει πλήρη λαϊκή στήριξη, οι αποικιακοί και οι ιμπεριαλιστικοί στρατοί δεν είχαν καμία ελπίδα. Δεν άρκεσαν οι βομβαρδισμοί, για χρόνια ολόκληρα, δεν άρκεσαν τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που σχεδίασαν το Πεντάγωνο και οι κυβερνήσεις Τζόνσον και Νίξον στα υψηλότερα κλιμάκιά τους, δεν άρκεσε η Επιχείρηση Φοίνιξ (η εκτέλεση 20.000 χωρικών με ρόλο στην τοπική αυτοδιοίκηση που το νοτιοβιετναμέζικο καθεστώς υποπτευόταν ως «πράκτορες του εχθρού»), δεν άρκεσε ο χριστουγεννιάτικος βομβαρδισμός του Ανόι, η εισβολή στην Καμπότζη το 1970, η εγκατάσταση ενός καθεστώτος - πελάτη στην Ταϊλάνδη, η γενικευμένη χρήση του Πορτοκαλί Παράγοντα και των βομβών ναπάλμ, ακόμη και των αερίων νεύρων -- όπλα μαζικής καταστροφής --, ο «κρυφός πόλεμος» στο Λάος.

Πανωλεθρία

Μια από τις ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις που εμφανίστηκε ποτέ στο πρόσωπο της Γης, κυριολεκτικά το έβαλε στα πόδια. Τα πληρώματα των αεροπλανοφόρων θυμούνται ότι έπρεπε να κάνουν στην άκρη τα ελικόπτερα με τα χέρια για να μπορέσουν να προσνηωθούν τα επόμενα. Ο αμερικανικός στρατός άφησε πίσω του 58.000 νεκρούς και μια «ταπεινωμένη περηφάνια» αρπακτικού. Ο πρεσβευτής Μάρτιν, που δήλωνε ότι οι ΗΠΑ «δεν πακετάρουν και δεν πάνε πουθενά», που επέμενε ότι θα παρέμενε και για χάρη του γιου του που πέθανε σ' αυτόν τον πόλεμο, που ζητούσε κι άλλα στρατηγικά βομβαρδιστικά B-52 από την Ουάσιγκτον, που έλεγε ότι βρισκόταν στη Σαϊγκόν, για να υπερασπιστεί τα αμερικανικά συμφέροντα σ' όλη την Ασία, που παρά την πνευμονία από την οποία έπασχε επέμενε στις πολεμόχαρες κορόνες, μπήκε στο ελικόπτερο και δε γύρισε ποτέ πια στον τόπο του εγκλήματος. Το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚ Βιετνάμ έμπαινε, μια ημέρα μετά, στη μετονομασμένη σε πόλη Χο Τσι Μινχ με ποδήλατα...

Οι Αμερικανοί ήθελαν να συντρίψουν ακριβώς αυτή την πάλη. Στον Τσε Γκεβάρα, που αποφαινόταν ότι χρειαζόμαστε «ένα, δύο, πολλά Βιετνάμ», οι ΗΠΑ ήθελαν να στείλουν το μήνυμα ότι «συντρίβουμε αυτήν και, μέσω αυτής, όλες τις επαναστάσεις». Η μόνη λύση εναντίον των ανταρτών ήταν να καταστρέψουν όλα όσα τους στήριζαν -- σε αυτήν την περίπτωση, τους αμάχους, το περιβάλλον, τα πάντα. Ο στρατός τους έριξε 45,6 εκατομμύρια λίτρα του πορτοκαλί παράγοντα στο έδαφος του Βιετνάμ από αέρος, και το καρκινογόνο και καταστροφικό για την ανθρώπινη υγεία χημικό συνεχίζει να σκοτώνει και να προκαλεί τερατογενέσεις στη χώρα έως και σήμερα.

Αλλά απέτυχαν. Και αυτή η παραδειγματική ήττα που υπέστησαν εξακολουθεί έως σήμερα να στοιχειώνει τους κύκλους εξουσίας στην Ουάσιγκτον: Δεν είναι τυχαίο ότι στην εφημερίδα Μπόστον Γκλόουμπ την 22η Απριλίου εφέτος δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του H.D.S. Greenway που παραλληλίζει την «άγνοια» του Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα για τον εχθρό του με την «ύβρι» που διαπράττει ο Ντόναλντ Ράμσφελντ στο Ιράκ...

Η «τελευταία επιθυμία» του Χο Τσι Μινχ

30 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, το Βιετνάμ θυμάται την τελευταία επιθυμία του Χο Τσι Μινχ για τη χώρα του, το κείμενό του που μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο του Ανόι την 6η Σεπτέμβρη 1969, καθώς έφθανε στα 70 του -- ήταν ένας από τους λίγους τυχερούς στο Βιετνάμ που το κατάφερναν, όπως έλεγε με μια δόση μαύρου χιούμορ. «Σ' όλη μου τη ζωή υπηρέτησα με όλη μου την καρδιά και με όλη μου τη δύναμη την πατρίδα, την επανάσταση και το λαό. Αν έφευγα τώρα από τούτο τον κόσμο, δεν υπάρχει τίποτα που έκανα για το οποίο θα μετάνιωνα. Η μόνη μου τύχη είναι που δεν είμαι σε θέση να προσφέρω για περισσότερο χρόνο και καλύτερα. Μετά το θάνατό μου ας αποφευχθούν οι μεγάλες τελετές ώστε να μη χαθεί χρόνος και χρήματα του λαού. Σ' όλο το στρατό, σ' όλο το Κόμμα, σ' όλο το στρατό ...στους νέους και τα παιδιά ...αφήνω την απεριόριστη αγάπη μου. [...] Η τελευταία μου επιθυμία είναι όλο το κόμμα μας και ο λαός μας, ενωμένος στον αγώνα, να οικοδομήσει ένα ειρηνικό, ενωμένο, ανεξάρτητο, δημοκρατικό και πλούσιο Βιετνάμ, κάνοντας έτσι μια άξια συμβολή στην παγκόσμια επανάσταση».