«Πάρ' τα όλα»...

Κάθε νέα ανακοίνωση, κάθε νέα ΚΥΑ από την κυβέρνηση προσθέτει και ένα ακόμα εργαλείο στην υπηρεσία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, προκειμένου να θωρακίσουν την κερδοφορία τους στις σημερινές συνθήκες.

Ο κατάλογος δεν έχει τέλος: Διευθέτηση του χρόνου εργασίας, εκ περιτροπής απασχόληση, ενδοομιλικές μετακινήσεις εργαζομένων χωρίς διασφάλιση δικαιωμάτων, ασυλία για απολύσεις, παύση φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων.

Το αποκορύφωμα είναι η δυνατότητα που δίνει από προχτές η κυβέρνηση στους μεγαλοεργοδότες να αξιοποιήσουν συνδυαστικά όλα αυτά τα εργαλεία. Μιλάμε δηλαδή για ένα πραγματικό «πάρ' τα όλα», που ήδη «τρέχει» σε χώρους δουλειάς, στο έδαφος της «ευελιξίας» που υπήρχε στην αγορά εργασίας, με νόμους όλων των κυβερνήσεων, και σήμερα επεκτείνεται ραγδαία.

Για παράδειγμα, μετά τις τελευταίες κυβερνητικές ρυθμίσεις, οι επιχειρηματικοί όμιλοι μπορούν ταυτόχρονα να επιβάλλουν μονομερώς την εκ περιτροπής εργασία σε μέρος του προσωπικού και στο υπόλοιπο εντατικοποίηση και υπερωριακή απασχόληση, την οποία μάλιστα δεν είναι καν υποχρεωμένοι να δηλώνουν στην ώρα της, ή να αξιοποιούν συνδυαστικά την τηλεργασία και την αναστολή συμβάσεων.

«Αυτό είναι το καθεστώς "έκτακτης ανάγκης" και σε όποιον αρέσει», διαμηνύουν κυβέρνηση και εργοδοσία. Γιατί σε «όποιον δεν αρέσει», υπάρχει η «οικειοθελής αποχώρηση», ώστε να παρακάμπτεται εκβιαστικά ακόμα κι αυτή η «ρήτρα απόλυσης», που προστατεύει τάχα τις θέσεις εργασίας...

Την ίδια στιγμή, δεν υπάρχει καμιά μέριμνα για τους πάνω από 115.000 εργαζόμενους που ήδη έχουν χάσει τη δουλειά τους, όπως και για τους εκατοντάδες χιλιάδες με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, που πετιούνται σε μια νύχτα στο δρόμο, χωρίς κανένα εμπόδιο, όπως έγινε στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος».

Δηλαδή, τα θύματα των ήδη θεσπισμένων άθλιων εργασιακών σχέσεων, στο όνομα της «ευελιξίας» και της ανταγωνιστικότητας, είναι οι πρώτοι που την πληρώνουν ξανά, αποδεικνύοντας πόσο «χρήσιμο» ήταν για τους επιχειρηματικούς ομίλους το «εργαλείο» των ανανεωνόμενων συμβάσεων ορισμένου χρόνου, και κάθε άλλη μορφή «ευελιξίας», ακόμα και για συνθήκες όπως οι σημερινές.

Τα μέτρα που τώρα παρουσιάζονται ως έκτακτα ήρθαν για να μείνουν και θα αφήσουν το αποτύπωμά τους στην αγορά εργασίας, με ένταση της εκμετάλλευσης μετά το τέλος της πανδημίας. Απ' αυτήν την άποψη δεν είναι τυχαία η συζήτηση που έχει ξεκινήσει, ότι η επιδημία αποτελεί ευκαιρία για προσαρμογή των εργασιακών σχέσεων στις δυνατότητες της «ψηφιακής εποχής» και της γενικευμένης εισαγωγής των νέων τεχνολογιών στην παραγωγή, για ένταση με πολλές μορφές της εκμετάλλευσης.

Ούτε βέβαια είναι τυχαία η συζήτηση για τα προβλήματα στην οικονομία, που βέβαια δεν άρχισαν και δεν θα τελειώσουν με το τέλος της επιδημίας, και επομένως θα πρέπει και μετά «να μοιραστούμε τα βάρη», να φορτώσουν δηλαδή στους εργαζόμενους και το λαό την από καιρό διαφαινόμενη οικονομική κρίση που έρχεται, στην εξέλιξη της οποίας η πανδημία δρα ως θρυαλλίδα.

Ταυτόχρονα, ο λαός έχει την ευκαιρία αυτές τις μέρες να δει από πρώτο χέρι και τι σημαίνει η πολυδιαφημιζόμενη ως φιλολαϊκή «δημοσιονομική χαλάρωση» για την αντιμετώπιση της επιδημίας:

Οτι οι διευκολύνσεις και απαλλαγές, με δάνεια και κρατικές εγγυήσεις, πάνε χέρι χέρι με τα αντεργατικά μέτρα στους χώρους δουλειάς. Οτι δεν μεταφράζονται σε καμιά μόνιμη πρόσληψη στο σύστημα της Υγείας, παρά μόνο μπαλώματα, καμιά μόνιμη ενίσχυση των νοσοκομείων, παρά μόνο συμπράξεις με τους ιδιώτες, καμιά παραγραφή των υποχρεώσεων και των χρεών των λαϊκών νοικοκυριών, που θα τα καταβάλουν μέχρι κεραίας όταν λήξει ο συναγερμός. Οτι η προστασία του λαϊκού εισοδήματος αφορά επιδόματα και έκτακτα βοηθήματα που γίνονται αέρας κοπανιστός στο έδαφος των αντιλαϊκών μέτρων και της πιθανότητας μιας νέας οικονομικής κρίσης.

Τα μέτρα της κυβέρνησης, επομένως, δεν είναι απλά «ανεπαρκή», όπως λέει για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντάς της σινιάλο να «προχωρήσει ακάθεκτη», αλλά επικίνδυνα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Ο λαός έχει ήδη πληρώσει πολλά. Δεν πρέπει να φορτωθεί και τις συνέπειες της πανδημίας. Οι εργαζόμενοι, μέσα από τα σωματεία τους, μπορούν να μείνουν δυνατοί απορρίπτοντας τα παραμύθια τού «είμαστε όλοι μαζί», βάζοντας εμπόδια σε αντεργατικές διατάξεις που ήρθαν για να μείνουν, βλέποντας πιο καθαρά τη μεγάλη εικόνα αυτού του σάπιου συστήματος, που σε «έκτακτες» και «κανονικές» συνθήκες, σε ανάπτυξη και κρίση, θυσιάζει δικαιώματα και σύγχρονες ανάγκες στο βωμό του κέρδους.