Ο «ιός» του κέρδους

Ενιαία, σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, απ' άκρη σ' άκρη της Γης, η πανδημία έρχεται να επιβεβαιώσει ότι το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους δεν μπορεί να συναντηθεί πουθενά με τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Η πλέον αποκαλυπτική πλευρά αφορά την κατάσταση στα συστήματα Υγείας που συναντά στο διάβα της η πανδημία, ως αποτέλεσμα της πολιτικής ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης της Υγείας.

Από τη Γερμανία και τον «πλούσιο ιταλικό βορρά», έως την Ισπανία, κι από εκεί στην πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη, τις ΗΠΑ, με «νεοφιλελεύθερες» κυβερνήσεις, σοσιαλδημοκρατικές και ό,τι άλλους συνδυασμούς, η εικόνα είναι πανομοιότυπη: Τεράστιες ελλείψεις σε γιατρούς, νοσηλευτές και εξειδικευμένους επιστήμονες, πλήρης απουσία της Πρόληψης, νοσοκομεία γυμνά από ΜΕΘ, ακόμα και από στοιχειώδη υλικά, ανύπαρκτη πρωτοβάθμια περίθαλψη.

Τον 21ο αιώνα, με τα άλματα της επιστήμης, της τεχνολογίας, των παραγωγικών δυνάμεων να δίνουν μεγάλες δυνατότητες, το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους επιβάλλει τους δικούς του σιδερένιους νόμους σε κάθε τομέα, όπως και σ' αυτόν της Υγείας, πέρα και σε αντίθεση με τις σύγχρονες, ακόμα και με τις στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες.

Ο μύθος της «αρμονικής συνύπαρξης» δημόσιου και ιδιωτικού τομέα προς όφελος της υγείας του λαού καταρρέει σήμερα ξανά, μπροστά στην κερδοσκοπία των ιδιωτικών ομίλων της Υγείας και του Φαρμάκου, στον «παγκόσμιο πόλεμο για τα υγειονομικά υλικά», στερώντας πολύτιμους πόρους από τον κρατικό σχεδιασμό σε όλες τις χώρες. Επιβεβαιώνεται έτσι με τον πιο δραματικό τρόπο η αναγκαιότητα ενός αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας, με κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης.

Την ίδια ώρα, το κριτήριο του «κόστους - οφέλους» για τα συμφέροντα του κεφαλαίου απλώνεται σε όλες τις πλευρές που αφορούν τη διαχείριση της πανδημίας από τα κράτη, και πρώτα απ' όλα τις συνέπειές της στην καπιταλιστική οικονομία.

Πώς εμφανίζεται αυτό; Με νέο κύμα αντεργατικών μέτρων, που επεκτείνονται πιο γρήγορα και από τον κορονοϊό, συνδυάζοντας τις αστραπιαίες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις με την εκτίναξη των απολύσεων, το «τέντωμα» της «ευελιξίας», πλάι στον πακτωλό «ζεστού» χρήματος και δανεισμού με κρατικές εγγυήσεις προς τα μονοπώλια. Για όλα αυτά, βέβαια, ο λογαριασμός πηγαίνει και πάλι στους λαούς.

Αλλά ούτε τα στοιχειώδη μέτρα υγείας και ασφάλειας, που συστήνουν οι ίδιοι οι επιστήμονες, δεν χωράνε στους χώρους δουλειάς. Πλάι στα πάμπολλα παραδείγματα που καταγγέλλουν στη χώρα μας τα ταξικά σωματεία, αποκαλυπτικό είναι το παράδειγμα της Ιταλίας, όπου οι εργαζόμενοι προχώρησαν την περασμένη βδομάδα σε απεργία διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα προστασίας.

Την ίδια ώρα, οι καταγγελίες «φωνάζουν» ότι η τραγωδία που ζει ο ιταλικός λαός σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην επιμονή κυβέρνησης - βιομηχάνων να μην παίρνουν τα κατάλληλα μέτρα και να συνεχίζουν τη λειτουργία στις παραγωγικές μονάδες της περιοχής, παρά τις σχετικές συστάσεις από τις αρχές Μάρτη. Εξίσου αποκαλυπτικές είναι οι άθλιες συνθήκες που καταγγέλλουν οι χιλιάδες εργαζόμενοι, όχι σε κάποια «χτυπημένη από την πανδημία» επιχείρηση, αλλά στον παγκόσμιο κολοσσό ηλεκτρονικού εμπορίου της «Amazon», που αυτές τις μέρες βλέπει την κερδοφορία της στο ζενίθ!

Τέλος, βασικό κοινό στοιχείο και κριτήριο για το πώς όλες οι καπιταλιστικές χώρες αντιμετωπίζουν την πανδημία είναι ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, που οξύνεται ακόμα περισσότερο, αφού το ενδεχόμενο μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης, η οποία εδώ και πολύ καιρό εντόπιζαν τα αστικά επιτελεία, έρχεται πιο κοντά με «θρυαλλίδα» την πανδημία.

Συνολικά, η «μεγάλη» αυτή εικόνα, ο κοινός τρόπος που οι καπιταλιστές αντιμετωπίζουν την πανδημία του κορονοϊού, αποτυπώνουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος. «Γιατρειά» η εργατική τάξη, οι λαοί μπορούν να βρουν όχι γιατροπορεύοντας το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, αλλά παλεύοντας τώρα ενάντια στη σημερινή κατάσταση, αρνούμενοι να μπουν σε καραντίνα τα εργατικά δικαιώματα.

Διεκδικώντας άμεσα μέτρα προστασίας της ζωής, ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας, παλεύοντας για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία - Πρόνοια. Περνώντας στην αντεπίθεση, για την κοινωνία που στο έδαφος της εργατικής εξουσίας και των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής, των νέων σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, μπορεί και θα διασφαλίσει ένα ανώτερο επίπεδο ζωής για τους ίδιους.