Ενέσεις δισεκατομμυρίων για να «μείνουν όρθιοι» οι επιχειρηματικοί όμιλοι

«Μένουμε όρθιοι» ονομάζεται το πακέτο ενίσχυσης στους επιχειρηματικούς ομίλους για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πανδημίας, που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο παρουσίασε τη βδομάδα που πέρασε. Στέλνοντας το μήνυμα στην εργοδοσία ότι παραμένει ο εναλλακτικός της «παίκτης» για τη στήριξη της κερδοφορίας της, στο «πάρ' τα όλα» της κυβέρνησης προς τα μονοπώλια, ουσιαστικά απαντάει με το «δώσε ακόμα περισσότερα».

Και αν κάπου εστιάζει η κριτική του προς τη ΝΔ, δεν είναι τόσο το ύψος των δισεκατομμυρίων που πρέπει να δοθούν στο μεγάλο κεφάλαιο ούτε στις στοχεύσεις των «ενέσεων» στήριξης, αλλά στο χρόνο. Η αξιωματική αντιπολίτευση ζητάει «εδώ και τώρα» τις ενισχύσεις, πριν να είναι αργά.

Ο λαός θα την πληρώσει είτε σήμερα είτε αύριο

Ως προς αυτό είναι αποκαλυπτική η διαπάλη της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ: Η μεν πρώτη λέει ότι δεν πρέπει να εξαντληθούν όλα τα «χρηματοδοτικά όπλα» από τώρα γιατί έτσι δεν θα αργήσει να έρθει ένα ακόμα μνημόνιο δανειοδότησης, ο δε δεύτερος απαντάει ότι αν δεν «μπουκωθεί» τώρα το κεφάλαιο με χρήμα, τότε είναι σίγουρο το μνημόνιο αργότερα, γιατί «η επανεκκίνηση θα είναι πιο δύσκολη». Οποιον δηλαδή πιστέψει ο λαός και από τους δύο, νέα βάρβαρα μέτρα είναι προ των πυλών, και μάλιστα μνημονιακού χαρακτήρα, προκειμένου να στηριχτεί η καπιταλιστική κερδοφορία που δοκιμάζεται ξανά.

Τι προβλέπει πιο συγκεκριμένα το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ; Πρόκειται για ένα πρόγραμμα ύψους 26 δισ. ευρώ, που περιλαμβάνει άμεση ρευστότητα στις επιχειρήσεις, εγγυήσεις δανείων για να μη βαρέσουν κανόνι, πάγωμα οφειλών και άλλα παρόμοια, που ήδη εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως κάλυψη του μισθολογικού κόστους, του Δώρου Πάσχα, ασφαλιστικών και άλλων εισφορών του ιδιωτικού τομέα από το κράτος.

Στα δισεκατομμύρια που μετράει ο ΣΥΡΙΖΑ προσθέτει και τα χρηματοδοτικά εργαλεία από την ΕΚΤ και την Κομισιόν, και φτιάχνει ένα πακέτο για το κεφάλαιο, άνω των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ανάμεσα σε άλλα ξεχωρίζει η παροχή ρευστότητας 15 δισ. ευρώ, με εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου, για τη στήριξη των μεγάλων επιχειρήσεων και ομίλων ώστε να μείνουν όρθιοι, και βέβαια βγαίνοντας από την κρίση να κατακτήσουν ακόμα μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς.

Χαρακτηριστικό των ιεραρχήσεων που κάνει, ακόμα και σε επίπεδο διακηρύξεων, είναι ότι μόλις το 1 από τα 50 δισ. ευρώ το προορίζει για την Υγεία, βαφτίζοντάς το μάλιστα «γενναία επένδυση»... Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι στα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αφαιρέθηκε μόνο από τους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων κοντά στο μισό δισεκατομμύριο ευρώ, ξηλώνοντας ακόμα περισσότερο τη δημόσια Υγεία μετά τα πρώτα χρόνια της κρίσης, για να φτάσουμε στο σημερινό χάλι, να παρακαλάνε οι γιατροί στις ΜΕΘ για μάσκες και γάντια για να κάνουν τη δουλειά τους...

Αν για τις επιχειρήσεις προβλέπονται ένα σωρό χαριστικές ρυθμίσεις, για το λαό, πάντα στο όνομα της εξυγίανσης των τραπεζών, προβλέπεται «αναβολή οφειλών», όταν είναι σίγουρο ότι μετά και από αυτό το κύμα επίθεσης τα υπερχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά θα βγουν ακόμα πιο φτωχά, με μεγαλύτερη ανεργία.

Το «ατού» που ξεζούμισε το λαό και το «υπερόπλο» που του φορτώνει νέα βάρη

Ως ...ατού του προγράμματός του ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει το περιβόητο «μαξιλάρι ρευστότητας» των 37 δισ., που η δική του διακυβέρνηση κατάφερε να αφήσει ως «προίκα» στη ΝΔ. Ενα ποσό που δεν μαζεύτηκε με την «αποτελεσματική διαχείριση», όπως λένε τα στελέχη του, αλλά με το γδάρσιμο στα λαϊκά στρώματα από την αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων, τη φορολογική αφαίμαξη, τα υπερπλεονάσματα, τις δραστικές περικοπές στην Υγεία και την Πρόνοια, την εφαρμογή του νόμου Κατρούγκαλου κ.ο.κ. Φτάνοντας λοιπόν σήμερα στο «πλήρωμα του χρόνου», ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ότι αυτό το στράγγισμα του λαϊκού εισοδήματος που κατάφερε τα προηγούμενα χρόνια ως κυβέρνηση, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια ακόμα «καβάντζα» για το κεφάλαιο σε κρίσιμες στιγμές όπως η σημερινή.

Ως «υπερόπλο» στη φαρέτρα του ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει την ξαναζεσταμένη σούπα των «εθνικοποιήσεων» για «επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας», παρουσιάζοντάς τες σαν «αντίστροφη διαδικασία από τις ιδιωτικοποιήσεις». Και όπως έγραφε η «Αυγή», με κάθε ...ειλικρίνεια, αυτό το υπερόπλο είναι «διαπίστωση» πως «το κράτος και η δημόσια διοίκηση θα αναλάβουν να σηκώσουν το βάρος και όχι ο ιδιωτικός τομέας». Φέρνουν μάλιστα ως παράδειγμα ότι και η Ιταλία μιλάει για εθνικοποίηση, π.χ. της «Alitalia», όπως άλλωστε και η Γαλλία. Τόσο ...προοδευτικά μέτρα δηλαδή. 

Και μόνο τα παραδείγματα που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ικανά να δείξουν ότι πρόκειται για «υπερόπλο» μετακύλισης των ζημιών μεγάλων επιχειρήσεων στο λαό, είτε ονομαστεί αυτή η διαδικασία «εθνικοποίηση» είτε «συμμετοχή του κράτους» σε επιχειρηματικούς και τραπεζικούς ομίλους. Μια διαδικασία διόλου πρωτόγνωρη στον καπιταλισμό, όπου καλούνται οι εργαζόμενοι να πληρώσουν την «εξυγίανση» τέτοιων επιχειρήσεων (αφού οι επενδυτές αρνούνται να αναλάβουν το κόστος), προκειμένου μετά να δοθούν ξανά στους ιδιώτες μετόχους τους. Εξάλλου και στην Ελλάδα έχουμε πείρα από τέτοιου είδους «εθνικοποιήσεις» (μέχρι και κοινωνικοποιήσεις τις ονόμασε το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του '80) με επιχειρήσεις που ανέλαβε το κράτος, τις ξεχρέωσε και μετά τις παρέδωσε ξανά με αυτή ή άλλη μορφή στο μεγάλο κεφάλαιο.

Αυταπάτες που έχουν χρεοκοπήσει παταγωδώς

Η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ απ' το γεγονός ότι η συζήτηση πια δεν γίνεται στο πλαίσιο της διαπάλης «νεοφιλελευθερισμού» - «νεοκεϊνσιανισμού» αλλά στο πλαίσιο των μέτρων επεκτατικής πολιτικής που προωθεί και η ΝΔ, συνοδεύεται από νέα επιχείρηση εξαπάτησης του λαού. Αυτή έχει να κάνει με την προσπάθεια που κάνει να πείσει ξανά το λαό ότι υπάρχει δυνατότητα διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση στο πλαίσιο του συστήματος, χωρίς να επιβαρυνθεί τάχα ούτε το κεφάλαιο ούτε η εργατική τάξη και ο λαός. Ποιος όμως πλήρωσε το «μαξιλάρι» για να έχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ να διαφημίζει το «εμπροσθοβαρές» πακέτο του; Ποιος θα είναι αυτός που θα πληρώσει τους νέους κλυδωνισμούς, τις δυσοίωνες προβλέψεις, που κάνουν λόγο για βάθος και διάρκεια στην κρίση που ήδη χτυπάει την ελληνική καπιταλιστική οικονομία; Μήπως δεν στηρίχτηκε στις θυσίες του λαού η όποια αποκατάσταση της «εμπιστοσύνης των αγορών»; Η επανάληψη του ίδιου έργου είναι προ των πυλών. Η διαμόρφωση πιο «επεκτατικού μείγματος» από τις κυβερνήσεις της ΕΕ και την ίδια την Κομισιόν, με παροχή φθηνού χρήματος στο κεφάλαιο, πάει μαζί με την ολομέτωπη επίθεση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Η άλλη όψη της θωράκισης της ανταγωνιστικότητας είναι ο ακόμα πιο φθηνός εργαζόμενος, με τα βαριά αντεργατικά μέτρα που είναι ήδη εδώ από τα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, πάνω στα οποία κούμπωσε και η «έκτακτη» επίθεση στο όνομα της αντιμετώπισης της πανδημίας.

Στην ίδια απάτη εντάσσεται η αναπαραγωγή από τον ΣΥΡΙΖΑ του ψέματος ότι μπορεί τάχα να ματαιωθεί η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, με τα πακέτα της κρατικής ενίσχυσης, με την «τόνωση της ζήτησης». Οσο μεγάλα κι αν είναι τα πακέτα δεν μπορούν να αναιρέσουν τις αιτίες που γεννούν την κρίση. Αιτίες που ήταν ήδη «εδώ» για τη διεθνή οικονομία, που υπήρχαν και ως τάσεις για την Ελλάδα, που η εξωστρέφειά της, για την οποία πανηγύριζαν τα αστικά επιτελεία, αποδείχθηκε ότι την κάνει ακόμα πιο ευάλωτη, με την πανδημία του κορονοϊού απλά να πυροδοτεί αυτές τις προβλέψεις.

Το νέο σπιράλ στο οποίο μπαίνει η οικονομία, η συζήτηση που ανοίγει για την πορεία της οικονομίας δεν χωρούν ξανά τις χρεοκοπημένες αυταπάτες για φιλολαϊκή διαχείριση αυτής της βαρβαρότητας. Κάθε πακέτο προς τους επιχειρηματικούς ομίλους δεν είναι τίποτα άλλο από δυσβάσταχτα μέτρα για τους εργαζόμενους, και ο λογαριασμός δεν θα αργήσει να έρθει.

Οσο η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, τα άλλα αστικά κόμματα, η ΕΕ των σφοδρών ανταγωνισμών παλεύουν με νύχια και με δόντια να θωρακίσουν τα κέρδη των καπιταλιστών, ο λαός το μόνο που έχει να «θωρακίσει» είναι όσα δικαιώματα του έχουν απομείνει, να οργανώσει την πάλη του για το σήμερα και το αύριο, για τις δικές του ανάγκες. Μακριά από τις γνώριμες και ξαναζεσταμένες συνταγές σφαγής του...

Δ. Παπ