Για την επίθεση των ΜΑΤ στην πλατεία Καλλιθέας

Μετά δύο μήνες εγκλεισμού, ο κόσμος, η νεολαία αναζητά χώρους συνάντησης και χαλάρωσης. Σε μια πόλη χωρίς δημόσιους χώρους, με όποιους απέμειναν να βρίσκονται στο στόχαστρο συμφερόντων για εμπορική εκμετάλλευση.

Αλίμονο αν κάθε "διατάραξη κοινής ησυχίας" οδηγεί σε επέμβαση των ΜΑΤ.
Αλίμονο αν για λόγους προστασίας της υγείας (για την οποία αναμφισβήτητα πρέπει να τηρούνται κανόνες) αντιμετωπίζεται έτσι κάθε "συνωστισμός". Θα έπρεπε όλες οι παραλίες το προηγούμενο Σαββατοκύριακο να γίνουν "πεδία μάχης".

Ωστόσο, η "πρωτοβουλία" του επικεφαλής της Δημοτικής Αστυνομίας να στηρίξει την επέμβαση των ΜΑΤ, σε περιστατικό που δεν εμπλεκόταν η Δημοτική Αστυνομία και η -μέχρι αυτή την ώρα- "σιωπή" του δημάρχου προκαλούν εύλογα ερωτηματικά αν η επέμβαση των ΜΑΤ είχε την έγκρισή του. Είναι προτιμότερο ο δήμος να στρέψει τους ελέγχους σε χώρους "αναγκαστικού συνωστισμού" όπως οι εργασιακοί χώροι, τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ, την ευθύνη του για τις συνθήκες υγιεινής στα σχολεία. Και να μη στρώνει το χαλί για αστυνομικές επεμβάσεις ιδιαίτερα όταν έχει "λερωμένη τη φωλιά του" (αναφερόμαστε στη συγκέντρωση, με εντολή του δήμου, 250 σχολικών καθαριστών στο ΣΜΑ, υπό βροχή, τη πρώτη μέρα της απαγόρευσης συγκεντρώσεων).

Οι επόμενες μέρες ανοίγματος της αγοράς θα δείξουν πού πραγματικά έχει στραμμένη την προσοχή του ο δήμος.

Σε κάθε περίπτωση, όλο και λιγότεροι πείθονται ότι τα περιοριστικά μέτρα και η επίκληση της "ατομικής ευθύνης" έχουν μόνο στόχο τη προστασία της υγείας. Η καταστολή των λαϊκών ελευθεριών, τα νομοσχέδια απαγόρευσης των συγκεντρώσεων ξεκίνησαν πριν την πανδημία.
Αποδεικνύοντας ότι η οικονομική και κοινωνική κρίση ήταν αναμενόμενη (επιταχύνθηκε από την πανδημία) και τα μέτρα καταστολής των λαϊκών αντιδράσεων μεθοδεύονται πριν απ’ αυτήν.

Κυβερνήσεις και δήμαρχοι αλλάζουν. Τα μνημόνια (με οποιαδήποτε μορφή) μένουν.

ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΙΩΠΗΛΟΙ - ΜΕΝΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΟΙ