Ορμητικά στη μάχη της «επόμενης μέρας»

«Τίποτα δεν θα είναι ίδιο με πριν»: Αυτό είναι ένα από τα μηνύματα που εκπέμπουν κυβέρνηση και τα δημοσιογραφικά της φερέφωνα για την «επόμενη μέρα». Μάλιστα, αυτός είναι ο μόνιμος σχολιασμός απέναντι σε οποιαδήποτε κινητοποίηση, σε οποιαδήποτε αγωνιστική έκφραση του εργατικού κινήματος. Καλούν, λοιπόν, το λαό ουσιαστικά να υποταχθεί στη λεγόμενη «νέα κοινωνική ταυτότητα» που του πλασάρουν το κράτος και το κεφάλαιο, ώστε να αντιμετωπιστεί η καπιταλιστική κρίση όσο γίνεται πιο ανώδυνα για την αστική τάξη και την εξουσία της.
Μια «ταυτότητα» στην οποία δεν χωρούν διεκδικήσεις, δεν χωράει η οργάνωση της πάλης.

Ομως, αν η «νέα κατάσταση» για το κεφάλαιο περιλαμβάνει κάμποσα ακόμα πλοκάμια στο μηχανισμό έντασης της εκμετάλλευσης, για το εργατικό κίνημα περιλαμβάνει μια χρήσιμη πείρα από τις μέρες της καραντίνας, που έδειξε τη δύναμη της οργανωμένης δράσης. Μια πείρα που προστίθεται σε εκείνη της προηγούμενης, δεκαετούς καπιταλιστικής κρίσης και βρίσκει το κίνημα σε καλύτερες θέσεις για να αντιμετωπίσει την εργοδοτική επίθεση.

«Πάρ' τα όλα» στο κεφάλαιο

Κάνοντας έναν απολογισμό των μέτρων που πήρε η κυβέρνηση τις προηγούμενες βδομάδες, αλλά και των τοποθετήσεων των εργοδοτικών ενώσεων, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι αποτελούν πάγιες αξιώσεις των επιχειρηματικών ομίλων, για την ακόμα πιο «ευέλικτη» εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Αλλωστε, λίγες μέρες μετά τη νέα αντεργατική Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) της κυβέρνησης για την επέκταση των παραπάνω μέτρων, ο ΣΕΒ στο «Δελτίο» του τόνιζε ότι «τα μέτρα που εφαρμόστηκαν στην κρίση θα πρέπει να ενταχθούν σε ένα ενιαίο πλαίσιο πολιτικής απασχόλησης», αλλά και «να λειτουργούν συμπληρωματικά» με όλα τα υπόλοιπα αντεργατικά μέτρα, τα οποία προκλητικά βαφτίζει «σύγχρονες πολιτικές αποφυγής των απολύσεων, στη βάση διαγνωσμένων αναγκών της αγοράς εργασίας»!
Οι «ανάγκες της αγοράς εργασίας» δεν είναι άλλες από τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, την εκ περιτροπής απασχόληση, τη διευκόλυνση απολύσεων κ.ο.κ.

Με τις 5 κατά σειρά «δέσμες μέτρων» της κυβέρνησης και με τελευταία την ΠΝΠ, που υπογράφτηκε μάλιστα ανήμερα την Πρωτομαγιά, πέραν των αδρών χρηματοδοτήσεων, των κινήτρων και των φοροαπαλλαγών, οι καπιταλιστές παίρνουν ως «προίκα» μια ολόκληρη βεντάλια αντεργατικών μέτρων, τα οποία μπορούν και να συνδυάζονται μεταξύ τους, διαμορφώνοντας το «νέο εργασιακό τοπίο».

Ετσι, η εργοδοσία μπορεί ταυτόχρονα να διαμορφώνει πολλαπλές και μεταβαλλόμενες ταχύτητες εργαζομένων, μέσα στον ίδιο όμιλο και την ίδια επιχείρηση. Να έχει και εργαζόμενους με αναστολή σύμβασης ως «εφεδρεία», που θα τους πληρώνει το κράτος το ειδικό επίδομα (534 ευρώ για ένα μήνα - 800 για 45 μέρες), μέτρο που παρατείνεται τουλάχιστον μέχρι τέλος Μάη, να έχει και τμήμα εργαζομένων σε καθεστώς «υποαπασχόλησης», επιβάλλοντας «εκ περιτροπής εργασία» για δύο βδομάδες κάθε μήνα, γλιτώνοντας το μισό μισθό.
Να «δανείζει» εργαζόμενους σε άλλες επιχειρήσεις, να επιβάλλει και μονομερώς την τηλεργασία, ένα καθεστώς που γενικεύτηκε μέσα στην πανδημία, απογειώνοντας το βαθμό της εκμετάλλευσης, «σβήνοντας» το διαχωρισμό μεταξύ εργάσιμου και μη εργάσιμου χρόνου και μειώνοντας τα λειτουργικά έξοδα της επιχείρησης.

Πιο φτηνοί, πιο «ευέλικτοι»

Στην «ασυλία» που απολαμβάνει η εργοδοσία προστίθεται και το ότι θα μειώνει κατά βούληση το προσωπικό της, αφού οι λεγόμενες «ρήτρες διατήρησης των θέσεων εργασίας», που διαφημίζει η κυβέρνηση, δεν περιλαμβάνουν τις «οικειοθελείς αποχωρήσεις» (τις διαταγές παραίτησης δηλαδή), όπως και τις λήξεις συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Πολύ περισσότερο που 45 μέρες μετά τη λήξη της «αναστολής σύμβασης», οι εργοδότες μπορούν να διώχνουν ανενόχλητοι εργαζόμενους.
Συνεπώς, μετά τα μέσα Ιούλη, οι εργαζόμενοι θα βρεθούν μπροστά σε ένα νέο τσουνάμι απολύσεων. Κι αυτό μάλιστα όταν δεκάδες χιλιάδες εποχικοί εργαζόμενοι στον Επισιτισμό - Τουρισμό κινδυνεύουν να μην επαναπροσληφθούν και ο ΣΕΒ προαναγγέλλει ήδη «τη μεγαλύτερη αύξηση ανεργίας της δεκαετίας».

Τα στοιχεία του συστήματος «ΕΡΓΑΝΗ», που δείχνουν 100.000 λιγότερες προσλήψεις το Μάρτη σε σχέση με πέρυσι τον ίδιο μήνα και 233.000 τον Απρίλη, φανερώνουν ότι η «επόμενη μέρα» της ανασφάλειας και της μεγάλης ανεργίας είναι ήδη εδώ για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά νοικοκυριά.

Την ίδια ώρα, με την τελευταία ΠΝΠ, μπήκε ξανά στο στόχαστρο ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας, το 8ωρο, αφού επιχειρήσεις που «πλήττονται σημαντικά» ή ανεστάλη η λειτουργία τους, μπορούν να «προσαρμόζουν το ωράριο εργασίας των εργαζομένων τους με το ωράριο λειτουργίας τους».

Με την ίδια ΠΝΠ, και δείχνοντας για μια ακόμα φορά πόσο πολύτιμος είναι για την εργοδοσία ο νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου για τον καθορισμό από το κράτος του κατώτατου μισθού, η κυβέρνηση της ΝΔ επιβάλλει τη διατήρησή του στα σημερινά άθλια επίπεδα των 650 ευρώ για όλο το 2020, μεταθέτοντας την όποια «επανεξέτασή» του από τον υπουργό Εργασίας στο πρώτο δίμηνο του 2021...

Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, για να ευνοηθεί ακόμα περισσότερο η δουλειά - λάστιχο, το κράτος αναλαμβάνει την υποχρέωση να αναπληρώνει ένα μέρος από τις απώλειες στους μισθούς τους, αξιοποιώντας τα σχετικά κονδύλια του ευρωενωσιακού προγράμματος «SURE», με στόχο «να καλύψει το κόστος που συνδέεται απευθείας με τη δημιουργία ή την παράταση των εθνικών προγραμμάτων μερικής απασχόλησης». Πρόκειται δηλαδή για μια ακόμα υποβοήθηση της «ευελιξίας» και της ανακύκλωσης της ανεργίας, που φορτώνεται και πάλι στις πλάτες του λαού, μέσω της φορολογίας, νέων περικοπών σε κρατικά κονδύλια κ.ο.κ.

Μπαράζ αντιλαϊκών νομοσχεδίων

Αυτή είναι η μια πλευρά της επίθεσης που ζουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι. Η άλλη έχει να κάνει με τις «μεταρρυθμίσεις» που περιγράφουν τα 26 νομοσχέδια, τα οποία η κυβέρνηση δεσμεύεται να καταθέσει και να ψηφίσει μέχρι τα τέλη Ιούλη και στοχεύουν όλα στη «βελτίωση του επενδυτικού κλίματος», προσφέροντας νέες διευκολύνσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους για να επενδύσουν κεφάλαια.

Από τα νομοσχέδια αυτά ξεχωρίζουν η σύσταση Εθνικού Συμβουλίου Βιομηχανίας, ένα πάγιο αίτημα των βιομηχάνων, ο «εκσυγχρονισμός» της χωροταξικής και πολεοδομικής νομοθεσίας, στην κατεύθυνση της ακόμα μεγαλύτερης εμπορευματοποίησης της γης και των αλλαγών χρήσεων γης με βάση τις προτεραιότητες του κεφαλαίου, όπως έδειξε και το πρόσφατο νομοσχέδιο για το περιβάλλον, ο «Κώδικας Ψηφιακής Διακυβέρνησης», για ενσωμάτωση του ευρωενωσιακού Δικαίου και ζητήματα σχετικά με τα δίκτυα 5G, πεδίο έντονης ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, η θωράκιση του νομοθετικού πλαισίου για την «ταχύτερη εκδίκαση διαφορών που έχουν έντονο αναπτυξιακό χαρακτήρα», η «απλοποίηση της αδειοδότησης συγκεκριμένων οικονομικών δραστηριοτήτων» στον αγροδιατροφικό τομέα, όπου υπάρχει έντονο επενδυτικό ενδιαφέρον.
Αλλά και η ένταση της καταστολής, με νομοσχέδια όπως αυτό για την περιστολή των διαδηλώσεων.

«Μια από τα ίδια» και στην Υγεία

Στο λογαριασμό της «επόμενης μέρας» ο λαός πρέπει να συμπεριλάβει και την κατάσταση στο δημόσιο σύστημα Υγείας. Κι αυτό καθώς «μήνας μπαίνει - μήνας βγαίνει» και η κατάσταση των τεράστιων ελλείψεων όχι μόνο δεν αλλάζει, αλλά επιβεβαιώνει ότι ενδεχόμενο δεύτερο κύμα πανδημίας θα βρει την κατάσταση ακόμα χειρότερη.
Ο λαός ξέρει καλά πως ο χρόνος που «κερδήθηκε» από τη στάση υπομονής και υπευθυνότητας που επέδειξε δεν αξιοποιήθηκε ούτε στο ελάχιστο για να ενισχυθούν τα νοσοκομεία, οι πρωτοβάθμιες δομές, για να υπάρξουν βήματα στην υγειονομική θωράκιση σε χώρους δουλειάς κ.ο.κ.

Με ορμή στην ταξική πάλη για τις δικές μας ανάγκες

Συνεπώς, τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Κι αυτό επιβεβαιώνεται και από την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, που παίρνει τον κατήφορο και στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Πλέον, μεγαλώνει ο προβληματισμός σε κυβερνητικά στελέχη, αφού αναγνωρίζεται ότι οι κλάδοι που πλήττονται από την κρίση είναι οι «πυλώνες» της καπιταλιστικής ανάπτυξης της Ελλάδας, ενώ η ίδια η ΕΕ χαρακτηρίζει τη χώρα μας «πρωταθλήτρια» της ύφεσης... Πάνω σ' αυτό το έδαφος τσακώνονται ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, όχι για το ποιος θα προστατέψει τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά για το ποιος επιφυλάσσει το καλύτερο «πακέτο στήριξης» στους επιχειρηματίες, το οποίο θα φορτωθεί στους εργαζόμενους.

Οπως όλα δείχνουν, η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, η εργοδοσία και οι συνδικαλιστές τους, τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία και οι απολογητές τους έχουν έτοιμο το κουστούμι για το λαό. Ομως, το 2020 δεν είναι 2010, ούτε καν 2015. Η πείρα για το εργατικό κίνημα είναι αρκετά πιο πλούσια, κάτι που το διαισθάνεται και η ίδια η αστική τάξη, ζητώντας μετ' επιτάσεως «ομοψυχία», δηλαδή υποταγή στους στόχους της. Αυτό επιβεβαιώνουν η κατασυκοφάντηση και η χυδαιολογία από σύσσωμο το πολιτικό της προσωπικό για τις αγωνιστικές εκδηλώσεις των σωματείων την Πρωτομαγιά, αφού αυτές έδωσαν θάρρος σε ευρύτερα εργατικά - λαϊκά τμήματα, ακόμα και σε όσους δεν συμμετέχουν στην ταξική πάλη, αφήνοντας πολύτιμη παρακαταθήκη.
Οσο περισσότερο γενικεύεται η επίθεση στην εργατική τάξη, τόσο περισσότερο πρέπει να γενικευτεί η οργάνωση στα σωματεία, η ανάπτυξη της πάλης «από τα κάτω» σε χώρους δουλειάς και κλάδους.

Η ανάπτυξη της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης και της αντίστασης στα μέτρα της εργοδοσίας. Να τσαλακώνεται το παραμύθι ότι τάχα «όλοι μαζί είμαστε στο ίδιο καράβι».
Μέσα σε αυτήν την πάλη ανοίγουν ακόμα πιο αποφασιστικά η αντιπαράθεση με το σάπιο και βάρβαρο σύστημα της εκμετάλλευσης, η προβολή της δυνατότητας που υπάρχει σήμερα για το λαό, με βάση τον πλούτο που παράγεται, να ζήσει πολύ καλύτερα, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες του. Η άθλια πραγματικότητα στην Υγεία σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, που αποκαλύπτει τη χρεοκοπία του, οι συνθήκες εργασίας Μεσαίωνα, η γενικευμένη ανασφάλεια για τους πολλούς είναι η άλλη όψη των «αναγκών της αγοράς», όπως λέει ο ΣΕΒ.

Η διέξοδος που προβάλλει το ΚΚΕ, η εργατική εξουσία, με τον πλούτο στα χέρια αυτών που τον παράγουν, είναι η προϋπόθεση για να ζήσει ο λαός όπως του αξίζει τον 21ο αιώνα.