21/04/1821
Οι Αθηναίοι υψώνουν τη σημαία της Επανάστασης κατά των Τούρκων.
21/04/1898
Ξεκινά ο ισπανοαμερικανικός πόλεμος, ο οποίος έληξε στις 13 Αυγούστου του ίδιου έτους με ήττα της Ισπανίας. Οι ΗΠΑ ως ανερχόμενη ιμπεριαλιστική δύναμη εκτόπισαν τους Ισπανούς από την Κούβα και το Πουέρτο Ρίκο (στην Καραϊβική), καθώς και στις Φιλιππίνες και τη νήσο Γκουάμ (στον Ειρηνικό Ωκεανό).
21/04/1904
Ιδρύεται στο Παρίσι η Διεθνής Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (FIFA).
21/04/1910
Πεθαίνει ο Αμερικανός λογοτέχνης Μαρκ Τουέιν.
21/04/1914
Οι ΗΠΑ επεμβαίνουν στρατιωτικά στο Μεξικό και καταλαμβάνουν τη Βερακρούζ. Η επέμβαση συγκαταλέγεται στους λεγόμενους «Πολέμους της Μπανάνας», μια σειρά στρατιωτικών επεμβάσεων των ΗΠΑ σε χώρες της Λατινικής Αμερικής το διάστημα 1898–1934 με σκοπό την ιμπεριαλιστική διείσδυση και κυριαρχία.
21/04/1915
Γεννιέται ο Αμερικανός ηθοποιός Άντονι Κουίν.
21/04/1929
Διεξάγονται γερουσιαστικές εκλογές (η Γερουσία ανασυστάθηκε το ίδιο έτος από την κυβέρνηση Βενιζέλου – είχε καταργηθεί το 1862). Η βενιζελική παράταξη έλαβε το 70,58% των ψήφων, ενώ η αντιβενιζελική το 26,06%. Το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών - Αγροτών (ΚΚΕ) έλαβε 1,7% και δεν εξέλεξε κανέναν Γερουσιαστή.
21/04/1944
Στην Καισαριανή ο ΕΛΑΣ δίνει σκληρές μάχες ενάντια στη συνδυασμένη επίθεση 1.000 γερμανοτσολιάδων, χαφιέδων της Ειδικής Ασφάλειας και ανδρών της Γκεστάπο.
Την επόμενη μέρα 25.000 δημόσιοι υπάλληλοι κατεβαίνουν σε απεργία με αίτημα την κατάπαυση της τρομοκρατίας αλλά και για τα ειδικότερα ζητήματά τους. Οι εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση της Καισαριανής πληθαίνουν και η πρωτεύουσα παρουσιάζει απεργιακή όψη. Οι δυνάμεις Κατοχής προχωρούν σε 17 εκτελέσεις.
ΣτηνΚαισαριανή ο ΕΛΑΣ δίνει σκληρές μάχες
21/04/1945
Υπογράφεται η Σοβιετο - πολωνική Συμφωνία συμμαχίας και αμοιβαίας βοήθειας
21/04/1949
Ισχυρές δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού ξεκινούν επιχείρηση εγκλωβισμού και εξόντωσης της 132 Ταξιαρχίας του ΔΣΕ (επιχείρηση «Άρης»).
Ωστόσο, η 132 Ταξιαρχία δεν βρισκόταν εκεί όπου υπολόγιζε ο αντίπαλος! Τουναντίον, στις 5 Μάη επιτέθηκε και κατέλαβε, μαζί με άλλα τμήματα του ΔΣΕ στο Μπέλες, το στρατηγικής σημασίας Νέο Πετρίτσι. Η επιχείρηση «Άρης» προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα, αλλά και πάλι κατέληξε σε αποτυχία, επιβεβαιώνοντας την ισχύ του ΔΣΕ στην περιοχή των Σερρών.
21/04/1960
Η νέα πόλη Μπραζίλια ανακηρύσσεται πρωτεύουσα της Βραζιλίας.
21/04/1963
Πρώτη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης. Την Πορεία οργανώνουν η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ), η Κίνηση Νέων για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό «Μπέρτραντ Ράσελ» και άλλοι φορείς. Η Πορεία απαγορεύτηκε από την κυβέρνηση της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή και δεν πραγματοποιήθηκε, αφού με αστυνομικές διαταγές κηρύχθηκαν παράνομες όλες οι συγκεντρώσεις σε ανοιχτό χώρο. Ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις έζωσαν ολόκληρη την περιοχή από τον τύμβο του Μαραθώνα έως το Γηροκομείο. Περισσότεροι από 3.000 οπλισμένοι χωροφύλακες είχαν αναλάβει τον αποκλεισμό της περιοχής του Μαραθώνα, ενώ ο στρατός βρισκόταν σε ετοιμότητα. Έγιναν 200 συλλήψεις, ενώ 300 άτομα τραυματίστηκαν.
Τελικά την Πορεία πραγματοποίησαν μόνο οι Γρηγόρης Λαμπράκης, Ανδρέας Μαμμωνάς, Μπάμπης Παπαδόπουλος, Παντελής Γούτης, Γιούλια Λιναρδάτου, Βασίλης Παπασταφίδας και Τεύκρος Ανθίας. Πλησιάζοντας στο Πικέρμι, ο Λαμπράκης μάζεψε λίγα λουλούδια για να τα τοποθετήσει στο μνημείο που είχε στηθεί προς τιμή των απαγχονισμένων από τους Γερμανούς. Λίγο παρακάτω συνελήφθησαν όλοι εκτός από τον Λαμπράκη και τη Λιναρδάτου. Στην Παλλήνη τέλος συνελήφθη και ο Λαμπράκης.
21/04/1965
Το Πρωτοδικείο Αθηνών ανατρέπει για 3η φορά μέσα σε 5 μήνες την Προσωρινή Διοίκηση της ΓΣΕΕ, ορίζοντας νέα, με ακόμα πιο ενισχυμένη την παρουσία της Δημοκρατικής Συνδικαλιστικής Αλλαγής (της συνδικαλιστικής παράταξης που πρόσκειντο στην Ένωση Κέντρου, η οποία βρισκόταν στην εξουσία από τον Φλεβάρη του 1964).
21/04/1967
Οι ενδοαστικές αντιθέσεις που βρίσκονταν σε εξέλιξη όλη την προηγούμενη περίοδο κορυφώνονται στη δικτατορική αστική «λύση» της Χούντας. Σύμφωνα με το «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949-1968, Β’ Τόμος», «οι βαθύτερες αιτίες που οδήγησαν στη στρατιωτική δικτατορία της 21.4.1967 πρέπει να αναζητηθούν πρωταρχικά στις οξυμένες ενδοαστικές αντιθέσεις σε ολόκληρο το πλέγμα του αστικού κράτους, όπως διαμορφώθηκε μετά από τη Συμφωνία της Βάρκιζας…Μετά από τα ‘Ιουλιανά’ συνεχίστηκε η κρίση του αστικού συστήματος εξαιτίας της οξύτατης σύγκρουσης των κυβερνήσεων με το Παλάτι για τον έλεγχο στο στρατό και γενικότερα για τις αρμοδιότητες του βασιλιά…Ταυτόχρονα σημαντικός παράγοντας που όξυνε την κρίση της αστικής διακυβέρνησης ήταν και το Κυπριακό…Κάτω από την επίδραση τουλάχιστον των πιο πάνω παραγόντων, το τμήμα της αστικής τάξης που είχε δύναμη στον πιο ισχυρό μηχανισμό, το στρατό, έδωσε τη δικτατορική αστική λύση» (σελ.503-505).
Έτσι, τις πρώτες πρωινές ώρες της 21/4/1967 τμήματα του στρατού κινήθηκαν καταλαμβάνοντας στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας, κυβερνητικά κτήρια, το Πεντάγωνο, τη Βουλή, τις τηλεπικοινωνίες, κλπ. Εκτελεστής του πραξικοπήματος υπήρξε μια ηγετική ομάδα αποτελούμενη κυρίως από μεσαία στελέχη του στρατού (συνταγματάρχες και αντισυνταγματάρχες) με επικεφαλής την «τριανδρία» Γ. Παπαδόπουλου, Στ. Παττακού και Ν. Μακαρέζου.
Αμέσως μεταδόθηκε βασιλικό διάταγμα για την αναστολή των άρθρων 5, 6, 8, 10, 11, 12, 14, 18, 20, 95 και 97 του Συντάγματος που αφορούσαν τις ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα. Επιβλήθηκε στρατιωτικός νόμος.
Ήδη από τη πρώτη μέρα του πραξικοπήματος συνελήφθησαν πάνω από 1.000 άτομα, κυρίως κομμουνιστές, αριστεροί, αλλά και βασικοί εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού κόσμου, ο πρωθυπουργός Π. Κανελλόπουλος, ηγέτες κομμάτων, κυβερνητικά στελέχη, κ.α. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία έως τις 30 του μήνα είχαν συλληφθεί 8.270 άνδρες και γυναίκες, ενώ κόμματα και ξένοι ανταποκριτές κάνουν λόγο ακόμα και για 10-12.000. Το επόμενο διάστημα τα κολαστήρια της Γυάρου, της Λέρου, της Αλικαρνασσού, του Ωρωπού, τα κρατητήρια της διαβόητης ΕΑΤ-ΕΣΑ κ.α. γέμισαν αγωνιστές.
Επιβολήςτης στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα
21/04/1970
Πραγματοποιείται στη Μόσχα μεγάλη συγκέντρωση για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Β. Ι. Λένιν. Στη συγκέντρωση παρευρέθηκε και αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, ενώ ο κομμουνιστής ποιητής Κώστας Βάρναλης, με αφορμή την επέτειο, έστειλε στην εφημερίδα «Ισβέστια» θερμό χαιρετισμό και αυτόγραφη αφιέρωση μαζί με το γνωστό ποίημα «Οδηγητής», που είχε γράψει για τον μεγάλο ηγέτη του παγκόσμιου προλεταριάτου.
ΚώσταςΒάρναλης, έστειλε στην εφημερίδα «Ισβέστια» το ποίημα του «Οδηγητής»
21/04/1972
Την ώρα που οι επιτελείς της Χούντας συμμετείχαν σε δοξολογία στο μητροπολιτικό ναό της πρωτεύουσας, περισσότεροι από 200 φοιτητές, αψηφώντας τον στρατιωτικό νόμο και τις ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, οργάνωσαν στο κέντρο της Αθήνας αντιδικτατορική εκδήλωση και διαδήλωση.
Δυνάμεις της αστυνομίας επιτέθηκαν και διέλυσαν με τη βία τους φοιτητές, ενώ διενεργήθηκαν και πολλές συλλήψεις. Την αγωνιστική εκδήλωση των φοιτητών χαιρέτησε το Γραφείο του Κλιμακίου της ΚΕ του ΚΚΕ.
Στη Θεσσαλονίκη, η οργάνωση της ΚΝΕ έγραψε στους τοίχους αντιδικτατορικά συνθήματα και σκόρπισε χιλιάδες προκηρύξεις.
21/04/1967
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ενδοαστικές αντιθέσεις που βρίσκονταν σε εξέλιξη όλη την προηγούμενη περίοδο κορυφώνονται στη δικτατορική αστική «λύση» της Χούντας. Σύμφωνα με το «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949-1968, Β’ Τόμος», «οι βαθύτερες αιτίες που οδήγησαν στη στρατιωτική δικτατορία της 21.4.1967 πρέπει να αναζητηθούν πρωταρχικά στις οξυμένες ενδοαστικές αντιθέσεις σε ολόκληρο το πλέγμα του αστικού κράτους, όπως διαμορφώθηκε μετά από τη Συμφωνία της Βάρκιζας…Μετά από τα ‘Ιουλιανά’ συνεχίστηκε η κρίση του αστικού συστήματος εξαιτίας της οξύτατης σύγκρουσης των κυβερνήσεων με το Παλάτι για τον έλεγχο στο στρατό και γενικότερα για τις αρμοδιότητες του βασιλιά…Ταυτόχρονα σημαντικός παράγοντας που όξυνε την κρίση της αστικής διακυβέρνησης ήταν και το Κυπριακό…Κάτω από την επίδραση τουλάχιστον των πιο πάνω παραγόντων, το τμήμα της αστικής τάξης που είχε δύναμη στον πιο ισχυρό μηχανισμό, το στρατό, έδωσε τη δικτατορική αστική λύση» (σελ.503-505).
Έτσι, τις πρώτες πρωινές ώρες της 21/4/1967 τμήματα του στρατού κινήθηκαν καταλαμβάνοντας στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας, κυβερνητικά κτήρια, το Πεντάγωνο, τη Βουλή, τις τηλεπικοινωνίες, κλπ. Εκτελεστής του πραξικοπήματος υπήρξε μια ηγετική ομάδα αποτελούμενη κυρίως από μεσαία στελέχη του στρατού (συνταγματάρχες και αντισυνταγματάρχες) με επικεφαλής την «τριανδρία» Γ. Παπαδόπουλου, Στ. Παττακού και Ν. Μακαρέζου.
Αμέσως μεταδόθηκε βασιλικό διάταγμα για την αναστολή των άρθρων 5, 6, 8, 10, 11, 12, 14, 18, 20, 95 και 97 του Συντάγματος που αφορούσαν τις ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα. Επιβλήθηκε στρατιωτικός νόμος.
Ήδη από τη πρώτη μέρα του πραξικοπήματος συνελήφθησαν πάνω από 1.000 άτομα, κυρίως κομμουνιστές, αριστεροί, αλλά και βασικοί εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού κόσμου, ο πρωθυπουργός Π. Κανελλόπουλος, ηγέτες κομμάτων, κυβερνητικά στελέχη, κ.α. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία έως τις 30 του μήνα είχαν συλληφθεί 8.270 άνδρες και γυναίκες, ενώ κόμματα και ξένοι ανταποκριτές κάνουν λόγο ακόμα και για 10-12.000. Το επόμενο διάστημα τα κολαστήρια της Γυάρου, της Λέρου, της Αλικαρνασσού, του Ωρωπού, τα κρατητήρια της διαβόητης ΕΑΤ-ΕΣΑ κ.α. γέμισαν αγωνιστές................. Η απουσία της ΚΝΕ απο το 1943 των Κ.Ο το 1958 και η θεωρία των πολιτικών μετώπων και σταδίων είχαν καταστροφικά αποτελέσματα απο το 1934 μέχρι το 1991. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Η δικτατορία στηρίχτηκε σε τμήματα της αστικής τάξης και απέδειξε ότι οι καπιταλιστές, προκειμένου να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους, δεν διστάζουν να καταφύγουν σε κάθε μέσο, να εναλλάσσουν την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία με πιο ανοιχτά δικτατορικές μορφές διακυβέρνησης, να διαμορφώνουν και να στηρίζουν τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις. Είχε την ανοχή και στήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά και των καπιταλιστικών κρατών της τότε ΕΟΚ. Υπηρέτησε τα σχέδιά τους για τη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, άνοιξε ουσιαστικά τον δρόμο της διχοτόμησης της Κύπρου.
ΑπάντησηΔιαγραφή....
https://gkagkarin.blogspot.com/2022/04/blog-post_145.html
Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, κατά την παρουσίαση της έκδοσης την Τετάρτη 15/1 στο βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής»
ΔιαγραφήΤο βασικό θέμα της 18ης Ολομέλειας αφορούσε στη συζήτηση για την έκθεση δράσης της ΚΕ από το 8ο Συνέδριο (1961), το Σχέδιο του νέου Προγράμματος και του Καταστατικού του Κόμματος, ως εισηγητικά κείμενα στις εργασίες του 9ουΠρογραμματικού Συνεδρίου (4 - 10/12/1973). Συμπληρώθηκε η ημερήσια διάταξη με το ειδικό θέμα συζήτησης για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, με ενημέρωση - εκτίμηση για την πορεία του αντιδικτατορικού αγώνα (που είχε δυναμώσει μέσα στην Ελλάδα από το 1972), και τον καθορισμό της στάσης του Κόμματος στο δημοψήφισμα της χούντας. Η στρατιωτική χούντα, την 1ηΙούλη 1973, κατάργησε με Συντακτική Πράξη τη βασιλεία, ανακήρυξε ως πρώτο Πρόεδρο Δημοκρατίας τον Γ. Παπαδόπουλο και προκήρυξε δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα για τις 29 Ιούλη, ενώ πλάσαρε μέτρα «φιλελευθεροποίησης» και προσφυγής σε εκλογές, σε ένα μακρύτερο χρονικό διάστημα και με τη δική της συμμετοχή ως πολιτικού μορφώματος - κόμματος.
Στη συζήτηση του θέματος αυτού συμπεριελήφθη και η Διακήρυξη της ΚΕ (που δόθηκε στη δημοσιότητα πριν από τη 18η Ολομέλεια) η οποία αναφερόταν στον, μετά τη χούντα, πολιτικό στόχο του Κόμματος, στο καθεστώς της Νέας Δημοκρατίας. Η Νέα Δημοκρατία αποσκοπούσε στο να εξασφαλιστεί η αυτοτελής παρέμβαση του ΚΚΕ, να γινόταν διακριτή η διαφορά του απέναντι στα αστικά κόμματα, είχε και το χαρακτήρα πρότασης για πολιτική συνεργασία.
Τα ντοκουμέντα που ψηφίστηκαν για το 9ο Συνέδριο ονομάστηκαν Προσχέδιο, καθώς δόθηκε η δυνατότητα να ξανασυζητηθούν στις ΚΟ και να διαμορφωθούν για συζήτηση στις εργασίες του 9ου Συνεδρίου. Η απόφαση να μεσολαβήσει νέος κύκλος συζήτησης πριν από το Συνέδριο προέκυψε καθώς, κατά τις εργασίες της Ολομέλειας ανέκυψαν προβληματισμοί, διαφορετικές σκέψεις, επισημάνθηκαν αντιφάσεις. Αφορούσαν κυρίως στο ζήτημα της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας με τη λογική των δύο σταδίων, της αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής επανάστασης και της σοσιαλιστικής. Διαφορετικές απόψεις και ερωτήματα προβλήθηκαν για την εκτίμηση της ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, αν η Ελλάδα ήταν βιομηχανική, αγροτική καπιταλιστική χώρα ή ήταν σε πορεία να γίνει, κατά πόσο παρέμεναν προκαπιταλιστικά στοιχεία στην αγροτική παραγωγή. Στην εισήγηση του ΠΓ χρησιμοποιήθηκε, λαθεμένα, ως κριτήριο εκτίμησης για προκαπιταλιστικά στοιχεία η ύπαρξη μεγάλου αριθμού μικροϊδιοκτητών αγροτών, σε σύγκριση με άλλα καπιταλιστικά κράτη, ή αν αποτελούσαν ένα λεπτό επάνω στρώμα απέναντι στη μάζα των μικροϊδιοκτητών. Διαφορές και ερωτήματα υπήρξαν και στο ζήτημα των κοινωνικών κινητήριων δυνάμεων των δύο σταδίων.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Μεγάλο πανόραμα στοιχείων που προσφέρουν ιστορική πείρα
ΔιαγραφήΗ παρούσα έκδοση κάθε άλλο παρά μπορεί να θεωρηθεί πλεονασμός, επειδή έχουν εκδοθεί τα Δοκίμια του ΚΚΕ και κομματικά ντοκουμέντα για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ και της Κομμουνιστικής Διεθνούς, η Ανακοίνωση για τα 50χρονα της επιβολής της στρατιωτικής χούντας το 1967, η ειδική έκδοση για την περίοδο της δικτατορίας. Προσφέρει ένα μεγάλο πανόραμα στοιχείων που βοηθούν στην πιο αναλυτική τεκμηρίωση των συμπερασμάτων που κατέληξε το Κόμμα στα δύο Δοκίμια. Κυρίως, προσφέρει πολύτιμη ιστορική πείρα που απαντά στο ερώτημα πώς είναι δυνατόν ένα ΚΚ, που ποτέ δεν εγκατέλειψε την πίστη του στον μαρξισμό - λενινισμό, τον προλεταριακό διεθνισμό, την αναγκαιότητα της πάλης για τον σοσιαλισμό, την υπεράσπιση της παγκόσμιας προσφοράς του στον 20ό αιώνα, την καταστατική κατοχύρωση των αρχών και κανόνων λειτουργίας του Κόμματος Νέου Τύπου, τελικά δεν απαλλάχθηκε από παρεκκλίσεις και οπορτουνιστική στρατηγική, έως και τη 10ετή αυτοδιάλυσή του.
Αδυναμίες, λάθη και σε ορισμένες περιπτώσεις δυσκολίες να προβλεφθούν όλες οι πιθανές πτυχές απότομων στροφών και εξελίξεων δεν είναι εύκολο να αποφευχθούν με το «μαχαίρι», όσο και αν ένα ΚΚ έχει δράση ενός αιώνα. Υπάρχουν λάθη, αδυναμίες, που διορθώνονται γρήγορα, που δεν έχουν βαθύτερες επιπτώσεις, αλλά δυστυχώς και λάθη που μπορεί να εξελιχθούν σε αλλοίωση του επαναστατικού του χαρακτήρα, υιοθέτηση οπορτουνιστικών θέσεων, ενώ θεωρητικά δεν έχουν απορριφθεί οι θεμελιακές του αρχές. Τέτοια λάθη βαραίνουν, όπως συνέβη κατά την απελευθέρωση του '44, όταν διαμορφώθηκε επαναστατική κατάσταση και η επιρροή του Κόμματος στις μάζες και το κίνημα ήταν στο ζενίθ. Οταν, δηλαδή, αντικειμενικά έμπαινε ζήτημα ανατροπής της αστικής εξουσίας υπέρ της εργατικής.
Τα Πρακτικά της 18ης Ολομέλειας όπως και τα Πρακτικά της 12ης Ολομέλειας (5 - 15 Φλεβάρη 1968), που έχουν ήδη κυκλοφορήσει, αποδεικνύουν ότι ο επαναστατικός χαρακτήρας του Κόμματος δεν προσδιορίζεται αποκλειστικά και μόνο από τις διακηρύξεις του. Υλοποιείται στην πράξη από την επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική του την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την καπιταλιστική διεθνοποίηση. Υλοποιείται με την εργατική του σύνθεση και την οικοδόμηση σε παραγωγική, παραγωγικο-εδαφική βάση, με την απαρέγκλιτη τήρηση των αρχών και κανόνων λειτουργίας του. Υλοποιείται με την έμπρακτη ανάπτυξη της διαλεκτικής ενότητας θεωρίας και πράξης, με καθοριστικό ρόλο - στην ενότητα - της θεωρίας, της διαλεκτικής σχέσης οικονομίας και πολιτικής. Η ελλιπής θεωρητική γνώση, ή μη μελέτη των εξελίξεων με βάση τις θεμελιακές θεωρητικές αρχές μπορούν να αποτελέσουν παράγοντα γέννησης παρεκκλίσεων που οδηγούν σε οπορτουνιστική στρατηγική.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Η «σταδιοποίηση» και η πολιτική συμμαχιών
ΔιαγραφήΗ 18η Ολομέλεια ήταν καθοριστική για την τελική προετοιμασία του 9ου Συνεδρίου και την ψήφιση ενός Προγράμματος που, παρά τις βελτιώσεις που επέφερε με την κριτική προηγούμενων αποφάσεων, άφησε άθικτο τον κρίσιμης σημασίας πυρήνα του Προγράμματος του 8ουΣυνεδρίου, υιοθετώντας τα δύο στάδια της επαναστατικής διαδικασίας, δηλαδή ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα στην καπιταλιστική και τη σοσιαλιστική εργατική εξουσία, που δεν αναιρούνταν καθόλου με τη θέση περί διαλεκτικής ενότητας των δύο σταδίων.
Κατά συνέπεια, δεν προσδιορίζονταν με αντικειμενικά ταξικά κριτήρια οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και η στάση του ΚΚΕ απέναντί τους, κυριαρχούσε η λογική των μεταρρυθμίσεων, απουσίαζε ο ρόλος της επαναστατικής κατάστασης.
Το πρόβλημα της στρατηγικής, βεβαίως, δεν αφορούσε μόνο στην 18η Ολομέλεια, αφού τομή στην αλλοίωση της επαναστατικής στρατηγικής του Κόμματος αποτέλεσε η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του '34, σε μια περίοδο που το Κόμμα μας είχε ξεπεράσει τη «βρεφική» του ηλικία, η μαρξιστική - λενινιστική σκέψη ήταν περισσότερο γνωστή στην Ελλάδα σε σχέση με το 1918. Το γεγονός ότι η αλλαγή στρατηγικής του ως προς τον χαρακτήρα της επανάστασης οφειλόταν στη γραμμή και την παρέμβαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς δεν αποτελεί απόλυτο δικαιολογητικό παράγοντα, γιατί παρέμενε και παραμένει πάντα η αυτοτελής ευθύνη του κάθε ΚΚ στη χώρα του.
Στα θετικά της 18ης Ολομέλειας ήταν η αναγνώριση ότι υπήρχαν παραβιάσεις κατά την προετοιμασία και οργάνωση του 8ου Συνεδρίου, ότι η σύνθεσή του δεν ήταν αντιπροσωπευτική. Θετικό επίσης στοιχείο ήταν η κατάργηση της προηγούμενης θέσης του Κόμματος για ύπαρξη στην Ελλάδα μη μονοπωλιακής αστικής τάξης. Ενώ δεν απορριπτόταν η θέση για τον ειρηνικό δρόμο προς το σοσιαλισμό, γινόταν η εκτίμηση ότι στην Ελλάδα δεν ήταν αυτός εφικτός, γιατί η αστική τάξη της ήταν εξαρτημένη και υποτελής στις ΗΠΑ και διεπόταν από αντιδραστικές παραδόσεις. Παραγραφόταν, κατά συνέπεια, πέρα από τις μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις για την αστική τάξη από τη στιγμή που πήρε την εξουσία στα χέρια της ανατρέποντας τη φεουδαρχία, και η μέχρι τότε μακρόχρονη πείρα όλων των επαναστάσεων, αστικών και σοσιαλιστικών, πολύ περισσότερο δεν υπολογιζόταν ότι η αστική τάξη δεν παραιτούνταν από την ένοπλη αντεπαναστατική πάλη, τα σαμποτάζ και την υπονόμευση όχι μόνο στις συνθήκες κινδύνου ανατροπής της αλλά και μετά την ανατροπή της στις συνθήκες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, οπότε η ταξική πάλη παίρνει άλλη μορφή.
Υπενθυμίζεται ότι η προετοιμασία του Προγράμματος του Κόμματος είχε ξεκινήσει από τη 14η Ολομέλεια (15/4/1970 - 19/4/1970) με συζήτηση στο Σχέδιο του ΠΓ, κάτω από το βάρος κρίσιμων ερωτημάτων των μελών του Κόμματος για το αποκαλούμενο τότε «οργανωτικό κομματικό ζήτημα», δηλαδή τη διάλυση των ΚΟ στην Ελλάδα με Απόφαση της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ το '58 και το πέρασμα των κομματικών δυνάμεων στην ΕΔΑ. Υπήρξε έντονη απαίτηση, για την ανάληψη ευθυνών από την ΚΕ, που εκλέχτηκε από το 8ο Συνέδριο, και το ΠΓ και για την ανάδειξη των στελεχών του οπορτουνισμού στην ΚΕ και το ΠΓ. Τα ερωτήματα προκλήθηκαν αμέσως μετά την 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ (5/2/1968 - 15/2/1968) που η λήξη της οδήγησε στην οριστική ρήξη με την οργανωμένη φραξιονιστική ομάδα του δεξιού οπορτουνισμού που απέβλεπε στην αυτοδιάλυση του ΚΚΕ, στη σοσιαλδημοκρατικοποίησή του.
Η 12η Ολομέλεια αποτέλεσε μεγάλο ιστορικό βήμα, αφού διασφάλισε την ιστορική συνέχεια του Κόμματος, όμως δεν συνδέθηκε η πάλη με την οπορτουνιστική ομάδα με το ξεκίνημα, έστω, ενός βαθύτερου προβληματισμού, αφού ο φραξιονισμός αναπτύχθηκε πάνω σε ένα γόνιμο έδαφος, που αφορούσε στη στρατηγική του Κόμματος, ιδιαίτερα την πιο κρίσιμη δεκαετία '40 - '50. Επρόκειτο για επιλογές που οδήγησαν στην 6η Ολομέλεια του 1956, την 7η Ολομέλεια της ΚΕ (18 - 24/2/1957) και τελικά στην 8η Ολομέλεια (5 - 15/1/1958). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Η λογική μεταβατικών προγραμμάτων αναιρεί την αυτοτέλεια του ΚΚ
ΔιαγραφήΑναιρείται η αυτοτέλεια του ΚΚ όταν υιοθετεί τη λογική μεταβατικών προγραμμάτων, συμμετοχή σε κυβερνήσεις διαχείρισης στις συνθήκες του καπιταλισμού, την ύπαρξη ενδιάμεσης εξουσίας ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό.
Αυτό επιβεβαιώνεται και από τα Πρακτικά της 18ης Ολομέλειας, όταν εξηγούνταν ότι δεν ήταν δυνατόν να γίνεται κριτική στα άλλα κόμματα, εφόσον επιδιώκονται ή γίνονται διαπραγματεύσεις, αλλά και αν χρειαστεί η κριτική να μην εμποδίζει το δρόμο συνεργασίας. Πρόκειται για μια από τις πολλές αποδείξεις για το τι συνεπάγεται η απόσπαση της πάλης κατά της δικτατορίας ή για κάποιο άλλο πολύ οξυμένο ζήτημα από την πάλη για την εργατική εξουσία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίοδος της 10ετούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Και τότε και σήμερα σε περίοδο μη σταθεροποιημένης αναιμικής καπιταλιστικής ανάκαμψης, κατηγορείται το ΚΚΕ ότι δεν συνέβαλε στην οικοδόμηση ενός μετώπου πολιτικής συνεργασίας κατά των μνημονίων, ενώ σήμερα δεν συμβάλλει στην οικοδόμηση αριστερού πολιτικού μετώπου συνεργασίας ή αντικαπιταλιστικού, ή αντινεοφιλελεύθερου κ.λπ. με ένα μεταβατικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Τη θέση του Κόμματος για την Κοινωνική Συμμαχία, που αφορά στις κινητήριες δυνάμεις του αγώνα και της προοπτικής - με βάση την αντικειμενική θέση τους στην καπιταλιστική οικονομία - την υποβιβάζουν ως μαζικό κίνημα, το οποίο θα λειτουργεί ως παράγοντας ανάδειξης κυβέρνησης διαχείρισης και στη συνέχεια στήριξής της.
Ολες οι αποχρώσεις των παραπάνω απόψεων εγκαλούν το ΚΚΕ ότι δεν παίρνει υπόψη τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων και το επίπεδο της λαϊκής συνείδησης, βάζοντας - ισχυρίζονται - στην πρώτη γραμμή ως άμεσο σύνθημα την πάλη για το σοσιαλισμό. Αποτελεί συνειδητό ψέμα ότι το ΚΚΕ δεν διαμορφώνει, εξελίσσει και όπου χρειάζεται προσαρμόζει τη γραμμή εργατικής - λαϊκής συσπείρωσης και πάλης γύρω από οξυμένα προβλήματα, υπολογίζοντας τις δραματικές απώλειες την περίοδο της κρίσης αλλά και τις αυξανόμενες ανθρώπινες ανάγκες. Παίρνουμε υπόψη το γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και τοπικών πολέμων στην περιοχή. Είναι συνειδητό ψέμα ότι το Κόμμα δεν υπολογίζει γενικά και κατά χώρο, κλάδο, περιοχή πώς εξελίσσεται ο συσχετισμός δυνάμεων. Είναι σκόπιμο, συνειδητό ψέμα ότι το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται για την οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντεπίθεσης ή ότι αδιαφορεί για την απόσπαση κάποιων, έστω και μερικών, προσωρινών κατακτήσεων σήμερα για τη βελτίωση της ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Το ψέμα τους δεν το αντιμετωπίζουμε από την ηθική του μόνο πλευρά (υπάρχει και τέτοια) αλλά πριν απ' όλα ως στοιχείο ενός πιο κρίσιμου προβλήματος που αφορά: Στην εχθρική στάση του οπορτουνισμού όχι μόνο απέναντι στο σοσιαλισμό αλλά και σε κάθε κατεύθυνση πάλης που συμβάλλει στην ανάπτυξη αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής συνείδησης. Δεν συμφωνούν στη διαμόρφωση μιας όσο γίνεται, στις συνθήκες του καπιταλισμού, μαζικής πρωτοπορίας ικανής να συσπειρώνει, να δίνει μάχες, όχι μόνο εναντίον της μιας ή της άλλης κυβέρνησης αλλά και κατά του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων και σχηματισμών.
Το Κόμμα μας αποκαθιστώντας τον επαναστατικό του χαρακτήρα, κρατώντας μάλιστα την ιστορική του συνέχεια και το 1968 και την περίοδο '89 - '91, προσπαθεί και οφείλει συνεχώς να παίρνει σοβαρά υπόψη του το βασικό πρόβλημα της επαναστατικής πολιτικής, να εντοπίζει τον κύριο κρίκο στην αλυσίδα των γεγονότων και των εξελίξεων, με βάση τις αντιθέσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας. Αξίζει με αυτήν την έννοια να θυμίσουμε τη συμπυκνωμένη θέση του Λένιν («Τα καθήκοντα του προλεταριάτου στην επανάστασή μας», ΑΠΑΝΤΑ τόμος 11 σελ. 151 - 186) «...Δhttps://www.kke.gr/article/Didagmata-diaxronikis-simasias-gia-ti-stratigiki-toy-KKE/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ