Φραξιονιστική επίθεση στο ΚΚΕ

Συνέρχεται η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (20-25/7/1927), η οποία καταδικάζει τη νέα φραξιονιστική επίθεση των λικβινταριστών, χαρακτηρίζοντας την τάση αυτή μικροαστική αντιδραστική παρέκκλιση στο Κόμμα που ενθαρρύνθηκε από τη φραξιονιστική δράση της τροτσκιστικής-ζηνοβιεφικής αντιπολίτευσης στην ΕΣΣΔ.

Η Ολομέλεια καταδίκασε επίσης τη στάση των κεντριστών (Σ. Μάξιμου, Τ. Χαΐνογλου και Κ. Σκλάβου) που με τις παραιτήσεις τους από το Πολιτικό Γραφείο στην ουσία συντάχθηκαν με τους λικβινταριστές.

Οι κεντριστές δήλωσαν αντίθετοι προς τους λικβινταριστές και απέσυραν τις παραιτήσεις τους.

Οι «αντιπολιτευόμενοι» (ομάδα Πουλιόπουλου και ομάδα Μάξιμου) θεωρούσαν εαυτώ «πιο ΚΚΕ και από το ΚΚΕ», διακήρυσσαν πως «ένα είναι το Κόμμα», αλλά και πως είναι αντίθετοι με την «ηγετική ομάδα», που διοικούσε «αυθαίρετα» και «δικτατορικά» το ΚΚΕ, οδηγώντας το δήθεν στην «περιχαράκωση» και το «σεχταρισμό».

Οι «αντιπολιτευόμενοι» διαφωνούσαν σε ζητήματα στρατηγικής-τακτικής, με το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, κ.α. ουσιώδη και χαρακτηριστικά στοιχεία ενός ΚΚ. 

Και παρότι έθεσαν τις απόψεις τους στον προσυνεδριακό τότε διάλογο (ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε τις απόψεις τους ανοιχτά) και αφού ηττήθηκαν κατά κράτος στο Συνέδριο, τότε θεώρησαν ευνόητο απλά να αρχίσουν (ή μάλλον να συνεχίσουν) να φραξιονίζουν «διαφωτίζοντας» τα μέλη για το τι «πραγματικά» συνέβαινε στο Κόμμα (γιατί η πλειοψηφία που δεν τους ακολουθούσε δεν ήταν όσο «πεφωτισμένοι» όσο εκείνοι) και καλώντας τα ανοιχτά πια να εργαστούν για την πτώση της «διοικούσας ομάδας», δημοσιεύοντας τις απόψεις τους στο «Σπάρτακο».

Και αφού μετά απ’ όλα αυτά πάλι δεν κατάφερναν και πολλά πράγματα και αφού άρχισαν πια (και με μεγάλη καθυστέρηση) να λαμβάνονται καταστατικά μέτρα εναντίον τους, επικεντρώθηκαν στο έργο της διάβρωσης από τα μέσα.