«Ούτε σπυρί στάρι στους κατακτητές»
Όταν ο ΕΛΑΣ έσωσε τον Λαό από την πείνα
Με το σύνθημα «Ούτε σπυρί στάρι
στους κατακτητές», οι αντάρτες του ΕΛΑΣ μαζί με τους αγρότες της
Θεσσαλίας, επί δύο μήνες, τον Ιούνη και τον Ιούλη του 1944, έδωσαν τη «Μάχη της Σοδειάς» για να
εξασφαλίσουν το ψωμί του ελληνικού λαού.
Η «Μάχη της Σοδειάς»
Έγινε γνωστή ως η «Μάχη της Σοδειάς». Κάνουμε λόγο
για τον αγώνα του ΕΑΜ για να εξασφαλίσει το ψωμί του λαού και ταυτόχρονα να
στερήσει πολύτιμα εφόδια από τη Γερμανική πολεμική μηχανή.
Το καλοκαίρι του
1944 με σύνθημα «Ούτε σπυρί στάρι στους κατακτητές» οι αντάρτες του ΕΛΑΣ μαζί
με το βασανισμένο λαό ρίχνονται στη μάχη κατά των Γερμανών κατακτητών που
ήθελαν να ληστέψουν τον ιδρώτα και το αίμα των Ελλήνων αγροτών.
Άρχισε έτσι η
«Μάχη της Σοδειάς »
Τι προηγήθηκε
Από τον Ιούνιο του 1944, μια αδιάκοπη μάχη νέας μορφής ξετυλίγεται σ’ όλη την έκταση της «γόνιμης» Ελλάδας, δηλαδή στις περιοχές που παράγουν σιτάρι και καλαμπόκι. Οι Γερμανοί και η Κυβέρνηση των συνεργατών βάζουν σ’ ενέργεια τα πάντα για ν’ αρπάξουν την καινούρια σοδειά. Σκοπός τους είναι, μαζί, να εφοδιάσουν τα στρατεύματα Κατοχής, που η επιμελητεία τους όλο και περισσότερο απογυμνώνεται, και να στερήσουν τους αντάρτες από μέσα διατροφής που θα τους βοηθούσαν να κρατήσουν έναν καινούργιο «χειμώνα» στα απόρθητα λημέρια τους. Οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να καταστρέψουν την εγχώρια παραγωγή, εφόσον δεν μπορούσαν να την ελέγξουν, μιας και δεν τους ήταν απαραίτητη για τη συντήρηση της κατεχόμενης ζώνης. Αντίθετα, τόσο για τον ΕΛΑΣ όσο και τους πληθυσμούς που είχαν υποστεί τις συνέπειες των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων, η παραγωγή αυτή ήταν κυριολεκτικά ζήτημα επιβίωσης.
Σε «Ειδική Διαταγή Επιχειρήσεων» το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ (10/6/1944) με αφορμή τις προθέσεις του κατακτητή επισημαίνει: «Πρόθεσις του Γενικού Στρατηγείου είναι να εμποδίσει την επιτυχία της ανωτέρω επιδιώξεως των κατακτητών δι’ όλων των εις διάθεσίν των μέσων και εν ανάγκη διά μεγάλων θυσιών εις αίμα, αφ’ ενός δια της εξασφαλίσεως της παραγωγής των αγροτών των πεδινών περιοχών της χώρας και αφ’ ετέρου διά της μεταφοράς και εναποθηκεύσεως εις τα καταφύγια (ασφαλή, πολλαπλά, κλιμακωμένα εις μέγα βάθος και πλάτος της ορεινής ελευθέρας περιοχής) του μέρους της παραγωγής ταύτης, του κατ’ ελάχιστον αναγκαιούντος δια την μέχρι της επομένης εσοδείας διατροφήν των ορεινών πληθυσμών και των τμημάτων του ΕΛΑΣ. Προς τον σκοπόν αυτόν διατάσσει ρητώς και κατηγορηματικώς την προώθησιν προς τας πεδινάς και τας πλουσίας εις γεωργικήν παραγωγήν περιοχάς, μέρους της όλης δυνάμεως του ΕΛΑΣ, εξικνουμένου μέχρι του τρίτου ή τετάρτου ταύτης. Και επιπλέον κατά τας εκάστοτε παρουσιασθησομένας ειδικάς τακτικάς περιπτώσεις κατά περιοχάς και έτερον μέρος της όλης δυνάμεως των τμημάτων του . Στέφανος Σαράφης, υποστράτηγος».
Με βάση τη διαταγή αυτή ο ΕΛΑΣ ανέλαβε επιθετκές ενέργειες κατά των χιτλερικών και των συνεργατών τους που επιχείρησαν να κινηθούν στους κάμπους και ν’ αρπάξουν τη σοδειά από τα χέρια του λαού. Δόθηκαν πλήθος μάχες με επίκεντρο το Θεσσαλικό κάμπο αλλά και αλλού.
Η «Μάχη της Σοδειάς» ήταν μία ιδιότυπη μάχη που μπορούσε να δώσει μόνο ένας πραγματικά λαϊκός στρατός, ένας στρατός δεμένος με το λαό, το οπλισμένο στην κυριολεξία χέρι του.
Χάρη στην αυτοθυσία αυτή λαού και ΕΛΑΣ η σοδειά σώθηκε. Οι αγρότες νοιώθοντας βαθιά ευγνωμοσύνη για την ανεκτίμητη αυτή βοήθεια που τους πρόσφερε ο ΕΛΑΣ έδωσαν πρόθυμα όχι μονάχα της εισφορά που τους είχε ορίσει η ΠΕΕΑ, αλλά και μεγαλύτερες ακόμη ποσότητες.
Το Ντοκουμέντο
Τι προηγήθηκε
Από τον Ιούνιο του 1944, μια αδιάκοπη μάχη νέας μορφής ξετυλίγεται σ’ όλη την έκταση της «γόνιμης» Ελλάδας, δηλαδή στις περιοχές που παράγουν σιτάρι και καλαμπόκι. Οι Γερμανοί και η Κυβέρνηση των συνεργατών βάζουν σ’ ενέργεια τα πάντα για ν’ αρπάξουν την καινούρια σοδειά. Σκοπός τους είναι, μαζί, να εφοδιάσουν τα στρατεύματα Κατοχής, που η επιμελητεία τους όλο και περισσότερο απογυμνώνεται, και να στερήσουν τους αντάρτες από μέσα διατροφής που θα τους βοηθούσαν να κρατήσουν έναν καινούργιο «χειμώνα» στα απόρθητα λημέρια τους. Οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να καταστρέψουν την εγχώρια παραγωγή, εφόσον δεν μπορούσαν να την ελέγξουν, μιας και δεν τους ήταν απαραίτητη για τη συντήρηση της κατεχόμενης ζώνης. Αντίθετα, τόσο για τον ΕΛΑΣ όσο και τους πληθυσμούς που είχαν υποστεί τις συνέπειες των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων, η παραγωγή αυτή ήταν κυριολεκτικά ζήτημα επιβίωσης.
Σε «Ειδική Διαταγή Επιχειρήσεων» το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ (10/6/1944) με αφορμή τις προθέσεις του κατακτητή επισημαίνει: «Πρόθεσις του Γενικού Στρατηγείου είναι να εμποδίσει την επιτυχία της ανωτέρω επιδιώξεως των κατακτητών δι’ όλων των εις διάθεσίν των μέσων και εν ανάγκη διά μεγάλων θυσιών εις αίμα, αφ’ ενός δια της εξασφαλίσεως της παραγωγής των αγροτών των πεδινών περιοχών της χώρας και αφ’ ετέρου διά της μεταφοράς και εναποθηκεύσεως εις τα καταφύγια (ασφαλή, πολλαπλά, κλιμακωμένα εις μέγα βάθος και πλάτος της ορεινής ελευθέρας περιοχής) του μέρους της παραγωγής ταύτης, του κατ’ ελάχιστον αναγκαιούντος δια την μέχρι της επομένης εσοδείας διατροφήν των ορεινών πληθυσμών και των τμημάτων του ΕΛΑΣ. Προς τον σκοπόν αυτόν διατάσσει ρητώς και κατηγορηματικώς την προώθησιν προς τας πεδινάς και τας πλουσίας εις γεωργικήν παραγωγήν περιοχάς, μέρους της όλης δυνάμεως του ΕΛΑΣ, εξικνουμένου μέχρι του τρίτου ή τετάρτου ταύτης. Και επιπλέον κατά τας εκάστοτε παρουσιασθησομένας ειδικάς τακτικάς περιπτώσεις κατά περιοχάς και έτερον μέρος της όλης δυνάμεως των τμημάτων του . Στέφανος Σαράφης, υποστράτηγος».
Με βάση τη διαταγή αυτή ο ΕΛΑΣ ανέλαβε επιθετκές ενέργειες κατά των χιτλερικών και των συνεργατών τους που επιχείρησαν να κινηθούν στους κάμπους και ν’ αρπάξουν τη σοδειά από τα χέρια του λαού. Δόθηκαν πλήθος μάχες με επίκεντρο το Θεσσαλικό κάμπο αλλά και αλλού.
Η «Μάχη της Σοδειάς» ήταν μία ιδιότυπη μάχη που μπορούσε να δώσει μόνο ένας πραγματικά λαϊκός στρατός, ένας στρατός δεμένος με το λαό, το οπλισμένο στην κυριολεξία χέρι του.
Χάρη στην αυτοθυσία αυτή λαού και ΕΛΑΣ η σοδειά σώθηκε. Οι αγρότες νοιώθοντας βαθιά ευγνωμοσύνη για την ανεκτίμητη αυτή βοήθεια που τους πρόσφερε ο ΕΛΑΣ έδωσαν πρόθυμα όχι μονάχα της εισφορά που τους είχε ορίσει η ΠΕΕΑ, αλλά και μεγαλύτερες ακόμη ποσότητες.
Το Ντοκουμέντο
Παρουσιάζουμε σήμερα ένα μοναδικό ντοκουμέντο που βρίσκεται στα ΓΑΚ Ν. Ημαθίας. Είναι αφιέρωμα της εφημερίδας «Σπίθα» (Χρονιά Α’, Αριθ. Φυλ. 5) που ήταν «Όργανο της Περιφερειακής Επιτροπής Βέροιας Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας» (Βέροια 8 Αυγούστου 1944).
Να σημειώσουμε εδώ ότι στην περιοχή της Βέροιας, τμήματα του ΕΛΑΣ Βερμίου-Πιερίων έδωσαν σκληρές μάχες κατά των γερμανών και των συνεργατών τους με αποκορύφωμα τις 6 μάχες από 20 Ιούνη μέχρι τέλη Ιούλη 1944. Η κυριότερη στα μέσα Ιούλη όταν 1.300 γερμανοί με τους συνεργάτες τους επιτέθηκαν για ν’ αρπάξουν τη σοδειά από τα χωριά Παλατίτσια, Βεργίνα και Μετόχι. Στη μάχη αυτή είχαν απώλειες 80 νεκρούς, 60 αιχμάλωτους και πολλά όπλα και πυρομαχικά πάρθηκαν σαν λάφυρα από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ.
Στην εφημερίδα «Σπίθα» σε πρωτοσέλιδο άρθρο της με τίτλο «ΟΥΤΕ ΣΠΕΙΡΙ ΣΙΤΑΡΙ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΙΛΗΣΤΕΣ» αναφέρει:
«Ενώ ο Παπανδρέου, φασιστόμουτρο και διαχειριστής της Ανώνυμης Εταιρείας Γλυξμπουργκ, φλυαρεί ενάντια στο μαχόμενο Έθνος, σαμποτάρει τον Εθνικό Αγώνα και δεν του καίγεται καρφί για τα ανήκουστα εγκλήματα των Ούννων και των γενιτσάρων, στη σκλαβωμένη Πατρίδα, ο Ελληνικός Λαός, συσπειρωμένος γύρω από την πραγματική του Κυβέρνηση, την ΠΕΕΑ, ηρωϊκός και ακατάβλητος δίνει τη μεγάλη μάχη για τη σοδειά του, χέρι με χέρι με τον Εθνικό μας Στρατό ΕΛΑΣ. Πρωτοπόροι σαν πάντα στην Εθνική αυτή μάχη οι κομμουνιστές παλαίβουν στην πρώτη γραμμή για το ψωμί του λαού.
Ο Λαός σπάζει με την πάλη του την τρομοκρατία, τσακίζει με τα’ όπλο του αντάρτη τον καταχτητή, διαλύει τις συμμορίες των καννίβαλων εθνοπροδοτών και κερδίζει τη μάχη αυτή. Στην περιφέρειά μας με την αποφασιστικότητά του και τους αγώνες του πέτυχε να μην πάρει σπειρί σιτάρι ο μελλοθάνατος ληστής και να διλαυθούν τα συγκροτήματα που κατάγραψαν την παραγωγή στο πλευρό του, καταφέροντας γερά χτυπήματα στον καταχτητή και εμποδίζοντάς τον να βάλει χέρι στην παραγωγή.
Οι βάρβαροι όμως δεν παρατήθηκαν από τα ληστρικά τους σχέδια. Πάνε α εφαρμόσουν άλλες μέθοδες. Καλούν τώρα τους Προέδρους των χωριών και ζητούν να καταγράψουν τα στρέμματα, να συνταχτούν φορολογικοί κατάλογοι για να μας αρπάξουν έτσι το σιτάρι μας από χωριό σε χωριό κι’ από αμπάρι σε αμπάρι.Ετοιμάζουν και την έμμεση αρπαγή, αγοράζοντας το σιτάρι με άχρηστα παληόχαρτα του Ράλλη για να το φορτώσουν για τη Χιτλερία. Πρέπει να ματαιώσουμε και τα καινούργια αυτά κόλπα. Κανένας πρόεδρος και δημόσιος υπάλληλος να μην γίνει συνειδητά ή κι’ ασυνείδητα συνεργάτης των αρχιληστών, εχθρός του Λαού. Ούτε στρέμμα να μη δηλωθεί από τους αγρότες. Κανένα στοιχείο για την παραγωγή μας στα χέρια των δολοφόνων. Καμμιά συναλλαγή με τους μαυραγορίτες πράχτορες του κατακτητή. Τις ανάγκες μας σε λάδι , σαπούνι, ρουχισμό κι’ άλλα είδη να τις καλύψουμε ομαδικά με ανταλλαγές μέσω των συνεταιρισμών μας. Να ενισχύσουμε ολόπλευρα τον ΕΛΑΣ, μόνιμο και εφεδρικό και να τον δυναμώσουμε για να δώσει μαζί με τον Λαό τα τελειωτικά χτυπήματα στον καταχτητή και στον ντόπιο φασισμό. Το σιτάρι της γης μας, ο καρπός του ιδρώτα μας, είναι δικό μας και θα μείνει στα χέρια μας.»
Η μάχη της σοδειάς στην Αργολιδοκορινθία
Η Μάχη της Σοδειάς ήταν μια μάχη
του ΕΛΑΣ ενάντια στον Γερμανό κατακτητή που σκοπό είχε είτε να αρπάξει είτε να
κάψει τις σοδειές των αγροτών, ώστε να δυσχεράνει τον εφοδιασμό του πληθυσμού
και του ΕΛΑΣ.
Μάχες της σοδειάς διεξήχθησαν σε όλη
την Ελλάδα.
Το πιο σημαντικό μέτωπο της Πελοποννήσου ήταν αυτό της Στυμφαλίας,
όπου έδρασαν τα τμήματα του 6ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αργολιδοκορινθίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου