Οι εξελίξεις «βράζουν» - Ο λαός σε αγωνιστική ετοιμότητα

Με τις εξελίξεις να «βράζουν» σε όλα τα μέτωπα, από τα γεωπολιτικά και την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης, μέχρι το φούντωμα των κρουσμάτων κορονοϊού και τα μέτρα έντασης του κρατικού αυταρχισμού, γίνεται φανερό ότι οι μάχες για το εργατικό - λαϊκό κίνημα είναι μπροστά. 

Οτι το πεδίο για να εκφραστεί η αντιπαράθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου και των κομμάτων του είναι ανοιχτό.

Κυρίως, ότι η ετοιμότητα παρέμβασης στις εξελίξεις είναι σήμερα ακόμα πιο αναγκαία για τα εργατικά συνδικάτα, τους μαζικούς φορείς, για τις πρωτοπόρες δυνάμεις που δραστηριοποιούνται στο κίνημα. Μια ετοιμότητα που καταγράφηκε και με τα πρόσφατα μεγάλα συλλαλητήρια ενάντια στο νόμο - έκτρωμα της κυβέρνησης, αφήνοντας πολύτιμη παρακαταθήκη όχι απλά για τη «συντήρηση» δυνάμεων, αλλά για την κλιμάκωση με την είσοδο περισσότερων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στην πάλη.

Οι καιροί άλλωστε είναι τέτοιοι που επιβάλλουν τη μέγιστη δυνατή λαϊκή δράση και επαγρύπνηση. 

Ο λαός δεν έχει την πολυτέλεια π.χ. να βλέπει παθητικά στις ειδήσεις την εξέλιξη του παζαριού μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης, ειδικά τώρα που οι ...άμεσα «ενδιαφερόμενοι», ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, πέφτουν με τα μούτρα για να μοντάρουν τη «διευθέτηση». Κάθε μέρα εντείνεται το «μασάζ» στους εργαζόμενους ώστε να πειστούν ότι θα είναι «λυτρωτική» μια συμφωνία μοιράσματος του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου, με τη σφραγίδα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Η κλιμάκωση της παρέμβασης της ΕΕ, οι απανωτές πρωτοβουλίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για να μείνει η Τουρκία στο «δυτικό στρατόπεδο», με την ελληνική κυβέρνηση να δίνει «τα ρέστα της» σε αυτή την κατεύθυνση, είναι που καθορίζουν το πλαίσιο, για το οποίο έχει πολλούς λόγους να ανησυχεί η εργατική τάξη.

Πόσο μάλλον που την ίδια στιγμή κλιμακώνεται η μετατροπή της χώρας σε ΝΑΤΟικό προγεφύρωμα, με τις ΗΠΑ να επιταχύνουν για να ολοκληρώσουν το «παζλ» των «στρατηγικών περιουσιακών στοιχείων» τους στην Ελλάδα, όπως λέει ο πρέσβης. Εννοεί το πέρασμα των Ναυπηγείων της Ελευσίνας στην ΟΝΕΧ, μετά το Νεώριο της Σύρου και τις εργασίες στην Αλεξανδρούπολη, όλες δηλαδή τις υποδομές που θα αξιοποιούνται ως βάσεις των ΗΠΑ - στόχοι για αντίπαλα στρατόπεδα. Ετοιμότητα λοιπόν σημαίνει καταρχάς να απορριφθούν τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων περί εξασφάλισης ειρήνης, ασφάλειας και σταθερότητας μέσα από την προώθηση των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών. Σημαίνει αγώνας ενάντια σε αυτούς τους σχεδιασμούς, με πλήρη συναίσθηση ότι όσο αυτοί «ευοδώνονται», τόσο περισσότερο κλιμακώνονται και οι αμφισβητήσεις συνόρων, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Το άλλο μεγάλο μέτωπο που «βράζει» είναι η οικονομία, με τις επιπτώσεις της κρίσης που φορτώνονται στα εργατικά - λαϊκά στρώματα να είναι ήδη δυσβάσταχτες. Η συζήτηση γύρω από την εξέλιξη της κρίσης επιβεβαιώνει ότι τα δύσκολα είναι μπροστά για τους εργαζόμενους, όχι μόνο στους κλάδους που πλήττονται άμεσα, όπως ο Τουρισμός και οι Μεταφορές, αλλά συνολικά, με την κυβέρνηση να προειδοποιεί για «δύσκολο χειμώνα». Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο χειμώνας δεν θα είναι «δύσκολος» για όλους, καθώς δεν θα είναι οι μεγαλομέτοχοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι και οι μεγαλοξενοδόχοι αυτοί που θα σφίξουν το ζωνάρι και που για ακόμα μια φορά θα βάλουν μαχαίρι στις ανάγκες τους. Τα πακέτα των μέτρων που ψήφισε η κυβέρνηση, κάνοντας μόνιμη την «έκτακτη κατάσταση» της πανδημίας, δεν έχουν θύμα το μεγάλο κεφάλαιο, που άλλωστε το επιδοτεί με κάθε τρόπο, αλλά τη μεγάλη εργατική - λαϊκή πλειοψηφία. Αυτή είναι που ζει με την απειλή της ανεργίας να μεγαλώνει, που βλέπει την ανασφάλεια να αγκαλιάζει όλο και μεγαλύτερα τμήματα του λαού, ως αποτέλεσμα των δεκάδων μορφών «ευελιξίας» που είναι πια κατοχυρωμένες για να διευκολύνεται η μεγαλοεργοδοσία.

Και εδώ «ετοιμότητα» σημαίνει να μην υπάρχει χώρος δουλειάς όπου δεν θα διαμορφώνονται όροι αντίστασης στην εργοδοτική επίθεση, να πολλαπλασιαστούν τα σωματεία που βάζουν εμπόδια στην υλοποίηση αυτής της πολιτικής, τσακίζοντας στην πράξη την επιδίωξη κυβερνήσεων και αστικής τάξης για φθηνούς και υποταγμένους εργάτες. Σημαίνει επίσης ανάπτυξη της προσπάθειας που ήδη γίνεται να βρίσκουν κοινό βηματισμό σωματεία και φορείς με άξονα τα οξυμένα προβλήματα μέσα και έξω από χώρους δουλειάς, τις επιπτώσεις δηλαδή της επιχειρηματικής δράσης και της κυβερνητικής πολιτικής, όπως στο λιμάνι του Πειραιά και στο παραλιακό μέτωπο της Αττικής, στη Δυτική Αθήνα και τη Δυτική Θεσσαλονίκη, στη Θεσσαλία κ.α.

Οι θυσίες όμως που η κυβέρνηση καλεί το λαό να κάνει, για λογαριασμό του κεφαλαίου, δεν περιορίζονται στο εισόδημα και τις εργασιακές σχέσεις. Επεκτείνονται και στους όρους προστασίας της υγείας του, με την αύξηση της ανησυχίας για τα κρούσματα του κορονοϊού, ως αποτέλεσμα των πετσοκομμένων υγειονομικών πρωτοκόλλων, θυσία για τους επιχειρηματικούς ομίλους σε Τουρισμό - Επισιτισμό κ.α. Και την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση έχει το θράσος να κουνάει το δάχτυλο στο λαό. Να του λέει ότι θα είναι υπεύθυνος για ένα ενδεχόμενο δεύτερο κύμα πανδημίας, για μια κατάρρευση στον Τουρισμό και για τη νέα βύθιση της οικονομίας.

Ομως η κυβέρνηση ήταν αυτή που επέβαλε τον συνωστισμό στα αεροπλάνα - λες και εκεί δεν μεταδίδεται ο κορονοϊός - όπου η ΕΕ συνέστησε τη χαλάρωση των μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς, ώστε να κρατηθεί όσο γίνεται πιο ψηλά η καπιταλιστική κερδοφορία. Κι όλα αυτά ενώ το σύστημα Υγείας είναι στα όριά του, δεν υπάρχει καμία ουσιαστική ενίσχυση των υποδομών του, ούτε ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός για την αντιμετώπιση ενός δεύτερου κύματος. Και εδώ «ετοιμότητα» σημαίνει για τους εργαζόμενους να διεκδικούν ανυποχώρητα τα μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς, να αποκαλύπτουν την υποκρισία της κυβέρνησης και να αναπτύσσουν τον αγώνα για ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας, πλήρως στελεχωμένο, με κριτήριο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Τη στόχευση του περιορισμού της λαϊκής διεκδίκησης, αντίστασης και πάλης υπηρετεί και το νομοθέτημα για τον περιορισμό των διαδηλώσεων και την αντιμετώπιση της «ριζοσπαστικοποίησης», που ψηφίστηκε τις προάλλες στη Βουλή. Ενα τερατούργημα που αποτελεί συνέχεια στην ενίσχυση του αντιδραστικού νομοθετικού οπλοστασίου το οποίο έχουν στα χέρια τους και εμπλουτίζουν όλες οι κυβερνήσεις, εφαρμόζοντας τις σχετικές κατευθύνσεις της ΕΕ. Γι' αυτό ακόμα και οι κάλπικες αντιρρήσεις που εξέφρασε ο ΣΥΡΙΖΑ, λες και κατέβηκε από τον ουρανό το νομοσχέδιο, συνδυάστηκαν με την κριτική του στη ΝΔ ότι δεν εξασφαλίζει την «κοινωνική ειρήνη» και την «ήπια συμμόρφωση του λαού». Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έβγαλε άχνα για το άρθρο 19, που χαρακτηρίζει έγκλημα τη ριζοσπαστική σκέψη, ταυτίζοντάς την με την ακροδεξιά βία, ακόμα και την ισλαμιστική τρομοκρατία. Για να έχει ο νόμος αυτός την τύχη παρόμοιων, που τελικά κατάντησαν κουρελόχαρτα, απαιτείται η άνοδος της ταξικής πάλης, να μη χαθεί ούτε δευτερόλεπτο που θα δίνει χώρο στην κυβέρνηση να χτίζει το «γύψο» για το λαϊκό κίνημα.

κάθε μέρα γίνεται και πιο καθαρό ότι για να μην πληρώσει και αυτή την κρίση ο λαός, πρέπει να χάσει το κεφάλαιο. Ο αγώνας έχει ήδη ξεκινήσει και προδιαγράφεται σκληρός. Ομως η ελπίδα βρίσκεται ακριβώς στο δρόμο τον οποίο προτείνει το ΚΚΕ, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην οργάνωση της αντεπίθεσης, με τη σημαία των σύγχρονων αναγκών μας. Γιατί το «κάτι πρέπει να γίνει», που όλο και περισσότεροι εκφράζουν σήμερα αναζητώντας μια διέξοδο από τη βαρβαρότητα, δεν βρίσκεται πουθενά άλλου εκτός από τους μαζικούς και μαχητικούς αγώνες μέσα από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η ορμητική είσοδος στον αγώνα είναι αυτή που μπορεί να αλλάξει το κλίμα υπέρ του λαού, να φέρει πραγματικά τα πάνω κάτω, και οι ριζικές αλλαγές που απαιτούνται στην εξουσία και την οικονομία, από «έγκλημα», όπως χαρακτηρίζονται στις εκθέσεις της ΕΕ, να μπουν στην ημερήσια διάταξη. Με μια τέτοια προοπτική στην πάλη του, ο λαός μπορεί να έχει νίκες, να παίρνει ανάσες ώστε να κλιμακώνει τον αγώνα του μέχρι την τελική νίκη.