“Ήπια συμπτώματα” μια μαρτυρία

Μην βάζεις μάσκα, μου λέει ο συνεργιατζής. Θα κάνουμε μια βόλτα το αμάξι σου και θα μιλάμε κοιτώντας προς τα έξω. Δεν ξέρω κανέναν που αρρώστησε. Εσύ; Εγώ ξέρω, του λέω και βάζω την μάσκα. Τον γιό μου και την νύφη μου.

Πες τα, μου λέει και στους άλλους μόλις φτάσουμε στο συνεργείο. Κανείς δεν φοράει μάσκα. Το πρόστιμο είναι τσουχτερό αλλά δεν ακούν. Αρρώστησαν βαρειά; ρωτάει περίεργος.

Έτσι στην μέση ενός συνεργείου αυτοκινήτων διηγούμαι πως πρώτα ήρθε η αοσμία. “Παππού η μαμά δεν μπορεί να μυρίσει το πιο δυνατό της άρωμα”. Μετά ήρθε η αγευσία. ” Ότι και να τρώω είναι σαν σκατά” μου λέει ο γιός μου στο τηλέφωνο. Μετά η εξάντληση. Μην παίρνεις τηλέφωνο, μου στέλνει στο σμς δεν μπορώ να μιλήσω, λαχανιάζω.

“Δεν μπορούσαμε να κατέβουμε στο κάτω πάτωμα που έχουμε τις κρεβατοκάμαρες. Μια φορά να ανέβουμε την σκάλα θέλουμε μια ώρα να συνέλθουμε. Τα παιδιά 3 και 5 χρονών χαίρονταν που είμαστε όλοι σπίτι, θέλουν όμως τα δικά τους αλλά δεν μπορούμε ούτε να παίξουμε μαζί τους ούτε να βγούμε στο κήπο που μας φωνάζουν, τα αλλάζαμε με το ζόρι, με το ζόρι μαγειρεύαμε, παραγγέλναμε απέξω έτοιμο φαγητό τις περισσότερες, πληρώναμε ηλεκτρονικά, αφήναν την σακούλα με τα τρόφιμα στην πόρτα. Πιάσαμε τους καναπέδες στο πάνω πάτωμα και δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε.

Σαν ζόμπι, άπλυτοι, ατημέλητοι, εξαντλημένοι, λαχανιασμένοι, περιμέναμε. Θέλαμε να περάσει αλλά δεν ξέραμε τι θα γίνει. Μίλησα με κάποιον στο τηλέφωνο ανάγκης, “μείνετε σπίτι μου είπε, είναι ήπια τα συμπτώματα”. Έμπαινα στον υπολογιστή να δω τα μέιλ μου αλλά δεν είχα κουράγιο ούτε να τα ανοίξω. Όλα γυρνούσαν γύρω μου” διηγήθηκε ο γιός μου.

 Έτσι κι εγώ για 15 μέρες έστελνα σμς με την ίδια απάντηση πάντα. “Άστα”. Περίμενα από απόσταση με κόμπο στο στομάχι, να χτυπήσει το τηλέφωνο, να έρθει ένα σμς να μου λέει πως όλοι είναι καλά, πως το ξεπέρασαν.

 Ήρθε το τηλέφωνο μετά για να μου πει πως είναι λιγότερο εξαντλημένοι, θα μείνουν σπίτι για λίγο ακόμη μέχρι να συνέλθουν, ο ιός ήρθε από τα παιδιά, μιας και οι δύο δούλευαν ήδη από απόσταση από ένα μήνα πριν, αλλά τα πήγαιναν και τα φέρναν κάθε μέρα στον παιδικό πριν αρρωστήσουν.

Έκαναν τεστ αντισωμάτων που επιβεβαίωσε πως είχαν περάσει την αρρώστια.

-Δεκαπέντε μέρες χωρίς μεροκάματο είναι τα ήπια συμπτώματα ε; είπε ο Φίλιππας ο συνεργιατζής και φόρεσε μια μαύρη υφασμάτινη μάσκα που είχε αχρησιμοποίητη στο συρτάρι.

Πάνος Αλεπλιώτης