Κι αυτό γιατί όπως αποδείχθηκε, η «εφαρμοσιμότητα», η οποία κρίνει κάθε μέτρο όπως λένε οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης, δεν έχει να κάνει με το αν ο λαός θέλει και μπορεί να τα εφαρμόσει.
Αλλωστε ο λαός το προηγούμενο διάστημα έδειξε ότι εφαρμόζει μέτρα προστασίας και μάλιστα κλείστηκε σπίτι του στο όνομα του «να μην καταρρεύσει το σύστημα Υγείας». Η «εφαρμοσιμότητα» έχει να κάνει με το πόσο «κοστίζουν» τα αναγκαία μέτρα στο κράτος και το κεφάλαιο, πόσο διαταράσσουν ή ωφελούν τελικά την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, τη λειτουργία του συστήματος.
«Ανεφάρμοστες» οι ανάγκες των εργαζομένων...
Γι' αυτό κρίνονται «ανεφάρμοστα» τα 15άρια τμήματα στα σχολεία, αφού «το κόστος είναι απαγορευτικό», όπως λένε οι υπουργοί, για τα δημοσιονομικά περιθώρια που αφήνει η στρατηγική ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων. Για να πειστεί ο λαός ότι είναι «ανεφάρμοστα», επιστρατεύονται τα πιο απίθανα επιχειρήματα, και μάλιστα από «ειδικούς», που καλούνται να ντύσουν με επιστημονικοφάνεια την άθλια κυβερνητική πολιτική.
Γι' αυτό κρίνονται «ανεφάρμοστες» οι μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στα νοσοκομεία, το άνοιγμα περισσότερων ΜΕΘ, η ενίσχυση όλων των βαθμίδων Υγείας με μέσα και προσωπικό, η επίταξη του ιδιωτικού τομέα, φτάνοντας τελικά σε ντροπιαστικές εικόνες, όπως να μεταφέρονται από πόλη σε πόλη μοριακοί αναλυτές ή οι διοικήσεις να ρίχνουν το φταίξιμο στους υγειονομικούς για «αλόγιστη χρήση» των τεστ.
Το ίδιο «ανεφάρμοστη» κρίνεται από την κυβέρνηση η πρόσληψη καθηγητών και δασκάλων, προσωπικού και μέσων για την καθαριότητα των σχολείων, η διαμόρφωση αιθουσών κατάλληλων για αυτές τις συνθήκες.
«Ανεφάρμοστη» κρίνεται και η ενίσχυση του συγκοινωνιακού έργου, ώστε να μην παστώνονται σαν τις σαρδέλες οι επιβάτες που πηγαινοέρχονται στη δουλειά τους.
...αλλά «εφαρμόσιμα» τα μέτρα που ωφελούν τους επιχειρηματικούς ομίλους
Από την άλλη η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «εφαρμόσιμα» τα πρωτόκολλα - λάστιχο ώστε να προσαρμόζονται στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, που οργίασαν μετά το lockdown. Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν τα αεροπλάνα, που γέμιζαν μέχρι και τα φτερά, και τα καράβια, που φόρτωναν κόσμο μέχρι και στ' αμπάρια. Η μεγαλοεργοδοσία του Τουρισμού, που έριξε ξενοδοχοϋπαλλήλους και άλλους εργαζόμενους χωρίς μέσα προστασίας, το «κρυφτούλι» σε μεγάλους χώρους δουλειάς για τον αριθμό των κρουσμάτων, ή άλλες περιπτώσεις με θετικούς στον κορονοϊό εργαζόμενους να καλούνται να επιστρέψουν στη δουλειά. «Εφαρμόσιμο» είναι σε αυτές τις συνθήκες να παρουσιάζεται ως σωτήρια η πολιτική που έφερε τα δημόσια νοσοκομεία σε αυτό το χάλι, δηλαδή η επιχειρηματική τους λειτουργία. Αντίστοιχα, στις Μεταφορές παρουσιάζεται ως «λύση» η αιτία των σημερινών μεγάλων ελλείψεων και της ταλαιπωρίας εργαζομένων και επιβατών, δηλαδή η ιδιωτικοποίηση.
Με λίγα λόγια, «ανεφάρμοστο» είναι όποιο μέτρο προστατεύει ουσιαστικά τη ζωή και την υγεία των εργαζομένων και των παιδιών τους, όμως σύμφωνα με την εκτίμηση κράτους και κεφαλαίου «κοστίζει». Ενώ «εφαρμόσιμο» κρίνεται όποιο μέτρο ωφελεί τους επιχειρηματικούς ομίλους, όποιο μέτρο δεν φορτώνει «περιττά βάρη» στον κρατικό προϋπολογισμό, που άλλωστε έχει να σηκώσει και τις φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο, τα «κίνητρα για επενδύσεις», τις ΝΑΤΟικές υποχρεώσεις κ.ο.κ.
Η λογική αυτή, που διατυπώθηκε με τον πιο επίσημο τρόπο στην πρόσφατη ενημέρωση της κυβέρνησης για την πορεία της πανδημίας, δηλαδή ότι «κάθε μέτρο κρίνεται από την εφαρμοσιμότητά του», εξηγεί εκτός από τα παραπάνω και τις παλινωδίες στη διαχείριση της πανδημίας. Δηλαδή όλα εκείνα τα στοιχεία που προκαλούν γνήσια ανησυχία στο λαό, τη δυσπιστία του στις κυβερνητικές επιλογές, ενώ εξηγούν και τη σύγχυση που προκαλείται σε ορισμένες περιπτώσεις.
Ενα ακόμα βολικό σχήμα
Η «εφαρμοσιμότητα» έχει γίνει ένα ακόμα βολικό σχήμα που συμπληρώνει την προπαγάνδα της κυβέρνησης, όταν λέει ότι τάχα κάνει «αυτό που πρέπει» ή «αυτό που συστήνουν οι ειδικοί».
Παραβλέπει σκόπιμα ακόμα και διαφωνίες που έχουν οι «ειδικοί» μεταξύ τους, ή το γεγονός ότι πολλές από τις συστάσεις τους είναι εξαρχής κομμένες και ραμμένες με βάση τις προτεραιότητες της κυβέρνησης.
Ετσι άλλωστε πρέπει να εξηγηθούν και αντιφάσεις που βλέπει ο κόσμος σε θέσεις των «ειδικών», με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα της μάσκας στα σχολεία: Από τη μία υποστηρίζουν ότι η μάσκα από μόνη της είναι «ό,τι πιο πολύτιμο σε καιρό πανδημίας», και την επόμενη στιγμή τονίζουν ότι «η μάσκα είναι δίκοπο μαχαίρι» και ότι «από μόνη της δεν καταργεί την ανάγκη της απόστασης»! Ενώ εισηγούνται και το λεγόμενο «διάλειμμα μάσκας», ειδικά στις πιο μικρές ηλικίες, κάτι που κάνει αντικειμενικά ακόμα πιο αναγκαία την τήρηση αποστάσεων. Αποστάσεις που βέβαια, σύμφωνα με τα ευφάνταστα διαγράμματα που διακινούν μέλη της κυβερνητικής επιτροπής των λοιμωξιολόγων, εκμηδενίζονται, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την πραγματικότητα που επικρατεί στις σχολικές αίθουσες...
Συνεπώς, η πρόκληση της κυβέρνησης να καμώνεται ότι «νομοθετεί ό,τι της λένε οι ειδικοί», ή να αρνείται δίκαια αιτήματα των εργαζομένων με τη δικαιολογία ότι «αυτά δεν τα λένε οι ειδικοί», πρέπει να πάρει ακόμα πιο μαχητική απάντηση με την οργάνωση της διεκδίκησης. Κι αυτό γιατί κάθε βδομάδα κάνει όλο και πιο καθαρό ότι οι «ειδικοί» δεν είναι τίποτα αμερόληπτοι επιστήμονες (ποτέ δεν υπάρχουν τέτοιοι άλλωστε), αλλά ότι η κυβέρνηση είναι αυτή που θέτει το πλαίσιο του τι μπορεί και τι όχι να εφαρμοστεί, επομένως και τα όρια στο ποια μέτρα προτείνονται.
Η στοίχιση με την κυβέρνηση είναι η άλλη όψη της συνωμοσιολογίας
Από αυτήν τη σκοπιά πρέπει να απαντηθεί και η προσπάθεια της κυβέρνησης να τσουβαλιάζει όσους αμφισβητούν τις επικίνδυνες επιλογές της με την αντιδραστική σαβούρα της συνωμοσιολογίας και του ανορθολογισμού, που άλλωστε είναι ο «βολικός» της αντίπαλος. Η προσπάθεια δηλαδή που κάνει να παρουσιάσει ότι τάχα από τη μία είναι το κράτος και οι εκπρόσωποί του, οι ειδικοί και οι υπουργοί που πρέπει τυφλά να εμπιστευτεί ο λαός, και από την άλλη οι «ψεκασμένοι» και οι αρνητές του κορονοϊού. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει καλύτερος νεροκουβαλητής για την κυβέρνηση από τους κάθε λογής συνωμοσιολόγους, αφού τη διευκολύνουν αφενός να παρουσιάζει ως υπαίτιους για την εξάπλωση της πανδημίας όχι την πολιτική της αλλά τους «ανεύθυνους» και τους «ψεκασμένους», αφετέρου να φεύγει η συζήτηση από το πεδίο της ίδιας της διαχείρισης των πανδημίας, των κριτηρίων με τα οποία γίνεται, της γύμνιας του συστήματος Υγείας κ.λπ.
Σήμερα μπορούν να βγουν στο προσκήνιο οι ρεαλιστικές διεκδικήσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος, οι απαιτήσεις για αποφασιστικά μέτρα προστασίας, με βάση το επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης και της παραγωγής. Οι διεκδικήσεις δηλαδή που αμφισβητούν τον στενό κορσέ της στρατηγικής του κεφαλαίου και έχουν ως οδηγό τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων για την προστασία της ζωής και της υγείας τους, των δικαιωμάτων τους στους χώρους δουλειάς.
Οι διεκδικήσεις αυτές φωτίζουν και τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, το κράτος και την εξουσία του, που πρέπει ο λαός να βάλει στο στόχαστρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου