Lockdown στην αντιλαϊκή πολιτική για να βγει ο λαός νικητής και από αυτήν τη δοκιμασία

 Μπαίνοντας στη νέα φάση των περιορισμών που επιβάλλει η κυβέρνηση, «ένα το κρατούμενο» είναι για το λαό η ενίσχυση της οργανωμένης πάλης, της διεκδίκησης μέσα από τα σωματεία και τους μαζικούς φορείς για ουσιαστική προστασία της ζωής του. Για θωράκιση της Υγείας, μέσα από τη λήψη μέτρων σε σύγκρουση με την πολιτική που σε κάθε τέτοια διεκδίκηση απαντάει με γνώμονα το «κόστος» για το κράτος και το κεφάλαιο.

Γιατί αυτή είναι η πολιτική διαχείρισης της πανδημίας που φέρνει τον λαό, παρά τις θυσίες στις οποίες υποβλήθηκε, ξανά εκεί από όπου ξεκίνησε τον περασμένο Μάρτη, και μάλιστα με ακόμα χειρότερους όρους, αφού έχει μεσολαβήσει η νομοθέτηση σωρού από βάρβαρα μέτρα.

Το νέο lockdown επιβλήθηκε ακριβώς επειδή η κυβέρνηση όλο το προηγούμενο διάστημα το αξιοποίησε αποκλειστικά για το μπούκωμα των επιχειρηματικών ομίλων με «ζεστό» χρήμα, αντί για να θωρακίσει το σύστημα Υγείας. Το αξιοποίησε για τον περαιτέρω εξοπλισμό της εργοδοσίας με μέτρα ξεζουμίσματος των εργαζομένων, αντί να κάνει αυστηρούς ελέγχους στους χώρους δουλειάς, που εξελίχθηκαν σε εστίες υπερμετάδοσης. Προτίμησε, με αποκλειστικό γνώμονα τον περιορισμό του δημοσιονομικού κόστους, να αφήσει τα σχολεία στο έλεός τους και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να βράζουν από τον συνωστισμό, φτάνοντας στα σημερινά επίπεδα έξαρσης της πανδημίας.

Και τώρα που η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, μόλις λίγα 24ωρα πριν φρακάρει τελείως το σύστημα και εξαντληθούν και οι τελευταίες κλίνες ΜΕΘ, η κυβέρνηση ρίχνει το «σύρμα» του γενικευμένου περιορισμού, ολοκληρώνοντας μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Ταυτόχρονα, ξεκαθαρίζει ότι ο όποιος χρόνος κερδηθεί από το lockdown θα «κατατεθεί» στην αγορά των Χριστουγέννων, μπας και ανακάμψει έστω και λίγο ο τζίρος - όχι βέβαια για τα μικρομάγαζα, που τσακίζονται αυτή την περίοδο, αλλά για τις μεγάλες εμπορικές αλυσίδες. Δηλαδή πάλι στην πρώτη γραμμή των κριτηρίων της κυβέρνησης δεν είναι η ενίσχυση του συστήματος Υγείας και όλων των υποδομών που θα αποτρέψουν ένα τρίτο κύμα, αλλά η «αντοχή της οικονομίας», δηλαδή των επιχειρηματικών ομίλων. Κι αυτό ενώ ακόμα φουσκώνει το δεύτερο κύμα της πανδημίας και με τις προβλέψεις πιο δυσοίωνες από ποτέ. Το ίδιο άλλωστε έγινε και το καλοκαίρι με τον Τουρισμό, για τη στήριξη των ομίλων στο χώρο και σίγουρα όχι των μικρών επαγγελματιών, που έμειναν χωρίς εισόδημα.

Εχουμε και λέμε λοιπόν: Το «θωρακισμένο σύστημα Υγείας» άντεξε μόλις και μετά βίας μερικές βδομάδες, πριν περάσει στο «κόκκινο». Τα «ασφαλή σχολεία», που η μάσκα θα τα έκανε ακόμα πιο ασφαλή, κλείνουν οριζόντια, αφού πρώτα έκλειναν μεμονωμένα κατά εκατοντάδες τις προηγούμενες μέρες. Ο ιός που «δεν κολλάει» σε χώρους όπως τα ΜΜΜ θα αντιμετωπιστεί από τη μη χρήση τους, αφού ο κόσμος θα περιοριστεί. Οσο για τους χώρους δουλειάς, εκεί παραμένει το «πρωτόκολλο των πρωτοκόλλων»: Το εργοδοτικό ξεσάλωμα...

Και την ίδια στιγμή με διάφορες αυθαιρεσίες η κυβέρνηση επιμένει να ρίχνει την ευθύνη στο λαό και τη νεολαία, να καλλιεργεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, να επικαλείται τις όποιες πιθανές μεταλλάξεις του ιού για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Για να εμπεδώσει στους εργαζόμενους ότι τελικά το μόνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι η πολιτική του αστικού κράτους. Λες και είναι θέσφατο το να κουτσουρεύεται η κρατική χρηματοδότηση για τα νοσοκομεία και την ΠΦΥ, το να μην προσλαμβάνονται γιατροί, νοσηλευτές, καθαρίστριες, το να λειτουργεί το σύστημα στα όριά του εδώ και χρόνια, περιμένοντας μοιραία τη στιγμή που μια πανδημία ή άλλο έκτακτο υγειονομικό γεγονός θα αποκαλύψει το ξεχαρβάλωμα σε όλο του το μεγαλείο. Ενα ξεχαρβάλωμα που υλοποιήθηκε από όλα τα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) και από άλλα στηρίχθηκε ως στρατηγική, και θησαυρίζουν απ' αυτό οι επιχειρηματίες, τόσο άμεσα, ως έμποροι της Υγείας, όσο και έμμεσα, αφού μασουλάνε τα κονδύλια που εξοικονομούνται από τις δραματικές περικοπές.

Απέναντι σε όλα τα παραπάνω λοιπόν δεν μένουμε σιωπηλοί, αντίθετα οι φωνές κάτω από τις μάσκες μπορούν και πρέπει να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια πια για καμιά αναμονή, τάχα μέχρι «να περάσει η μπόρα». Μια τέτοια στάση θα αποδειχθεί πολλαπλά επιζήμια, αφού ακόμα κι αν κάποια στιγμή ο ιός νικηθεί, ο εργαζόμενος λαός θα βρεθεί τότε γονατισμένος, πολύ πιο πίσω από όσο όταν ξεκίνησε η πανδημία, με τεράστιες απώλειες τόσο σε ανθρώπινες ζωές όσο και σε δικαιώματα. Η στιγμή αυτή, αντίθετα, θα πρέπει να βρει τους εργαζόμενους όρθιους και δυνατούς, μαχητές, πιο έμπειρους στην αντιπαράθεση με αυτό το σάπιο σύστημα και τα κόμματά του.

Σήμερα, λοιπόν, αυτός ο αγώνας για τα στοιχειώδη, για την υγεία και τα εργατικά δικαιώματα, πρέπει να βλέπει μπροστά, να κερδίζει έδαφος η μάχη με τη ρίζα του κακού, που οδηγεί το λαό από σκληρά - βάρβαρα μέτρα σε φυσικές καταστροφές και από εκεί σε πανδημίες. Γιατί, σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες μας, με βάση τα επιτεύγματα της επιστήμης, της τεχνολογίας, όσων δηλαδή ο ίδιος ο εργαζόμενος άνθρωπος έχει δημιουργήσει, στο πλαίσιο μιας κοινωνίας οργανωμένης με κριτήριο ακριβώς αυτές τις δυνατότητες. Και για να γίνει αυτό, πρέπει η εργατική τάξη, όλος ο λαός να βάλουν σε οριστικό lockdown την αντιλαϊκή πολιτική συνολικά!

Οι μεγάλες μάχες είναι μπροστά: Το απεργιακό μέτωπο όλο και φουντώνει για την υγεία και τα δικαιώματα του λαού, για να πάρει η κυβέρνηση πίσω το νέο αντεργατικό τερατούργημα. Ο λαός μπορεί να τα καταφέρει και να βγει νικητής και από αυτήν τη δοκιμασία.