Η κυβέρνηση κάνει για τους εμβολιασμούς όσα «χωράνε» στους πετσοκομμένους προϋπολογισμούς

Και η διαδικασία του εμβολιασμού δείχνει την ανάγκη έντασης της πάλης μας για θωράκιση του δημόσιου συστήματος Υγείας.

Στις 18 Νοέμβρη 2020, ο υπουργός Υγείας Β. Κικίλιας παρουσίασε το εθνικό σχέδιο εμβολιασμού, που προέβλεπε 1.018 εμβολιαστικά κέντρα σε όλη την Ελλάδα, με εξαήμερη εργασία σε δύο βάρδιες, τα οποία θα εκτελούσαν 2.117.440 εμβολιασμούς κάθε μήνα. Ακόμα και με αυτό το αισιόδοξο, όπως αποδείχτηκε στην πορεία, σενάριο θα χρειαζόταν γύρω στους επτά μήνες προκειμένου να εμβολιαστεί με δύο δόσεις το 70% του πληθυσμού και να φτιαχτεί το περιβόητο τείχος ανοσίας.

Παραβλέποντας το γεγονός ότι δεν είναι ακόμα γνωστή η διάρκεια της ανοσίας που προσφέρει το εμβόλιο και παραμένοντας στο αισιόδοξο σενάριο, θα υπήρχαν ακόμα επτά μήνες με ένα χειμώνα μέσα να παλεύουμε με τον ιό, χωρίς τείχος ανοσίας. Εύλογα λοιπόν, προκύπτει ότι το εμβόλιο από μόνο του δεν μπορεί να ανακόψει την πανδημία σε καμία περίπτωση, ούτε καν στο αισιόδοξο σενάριο, πόσο μάλλον στην πραγματικότητα που απέχει πολύ από αυτό.

Εύλογο είναι το ερώτημα σε πολύ κόσμο… Υπάρχει η δυνατότητα να υλοποιηθεί ένα εκτεταμένο σχέδιο εμβολιασμού σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα; Τι χρειάζεται για να γίνει αυτό; Τι άλλο χρειάζεται πέρα του εμβολίου για να εξαλειφθεί η πανδημία;

Για να γίνουν οι μαζικοί εμβολιασμοί χρειάζονται υποδομές, επαρκές (ποσοτικά και ποιοτικά) υγειονομικό και διοικητικό προσωπικό και επάρκεια εμβολίων. Επιπλέον, για να ελαχιστοποιηθούν οι συνέπειες του τρίτου κύματος της πανδημίας, χρειάζεται η ενίσχυση των νοσοκομείων με μόνιμο προσωπικό, κλίνες ΜΕΘ, ειδικούς αναπνευστήρες και εξειδικευμένα φάρμακα, εκτεταμένα προγράμματα πρόληψης από τις δομές ΠΦΥ.

Στον αντίποδα όσων χρειάζονται, η κυβέρνηση υλοποιεί όσα χωράνε στους πετσοκομμένους προϋπολογισμούς της, που για το 2021 και εν αναμονή των μαζικών εμβολιασμών, «κόβει» από την ΠΦΥ (Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας) 96 εκατομμύρια ευρώ! Από τη μια μιλάει για τη δημιουργία χιλίων και πλέον εμβολιαστικών κέντρων, για τη διενέργεια εκατοντάδων χιλιάδων εμβολιασμών καθημερινά και από την άλλη δεν προτίθεται να δώσει δεκάρα για αυτό. Το έργο φυσικά είναι χιλιοπαιγμένο και γνωστό. Μετακινήσεις, εντατικοποίηση, απλήρωτη εργασία, «εκπτώσεις» και το κερασάκι στην τούρτα... η ατομική ευθύνη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κατάσταση στις δομές Υγείας της 1ης ΥΠΕ. Προσωπικό μετακινείται όπως-όπως από όλες τις δομές ΠΦΥ στα εμβολιαστικά κέντρα, αδειάζοντας ουσιαστικά τα Κέντρα Υγείας, ΤΟΜΥ, περιφερειακά ιατρεία από ό,τι είχε απομείνει. Ήδη είχε μετακινηθεί προσωπικό σε νοσοκομεία, κέντρα COVID, στον ΕΟΔΥ, σε ξενοδοχεία φιλοξενίας επιβεβαιωμένων κρουσμάτων μετατρέποντας τις μονάδες ΠΦΥ σε «νομάδες» ΠΦΥ. Πολλές είναι οι καταγγελίες μάλιστα πως ποτέ δεν αποζημιώθηκαν οι εργαζόμενοι για τις παραπάνω ώρες και μέρες που εργάστηκαν, π.χ. οι εργαζόμενοι των ΤΟΜΥ που απασχολήθηκαν στο ξενοδοχείο «BOSS» καθ' υπέρβαση των όρων εργασίας που προβλέπονται από τη σύμβασή τους, αντί για αποζημίωση έλαβαν ευχαριστήρια επιστολή από την υποδιοικήτρια της 1ης ΥΠΕ, εμπαίζοντάς τους ουσιαστικά.

Ολόκληρα τμήματα όπως φυσικοθεραπευτήρια, Κέντρα Μάνας και Παιδιού κλείνουν για να γίνουν εμβολιαστικά κέντρα, τακτικά ραντεβού των Κέντρων Υγείας (π.χ. Ηλιούπολης, Βύρωνα, Δάφνης - Υμηττού κ.ά.) ακυρώνονται επ' αόριστον, αφήνοντας ουσιαστικά ακάλυπτο μεγάλο μέρος του πληθυσμού ευθύνης τους. Πρόκληση προς το φιλότιμο των εργαζομένων αποτελεί το γεγονός ότι όλες αυτές οι εντολές δίνονται με την εκβιαστική μορφή του «εντέλλεσθαι» σε προφορικό επίπεδο. Φυσικά, δεν λείπουν και τα ευτράπελα σε αυτήν την διαδικασία. Για παράδειγμα παιδίατροι, οδοντίατροι καλούνται να προσυπογράφουν αν ένας υπερήλικας πληροί τις προϋποθέσεις εμβολιασμού ή και να αναγνωρίσουν/αντιμετωπίσουν τυχόν παρενέργειες σ' αυτούς. Σύγχυση επίσης επικρατεί μεταξύ των εργαζομένων σχετικά με τους όρους εργασίας.

Διαφαίνεται ότι οι εργαζόμενοι θα κληθούν να εργαστούν έξι μέρες την εβδομάδα, χωρίς ρεπό, αφού δεν υπάρχει προσωπικό για να τα καλύψει. Οι όποιες προσλήψεις συμβασιούχων γίνονται είναι «σταγόνα στον ωκεανό» και σε καμία περίπτωση δεν επαρκούν για να καλύψουν τις αυξανόμενες ανάγκες. Ανάγκες που δεν σχετίζονται μόνο με την πανδημία, καθώς ο κόσμος δεν πάσχει μόνο από τον ιό, αλλά και από άλλες χρόνιες παθήσεις (π.χ. διαβήτη, υπέρταση, πνευμονοπάθειες, καρκίνο) εν δυνάμει επικίνδυνες αν αφεθούν. Πού θα πάνε αυτοί οι άνθρωποι, όταν ήδη είναι κλειστά τα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων και τώρα δεσμεύουν και τους λιγοστούς γιατρούς της κοινότητας; Κάποιοι θα ακριβοπληρώνουν υπηρεσίες Υγείας στον ιδιωτικό τομέα και κάποιοι θα γίνονται θύματα. Θύματα όχι του ιού, αλλά της κυβερνητικής πολιτικής που βλέπει στον ιό την ευκαιρία να ξεμπερδέψει μια και καλή με τη δημόσια υγεία.

Πως θα γίνεται η παρακολούθηση των εμβολιασθέντων για ανεπιθύμητες ενέργειες μετά την απομάκρυνσή τους από το εμβολιαστικό κέντρο; Κατά την άποψη του γ. γραμματέα της ΠΦΥ κ. Θεμιστοκλέους, η παρακολούθηση θα γίνεται στη βάση της... ατομικής ευθύνης των εμβολιασθέντων, που θα πρέπει να αναγνωρίσουν τις παρενέργειες και να τις αναφέρουν σε κάποιον ιατρό! Πώς θα εμβολιαστούν οι μη περιπατητικοί υπερήλικες και οι ηλικιωμένοι σε απομακρυσμένες περιοχές; Γιατί δεν αξιοποιούνται αυτές οι 65 ΚΟΜΥ που είχε σχεδιαστεί να εμβολιάσουν όλα τα γηροκομεία μέσα σε 10 ημέρες; Γιατί δεν υπάρχει μέριμνα για την ευρεία ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του πληθυσμού;

Όλα τα παραπάνω ξεσκεπάζουν τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης, που αντί να «τρέξει» για να προλάβει τις συνέπειες του τρίτου κύματος, αξιοποιώντας και το νέο όπλο του εμβολίου, υπολογίζει το κόστος της δημόσιας υγείας μέχρι και την τελευταία δεκάρα, βάζοντας το ουσιαστικά πάνω από τις ανάγκες του λαού. Γνωστή τακτική και αυτή... Χρησιμοποιεί το εμβόλιο ως άλλοθι για να σταματήσει οποιαδήποτε ενίσχυση στο δημόσιο σύστημα Υγείας, αφήνοντάς το ξανά ανοχύρωτο μπροστά στην επέλαση του τρίτου κύματος της πανδημίας. Μπορεί η κυβέρνηση να συμβιβάζεται με τα «στατιστικά» της, αφού συγκρίνεται με άλλες χώρες της ΕΕ που είχαν προχωρήσει γρηγορότερα και βαθύτερα τις ιδιωτικοποιήσεις και τις αναδιαρθρώσεις στην Υγεία (οι οποίες μέχρι πρότινος αποτελούσαν και πρότυπο), αλλά ο λαός και οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να συμβιβαστούν με το γεγονός ότι άνθρωποι πεθαίνουν, ενώ θα μπορούσαν να είχαν σωθεί. Αυτό θα ήταν κατορθωτό, αν η κυβέρνηση, αντί για μέτρα δημόσια τάξης, λάμβανε ουσιαστικά μέτρα δημόσιας υγείας. Αν υλοποιούσε έστω και τα μισά από τα αιτήματα των νοσοκομειακών γιατρών, αν ενίσχυε την ΠΦΥ έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί ο ιός στην κοινότητα με μέτρα πρόληψης, αν δεν υπήρχε το εμπόδιο της πατέντας που διαφυλάσσει τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων στον τομέα του Φαρμάκου και εμποδίζει τη μαζική παραγωγή του εμβολίου.

Από όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνεται η ανάγκη να δυναμώσει σήμερα η πάλη για θωράκιση του δημοσίου συστήματος Υγείας με όλα τα αιτήματα που έχουν καταθέσει εδώ και πολλούς μήνες οι υγειονομικοί και τα σωματεία τους.

*Η Εύα Παγούνη είναι νοσηλεύτρια, μέλος της Διοίκησης του Συλλόγου Εργαζομένων 1ης και 2ης ΥΠΕ.