Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΒΟΥΝΗΣ
(Στα ψηλά βουνά)
ΚΑΘΩΣ τα πρώτα χιόνια πέφτουν στα βουνά μας, στο γραφτό της περασμένης Κυριακής για τον Νίκο Καρβούνη και τον παιάνα του, μια μικρή προσθήκη για το βουνίσιο κόσμο, που όχι μόνο τον έζησε ο ποιητής και δημοσιογράφος, αλλά έγινε αυτός που έφερε πάνω στα βουνά τα νιάτα του καιρού του. Εγινε ο δάσκαλος.
«ΝΙΩΘΑΜΕ - έγραφε στο περιοδικό «Το βουνό» το Γενάρη του 1936 - τον εαυτό μας στενά δεμένο με το βουνό. Ο μεγάλος παλμός της ζωής του πλάταινε τη δική μας. Τον ανοιξιάτικο το ρόχθο των χειμάρρων τον ενιώθαμε σαν μέσα στις αρτηρίες μας το απριλιάτικο λουλούδισμα των λιβαδιών του, σαν ξέσπασμα της δικής μας χαράς...
ΑΠΟ ΤΑ ξάγναντα των κορυφών του εμάθαμε να μετράμε τον κόσμο με σωστό μέτρο. Και η Πάρνηθα εστάθηκε εδώ και τριάντα χρόνια το ξεκίνημά μας για τα άλλα ελληνικά βουνά». Λίγο καιρό από το θάνατό του, ο Σ. Λέκκας στο «ΡΙΖΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ» παρουσίαζε τον ορειβάτη Ν. Καρβούνη, γράφοντας πως «ήταν ωκύπους - γοργοπόδαρος - μας κούραζε εμάς τους νεαρούς τότε μαθητές του...».
ΣΤΗΝ εφημερίδα «Πρωία» και στην περίοδο 1931-'33, δημοσιεύεται μια ολόκληρη σειρά επιφυλλίδες του Καρβούνη, που αναφέρονται σε κρίσιμα θέματα της εποχής. Λίγο αργότερα, το 1934, ο ποιητής και συνεργάτης της εφημερίδας, στην οποία δούλευε κι ο Βάρναλης, δικάζεται για την έκδοση και τον πρόλογο της «Καστανής Βίβλου».
Σ' ΑΥΤΗΝ αποκάλυπτε το σκηνοθετημένο εμπρησμό του Ράιχσταγ στο Βερολίνο, που αυτός αποδόθηκε στους κομμουνιστές για να δικαιολογήσουν τις διώξεις εναντίον τους. Ο ίδιος, μάλιστα, δοκίμαζε συνεχώς διώξεις από τη μεταξική δικτατορία κι ήταν μαζί με τον Δ. Γληνό από τους πρώτους που παραδόθηκαν στους Γερμανούς, το καλοκαίρι του 1941.
Ο ΓΙΩΡΓΗΣ Λαμπρινός, μας έχει αφήσει ένα γραφτό του για τον Καρβούνη, δημοσιευμένο στα «Ελεύθερα Γράμματα» μετά το θάνατό του και στο οποίο παρουσιάζει τον ορειβάτη, με τον οποίο στην Κατοχή δούλευαν παράνομα στη σύνταξη της «Ελεύθερης Ελλάδας». Μαζί τους κι ο Βιδάλης.
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ, έτσι τον αποκαλούσαν οι δημοσιογράφοι της «Πρωίας», «ήθελε πάντα τα ψηλώματα. Ενα σπίτι που χρησιμοποιούσαν για συνεδριάσεις της Συντακτικής Επιτροπής το προτιμούσε εκεί ψηλά στα Τουρκοβούνια κι επέμενε σ' αυτό, παρά σ' άλλα σπίτια πιο κοντινά, τα οποία τα θεωρούσε καμπίσια».
«ΗΤΑΝ ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα, καθώς ο ήλιος ολοπόρφυρος βουτούσε στο Σαρωνικό. Ο Καρβούνης στάθηκε, κι εμείς μαζί του. Τότε μας ρώτησε, αν είχαμε πάει ποτέ στον Ολυμπο. Και στην αρνητική μας απάντηση εκείνος υπέδειξε πως και μια φορά στη ζωή σας να πάτε για να δείτε μια δύση ή μια ανατολή από την κορυφή του Ολύμπου».
«Η ΩΡΑ για μας - προσθέτει ο Γ. Λαμπρινός - δεν ήτανε να χαρούμε τη δύση. Και ο Κ. Βιδάλης ήταν ο πρώτος που ζήτησε προσγείωση και πρότεινε να πάμε σε κάποια γειτονική ταβέρνα για ένα κατοσταράκι και μεζέ σαρδελίτσα...».
ο «ΔΑΣΚΑΛΟΣ» είχε στην πρόταση Βιδάλη ελαφρές αντιρρήσεις, γιατί δεν προτιμούσε κρασί και ποτά. Στο τέλος, όμως, συμφώνησε. «Κατηφορίσαμε τα Τουρκοβούνια, περάσαμε τη Λ. Αλεξάνδρας και πάλι ανηφορίσαμε το Λυκαβηττό. Εκεί ψηλά ήταν η γειτονική ταβερνίτσα Αγκομαχούσα».
«Ο ΚΑΡΒΟΥΝΗΣ έδειχνε πως είχε κουράγιο να ξανακάνει τουλάχιστον δυο φορές την ίδια διαδρομή. Εκεί στην ταβέρνα από τις αφηγήσεις τον γνώρισα καλά, καθώς επίσης και το μεράκι του για τα ψηλά βουνά και ξεχωριστά για τον Ολυμπο. Και ήθελε τώρα να τον ξαναδεί λευτερωμένο. Ο πόθος (του Καρβούνη) πραγματοποιήθηκε λίγο αργότερα, για να γίνει με το στίχο του και πανελλήνιος πόθος. Βροντάει ο Ολυμπος».
ΚΑΙ ο Γ. Λαμπρινός, κλείνοντας το γραφτό για το «δάσκαλο», θα πει: «Ας είναι ευλογημένη η ώρα που τον έστειλε...». Κι αυτή τη φράση τη λένε τα νιάτα του καιρού του όσοι αγωνιστές αντάμωσαν μαζί του στο δρόμο του Αγώνα.
Νίκου ΚΑΡΑΝΤΗΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου