#απαγορεύεται

Μέσα σε μικρά διαμερίσματα ψιθυρίζοντας, με κάρτες ήχου που μας «αφήνουν» πάνω στην ηχογράφηση, με μικρόφωνα που κάπου έμειναν καταχωνιασμένα και ξαναβγάλαμε στην επιφάνεια, μακριά από τους φίλους μουσικούς που συνεργαζόμαστε.

Με πινέλα που πάλιωσαν, σε χαρτιά ακουαρέλας και χρώματα δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Ναι, δεν θα ακούσεις την πιο όμορφη ηχογράφηση, δεν θα ακούσεις την πιο ωραία εκδοχή της φωνής μου, όχι δεν σε υποτιμώ! Αυτά τα μέσα διαθέτω!

Όμως είναι αυτές οι εικόνες φέτος στο Πολυτεχνείο, είναι αυτά που ζω κάθε μέρα, είναι η ανεργία που με τρώει σαν το σαράκι. Είναι που θέλω τόσο να σε πάρω μια αγκαλιά και #απαγορεύεται.

Και πιο πολύ είναι που ξέρω ότι υπάρχει διέξοδος! Είναι που έχω διαλέξει μεριά για μένα και για την Τέχνη μου και αυτό σε καλώ και σένα να κάνεις. Είναι που βλέπω το φάντασμα που πλανιέται σαν σύννεφο πάνω από τις πόλεις μας. Φάντασμα που δεν σκοτεινιάζει το νου, αλλά ξεκαθαρίζει τα ερωτηματικά, τους προβληματισμούς. Γιατί ο κόσμος μας δεν είναι δίκαιος; Γιατί πεθαίνω ενώ υπάρχει εμβόλιο; Γιατί πεινάω ενώ τα ράφια στα σούπερ μάρκετ είναι γεμάτα; Γιατί θαλασσοπνίγονται μωρά και μάνες στα παγωμένα νερά του Αιγαίου; Γιατί δεν μπορώ να σε δω από κοντά ενώ μου λείπεις;

Σε αυτό το #απαγορεύεται δεν μπορώ να σιωπήσω.

Θέλησα τόσες φορές να στο πω ότι είμαι δίπλα σου και σου έγραψα τραγούδια όταν σε έπιαναν στις πύλες των εργοστασίων τα ΜΑΤ και οι εισαγγελείς. Δε στο είπα ποτέ. Όμως σήμερα ακόμα και μένα που άλλαξα εκατό επαγγέλματα για να ξεφύγω από την ανεργία του μουσικού και προσπάθησα να ξεχάσω ότι μπορώ με μια φωνή και μια κιθάρα να μιλήσω, ακόμα και μένα σήμερα είναι χρέος μου να μη μείνω ως δημιουργός στη γωνίτσα μου.

Σήμερα κάθε μικρό σκαρίφημα έχει αξία, κάθε μικρό τραγούδι, ακόμα και αυτό που δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί και να αναχθεί σε μεγάλο έργο τέχνης. Πώς αλλιώς θα χτίσουμε τα δικά μας άπαρτα κάστρα; Πώς θα τιμήσουμε τους αγώνες που με τόσο κόπο οργανώνουμε, κόντρα σε όλα τα «σήμερα δεν γίνεται τίποτα», κόντρα σε κάθε «ατομική ευθύνη» που μας φορτώνει όλα τα βάρη της τωρινής πανδημίας και που ήδη έχει προδιαγράψει ότι και την τωρινή οικονομική κρίση, που η πανδημία επιτάχυνε, θα την πληρώσουμε με το να πληρωνόμαστε καθόλου ή με ψίχουλα, με τον πλειστηριασμό του σπιτιού, με φορολογία για τον αέρα που ανασαίνουμε, με απαγορεύσεις για να μένουμε σιωπηλοί και να μένουμε μόνοι.

Με αυτό το #απαγορεύεται θέλω απλώς να πω ότι ο εργάτης της Τέχνης δεν είναι αδαής, όσα ιδρύματα Ωνάση, Νιάρχος και αν φτιάξουν, όσο και να παρεμβαίνουν στη συνείδησή μας. Εκεί βάζουμε κόντρα με το νου και την τέχνη μας. Ο δημιουργός δεν είναι υπηρέτης, δεν είναι ο καλλίγραμμος γυμνός μοντέρνος κλόουν, η μαριονέτα για τη σαγήνευση και τον αποπροσανατολισμό του πλήθους. Ο δημιουργός της δικής μου τάξης μπορεί όχι μόνο να μιλήσει για όλα τα #απαγορεύεται, αλλά πολύ περισσότερο μπορεί να τραγουδά, να ζωγραφίζει, να σμιλεύει εκείνες τις εικόνες τις αναγκαίες για τον κόσμο που χρειαζόμαστε, για τον κόσμο που μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Δεν είναι ουτοπία! Είμαστε σε καζάνι που βράζει και τίποτα δεν είναι στατικό. Καν’ το για τον συνάδελφο στο σούπερ μάρκετ που γυρνώντας σπίτι αναρωτιέται μήπως σήμερα κόλλησε πιάνοντας εκείνα τα ρέστα στη δουλειά, για τον ακούραστο νοσηλευτή στο υποστελεχωμένο νοσοκομείο, για τη μάνα που στα γόνατά της έχει το μωρό ενώ ο εργοδότης ζητάει πλάνα-πειστήρια ότι όντως δουλεύει αποδοτικά με τηλεργασία στην εξυπηρέτηση πελατών.

Μίλα για αυτά, κόντρα σε όλα τα #απαγορεύεται. Θα με βρεις δίπλα σου.

Μπορείτε να ακούσετε παρακάτω της Γιάννας Ποθητού το τραγούδι με τίτλο «Θα συναντηθούμε».

 Της Γιάννας Ποθητού, γραμματέα ΚΟΒ Καλλιτεχνών Ηρακλείου του ΚΚΕ