Οχι στην καταστολή

Η «Λευκή Βίβλος», όπως παρουσιάστηκε από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, έχει στόχο μία «σύγχρονη αστυνομία που απαιτούν οι καιροί», που «θα μπορεί να δίνει λύσεις στο αίτημα ασφάλειας και προστασίας των πολιτών».

Πρόκειται για τη σύγχρονη αστυνομία που απαιτούν οι καιροί του κεφαλαίου και της καταστολής.

Το κείμενο παραπέμπει σε νομοθέτημα που θα περιγράφει και θα καθορίζει την πολιτική εσωτερικής ασφάλειας και τις αρχές της αστυνόμευσης, σε αντιστοιχία με παρόμοια σε όλα τα κράτη της ΕΕ.

Και ερχόμαστε τώρα στο αιτιολογικό του πονήματος της «Λευκής Βίβλου». Το δανειζόμαστε από το κείμενο που παρουσιάστηκε:

«Είναι περισσότερο από απαραίτητο σε αυτήν την εποχή εκπλήξεων, κινδύνων, επιτευγμάτων και κοινωνικής επιτάχυνσης, να αναθεωρήσουμε απόψεις και να μετακινηθούμε από στερεότυπα για την ασφάλεια και την αστυνόμευση. Γιατί είναι φανερό ότι η εποχή που η ασφάλεια ήταν απλή, στρατιωτική απειλή από άλλη χώρα, έχει πλέον περάσει. Τα παραδοσιακά μοντέλα αστυνόμευσης έχουν αγγίξει τα όριά τους. Η πολιτική ασφάλειας, αλλά και τα επιχειρησιακά δόγματα δεν μπορούν να μένουν πίσω από κλειστές πόρτες. Η ασφάλεια είναι υπόθεση όλων μας και πάνδημο αίτημα των πολιτών, καθώς οι απειλές και οι κίνδυνοι βρίσκονται στην καθημερινότητά τους. Χωρίς συνεννόηση δεν μπορεί να υπάρξει αστυνόμευση και χωρίς συνεργασία δεν μπορεί να επιτευχθεί η ασφάλεια... Σταδιακά το υπουργείο, η Αστυνομία, η δομή, η Εκπαίδευση, το δόγμα, ο τρόπος του επιχειρείν, ο σχεδιασμός και τα μέσα, θα αλλάξουν...».

Αλήθεια, ποιος είπε στον εμπνευστή του κειμένου ότι το κοινό αίσθημα ασφάλειας από τον πολίτη απαιτεί αναθεώρηση στερεοτύπων σ' αυτήν την κατεύθυνση;

Πάγιο αίτημα των πολιτών είναι η αντιμετώπιση των κοινών εγκλημάτων, με άλλα λόγια η αντιμετώπιση της παραβατικότητας από κλοπές, ληστείες, φόνους που εμφανίζονται όλο και με μεγαλύτερη συχνότητα. Πάγιο αίτημα των πολιτών είναι η παύση της βίας της αστυνομίας εναντίον τους σε διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, διεκδικήσεις που αφορούν στην ίδια τους τη ζωή.

Δημιουργείται, λέγεται στο κείμενο, «ένα νέο παγκόσμιο περιβάλλον, μια νέα κοινή συνείδηση, όπου το τοπικό και το παγκόσμιο συμπλέκονται στην καθημερινότητα, για παράδειγμα η πανδημία, η κλιματική αλλαγή, η μόλυνση των θαλασσών. Ζούμε ήδη την 4η βιομηχανική επανάσταση και τις συνέπειές της με την τεχνητή νοημοσύνη, τη ρομποτική, το διαδίκτυο. Τα προσωπικά στοιχεία, οι επικοινωνίες ή η παρουσία σε δημόσιους χώρους μπορούν εύκολα να καταγράφονται. Τα όρια δημόσιου και ιδιωτικού, ατομικού και συλλογικού επαναδιαπραγματεύονται. Η πληροφόρηση έχει απεριόριστα πολλαπλασιασθεί. Στο διαδίκτυο έχει χωρέσει η παγκόσμια γνώση και επιταχύνεται καθημερινά η κυκλοφορία δεδομένων και γεγονότων... Οι ψευδείς ειδήσεις μολύνουν και δυσκολεύουν την ενημέρωση, την κοινή κατανόηση του γίγνεσθαι».

Απαιτούνται αλλαγές; Σε ποια όμως κατεύθυνση; Στην κατεύθυνση συρρίκνωσης των ορίων της επίπλαστης, έτσι κι αλλιώς, αστικής δημοκρατίας ή στην κατεύθυνση κατοχύρωσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών;

Μόνο η δεύτερη εκδοχή είναι υπέρ του λαού, και αυτή προϋποθέτει την κατάργηση του αντιλαϊκού νομοθετικού οπλοστασίου που αφορά, μεταξύ των άλλων:

• Του Ν. 4703/2020, που καταργεί στην ουσία το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και απαγορεύει τις διαδηλώσεις.
• Του ΠΔ 73/2020, που διευρύνει τους περιορισμούς και τις κατασταλτικές αρμοδιότητες της αστυνομίας για τις διαδηλώσεις.
• Του ΠΔ 75/2020 που γενικεύει τη χρήση σταθερών και κινητών καμερών και drones και το ηλεκτρονικό φακέλωμα από την αστυνομία.
• Του Ν. 4777/2021, που, μεταξύ άλλων, προβλέπει και την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, παρά την οικονομική συρρίκνωση του προϋπολογισμού για τις ανάγκες τόσο σε προσωπικό όσο και σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό και μέσα στα ανώτατα ιδρύματα των πανεπιστημίων και πολυτεχνείων.
• Του νέου Ποινικού Κώδικα (Ν. 4619/2019) και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (Ν. 4620/2019) που ψηφίστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και διατηρήθηκαν από τη ΝΔ (Ν. 4637/2019).
• Του «τρομονόμου» (άρθρο 187Α του ΠΚ), που ενισχύεται διαχρονικά από όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις.
• Του Ν. 4662/2020, για αναβάθμιση λειτουργίας της Πολιτικής Προστασίας ως Εθνικού Μηχανισμού Διαχείρισης Κρίσεων, με αρμοδιότητες επιβολής κατασταλτικών μέτρων, με την κινητοποίηση όλου του δημόσιου τομέα.

Ειδικά για την Πυροσβεστική, απαιτείται οι πυροσβέστες μαζί με τον λαό να παλέψουν:

-- Να σταματήσει εδώ και τώρα να ανήκει η Πυροσβεστική στα Σώματα Ασφαλείας.

-- Να πάψει η συμμετοχή του Πυροσβεστικού Σώματος σε κατασταλτικές ενέργειες. Πρόκειται για κατάλοιπο από την περίοδο της χούντας που συνεχίστηκε και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, με χρησιμοποίηση του Σώματος όπως σε διάλυση διαδηλώσεων με ρίψεις νερού.

-- Να καταργηθούν οι σχετικές διατάξεις των Νόμων 3511/2006 και του 4662/2020, που επαναφέρουν την οπλοφορία στο Πυροσβεστικό Σώμα για τους προανακριτικούς υπαλλήλους, με το πρόσχημα ότι είναι αναγκαία η οπλοφορία για την άσκηση των προανακριτικών τους καθηκόντων. Το κατάπτυστο αυτό μέτρο είχε επιβληθεί επί ημερών της δικτατορίας, για να έχει μεγαλύτερο αριθμό ένοπλων από τα Σώματα Ασφαλείας απέναντι στο λαϊκό και φοιτητικό κίνημα που την αμφισβητούσε.

-- Να απαγορευτεί να χρησιμοποιείται η Πυροσβεστική για το σπάσιμο λουκέτων σε σχολεία που τελούν υπό κατάληψη από τους αγωνιζόμενους μαθητές και σε χώρους όπου εκδηλώνονται απεργιακές κινητοποιήσεις εργαζομένων.

-- Να καταργηθεί η στρατιωτικοποίηση που επέβαλε η δικτατορία του 1967 στο Πυροσβεστικό Σώμα και διατηρείται μέχρι τις μέρες μας, να μετατραπεί η Πυροσβεστική σε δημόσια πολιτική διοικητική υπηρεσία, στη βάση της εξυπηρέτησης της κοινωνικής αποστολής για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, των διασώσεων, την πρόληψη και πυροπροστασία.

Ως προς την αστυνομία, αλήθεια, τι σημαίνει η αναφορά στο κείμενο της «Λευκής Βίβλου» ότι η αστυνομία του 21ου αιώνα θα δράσει σε εποχές αύξησης των κοινωνικών εντάσεων που χαρακτηρίζονται «από την πόλωση των κοινωνιών, από την αντιπαράθεση των ταυτοτήτων και την ανάπτυξη πολυπληθών κινημάτων διαμαρτυρίας και διεκδίκησης δικαιωμάτων»; Σημαίνει απλά ότι ως κατασταλτικός μηχανισμός, που φτιάχτηκε εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης, θα τα εξασφαλίσει διά «σιδήρου και ροπάλου». Δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία.

Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει, φίλοι μου, καλή ή καλύτερη αστυνομία, παρά την όποια αρτιότερη εκπαίδευση και μετεκπαίδευση, την κάλυψη των λειψών, ενδεχόμενα, οργανικών θέσεων, την επάρκεια ελέγχου και καθοδήγησης. Η αστυνομία αποτελεί όργανο του αστικού κράτους, ο μηχανισμός καταστολής των αντιδράσεων, των αγώνων του λαϊκού κινήματος, που γίνονται επικίνδυνοι για την αστική εξουσία, όταν αμφισβητούν την παντοδυναμία του κεφαλαίου και επιδιώκουν ο λαός να γίνει αφέντης του μόχθου της εργασίας του.

Οι εμπνευστές της «Λευκής Βίβλου», παίρνοντας σαν αφετηρία την παγκοσμιοποίηση, τον εμβολιασμό κατά της πανδημίας, την κλιματική αλλαγή και τα νέα μεγάλα τεχνολογικά επιτεύγματα της επιστήμης, την πληροφόρηση μέσω του διαδικτύου, προσπαθούν να μας κάνουν κοινωνούς σε αλλαγές που τάχα είναι απαραίτητες. Λαμβάνοντας όμως υπόψη το νομοθετικό οπλοστάσιο, παλιό και νέο, στρώνεται το «χαλί» σε νέο όργιο καταστολής σε οτιδήποτε είναι αντίθετο με την άρχουσα τάξη.

Στις μέρες μας, όλες οι πραγματικές αλλαγές που απαιτούνται υπέρ του λαού προϋποθέτουν την κατάργηση του εκμεταλλευτικού συστήματος που μας περιβάλλει. Της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Αυτού του συστήματος που κάνει εμπόριο τις ανάγκες των ανθρώπων για αντιμετώπιση κινδύνων που προέρχονται από την πανδημία. Των φαρμακευτικών ομίλων, που με χρηματοδότηση των φορολογούμενων πολιτών μέσω των κρατών τους για έρευνες δημιουργούν «πατέντες» για την απρόσκοπτη κερδοφορία τους.

Αυτού του συστήματος που δημιουργεί, για το κέρδος και μόνο, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, των θαλασσών, γενικότερα την αλλαγή της πανίδας και χλωρίδας που επηρεάζει όλο τον πλανήτη.

Του συστήματος που εμπορεύεται τα τεχνολογικά επιτεύγματα της κοινωνίας μας προς προσπόριση αμύθητων κερδών, αφού τα θέτει υπό τη σκέπη και στην υπηρεσία της κερδοφορίας αυτών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, την τεχνογνωσία (βλ. π.χ. πατέντες), χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να γίνουν κτήμα του λαού για τις δικές του ανάγκες. Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα από το διαδίκτυο, τις πλατφόρμες του, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που αξιοποιούνται και για το φακέλωμα χιλιάδων πολιτών και ανάμεσα σ' αυτά το πρόσφατο παράδειγμα με το πληροφοριακό σύστημα της «Cisco» για την τηλεκπαίδευση που επέλεξε το υπουργείο Παιδείας της κυβέρνησης.

Οι θέσεις του κειμένου ότι τάχα σήμερα και ήδη μετά τη δεκαετία από την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης και το τέλος του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου, διεξάγονται ένοπλες συγκρούσεις όχι τόσο διακρατικές όσο στο εσωτερικό των κρατών (εμφύλιοι πόλεμοι, φυλετικές διενέξεις, σεκταριστικές συγκρούσεις κ.ά.) αποκρύβει και στρεβλώνει την πραγματικότητα που βιώσαμε και βιώνουμε. Την πραγματικότητα για τις ένθεν και ένθεν εμπλοκές του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας για την εξασφάλιση των συμφερόντων των δικών τους αστικών τάξεων, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών κοιτασμάτων και του πλεονεκτήματος στρατηγικών γεωπολιτικών θέσεων των χωρών που βρίσκονται σε όχι τυχαία εμφύλια σύγκρουση, αλλά καθοδηγούμενη και υποστηριζόμενη. Πολλά παραδείγματα από το πρόσφατο παρελθόν συνηγορούν σ' αυτό το έγκλημα. Διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, Ιράκ, Παλαιστίνη. Λιβύη, Συρία με τα εκατομμύρια προσφύγων που έχουν μετατραπεί σε διαπραγματευτικό χαρτί και «μπαλάκι» στη διένεξη της αστικής τάξης της Ελλάδας με τη «σύμμαχό» μας στο ΝΑΤΟ Τουρκία. Αφγανιστάν, χώρες της υποσαχάριας Αφρικής και τόσες άλλες προκλητικές επεμβάσεις.

Πώς, λοιπόν, το κείμενο ανερυθρίαστα ισχυρίζεται ότι υποχώρησαν οι ένοπλες διακρατικές συγκρούσεις; Σκόπιμα υποκρύπτει ότι είναι οι ίδιες, υπεύθυνες για τις συμφορές που προκάλεσαν, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που στηρίζουν ή αξιοποιούν για τα συμφέροντά τους οργανώσεις και ομάδες, τις οποίες οι ίδιες πάλι βαφτίζουν ως τρομοκρατικές και εγκληματικές, τσουβαλιάζοντας έτσι και κινήματα που αντιστέκονται στις αντίστοιχες χώρες, συλλήβδην τη λαϊκή πάλη.

Αλήθεια, για την οικονομική κρίση που εμφανίσθηκε από το 2008 μέχρι και σήμερα, που προέκυψε από την αδυναμία του κεφαλαίου να επανεπενδύσει σε κερδοφόρους τομείς, τι είδους διαχείρισης χωρεί; Και σε όφελος ποιων; Μπορεί να υπάρξει διαχείριση υπέρ του πολλαπλά πληττόμενου λαού; Φυσικά, η απάντηση είναι πως όχι. Η διαχείριση γίνεται αποκλειστικά υπέρ του κεφαλαίου, για την ανάκαμψή του και την κερδοφορία, συμπιέζοντας και πάλι μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις. Φωτεινό παράδειγμα είναι η υιοθέτηση του συνόλου των αντιλαϊκών προτάσεων της Επιτροπής Πισσαρίδη. Η «διαχείριση» λοιπόν που στη συγκεκριμένη «Λευκή Βίβλο» εννοείται, είναι καταπώς φαίνεται η αντιμετώπιση των λαϊκών αντιδράσεων από τις ασκούμενες πολιτικές. Τις ζούμε ήδη σήμερα, εν μέσω πανδημίας.

Η αστυνομία ούτε μερεμετίζεται ούτε αλλάζει υπέρ του λαού. Ηταν, είναι και θα είναι μια κατασταλτική δύναμη, ό,τι «φερετζέ» και αν προσπαθούν να της βάλουν, προωθώντας τη γνωστή συνταγή του καρότου και του μαστίγιου. Ολα τα άλλα ευφυή και περισπούδαστα στο κείμενο αποτελούν φανφάρες και «κουτόχορτο» για αδαείς.

Σάββας ΘΕΟΔΩΡΗΣ
Αντιστράτηγος ΠΣ ε.α. και μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ενωσης Αποστράτων Πυροσβεστικού Σώματος