Ο Φρατζής, που το 1987 τεμάχισε τη σύζυγό του, ο Σκιαδόπουλος και ο Αρβανίτης που αποκεφάλισαν τις γυναίκες τους, ο Ευσταθίου, που έσφαξε την κοπέλα του, ο Κατσιλάμπρος που σκότωσε και τσιμέντωσε τη γυναίκα του, ο Κούκουρας και ο Λουτσάι που βίασαν και σκότωσαν την Ελένη Τοπαλούδη, αλλά και η Αγγελική Πέτρου που δολοφονήθηκε από τον πατέρα της, η Κατερίνα Μελάκη που στραγγαλίστηκε απ' τον άντρα της, η καθαρίστρια στα Πετράλωνα που βιάστηκε και κακοποιήθηκε άγρια, η 25χρονη έγκυος που βιάστηκε ομαδικά στον Αγ. Παντελεήμονα και η Καρολάιν που δολοφονήθηκε από τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, είναι μόνο η σταγόνα στον ωκεανό της βίας κατά των γυναικών, που συνιστά μια από τις κατάφωρες παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Μία στις τρεις γυναίκες, παγκοσμίως, κακοποιείται από άντρα ή συγγενή της. Στην Ευρώπη σήμερα, το 40% - 50% των εργαζόμενων γυναικών ανέφεραν σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία τους. Δεκατρία εκατομμύρια γυναίκες στην ΕΕ δέχθηκαν σωματική βία μέσα σ' ένα χρόνο ενώ 3.700.000 έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Η Ελλάδα φιγουράρει στην 3η θέση, παρά τις φανφαρόνικες κυβερνητικές διακηρύξεις για ισότητα και προστασία των γυναικών. Οι γυναικοκτονίες είναι η κορύφωση μιας βάρβαρης, κακοποιητικής και σεξιστικής, νοοτροπίας, όπου το θηλυκό είναι ιδιοκτησία του συζύγου, του πατέρα, του αδελφού αλλά και του γιου. Μιας νοοτροπίας που ευδοκιμεί στο περιβάλλον εκείνο που η «πατριαρχία» (δηλαδή οι συστηματικές διακρίσεις και η βία ενάντια στις γυναίκες) συναντιέται με τον καπιταλισμό. Αυτές τις χιλιάδες γυναικοκτονίες που καθημερινά διαπράττονται στον κόσμο, συνήθως τις πληροφορούμαστε ως «κακιές στιγμές», «εγκλήματα πάθους ή τιμής» και «συζυγικές τραγωδίες».
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας επισημαίνει, όμως, πως λέγονται «γυναικοκτονίες» και πρόκειται για ανθρωποκτονία γυναικών από πρόθεση, επειδή δηλαδή είναι γυναίκες. Ταυτόχρονα, το νομικό σύστημα συντελεί στη διαιώνιση εκείνων των δομών που επιτρέπουν τη γυναικοκτονία. Δεν επικεντρώνεται στον μισογυνισμό των εγκλημάτων, μεταφέρει την ενοχή στα θύματα και τελικά αδυνατεί να προστατέψει τον μισό πληθυσμό. Η Βιρτζίνια Γουλφ έλεγε πως «στο μεγαλύτερο μέρος της Ιστορίας, ο ανώνυμος άνθρωπος ήταν μια γυναίκα».
Η ΟΓΕ, η οποία αντιπαλεύει κάθε μορφή βίας που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στην κοινωνική και οικογενειακή τους ζωή, υπογραμμίζει:
«Μας λένε να "υψώσουμε φωνή" για την ενδοοικογενειακή βία, αλλά να μη βγάλουμε τσιμουδιά για τη βία που σφαγιάζει τα δικαιώματά μας, ενώ την ίδια στιγμή στο όνομα των "ίσων ευκαιριών" βιώνουμε την πιο άγρια εκμετάλλευση. Πρόκειται για τη βία που κάνει πιο εύκολες τις απολύσεις για την εργοδοσία, που μειώνει έως και 25% το μέσο μισθό, που γενικεύει τις "ελαστικές" εργασιακές σχέσεις, που διευρύνει το δουλεμπόριο εργαζομένων μέσω των αντίστοιχων γραφείων, που επιδιώκει να βάλει στο γύψο τη συνδικαλιστική δράση.
Πρόκειται για τη βία που επιδιώκει να διασφαλίσει "σιγή νεκροταφείου" μέσα στα πανεπιστήμια για να διευκολύνει την επιχειρηματική δράση. Πρόκειται για τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης της ΝΔ που βαθαίνουν το νομικό αντεργατικό οπλοστάσιο που της κληρονόμησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και αφορούν πρώτα και κύρια τις γυναίκες που είναι πρωταθλήτριες στην ανεργία, στις "ευέλικτες" εργασιακές σχέσεις, Αυτό το νομικό οπλοστάσιο τις αφήνει στο έλεος της εργοδοτικής βίας, χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με απουσία μέτρων προστασίας της μητρότητας, ασυνδικάλιστες και τρομοκρατημένες.
Πρόκειται για τη βία της νέας κυβερνητικής επίθεσης στα ασφαλιστικά δικαιώματα. Πρόκειται για τη βία που στο όνομα της "ενεργού γήρανσης" θα μας αναγκάζει να δουλεύουμε μέχρι τα βαθιά γεράματα για να φουσκώνουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Πρόκειται για τη βία που θεωρεί την προστασία των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑμεΑ ατομική υπόθεση των γυναικών και μάλιστα ακριβοπληρωμένη. Η αλήθεια είναι πως όσο οι όροι ζωής των γυναικών και των οικογενειών τους επιδεινώνονται, όσο η μητρότητα αντιμετωπίζεται ως κόστος από τους επιχειρηματικούς ομίλους και το κράτος, όσο τσακίζονται οι δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, τόσο περισσότερο οι γυναίκες θα δυσκολεύονται να σταθούν στα πόδια τους και να απεγκλωβιστούν από παθογόνες οικογενειακές και διαπροσωπικές σχέσεις. Σε αυτό ακριβώς το έδαφος αυξάνονται και τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας, το ποσοστό των γυναικών που εκπορνεύονται, τα φαινόμενα και οι σκοταδιστικές πρακτικές που παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα των γυναικών, όπως π.χ. ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων.
Η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών συνδέεται με όλες τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που θα εξασφαλίσουν τη δυνατότητα σε μία γυναίκα να σπάσει τα δεσμά μιας βίαιης οικογενειακής ή διαπροσωπικής σχέσης. Οφείλουμε να καταγγείλουμε την υποκρισία των κυβερνήσεων που υλοποιούν προγράμματα καταπολέμησης της βίας κατά των γυναικών προσφύγων, την ίδια στιγμή που υπηρετούν, τόσο η σημερινή όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση, την αμερικανοΝΑΤΟική βία, έχοντας μετατρέψει την Ελλάδα σε ορμητήριο των φονιάδων των λαών. Είναι επείγον να παρθούν ουσιαστικά μέτρα πρόληψης και ανακούφισης των θυμάτων από δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες. Δεν είναι αποδεκτό το να διοχετεύονται κονδύλια στους ιδιώτες, μέσω των ΜΚΟ, γι' αυτήν την υπόθεση. Δεν ανεχόμαστε οι υπηρεσίες πρόληψης και στήριξης των κακοποιημένων γυναικών στη χώρα μας να μη διαθέτουν το απαραίτητο προσωπικό ούτε την αναγκαία χρηματοδότηση».
Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Πειραιά, με αφορμή τη στυγερή δολοφονία στα Γλυκά Νερά, μετά από κάλεσμα των εκλεγμένων με την «Πανσπουδαστική ΚΣ», κατέθεσαν ψήφισμα στο ΔΣ του Συλλόγου, που μεταξύ άλλων αναφέρει: «Ζητάμε να αποδοθεί άμεσα η δικαιοσύνη με αυστηρή καταδίκη του ενόχου και κάθε ενόχου για τέτοια στυγερά εγκλήματα. Στο φως της δημοσιότητας χρειάζεται να βρεθούν και οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που διευκολύνουν τους δράστες - τέρατα και αφήνουν τις γυναίκες απροστάτευτες. Για να βρει μια γυναίκα το θάρρος και τη δύναμη να αποκρούσει, να αντισταθεί και να καταγγείλει, ακόμα και να φύγει από μια κακοποιητική και παθογόνα σχέση, χρειάζεται ολόπλευρη κρατική στήριξη για να μπορεί να σταθεί στα πόδια της, δηλαδή για να είναι οικονομικά και κοινωνικά ανεξάρτητη.
Δυναμώνουμε τον αγώνα απέναντι σε κάθε κοινωνική ανισότητα, στις διακρίσεις, στη βία κατά των γυναικών, μέσα από τη συλλογική διεκδίκηση για τις σύγχρονες ανάγκες μας στη μόρφωση, στην εργασία, στη ζωή. Αντιπαλεύουμε τις απαράδεκτες κοινωνικές αντιλήψεις σε βάρος των γυναικών, που βομβαρδίζουν τον κοινό αγώνα μας για ισότιμα δικαιώματα σε όλες και όλους. Δυναμώνουμε μέσα στους φοιτητικούς μας συλλόγους τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, κάνοντας πραγματικότητα το "ένας για όλους και όλοι για έναν", σπάζοντας τις αλυσίδες του ατομικού δρόμου».
Σεμίνας ΔΙΓΕΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου