Χάος...

Την πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ τη χωρίζει χάος... Λίγο - πολύ αυτό είναι το επιχείρημα που αναπαράγεται από εκπροσώπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι σίγουρο ότι η επιχειρηματολογία αυτή θα ενταθεί το επόμενο διάστημα, για να μπορέσει να συγκροτήσει το νέο δίλημμα της κυβερνητικής εναλλαγής.

Το νέο παραμύθι των ΣΥΡΙΖΑίων ...δεν έχει «δράκο». Οπως έχουμε επισημάνει ξανά από τις σελίδες της εφημερίδας μας, όχι μόνο επειδή υπάρχει το γνωστό βεβαρημένο κυβερνητικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά κυρίως για αυτά που λέει και πράττει ως αντιπολίτευση, και αυτά που προετοιμάζεται να υλοποιήσει στο ενδεχόμενο κυβερνητικής εναλλαγής.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα που επιβεβαιώνει αυτήν την εκτίμηση είναι η πρόσφατη τοποθέτηση του Αλέξη Χαρίτση ως εισηγητή της μειοψηφίας στην Επιτροπή της Βουλής για το Ταμείο Ανάκαμψης.

Η τοποθέτηση του ...αντιπολιτευόμενου την κυβέρνηση συνοψίζεται στα εξής:

Οτι το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ είναι μια «ιστορική ευκαιρία» για την Ελλάδα. Σηματοδοτεί μια στροφή στην ΕΕ και στον κόσμο προς ένα νέο υπόδειγμα κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, μια «μετατόπιση που συντελείται διεθνώς...», εννοώντας το προβάδισμα στην επεκτατική αντί της περιοριστικής πολιτικής στη διαχείριση της κρίσης διεθνώς.

Οτι η κυβέρνηση της ΝΔ δεν αξιοποιεί σωστά την «ιστορική ευκαρία», αφού «βλέπουμε την αναπαραγωγή μιας λίστας έργων», «που όμως δεν συγκροτούν ολοκληρωμένο αναπτυξιακό σχεδιασμό».

Οτι η στάση αυτή της κυβέρνησης έχει να κάνει πρώτα απ' όλα με τον δογματισμό της σε μια νεοφιλελεύθερη επιλογή, με τη «δυσανεξία» της σε νεοκεϊνσιανές πολιτικές. Η στάση αυτή της κυβέρνησης δεν συγχρονίζει τη χώρα με τη συζήτηση που γίνεται διεθνώς για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.

Οτι η κυβέρνηση προχώρησε στη σύνταξη του νομοσχεδίου για την αξιοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης χωρίς να εξασφαλίσει την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση και συνεννόηση.

Οτι εργαλειοποιεί το Ταμείο Ανάκαμψης για να εφαρμόσει τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά της δόγματα και αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, ότι είναι η μοναδική κυβέρνηση στην ΕΕ «που συνέδεσε το Ταμείο Ανάκαμψης με αντικοινωνικά προαπαιτούμενα».

Οτι επιδιώκει να ικανοποιήσει ορισμένα μεγάλα συμφέροντα και όχι το σύνολο, τη μεγάλη πλειοψηφία των ελληνικών επιχειρήσεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη λέει «ναι στο Ταμείο Ανάκαμψης» αλλά «όχι στην επιστροφή στα παλιά, όχι στο παρωχημένο και αποτυχημένο μοντέλο της διασπάθισης των κονδυλίων».

Προτείνει τη δημιουργία μιας Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παρακολούθησης του Ταμείου Ανάκαμψης, για να υπάρχει διαχειριστική διαφάνεια και κοινωνική λογοδοσία.

Ποια είναι η πραγματικότητα;

Το Ταμείο Ανάκαμψης δεν είναι ένα «ουδέτερο εργαλείο», έχει εξαρχής - όπως είναι αναμενόμενο άλλωστε, ως δημιούργημα της ΕΕ - αντιλαϊκό χαρακτήρα.

Γιατί πρώτα απ' όλα μοιράζει στους επιχειρηματικούς ομίλους χρήματα που έχουν προέλθει από τις τσέπες των εργαζομένων και των λαών των ευρωπαϊκών κρατών.

Γιατί τα χρήματα αυτά είναι προγραμματισμένο να πάνε στη στήριξη μεγάλων επενδυτικών σχεδίων, στη στήριξη των κερδών τους. Αυτή είναι η ανάπτυξη που στηρίζει το Ταμείο, δηλαδή η καπιταλιστική ανάπτυξη. Δεν θα πάνε στους εργαζόμενους, ούτε σε μικρούς επαγγελματίες και αγρότες, δεν θα πάνε για υποδομές που αφορούν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες σε Υγεία, Παιδεία, υποδομές που αφορούν σύγχρονα λαϊκά δικαιώματα.

Γιατί είτε έμμεσα είτε άμεσα, το Ταμείο Ανάκαμψης συνδυάζεται σε όλες τις χώρες με αντιλαϊκά προαπαιτούμενα και δεσμεύσεις που θέτει η ίδια η ΕΕ για την εκταμίευση των πόρων, στο πλαίσιο των μνημονίων διαρκείας (ευρωπαϊκών εξαμήνων κ.λπ.). Αλλωστε οι αξιωματούχοι της ΕΕ τονίζουν ότι «τίποτα δεν είναι δωρεάν».

Γιατί το άνοιγμα νέων επενδυτικών πεδίων πάει χέρι χέρι με μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, που σημαίνει με απλά λόγια μείωση του κόστους για τους ομίλους, πιο φτηνή εργατική δύναμη, μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης, περικοπές σε κρατικές δαπάνες κ.λπ.

Οποιος λοιπόν λέει «ναι» στο Ταμείο Ανάκαμψης λέει «ναι» και σε όλα τα προηγούμενα...

Αρα ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατά όταν λέει ότι το πρόβλημα δεν είναι το Ταμείο Ανάκαμψης αλλά ο τρόπος διαχείρισής του. Εξαπατά και προσπαθεί να κρύψει το πιο ουσιαστικό, ότι η εφαρμογή μέτρων στήριξης του κεφαλαίου, των κερδών του, των επενδύσεών του (δηλαδή της καπιταλιστικής ανάπτυξης), σημαίνει εκ των προτέρων ότι τα βάρη φορτώνονται με διάφορους τρόπους στις πλάτες των εργαζομένων.

«Αδικεί» την κυβέρνηση της ΝΔ ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει ότι δεν είναι συνεπής στην εφαρμογή των επεκτατικών μέτρων. Φάνηκε όλους τους προηγούμενους μήνες ότι δεν δίστασε να δώσει κρατικές ενισχύσεις, διευκολύνσεις, χρήμα για τη στήριξη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων (συνολικά και όχι κάποιων φίλων της, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ), να καταρτίσει σχέδια για επενδύσεις. Τα οποία μάλιστα προπαγάνδισε με λαμπερά χρώματα, σαν να κερδίζουν όλοι! Τώρα βεβαίως που έρχεται η «λυπητερή» στους μικρούς επαγγελματίες, φάνηκε πιο καθαρά ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν.

Μια χαρά επεκτατική πολιτική εφάρμοσε λοιπόν ο νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης, όπως μια χαρά περιοριστική - σκληρή μνημονιακή πολιτική εφάρμοσε ο κεϊνσιανός Τσίπρας όταν κυβερνούσε. Ομως η συζήτηση αυτή δεν αφορά τον λαό, αφορά τα καλλιστεία μπροστά στα αφεντικά τους.

Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα για τον λαό είναι αλλού: Οτι αυτή η πολιτική όχι μόνο δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τα συμφέροντά του, αλλά κάθε της πλευρά τον πλήττει. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, εκτός όλων των άλλων, ότι αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής είναι η μεγάλη άνοδος των τιμών, που βεβαίως βαραίνει το εργατικό - λαϊκό εισόδημα. Ο,τι δηλαδή φτάνει στις τσέπες των εργαζομένων και των αυτοαπασχολούμενων από τους πετσοκομμένους μισθούς και τα χαρατσωμένα εισοδήματά τους, εξανεμίζεται στις ανάγκες της λαϊκής κατανάλωσης! Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν θα χάσει ο λαός - αυτό είναι δεδομένο - αλλά το πώς θα χάσει... Με περικοπές σε μισθούς και κρατικές δαπάνες ή με αυξήσεις των τιμών; Θα πληρώσει τοις μετρητοίς ή με δόσεις; Η αλήθεια είναι ότι ούτε καν αυτό το δίλημμα δεν υπάρχει, γιατί μαζί με την εναλλαγή των μοντέλων διαχείρισης εναλλάσσεται και ο τρόπος της χασούρας. Ετσι, σήμερα φουντώνει η συζήτηση για ξαναπέρασμα στην περιοριστική διαχείριση - αφού τα αστικά φάρμακα για την κρίση εξελίσσονται πάντα σε δηλητήρια - φέρνοντας νέο γύρο επίθεσης στο λαϊκό εισόδημα.

Αλήθεια, σε ποιον απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ όταν κατηγορεί την κυβέρνηση ότι δεν εξασφάλισε το να γίνει το «αναπτυξιακό σχέδιο» αντικείμενο «κοινωνικού διαλόγου»; Ποιο θα μπορούσε άραγε να είναι το περιεχόμενο ενός «κοινωνικού διάλογου», όταν ένας τέτοιος «διάλογος» θα είχε ως δεδομένα τα μέτρα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων και αντίστοιχα τη μεταφορά του κόστους τους στις πλάτες του λαού; Αφού αλλιώς δεν «γρασάρεται» η μηχανή της καπιταλιστικής ανάκαμψης... Αρα, λοιπόν, το περιεχόμενο ενός τέτοιου «διαλόγου» θα ήταν αφενός το καλύτερο μοίρασμα της «πίτας» ανάμεσα στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους των διαφόρων κλάδων της οικονομίας, αφετέρου η εξασφάλιση της εργατικής - λαϊκής συναίνεσης Το «παραμύθιασμα» δηλαδή των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων ότι μπορεί να έχουν κέρδη από την υλοποίηση αντιλαϊκών στόχων ή ότι υπάρχει έστω μια πιο «ήπια» εφαρμογή τους. Συνεπώς, ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται πρώτα απ' όλα στο κεφάλαιο και διαφημίζει για άλλη μια φορά την ικανότητά του στη λαϊκή εξαπάτηση...

Δεν ξέρουμε αν με αυτά και με τα άλλα θα καταφέρει σύντομα να πάρει το χρίσμα του προτιμότερου διαχειριστή από τη μεριά της αστικής τάξης, αυτό που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι συσσωρεύεται πολύ υλικό ώστε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να συνειδητοποιήσουν πως η επανάληψη της Ιστορίας ως φάρσας δεν θα τις σώσει από την τραγωδία...

Χ.