Το κριτήριο

«Εμείς ζητάμε πυροσβεστικά οχήματα να σώσουν τα σπίτια μας και αυτοί μας στέλνουν περιπολικά για να μας διώξουν... Αμα δεν έχουν μέσα, ας μας αφήσουν να σβήσουμε εμείς τη φωτιά». Τα παραπάνω λόγια - κραυγή αγωνίας από κάτοικο της φλεγόμενης Βαρυμπόμπης, που ακούστηκαν ζωντανά σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ, μέσα σε λίγες λέξεις αποτύπωσαν τη διαχρονική γύμνια του κράτους όταν πρόκειται να προστατέψει τη ζωή και την περιουσία του λαού. Γιατί, αντί να εξασφαλιστεί σχεδιασμένα, με κάθε τρόπο και με όλα τα μέσα, ότι δεν θα καούν σπίτια μέσα στον αστικό ιστό, το μόνο που εξασφαλίστηκε και στην περίπτωση της φωτιάς στην Βαρυμπόμπη είναι αυτό που δεν «κοστίζει» τίποτα: Το να ειδοποιείται ο κόσμος να εγκαταλείψει «προληπτικά» και άρον άρον την περιοχή που καίγεται. Το αποτέλεσμα ήταν τελικά να καεί ακόμα και η κεντρική πλατεία της πόλης, με τους κατοίκους να μετακινούνται κατά σειρά από τη Βαρυμπόμπη στο Ολυμπιακό Χωριό και στη συνέχεια στις Αχαρνές, έχοντας τη φωτιά στο κατόπι. Δηλαδή ...τρεχάτε να γλιτώσετε.

... και ο πήχης

Αυτό το «αρχέγονο» μέτρο, δηλαδή το να απομακρύνεται κανείς από τη φωτιά για να μην καεί, πλασάρεται εν έτει 2021 ως «υποδειγματική διαχείριση» μιας πυρκαγιάς. Κριτήριο δεν είναι η ουσιαστική προστασία κατοίκων, υποδομών και περιουσιών, δεν είναι το πώς δεν θα πάρουν φωτιά και το πώς δεν θα καούν πόλεις και δασικές εκτάσεις. Κριτήριο διαχρονικά όλων των κυβερνήσεων είναι ότι «έτσι κι αλλιώς θα έχουμε πυρκαγιές, γιατί τα μέσα που έχουμε δεν επαρκούν και κοστίζουν», οπότε το θέμα είναι «να μη χρεωθούμε και νεκρούς». Εκεί μπαίνει ο πήχης. Γι' αυτό και οι συγκρίσεις με την τραγωδία στο Μάτι αποτελούν πρόκληση για τους πυρόπληκτους τόσο εκείνης της καταστροφής όσο και της σημερινής. Αυτό είναι το κριτήριο που πρέπει να ξηλωθεί, για να μπει και ο πήχης εκεί που αρμόζει, με βάση τις σύγχρονες επιστημονικές - τεχνολογικές κατακτήσεις, την ουσιαστική και αποτελεσματική προστασία του λαού και των κόπων του, του περιβάλλοντος όπου αξίζει να ζει.