Η Συμφωνία

 Η Συμφωνία που ψηφίστηκε στη Βουλή, για τη «στρατηγική εταιρική σχέση Ελλάδας - Γαλλίας», είναι μια επικίνδυνη για τον λαό συμφωνία, που βαθαίνει την εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, σε μια περίοδο που αυτοί οξύνονται παγκόσμια, αλλά και μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η υπογραφή της έχει στόχο να αναβαθμίσει τον ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης σε αυτούς τους σχεδιασμούς, ως μέλους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, και όχι να θωρακίσει την άμυνα της χώρας, όπως είπε χτες στη Βουλή ο πρωθυπουργός.

άλλωστε, οι προδιαγραφές, οι στόχοι και τα μέσα των ναυτικών δυνάμεων που αναπτύσσουν τα κράτη - μέλη καθορίζονται με σαφήνεια από τη «Ναυτική Στρατηγική» (Alliance Maritime Strategy) της ευρωατλαντικής συμμαχίας, που συντάχθηκε το 2011 και την υλοποιούν απαρέγκλιτα όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις.

Η Στρατηγική αυτή θέτει ως προτεραιότητα τη «συμβολή των ναυτικών δυνάμεων στην υποστήριξη των στόχων του ΝΑΤΟ τις επόμενες δεκαετίες», αναλαμβάνοντας «κρίσιμους ρόλους για την εκπλήρωση, υπεράσπιση και προώθηση των συλλογικών συμφερόντων της Συμμαχίας σε ένα φάσμα προκλήσεων άμυνας και ασφάλειας».

Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν η «αποτροπή και συλλογική άμυνα» και η «διαχείριση κρίσεων», καθώς «το 90% του παγκόσμιου εμπορίου είναι θαλάσσιο και το 75% του εμπορίου διέρχεται από λίγα, ευάλωτα κανάλια και διεθνή στενά», με σαφείς αιχμές ενάντια στην Κίνα και τη Ρωσία.

«Προς υποστήριξη αυτών των αναγκών, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ευέλικτες, καλά εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες, ταχέως αναπτυσσόμενες και βιώσιμες, σε στρατηγικές αποστάσεις και πλήρως διαλειτουργικές με τους αντίστοιχους στρατιωτικούς και μη στρατιωτικούς ομολόγους τους», καταλήγει το κείμενο της Ναυτικής Στρατηγικής, επικεντρώνοντας στο πώς θα θωρακιστούν και στρατιωτικά τα ευρωατλαντικά συμφέροντα στη θάλασσα, στον ανταγωνισμό με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Αυτά είναι λοιπόν τα ΝΑΤΟικά κριτήρια στην επιλογή των εξοπλισμών, και με τα ίδια ακριβώς κριτήρια παζάρευε και ο ΣΥΡΙΖΑ την ίδια Συμφωνία την περίοδο που ήταν κυβέρνηση. Άλλωστε, όπως φάνηκε και από τη χτεσινή συζήτηση στη Βουλή, οι διαφορές τους είναι στους αστερίσκους και όχι στον πυρήνα της αντιλαϊκής στρατηγικής, την οποία με συνέπεια υπηρετούν, ανεξάρτητα από τη στάση τους στη Συμφωνία με τη Γαλλία.

Στήνουν καβγά για το κόστος των εξοπλιστικών προγραμμάτων, χωρίς να ακούγεται κουβέντα για τις ΝΑΤΟικές προτεραιότητες που υπηρετούν οι εξοπλισμοί, για τους οποίους άλλωστε και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν ξοδέψει δισ. ευρώ, λεφτά του ελληνικού λαού, για να πιάνονται κάθε χρόνο οι στόχοι του 2% επί του ΑΕΠ για στρατιωτικές δαπάνες που υπηρετούν τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.

Η κυβέρνηση μιλάει για «σαφή εθνικά πλεονεκτήματα» από την υπογραφή της «πρωτοπόρας» Συμφωνίας, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει «ανισοβαρή» και χωρίς «επαρκή ανταλλάγματα» από τη Γαλλία.

Ο ένας κόβει κι ο άλλος ράβει, σπέρνοντας αυταπάτες στον λαό ότι στο πλαίσιο τέτοιων πολυμερών και διμερών συμφωνιών της αστικής τάξης μπορεί να υπάρξει ασφάλεια και ευημερία για τον ίδιο. Ο καβγάς τους είναι για το ποιος μπορεί να διαπραγματευτεί τα «καλύτερα» ανταλλάγματα, την ώρα που υποθηκεύονται ακόμα περισσότερο τα κυριαρχικά δικαιώματα, η ασφάλεια και η ειρήνη για τον λαό.

Αλλά και στο θέμα της συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικές αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη από τα αστικά κόμματα. Είναι άλλωστε οι ίδιοι που όταν το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα βάζουν ζήτημα επιστροφής όλων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό, αναμασούν τα ίδια επιχειρήματα περί «συμβατικών υποχρεώσεων» της χώρας και «συλλογικής άμυνας», που «κρίνεται πολλά χιλιόμετρα μακριά από τη χώρα».

Ετσι και τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρνείται τη συμμετοχή στον διαμοιρασμό της «λείας» στην περιοχή του Σαχέλ, αλλά ζητάει αυτό να γίνει με τον μανδύα της ...«ανθρωπιστικής αποστολής», όταν και επί των ημερών του τμήματα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων επιχειρούσαν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα.

Πατριωτισμός από τη σκοπιά του δικού του συμφέροντος, και όχι πατριδοκαπηλία, είναι να πολεμάει ο λαός αυτές τις συμφωνίες και συνολικά την ιμπεριαλιστική εμπλοκή, και όχι να εφησυχάζει - ή και να πανηγυρίζει όπως του ζητάει η κυβέρνηση - μπροστά στους νέους μεγάλους κινδύνους. Πατριωτικός είναι ο αγώνας για να κλείσουν όλες οι βάσεις, να αποδεσμευτεί η χώρα από τις ενώσεις και τις συμμαχίες του κεφαλαίου. Είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη με τους άλλους λαούς της περιοχής, στον αγώνα για την ανατροπή του συστήματος που γεννάει τον πόλεμο, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση.

 Μήπως τα σύνορά μας είναι στον Περσικό και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι;