Αλέκος Αλεξανδράκης

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου1928 στην Αθήνα. Φοίτησε στα καλύτερα σχολεία της εποχής και μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Αγαπημένο του άθλημα ήταν η ξιφασκία και στα 15 του έγινε μέλος της εθνικής ομάδας.

Ένα χρόνο αργότερα μπήκε στη Σχολή Δοκίμων, θέλοντας να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού. Μία παράσταση, όμως, του Κάρολου Κουν, με πρωταγωνίστρια την Έλλη Λαμπέτη, του άλλαξε τη ζωή.Εδωσε εξετάσεις στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πέρασε πρώτος. Από την πρώτη του θεατρική παρουσία λαμβάνει τις καλύτερες κριτικές. Ο Δημήτρης Χορν ήταν τόσο σίγουρος για το ταλέντο του Αλέκου, που είχε στοιχηματίσει για την επιτυχία του.

Τον καιρό εκείνο, η Κατερίνα (Ανδρεάδη) έψαχνε για έναν «ζεν πρεμιέ», για το έργο «Φθινοπωρινή Παλίρροια». Ο νεαρός ηθοποιός την επισκέφτηκε με λουλούδια στο σπίτι της μαζί με την Άννα Συνοδινού και πήρε το ρόλο. Έκανε τα πρώτα του βήματα στο θεατρικό σανίδι στις 9 Ιουλίου 1949 και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε κριτικούς και κοινό. «Παρουσιάστε όπλα. Επιτέλους, ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο», έγραψε χαρακτηριστικά ο Αιμίλιος Χουρμούζιος στην Καθημερινή.

Από νωρίς μπαίνει στον κόσμο της 7ης Τέχνης, αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι του. Εντύπωση έκανε και στον Φιλοποίμηνα Φίνο, ο οποίος του πρότεινε να παίξει στον κινηματογράφο. Την ίδια, κιόλας, χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη, με την ταινία «Δύο κόσμοι», σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου. Ακολούθησαν αμέτρητες άλλες, και όλοι συμφωνούσαν πως επρόκειτο για έναν μεγάλο ηθοποιό και τον μεγαλύτερο γόη της εποχής. Η απήχησή του στον γυναικείο πληθυσμό ήταν άνευ προηγουμένου.

Ηταν πολύ σπάνιο μείγμα ταλέντου, γοητείας, καλλιέργειας, ευαισθησίας και σεμνότητας.

Δεν υπήρξε περαστικός από τούτο τον κόσμο. Πήρε μέρος στο δημοκρατικό κίνημα και συγκρούστηκε με το έργο του, σε δύσκολες εποχές, με τη λογοκρισία.

Πέθανε στις 8 Νοεμβρίου 2005 και όπως έγραφε η ανακοίνωση του ΚΚΕ: Θα θυμόμαστε τον Αλέκο Αλεξανδράκη για τις υπηρεσίες του στο θέατρο και στον κινηματογράφο, όπου έδειξε συνέπεια, ευγένεια και ήθος, αλλά και για τη συμμετοχή του σε σημαντικές στιγμές του λαϊκού μας κινήματος.