Οι μύθοι καταρρέουν δείχνοντας την πραγματική διέξοδο

Κοκορομαχίες και ατάκες, εξυπνακισμοί και «υψηλοί τόνοι», προσωπικές αντεγκλήσεις και άλλα παρόμοια κυριαρχούν στη συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Και αν κάτι φανερώνουν αυτές οι μέρες, είναι ότι τα δύο κόμματα δεν τσακώνονται απλά για το ποιος θα αναλάβει τη διακυβέρνηση. Στο επίκεντρο βρίσκεται το ποια κυβέρνηση καλύτερα θα υλοποιήσει το πρόγραμμα του Ταμείου Ανάκαμψης, το «μνημόνιο των μνημονίων». Ποια κυβέρνηση μπορεί καλύτερα να φέρει σε πέρας τους στόχους της «πράσινης μετάβασης» για την τόνωση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ποια κυβέρνηση μπορεί να εξασφαλίσει με τους καλύτερους όρους τους ρόλους του «πρωταγωνιστή» στα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, που βάζουν τον λαό βαθύτερα στο στόμα του λύκου.

Κυρίως, όμως, ο προϋπολογισμός για το 2022, η συζήτηση που τον συνοδεύει, μαζί και με την πραγματικότητα που ζουν οι εργαζόμενοι τους τελευταίους μήνες, επιβεβαιώνουν την κατάρρευση μιας σειράς μύθων, τους οποίους με νύχια και με δόντια παλεύουν να κρατήσουν ζωντανούς τα αστικά κόμματα και τα επιτελεία τους.

* * *

Καταρρέει καταρχάς ο μύθος ότι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, η πολυπόθητη ανάκαμψη μπορεί να μεταφραστεί σε στήριξη του λαϊκού εισοδήματος. Οτι η στήριξη των επενδύσεων, η «θαλπωρή» που εξασφαλίζεται στους επιχειρηματικούς ομίλους μέσα από τα κονδύλια της ΕΕ θωρακίζει και τον λαό, ότι ο πληθωρισμός ανήκει στο παρελθόν.

Κι όμως: Ο εφιάλτης της ακρίβειας, οι ανατιμήσεις σε βασικά αγαθά είναι εδώ, για να θυμίζουν ότι η άλλη όψη της κερδοφορίας, του «μπουκώματος» του κεφαλαίου με «ζεστό» χρήμα είναι και πάλι η ένταση της φτώχειας για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Ετσι η «σταθερότητα» για το κεφάλαιο αδειάζει όλο και πιο γρήγορα το πορτοφόλι της λαϊκής οικογένειας, οι εργαζόμενοι «κόβουν» από παντού για να ικανοποιήσουν τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες τους.

Καταρρέει ο μύθος γύρω από το «νέο παραγωγικό μοντέλο», τη στροφή στην «πράσινη ανάπτυξη» και την απελευθέρωση της Ενέργειας, την απολιγνιτοποίηση, που τάχα θα οδηγούσε σε φθηνότερο ρεύμα για τον λαό. Κι ενώ ο προϋπολογισμός υπηρετεί αυτούς τους στόχους, στους οποίους ταυτίζονται όλα τα αστικά κόμματα, ο λαός περνάει άλλον έναν χειμώνα βυθισμένος στην ενεργειακή φτώχεια, μετράει με το ρολόι στο χέρι τη λειτουργία των ηλεκτρικών συσκευών αγωνιώντας για τον επόμενο λογαριασμό.

Η «πράσινη ανάπτυξη» που φιγουράρει σε κάθε κρατικό - κυβερνητικό σχεδιασμό, από τη μία, σημαίνει επενδυτικό οργασμό για μεγάλα μονοπώλια στις Κατασκευές, στην Ενέργεια κ.α. και, από την άλλη, «πράσινα χαράτσια» για τον λαό, ακόμα και κινδύνους να μένει στο σκοτάδι, όπως έγινε πριν από μερικούς μήνες με λίγο χιόνι μέσα στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας.

Καταρρέουν οι μύθοι για τις «πολλές και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας» που τάχα θα έφερνε η επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη, η προσέλκυση επενδύσεων. Και τι βλέπουν οι εργαζόμενοι; 10ωρη δουλειά, εντατικοποίηση που τσακίζει κόκαλα, κατάργηση και με τη βούλα του νόμου όλο και περισσότερων υποχρεώσεων της εργοδοσίας. Βλέπουν την ελαστική εργασία να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, τις απολύσεις να γίνονται «ψωμοτύρι». Αντί για εργασία με καλύτερους όρους, με μεγαλύτερη ασφάλεια, βλέπουν να πολλαπλασιάζονται τα εργατικά «ατυχήματα», να χάνουν έναν συνάδελφό τους κάθε τρεις μέρες στους χώρους δουλειάς.

Καταρρέουν οι μύθοι για την επιχειρηματική δράση που τάχα μπορεί να εξασφαλίσει καλύτερες παροχές στον λαό σε κρίσιμους τομείς, όπως η Υγεία και η Πρόνοια. Η πανδημία ήρθε να επιβεβαιώσει ότι κάθε βήμα προς την εμπορευματοποίηση της Υγείας σημαίνει μεγαλύτερα εμπόδια στην απρόσκοπτη πρόσβαση του λαού σε σύγχρονες υψηλού επιπέδου παροχές.

Ηρθε να επιβεβαιώσει ότι η άλλη όψη της επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία είναι τα καταρρακωμένα νοσοκομεία, οι γιατροί και οι νοσηλευτές που δεν μπορούν να μαζέψουν τα «κομμάτια τους», είναι τα 279 εκατομμύρια ευρώ που κόβονται (και) φέτος από τον προϋπολογισμό για την Υγεία. Είναι οι εκατοντάδες διασωληνωμένοι για τους οποίους δεν βρέθηκε ποτέ ένα κρεβάτι ΜΕΘ και έχασαν τη ζωή τους, αφού οι πολλές ΜΕΘ θεωρούνται «αχρείαστη πολυτέλεια», «κόστος» που αφαιρεί πόρους από το τάισμα των επιχειρηματικών ομίλων.

* * *

Τελικά, καταρρέει ο μεγαλύτερος μύθος ότι είναι δυνατόν να ταιριάξουν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων με αυτά των εργαζομένων, ότι μπορεί τάχα να συμβαδίσει η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων με την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.

Και καθώς καταρρέουν με πάταγο μύθοι όπως οι παραπάνω, αποκαλύπτεται ότι όλο και μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στις δυνατότητες να ικανοποιηθούν αυτές οι ανάγκες και στην πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Οτι αυτό που ακυρώνει αυτές τις δυνατότητες είναι ένα σύστημα που στηρίζεται στο κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, η στρατηγική που υπηρετούν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, η ΕΕ, οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί.

Εκεί λοιπόν πρέπει να στραφεί ο προβληματισμός, η αναζήτηση των εργαζομένων για απαντήσεις γύρω από το «κάτι πρέπει να γίνει», που όλο και περισσότεροι εκφράζουν, αγωνιώντας για το σήμερα και το αύριο. Οχι στην αναζήτηση νέων ψευδαισθήσεων, γύρω από «προοδευτικές κυβερνήσεις» που βάζουν στον πάγο κάθε δυνατότητα χειραφέτησης του λαού.

Με αυτήν τη στόχευση, η αποφασιστική είσοδος στην ταξική πάλη, για το εισόδημα, το μεροκάματο, τις συμβάσεις, την προστασία του λαού από την πανδημία, μπορεί και πρέπει να περνά στην αντεπίθεση, να ωριμάζει η πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, να φωτίζει τον δρόμο και τις προϋποθέσεις για την ικανοποίησή τους, αμφισβητώντας την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου.