Η πραγματική αιτία

Δύο χρόνια έχουν περάσει από το ξέσπασμα της πανδημίας, τα θύματα έφτασαν τα 20.000, αλλά η συζήτηση ξεκινάει κάθε φορά από την αρχή: Ποιος φταίει για το γεγονός ότι κάθε πανδημικό κύμα είναι πιο φονικό από το προηγούμενο; Υπάρχει δυνατότητα να προστατευτεί ο λαός και να σωθούν ζωές; Χρειάζεται ενίσχυση το δημόσιο σύστημα Υγείας; Χρειάζονται περισσότερες ΜΕΘ;

Αυτή η συζήτηση εντείνεται τώρα, με αφορμή την έρευνα για τους θανάτους διασωληνωμένων εκτός ΜΕΘ που βγήκε στη δημοσιότητα, επιβεβαιώνοντας το αυτονόητο: Οτι η έλλειψη κρεβατιών ΜΕΘ και του αναγκαίου προσωπικού για τη στελέχωση και πλήρη λειτουργία τους μειώνει κατακόρυφα τις πιθανότητες επιβίωσης όσων νοσούν βαριά από Covid.

Κι ενώ τα σύγχρονα επιστημονικά επιτεύγματα προσφέρουν σήμερα περισσότερες δυνατότητες αντιμετώπισης του ιού με λιγότερες απώλειες, η βαρβαρότητα του εμπορευματοποιημένου συστήματος Υγείας επιβάλλει το μαρτύριο της αναμονής για μέρες, προκειμένου να βρεθεί ένα κρεβάτι και οδηγεί στη ζούγκλα της «διαλογής», για το ποιος ασθενής θα εισαχθεί σε ΜΕΘ και ποιος όχι. Σε ποιον τελικά θα δοθεί η «ευκαιρία» να παλέψει με καλύτερους όρους για τη ζωή του.

Την ίδια ώρα, βέβαια, οι επιχειρήσεις της ιδιωτικής Υγείας συνεχίζουν να θησαυρίζουν εν μέσω πανδημίας, χιλιάδες αναγκαίες κλίνες σε ιδιωτικά θεραπευτήρια δεν επιτάσσονται από το κράτος στη μάχη με τον κορονοϊό, οκτώ δημόσια νοσοκομεία παραμένουν κλειστά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στο υποστελεχωμένο σύστημα Υγείας αθροίζονται και 1.000 κενές θέσεις νοσηλευτών ΜΕΘ, που έχουν προκηρυχθεί αλλά παραμένουν στα χαρτιά.

Εκεί πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες για το σημερινό χάλι των νοσοκομείων και των Κέντρων Υγείας. Και βέβαια, αυτή η άθλια κατάσταση, που μαζί με τα υγειονομικά πρωτόκολλα της εργοδοσίας και τις άλλες μεγάλες ελλείψεις σε μέτρα προστασίας του λαού ευθύνεται για χιλιάδες κρούσματα και θανάτους, αποτυπώνεται και στον κρατικό προϋπολογισμό, όπου προβλέπεται το πετσόκομμα άλλων 279 εκατ. ευρώ από τα νοσοκομεία και την ΠΦΥ.

Αυτά τα εκατοντάδες λιγότερα εκατομμύρια μεταφράζονται για τους ασθενείς σε κλινικές - ρημαδιό, σε λουκέτα και σε ανύπαρκτες ΜΕΘ. Για το κεφάλαιο, όμως, σημαίνουν από τη μία «ζεστό» κρατικό χρήμα για τις επενδύσεις του και από την άλλη περισσότερος «χώρος» για κερδοφόρες επενδύσεις στην Υγεία, στην κατεύθυνση των «νοσοκομείων ΑΕ» που εγκαινίασε ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ βιάζεται να απογειώσει με το «νέο ΕΣΥ».

Σ' αυτήν την εγκληματική αντιλαϊκή πολιτική πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες και για το γεγονός ότι το εμβόλιο από όπλο της επιστήμης για την αντιμετώπιση του κορονοϊού μετατρέπεται σε «άλλοθι» από το κράτος και την εργοδοσία, για την εμπέδωση της ατομικής ευθύνης, για τη συγκάλυψη των κυβερνητικών ευθυνών και την ενίσχυση των δημόσιων νοσοκομείων, για τα μέτρα που δεν παίρνονται σε χώρους δουλειάς και ΜΜΜ, για μια σειρά εργοδοτικές πρακτικές που διαιρούν και αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους.

Τα αναγκαία και ουσιαστικά μέτρα προστασίας από την πανδημία αντιμετωπίζονται ως κόστος από το κράτος και τους μεγαλοεργοδότες, που αναγορεύουν σε πανάκεια τους εμβολιασμούς, αν και αποδεδειγμένα πλέον δεν είναι από μόνοι τους ικανοί να σώσουν τον λαό από την πανδημία. Την ίδια στιγμή μάλιστα που το εμβολιαστικό πρόγραμμα χωλαίνει εξαιτίας της επικίνδυνης γύμνιας στην ΠΦΥ, που θα μπορούσε κάτω από άλλες προϋποθέσεις να παίξει καθοριστικό ρόλο στον καθολικό εμβολιασμό, με εξαντλητική ενημέρωση, φαρμακοεπαγρύπνηση κ.ο.κ.

Ολα τα παραπάνω, που βρίσκονται στην προμετωπίδα των εργατικών - λαϊκών διεκδικήσεων, αντικειμενικά συγκρούονται με την «Υγεία - εμπόρευμα» και τη λογική του κόστους - οφέλους, που συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους. Εκεί πρέπει να στοχεύσει τα βέλη του το εργατικό - λαϊκό κίνημα, διεκδικώντας μέτρα ουσιαστικής προστασίας από την πανδημία, ενισχύοντας την πάλη για αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.