«Υπερμνημόνιο» με τη βούλα

 

Με τη βούλα κυβέρνησης και ΕΕ, το Ταμείο Ανάκαμψης αποκτάει και επίσημα τον τίτλο του «υπερμνημόνιου» για τον λαό, ενσωματώνοντας τα προαπαιτούμενα της «ενισχυμένης εποπτείας», της «μεταμνημονιακής αξιολόγησης» δηλαδή, που ξεκίνησε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζεται με κυβέρνηση ΝΔ.

Με άλλα λόγια, πέρα από τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις για την ψηφιακή και «πράσινη μετάβαση», η εκταμίευση των δόσεων από το Ταμείο Ανάκαμψης για λογαριασμό των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων προϋποθέτει στο εξής και τη διευθέτηση των «ουρών» που έχουν απομείνει στο πλαίσιο της «ενισχυμένης εποπτείας», σφίγγοντας κι άλλο τη θηλιά στον λαιμό του λαού.

Για να γίνει αντιληπτό το τι σημαίνει αυτό για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, αρκεί μια ματιά στην τελευταία έκθεση της Κομισιόν για τις «επιδόσεις» της ελληνικής κυβέρνησης στα πεδία που αξιολογεί η «ενισχυμένη εποπτεία».

Οπως αναφέρεται, «οι ελληνικές αρχές ανέλαβαν συγκεκριμένες δεσμεύσεις στον ενεργειακό τομέα και τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών», ενώ «έκαναν σημαντικά και ευπρόσδεκτα βήματα προς την ολοκλήρωση των περισσότερων ειδικών δεσμεύσεών τους». Οι δεσμεύσεις αυτές αφορούν μεταξύ άλλων:

Την «πλήρη εφαρμογή των διατάξεων του πτωχευτικού νόμου», που μετατρέπει τους δανειολήπτες με «κόκκινα» δάνεια σε νοικάρηδες στα σπίτια τους.

Την εκπλήρωση των οικονομικών και δημοσιονομικών στόχων. Την εφαρμογή δηλαδή μέχρι δεκάρας των περικοπών που προβλέπει ο προϋπολογισμός σε Υγεία - Πρόνοια - κοινωνικές παροχές, σε συνδυασμό με την επαναφορά των πρωτογενών πλεονασμάτων από το 2023.

Την παραπέρα «ελαστικοποίηση» της αγοράς εργασίας και τη συνέχιση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό, προκειμένου να μειώνεται το «κόστος» για το κράτος και την εργοδοσία και να διευρύνεται ο «δημοσιονομικός χώρος» για παροχές στο κεφάλαιο.

Ολα αυτά «συγχωνεύονται» με τις μεταρρυθμίσεις - «ορόσημα» για την εκταμίευση των δόσεων από το Ταμείο Ανάκαμψης, που καλύπτουν μια σειρά τομείς όπως αυτοί της Ενέργειας, της διαχείρισης αποβλήτων, της Πολιτικής Προστασίας, της αγοράς εργασίας, της υγειονομικής περίθαλψης, της φορολογικής διοίκησης, της Δικαιοσύνης, της «επιχειρηματικής εξωστρέφειας» κ.ά.

Η κυβέρνηση παρουσιάζει τους 250 αντιλαϊκούς νόμους που ψήφισε τα τελευταία δυόμισι χρόνια ως το «κλειδί» που ξεκλείδωσε τη στήριξη από το Ταμείο Ανάκαμψης κερδοφόρων επενδύσεων στην Ενέργεια και την «ψηφιοποίηση» της παραγωγής. Ανάμεσά τους ο κατάπτυστος νόμος Χατζηδάκη, η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής Ασφάλισης, ο νόμος για τα πανεπιστήμια και άλλοι.

Με τα ίδια ακριβώς κριτήρια θα εκταμιεύονται και όλες οι επόμενες δόσεις, επιβεβαιώνοντας ότι δεν υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη, «πράσινη» ή «μαύρη», «δίκαιη» ή «βιώσιμη», που να ωφελεί ταυτόχρονα τους εργαζόμενους και το κεφάλαιο. Μόνιμα κερδισμένοι είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι και χαμένος ο λαός, με οποιαδήποτε κυβέρνηση και «συνταγή» διαχείρισης: Είτε με ατόφια μνημόνια, είτε με «μεταμνημονιακή εποπτεία», είτε με το «υπερμνημόνιο» του Ταμείου Ανάκαμψης.

Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι το κράτος έχει συνέχεια στην αντιλαϊκή πολιτική και ότι η εναλλαγή των κυβερνήσεων αποτελεί «όχημα» για την κλιμάκωσή της: ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ψήφισαν τα πρώτα δυο μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ συμπλήρωσε μαζί τους το τρίτο και συμφώνησε στη «μεταμνημονιακή αξιολόγηση».

Αλλά και σήμερα, οι στόχοι του Ταμείου Ανάκαμψης, που στηρίζουν τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, τα άλλα αστικά κόμματα και θα αποτελεί το κυβερνητικό πρόγραμμα οποιασδήποτε επόμενης κυβέρνησης, συνιστά έναν νέο αντιλαϊκό χαλκά για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Να γιατί ο λαός δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιμένει λύσεις από τα πάνω, να κρεμάει τις προσδοκίες του σε επίδοξους «σωτήρες» και στην κυβερνητική εναλλαγή, να αναζητάει διέξοδο έξω από τους αγώνες. Η «κανονικότητα» της εκμετάλλευσης, των κερδών για τους λίγους και της φτώχειας για τους πολλούς ανακυκλώνει τα αδιέξοδα και δεν μπορεί να είναι αποδεκτή.

Η λύση βρίσκεται στα δικά του χέρια. Στη μαζική πάλη για σύγχρονα δικαιώματα στη δουλειά και τη ζωή, στη σύγκρουση με αυτήν τη στρατηγική, που υπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και θυσιάζει τις λαϊκές ανάγκες.