Οι μεγάλες απεργίες και οι μαζικές εργατικές - λαϊκές διαδηλώσεις, που συγκλόνισαν το Καζακστάν στις αρχές του χρόνου, απέδειξαν ότι ακόμα και σε συνθήκες αντεπανάστασης, σκληρών διώξεων, δρακόντειων πολιτικών και συνδικαλιστικών νόμων, απαγόρευσης 600 σωματείων και Κομμουνιστικών Κομμάτων και οργανώσεων, οι κοινωνικές αντιθέσεις διαπερνούν τις εξελίξεις και μπορούν να εκδηλωθούν όταν διαμορφωθούν οι κατάλληλοι όροι, να πάρουν έντονα χαρακτηριστικά και να μετατραπούν σε κοινωνική σύγκρουση ανάμεσα στην εργατική και την αστική τάξη, επιβεβαιώνοντας ότι «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος». Η ταξική πάλη ως κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης έχει αντικειμενική βάση και εκφράζει την ανειρήνευτη σύγκρουση ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους. Αυτό ζήσαμε στο Καζακστάν, που βρίσκεται σε περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας, με σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία, έχει πρόσβαση στην Κασπία Θάλασσα, την πηγή τεράστιων αποθεμάτων υδρογονανθράκων, παράγει το 70% του ΑΕΠ των κρατών της Κεντρικής Ασίας, διαθέτει σημαντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, φυσικό αέριο και πετρέλαιο, ουράνιο, χρυσό κ.ά.
Τα καζάκικα μονοπώλια εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη από κοινού με τα αμερικανικά μονοπώλια π.χ. της «Chevron» και της «ExxonMobil», τα ευρωπαϊκά της «Eni», «Shell» και «Total», την «China National Petroleum Corporation» (CNPC) και άλλες κινέζικες, ρωσικές, ολλανδικές, βελγικές, γαλλικές μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν επενδύσει δισ. δολάρια στη χώρα.
Η αστική τάξη του Καζακστάν ακολουθεί την αποκαλούμενη «πολυδιάστατη πολιτική». Δίνει προτεραιότητα στις σχέσεις με τη Ρωσία και διατηρεί ισχυρές σχέσεις με την Κίνα, τις ΗΠΑ και άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, για την πιο αποτελεσματική διασφάλιση των δικών της συμφερόντων, την αναβάθμισή της στην περιοχή.
Συμμετέχει στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, στον Οργανισμό του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας, έχει ενταχθεί στον «Νέο Δρόμο του Μεταξιού» που προωθεί η Κίνα. Και παράλληλα παίρνει μέρος στον λεγόμενο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» του ΝΑΤΟ, σε ΝΑΤΟικές ασκήσεις, έχει ενισχυμένη συνεργασία και Εταιρική Σχέση με τις ΗΠΑ, που μάλιστα έχουν εκεί και εργαστήρια βιολογικού πολέμου, καθώς και με την ΕΕ, στην οποία κατευθύνεται το μεγαλύτερο μέρος του ενεργειακού του πλούτου, είναι μέσα στον «Οργανισμό Τουρκικών Κρατών», που προωθεί η ΝΑΤΟική Τουρκία κ.ά.
Το ενδιαφέρον των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας ισχυρών κρατών - μελών της ΕΕ, της Τουρκίας κ.ά. είναι έντονο, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι ενδοαστικές αντιθέσεις είναι δεδομένες, αλλά αυτό δεν μπορεί να επισκιάσει τη σημασία των λαϊκών κινητοποιήσεων, της ταξικής πάλης, να υποβαθμίσει τη σημασία της. Αντίθετα, το γεγονός αυτό αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τη σπουδαιότητα των αγώνων που αναπτύχθηκαν σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες.
Στο Καζακστάν, όπως σε όλα τα κράτη της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, είναι ανεξίτηλα τα σημάδια της ανατροπής του σοσιαλισμού και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, με βαριές συνέπειες σε βάρος της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Η εξουσία του κεφαλαίου και η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η ανάπτυξη με κριτήριο το κέρδος και η αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόστηκε από τις κυβερνήσεις Ναζαρμπάγιεφ, μετά την αντεπανάσταση, χειροτέρευσαν χρόνο τον χρόνο το βιοτικό επίπεδο. Η ανεργία και η φτώχεια αγκάλιασαν πλατιές λαϊκές δυνάμεις, υποβαθμίστηκαν οι κοινωνικές υπηρεσίες, ο βαθμός εκμετάλλευσης έφτασε σε υψηλά επίπεδα, ο πλούτος γέμισε τα θησαυροφυλάκια των εγχώριων και ξένων καπιταλιστών που μπήκαν ορμητικά σε στρατηγικής σημασίας κλάδους.
Η εργατική τάξη αντέδρασε, και το 2011 στο δυτικό Καζακστάν, στην πόλη του Ζαναοζέν, στην εξορυκτική βιομηχανία, οργανώθηκαν πολύμηνοι απεργιακοί αγώνες, που χτυπήθηκαν με άγρια καταστολή, με νεκρούς και τραυματίες, μεγάλο αριθμό συλλήψεων. Το αστικό κράτος απαγόρευσε το ΚΚ και εκατοντάδες συνδικάτα.
Ο αγώνας αυτός αποτέλεσε παρακαταθήκη για την εργατική τάξη και επέδρασε την επόμενη περίοδο. Με την παράδοση των «ηνίων» από τον Ναζαρμπάγιεφ στον εκλεκτό του νέο Πρόεδρο Τοκάεφ και την εναλλαγή στην αστική διακυβέρνηση το 2019, συνεχίστηκε η αντιλαϊκή πολιτική, πήρε μεγάλες διαστάσεις η κοινωνική πόλωση ανάμεσα στη φτώχεια και τον πλούτο, οξύνθηκε παραπέρα η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας.
Τα προηγούμενα δύο χρόνια εκδηλώθηκαν νέες απεργιακές κινητοποιήσεις, από συνδικάτα ή απεργιακές επιτροπές που δεν είχαν την επίσημη αναγνώριση των αρχών, ενώ ο υπερδιπλασιασμός στην τιμή του φυσικού αερίου, που ανακοινώθηκε με την έναρξη του νέου έτους, που αντικειμενικά θα οδηγούσε σε γενικότερη ακρίβεια στα τρόφιμα, σε εμπορεύματα πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, αποτέλεσε τη σπίθα που άναψε τη φωτιά των νέων μεγάλων εργατικών - λαϊκών αγώνων, της εξέγερσης που ζήσαμε στις αρχές του Γενάρη.
Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν στο δυτικό Καζακστάν, στην περιφέρεια Μανγκιστάου, στο Ακτάου και το Ζαναοζέν, με πρωτοβουλία των εργατών στη βιομηχανία εξόρυξης πετρελαίου, που πρωτοστάτησε στον αγώνα. Εμφανίστηκαν μορφές αυτοοργάνωσης, συγκροτήθηκαν συμβούλια εργαζομένων. Το παράδειγμα αυτό αποτέλεσε οδηγό και πυροδότησε τη γενίκευση των κινητοποιήσεων που αγκάλιασαν νευραλγικές περιοχές και διαπέρασαν τη χώρα.
Πρωταγωνιστικό ρόλο εκπλήρωσε το βιομηχανικό προλεταριάτο, παρέλυσε η εξορυκτική βιομηχανία, η μεταλλουργία, μεγάλα τμήματα των ανθρακωρυχείων, η καρδιά της οικονομίας. Μπήκαν στον αγώνα οι εργάτες της βιομηχανίας πετρελαίου της εταιρείας «Tengiz chevr oil» στην Κασπία Θάλασσα, η οποία ελέγχεται από το αμερικανικό κεφάλαιο. Κινητοποιήθηκαν άνεργοι, πολύ φτωχά λαϊκά στρώματα, συγκρούστηκαν με την αστυνομία. Οργανώθηκαν μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε μεγάλες πόλεις, σε περιφερειακά κέντρα του Βορρά και στο Ανατολικό Καζακστάν, έγιναν καταλήψεις κτιρίων.
Τα καλέσματα για «κοινωνική ειρήνη» συνδυάστηκαν αρχικά με απόπειρα εκτόνωσης της κατάστασης, με υποσχέσεις για μείωση της τιμής του φυσικού αερίου. Ο Πρόεδρος Τοκάεφ απέπεμψε τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, απομάκρυνε τον Ναζαρμπάγιεφ από τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά οι εξεγερμένοι εργάτες επέμειναν, οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν με μεγαλύτερη ένταση, με βασικό όπλο την απεργία. Η προσπάθεια ενοχοποίησης των μορφών πάλης δεν πέρασε, η εργατική τάξη δεν μπορεί να υποκλιθεί στην αστική νομιμότητα, ακολουθεί τη μορφή που θα κάνει τον αγώνα πιο αποτελεσματικό.
Το γεγονός αυτό έχει μεγάλη σημασία, γιατί παρά τις δυσκολίες στην ανάπτυξη της εργατικής - λαϊκής πάλης υπήρξαν αντανακλαστικά που υπερασπίστηκαν την αυτοτέλεια του αγώνα, απορρίπτοντας την εμπλοκή στις ενδοαστικές αντιθέσεις μεταξύ της τωρινής και της προηγούμενης προεδρικής κλίκας που εντάθηκαν στην πορεία. Οι κινητοποιήσεις δεν εγκλωβίστηκαν στις επιδιώξεις του τραπεζίτη Αμπλιάζοφ, που μεθόδευε παρεμβάσεις από το εξωτερικό, ως εκπρόσωπος τμημάτων της αστικής τάξης, με διασυνδέσεις με τις ΗΠΑ.
Το αστικό κράτος βρέθηκε σε δύσκολη θέση, κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, χρησιμοποίησε άγρια καταστολή, διέπραξε δεκάδες δολοφονίες, αξιοποίησε στους σχεδιασμούς του και προβοκατόρικες ομάδες. Κάλεσε, με το πρόσχημα της επίθεσης από «τρομοκράτες», τον στρατιωτικό μηχανισμό του Οργανισμού Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (ΟΣΣΑ) όπου πρωταγωνιστεί η Ρωσία, ο οποίος έστειλε επίλεκτες στρατιωτικές μονάδες στο πλευρό της αστικής κυβέρνησης που μακέλευε την εργατική τάξη, τον αγωνιζόμενο λαό.
Για άλλη μια φορά αποδείχθηκε πως οι συνασπισμένες αστικές τάξεις και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που συγκροτούν τα καπιταλιστικά κράτη δεν διστάζουν να προστρέξουν σε βοήθεια για τη διαφύλαξη της αστικής εξουσίας και την εδραίωση της θέσης τους έναντι των ανταγωνιστών τους.
Τα γεγονότα είναι ατράνταχτα και εκθέτουν όλους αυτούς, που με τη στάση τους, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων ΚΚ, στράφηκαν ενάντια στον λαϊκό αγώνα, τον ενοχοποίησαν, αποδέχθηκαν τους ισχυρισμούς της αστικής κυβέρνησης και έδωσαν στήριξη στην ιμπεριαλιστική επέμβαση της Ρωσίας, έδωσαν προσχήματα για ευρωατλαντικές επεμβάσεις, στην υπηρεσία των αστικών τάξεων.
Το γεγονός ότι υπάρχει εμπειρία από τις λεγόμενες «έγχρωμες επαναστάσεις», με την επέμβαση των Αμερικανών και της ΕΕ, όπως στην Ουκρανία, ή συμμετοχή προβοκατόρικων μηχανισμών, που κινούνται δραστήρια σ' αυτές τις περιπτώσεις, δεν μπορεί να οδηγήσει σε σπίλωση των λαϊκών αγώνων, αλλά στη στήριξή τους, σε πιο αποφασιστική έκφραση της διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Η ταξική πάλη δεν διεξάγεται σε «καθαρό» περιβάλλον, είναι μπλεγμένη μέσα στο σύνθετο πλέγμα των ενδοαστικών αντιθέσεων και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οι κομμουνιστές έχουν υποχρέωση να διακρίνουν τα νέα κάθε φορά στοιχεία και να τοποθετούνται με ταξικό κριτήριο, να εκφράζουν τη στήριξή τους στην εργατική - λαϊκή πάλη, να μελετούν τον προσανατολισμό της, να απορρίπτουν τοποθετήσεις που οδηγούν στον εγκλωβισμό στο πλευρό του ενός ή του άλλου τμήματος της αστικής τάξης, του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού κέντρου, κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τα γεγονότα στο Καζακστάν.
Τα μέλη, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο Σοσιαλιστικό Κίνημα Καζακστάν, στις συνθήκες της παρανομίας, σε περιβάλλον πολύ αρνητικού συσχετισμού, ήταν μέσα στη μάχη, προσπάθησαν να παρέμβουν στις εξελίξεις, ιδίως στην περιοχή του Ζαναοζέν. Η αγανάκτηση και η οργή μετατράπηκαν σε οργανωμένη δράση. Τα αιτήματα για την αύξηση των μισθών και των συντάξεων, τον έλεγχο των τιμών, η αντίθεση στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, στις ιδιωτικοποιήσεις, η απαίτηση για την παραίτηση της κυβέρνησης, η διεκδίκηση πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και άλλα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη συσπείρωση και κινητοποίηση εργατικών δυνάμεων.
Η έκκληση του αστικού καθεστώτος για στρατιωτική στήριξη από τη σύμμαχό του καπιταλιστική Ρωσία σημάδευε τη δράση του «εσωτερικού εχθρού», του αγωνιζόμενου λαού, εξέφραζε τον φόβο για την κλιμάκωση της ταξικής πάλης και τη διαμόρφωση όρων επαναστατικής κατάστασης. Η αστική τάξη υπερασπίστηκε την κυριαρχία της και πήρε τα μέτρα της για να διατηρήσει τον έλεγχο, να μην «δημιουργηθεί ρωγμή όπου θα εισχωρήσουν η δυσαρέσκεια και ο αναβρασμός των καταπιεζόμενων τάξεων».
Το πρόβλημα που αναδείχθηκε, όπως και σε άλλες περιπτώσεις που βγήκαν μαζικά στο προσκήνιο λαϊκές δυνάμεις τα τελευταία χρόνια, είναι το επίπεδο του υποκειμενικού παράγοντα, η κατάσταση του επαναστατικού κινήματος, του εργατικού κινήματος που δεν είχαν τη δύναμη και τον προσανατολισμό προσαρμογής των στόχων πάλης και την κλιμάκωση του αγώνα, την καθοδήγησή του σε κατεύθυνση συνολικής ρήξης με την αστική εξουσία.
Συνεπώς, το βασικό συμπέρασμα αφορά την ανάγκη ισχυρού Κομμουνιστικού Κόμματος με επαναστατική στρατηγική και γερούς δεσμούς με την εργατική τάξη, ώστε να παρεμβαίνει στην ταξική αναμέτρηση, να διαμορφώνει και να αξιοποιεί αγωνιστικές διαθέσεις ενάντια στην αστική εξουσία, να αξιοποιεί τα ρήγματα που προκαλούν οι ενδοαστικές αντιθέσεις, να περιφρουρεί τον αγώνα από την παρέμβαση αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων, προβοκατόρικους εγχώριους ή ξένους μηχανισμούς. Να προετοιμάζει καθημερινά την εργατική τάξη για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, που είναι ο βραχνάς των καπιταλιστών και των πολιτικών τους εκπροσώπων.
Οι εξελίξεις στο Καζακστάν αποτελούν πηγή άντλησης πείρας και εξαγωγής διδαγμάτων, προσθέτουν νέα στοιχεία στην ταξική πάλη, στη σύγκρουση της εργατικής με την αστική τάξη, αλλά και στη διαπάλη που αναπτύσσεται στο κομμουνιστικό κίνημα. Αναδείχθηκε η αναγκαιότητα για την επαναστατική ανασυγκρότησή του και σ' αυτήν την προσπάθεια το ΚΚΕ θα συνεχίσει να συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις.
Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ
Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
....Τα γεγονότα είναι ατράνταχτα και εκθέτουν όλους αυτούς, που με τη στάση τους, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων ΚΚ, στράφηκαν ενάντια στον λαϊκό αγώνα, τον ενοχοποίησαν, αποδέχθηκαν τους ισχυρισμούς της αστικής κυβέρνησης και έδωσαν στήριξη στην ιμπεριαλιστική επέμβαση της Ρωσίας, έδωσαν προσχήματα για ευρωατλαντικές επεμβάσεις, στην υπηρεσία των αστικών τάξεων....... Αφιερωμένο στην οπορτουνιστική αντεπανάσταση της Κούβας που στήριξε το Ρώσικο Ιμπεριαλισμό στη σφαγή του λαού και απο το 20008 καταστρέφει το Σοσιαλισμό στο νησί. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο το 2008 καταστρέφει το Σοσιαλισμό στο νησί. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Διαγραφή