Ασβηστη γραμμή

Πριν συμπληρωθεί μια βδομάδα από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, οι συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο γίνονται ορατές στη χώρα μας.

«Η συμμετοχή μας στον πόλεμο για την ελευθερία έχει τίμημα», έλεγε τις προάλλες ο πρωθυπουργός από τη Βουλή. Η εμπλοκή όμως της Ελλάδας σ' αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν αφορά την «ελευθερία» του ουκρανικού ή του ελληνικού λαού.

Αφορά τους στόχους της ελληνικής αστικής τάξης να έχει «ενεργό» «αναβαθμισμένο» ρόλο στην οξεία ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση για τα δικά της οφέλη. Το τίμημα της ελληνικής εμπλοκής το πληρώνουν ήδη και θα συνεχίσουν να το πληρώνουν η εργατική τάξη και ο ελληνικός λαός. Και είναι βαρύ...

Ο πρωθυπουργός συσχέτισε ευθέως τις εξοπλιστικές δαπάνες με την πολεμική προπαρασκευή ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, που επιταχύνεται μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ποιος θα πληρώσει όμως τα 4 δισ. ευρώ που κοστίζουν οι φρεγάτες και τα αεροπλάνα, για να στηρίζεται στρατιωτικά το «ευρωατλαντικό σύστημα ασφαλείας», το οποίο μόνο ασφάλεια δεν εγγυάται για τους λαούς;

Ηδη, πανάκριβο στρατιωτικό υλικό που αγοράστηκε με τα λεφτά του λαού, δήθεν για την άμυνα της Ελλάδας, δεσμεύεται από το ΝΑΤΟ στο πλαίσιο της επιχειρησιακής ετοιμότητας απέναντι στη Ρωσία. Το επιβεβαίωσε τις προάλλες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να σταλούν και στρατιωτικά αεροπλάνα σε «σύμμαχο» χώρα, γειτονική της Ουκρανίας.

Στην τσέπη του λαού βάζουν φωτιά και οι πολεμικές ανατιμήσεις στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο, που σκαρφαλώνουν στα υψηλότερα ιστορικά επίπεδα της τελευταίας δεκαετίας. Αυτό σημαίνει ακριβότερες μετακινήσεις, μεταφορές και εμπορεύματα, αλλά κυρίως πανάκριβο ηλεκτρικό ρεύμα, που ήδη αδυνατεί να πληρώσει ο λαός. Στις ανατιμήσεις του προηγούμενου διαστήματος, εξαιτίας της πολιτικής της «απελευθέρωσης» και της «πράσινης μετάβασης», προστίθενται τώρα αυτές του πολέμου και των κυρώσεων, δίνοντας τελειωτικό χτύπημα στον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Στον απόηχο των βομβαρδισμών και των σειρήνων που σφυρίζουν στην Ουκρανία, εντείνεται στην ΕΕ η συζήτηση για τις δημοσιονομικές επιπτώσεις του πολέμου στα κράτη - μέλη. Το παζάρι για να εξαιρεθούν οι πολεμικές δαπάνες από το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι αποκαλυπτικό του βάρους που ούτως ή άλλως φορτώνουν στους λαούς (αρκεί να σκεφτεί κανείς τα 100 δισ. ευρώ που σκοπεύει να δαπανήσει η Γερμανία), αλλά δεν είναι το μόνο. Ηδη, αστικά επιτελεία εκφράζουν ανησυχίες για έναν επόμενο δημοσιονομικό και οικονομικό εκτροχιασμό, που θα συνοδευτεί με νέες θυσίες, αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, περιστολή δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών.

Πρόσθετο βάρος φέρνει και το κόστος των αμερικανοΝΑΤΟικών κυρώσεων στη Ρωσία. Τα αντίμετρα, όπως αυτά στον τουρισμό και στη γεωργία, διαμορφώνουν ασφυκτικές συνθήκες για εργαζόμενους και βιοπαλαιστές. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι φέτος υπολογιζόταν να επισκεφτούν την Ελλάδα περίπου 1 εκατ. τουρίστες από τη Ρωσία και την Ουκρανία, που εξαιτίας του πολέμου και των κυρώσεων είτε θα ακυρώσουν είτε θα στραφούν αλλού. Οσο για τους αγρότες, οι απώλειες από το ευρωπαϊκό προηγούμενο εμπάργκο του 2014 στη Ρωσία, ελέω Κριμαίας, τους κοστίζει 160 εκατ. ευρώ κατ' έτος μέχρι σήμερα. Πάνω σ' αυτά θα προστεθεί η χασούρα κι από τις νέες κυρώσεις, στις οποίες συμμετέχει η χώρα μας.

Ο ελληνικός και οι άλλοι λαοί, που «πλήρωσαν» το κόστος της «ειρήνης», την οικονομική κρίση, μετά την ανάπτυξη, μετά ξανά την κρίση και την πανδημία, καλούνται σήμερα να πληρώσουν και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ατράνταχτη απόδειξη των αδιεξόδων που αναπαράγει σε βάρος τους ο σάπιος καπιταλισμός.

Για την αστική τάξη και τις συμμαχίες της, που για τα συμφέροντά της σέρνεται ο λαός στον πόλεμο, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Ο πόλεμος είναι «ευκαιρία» για επιτάχυνση επενδυτικών σχεδίων της, για αναβαθμίσμενο ρόλο στον ενεργειακό χάρτη για την Ελλάδα πύλη εισόδου καυσίμων από εναλλακτικές πηγές, ειδικά από τις αμερικανικές και τις ασιατικές αγορές του LNG κ.α.

Οι διαβεβαιώσεις Μητσοτάκη και Τσίπρα ότι η προσήλωσή τους σ' αυτόν τον στόχο είναι κοινή και αδιαμφισβήτητη, στη σκιά του πολέμου, είναι η σφραγίδα στο διαβατήριο της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής, ως προαπαιτούμενο για τη συμμετοχή της αστικής τάξης στη μοιρασιά της ενεργειακής λείας και στην επαναχάραξη του ενεργειακού χάρτη. Δίνει έτσι απάντηση και στο ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από τον πόλεμο, τραβώντας μια άσβηστη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα συμφέροντα του κεφαλαίου, από τη μια, στα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού, από την άλλη.