Το αμφιθέατρο ήταν ξανά γεμάτο. Αυτή τη φορά ήταν γεμάτο με το νόημα που έχουν οι φωτιές του αγώνα. ‘Ήταν γεμάτο με την αποφασιστική ορμή που τα νιάτα αντιδρούν σε ό,τι τους πνίγει τα όνειρα.
Έχουν περάσει ήδη τρία χρόνια από τις τελευταίες φοιτητικές εκλογές που έγιναν στις 19 Απρίλη του 2019. Αυτά τα τρία χρόνια φάνηκαν σαν αιώνας, τόσο στους νέους φοιτητές που είδαν να αμαυρώνεται ο δίκαιος αγώνας τους στο μαθητικό κίνημα και τα δίκαια αιτήματα τους στις μαθητικές καταλήψεις, όσο και οι παλιότεροι φοιτητές που η κυβέρνηση επέλεξε να κρατήσει τις σχολές τους κλειστές χωρίς να δώσει ένα ευρώ για την ασφαλή λειτουργία τους σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας.
Οι κάλπες στήθηκαν. Στους διαδρόμους σηκώθηκαν τα πανό και στις καρδιές της νιότης το ασίγαστο πάθος για τη μόρφωση και τις σπουδές που έχουν ανάγκη, που αξίζουν, που δικαιούνται.
Ένας δεν είναι μα χιλιάδες. Είναι τα παιδιά της Πανσπουδαστικής, η νιότη του κόσμου. Είναι αυτοί για τους οποίους μιλούσε ο Βάρναλης. Είναι αυτοί που γέμισαν τις κάλπες κόκκινα γαρίφαλα. Κάθε γαρύφαλλο και ένα τέκνο της ανάγκης. Κάθε γαρίφαλο κι ένα ώριμο τεκνό της οργής. Κάθε γαρίφαλο κι ένας δυνατός παλμός στη φλέβα του αγώνα, κάθε γαρίφαλο κι ένα τραγούδι στις γειτονιές της γνώσης.
Το βράδυ οι κάλπες άνοιξαν. Τα πανεπιστήμια γέμισαν φως. Φωτίστηκαν οι πόλεις με κόκκινες ελπίδες με πάλης ξεκίνημα, με νέους αγώνες.
Στις 22 Μάη συμπληρώνονται 17 χρόνια από το φευγιό του μεγάλου ζευγά Χαρίλαου Φλωράκη. Είναι σαν να τον βλέπω να λέει:
«Βλέπεις μωρέ αυτά τα νιάτα γύρω σου, που νομίζεις πως είναι ξεστρατημένα και συμβιβασμένα; Κούνια που σε κούναγε. Μόλις υπάρξει μια σπίθα, αυτά τα νιάτα θα γίνουν πυρκαγιά, θα γίνουν ηφαίστειο. Και θα αποδειχθούν καλύτερα από τη γενιά των πατεράδων τους και των παππούδων τους. Και Θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι τον ήλιο. Είναι η σπορά σου λέω…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου