Δικαίωση

Πριν από 4 χρόνια τέτοιες μέρες, η Πυροσβεστική και το Λιμενικό συνέχιζαν στο Μάτι, σε στεριά και θάλασσα, να συλλέγουν άψυχα κορμιά, θύματα της μεγάλης τραγωδίας της 23ης Ιούλη, με τον τελικό απολογισμό να ξεπερνάει τους 100 νεκρούς. Σήμερα, 4 χρόνια μετά, η τραγωδία αυτή αξιοποιείται ως άλλοθι για να δικαιολογούνται άλλες «αφύσικες» καταστροφές και να συσκοτίζονται οι κρατικές ευθύνες.

Γιατί η αναγκαιότητα της προστασίας της ανθρώπινης ζωής πρέπει να θεμελιώνεται σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο πρόληψης και δράσης και όχι μόνο στην ατομική ειδοποίηση για εκκένωση οικισμών, χωριών και πόλεων. Και όσο η κρατική ευθύνη εξαντλείται στα ατομικά καλέσματα σε εκκενώσεις ενώ την ίδια στιγμή πολλαπλασιάζονται οι καταστροφές και αποκαλύπτεται η αδυναμία αντιμετώπισης των πυρκαγιών, οι κίνδυνοι για νέες τραγωδίες και θύματα είναι δυστυχώς μπροστά μας.

Η φετινή μαύρη επέτειος συνέπεσε με αντίστοιχες ή και μεγαλύτερες πυρκαγιές που κατακαίνε δασικές εκτάσεις, σπίτια, επιχειρήσεις και ό,τι άλλο βρουν στο ανεξέλεγκτο πέρασμά τους, όμως η κυβέρνηση και το κράτος εξακολουθούν τη χυδαία εργαλειοποίηση της μεγάλης τραγωδίας του 2018. Μετράνε την επιλεκτική «ανικανότητα» του κρατικού μηχανισμού να προστατέψει την ανθρώπινη ζωή και το φυσικό περιβάλλον, τη συγκρίνουν με την επιλεκτική «ανικανότητα» επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και κρίνονται ...υπεραποτελεσματικοί.

«Μπορεί να κάηκαν χιλιάδες στρέμματα, δεν είχαμε όμως νεκρούς»: Αυτό είναι το μόνιμο «επιχείρημα» από την κυβέρνηση, με το οποίο επιχειρεί να διασκεδάσει τις τραγικές επιπτώσεις από κάθε τέτοια μεγάλη καταστροφή. Κι αυτό το επιχείρημα «εγκαινιάστηκε» εκείνο το τραγικό απόγευμα της 23ης Ιούλη του 2018, μαζί με μια σειρά ακόμα πλευρές, που δείχνουν ότι ο λαός έχει να αναμετρηθεί με ένα εχθρικό, από όπου και να το πιάσει κανείς, κράτος, με μια πολιτική που περνάει με συνεπέστατη συνέχεια από κυβέρνηση σε κυβέρνηση.

Από το Μάτι μέχρι τα Βατερά της Λέσβου και από την Πεντέλη μέχρι το δάσος της Δαδιάς αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά ότι η «πρόληψη» παραμένει άγνωστη λέξη στο λεξιλόγιο της κάθε κυβέρνησης, αφού αυτή κρίνεται «ασύμφορη» για το κράτος του κεφαλαίου. Με ένα «πρόγραμμα αποζημιώσεων», που πλέον έχει γίνει μια «κοψιά» μετά από κάθε μεγάλη καταστροφή (πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμούς, χιόνια κ.λπ.), η οποία θα μπορούσε να αποφευχθεί αν οι κυβερνήσεις φρόντιζαν διαχρονικά για τα αναγκαία έργα υποδομών, τις προσλήψεις μόνιμου και κατάλληλα εκπαιδευμένου προσωπικού, γίνονται φανερές και οι προτεραιότητες: Καλύτερα το «ρίσκο» για την καταβολή μιας ψευτοαποζημίωσης αν και όποτε κριθεί αναγκαίο, και αν οι πληγέντες καταφέρουν να «αποδείξουν» ότι τη δικαιούνται, παρά ένας μόνιμος και αυξημένος προϋπολογισμός με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες να προλαμβάνονται τα αποτελέσματα από «ακραία» και μη καιρικά ή άλλα φαινόμενα. Η πρώτη επιλογή «υπακούει» στον χρυσό κανόνα «κόστους - οφέλους» που αποτελεί επίσημη πολιτική χρηματοδοτήσεων από την ΕΕ, ενώ η δεύτερη επιλογή, αν και προστατεύει ουσιαστικά τα λαϊκά νοικοκυριά, θυσιάζεται στον βωμό της «εξοικονόμησης πόρων» για λογαριασμό του μεγάλου κεφαλαίου.

Από την πρώτη ώρα της θλιβερής καταστροφής στο Μάτι έγινε φανερό ότι το κράτος «σηκώνει τα χέρια ψηλά» μπροστά σε τέτοια γεγονότα και ότι πλέον όλη η ευθύνη περνάει στους «πολίτες». Ετσι, ως πρώτη αιτία της τραγωδίας «δουλεύτηκε» τότε η «αδυναμία έγκαιρης εκκένωσης», ενώ τις ίδιες κρίσιμες ώρες αποδεικνυόταν ότι τα διαλυμένα μέσα δασοπυρόσβεσης δεν επαρκούν για να αντιμετωπίσουν δύο μέτωπα ταυτόχρονα (Μέγαρα και Πεντέλη). Πάνω σε αυτήν τη λογική «έχτισε» η κυβέρνηση της ΝΔ, παραλαμβάνοντας και αξιοποιώντας το περιβόητο «112» που καθιερώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, και που πλέον μετεξελίσσεται στο «τέλειο άλλοθι» για να μη λαμβάνεται κανένα ουσιαστικό μέτρο δασοπροστασίας και πυρόσβεσης, αλλά και ανιπλημμυρικών έργων ή άλλων μέτρων προστασίας, π.χ. από τον κίνδυνο Βιομηχανικού Ατυχήματος. Οι εντολές «εκκενώστε» ή «κλειστείτε στα σπίτια σας» αποτελούν πλέον την εύκολη λύση, ενώ τα θύματα προσπαθούν με «ατομική ευθύνη» πάντα να σωθούν, και «γαία πυρί μειχθήτω».

Στην ίδια λογική της «ατομικής ευθύνης», η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη να αξιοποιεί τις λεγόμενες «χρόνιες παθογένειες» ή τις «στρεβλώσεις» σχετικά με την οικιστική δόμηση, σαν να μην έχει ευθύνες διαχρονικά το κράτος για τις ανύπαρκτες υποδομές, για τον τρόπο που επεκτείνονται τα αστικά κέντρα κ.ο.κ. Και το πιο προκλητικό είναι ότι ακόμα κι αυτές οι «παθογένειες» αξιοποιούνται εκτός από «άλλοθι» και ως εργαλεία για να προχωρήσουν επιχειρηματικοί σχεδιασμοί κατά την αποκατάσταση των καμένων, όπως γίνεται στο Μάτι με το πρόγραμμα της «ανάπλασης».

Το «σαν να μην πέρασε μια μέρα», που με οργή ακούγεται από τον λαό, βλέποντας 4 χρόνια μετά σε επανάληψη το ίδιο έργο, έχει λοιπόν εξήγηση, και δεν είναι άλλη από την πολιτική που θυσιάζει τις πιο ζωτικές του ανάγκες για να θωρακίσει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Δεν είναι όμως μοιραίο οι εργαζόμενοι να καίγονται το καλοκαίρι και να πνίγονται τον χειμώνα, γι' αυτό και η δικαίωση από εγκλήματα, όπως στο Μάτι, πάει μαζί με τη διεκδίκηση ουσιαστικών μέτρων πρόληψης, όπως αρμόζει στον 21ο αιώνα, σε σύγκρουση με μια πολιτική που υπονομεύει κάθε τέτοια σύγχρονη δυνατότητα.