Ευρώπη των λαών

Είμαι ένας παλιάνθρωπος που θυμάμαι την Ευρώπη των λαών.

Τι πάω και θυμάμαι ε;

Θυμάμαι λέξεις όπως ενωμένη Ευρώπη, αλληλεγγύη, ειρήνη, πρόοδος.

Θυμάμαι την ΕΟΚ που έδινε επιδοτήσεις με κριτήρια και σακάτεψε την αγροτιά.

Θυμάμαι νομοσχέδια που σμπαράλιασαν την εργατιά.

Θυμάμαι που είχαμε τη δραχμή και παίρναμε με 10, 20 και 30 λεπτά κουλούρι και σήμερα θέλουμε 340 δραχμές, για το ίδιο προϊόν, με περισσότερα βιομηχανικά και τεχνολογικά μέσα, για το ίδιο κουλούρι, αν δεν έχει και τίποτε υβρίδια και συντηρητικά μέσα, ποιος ξέρει τι τρώμε, τι πίνουμε, τι καταναλώνουμε πλέον;

Θυμάμαι που πληρώναμε 1500 δραχμές ΔΕΗ, δηλαδή 5 ευρώ μηνιαίως, ένα μεροκάματο τότε και σήμερα θέλουμε ολόκληρους μισθούς για να πληρώσουμε μια ελάχιστη κατανάλωση.

Θυμάμαι απεργίες να κατεβαίνουν οι οικοδόμοι και να σείεται η Αθήνα.

Συνδικάτα, φοιτητικά στέκια, πολιτιστικές εκδηλώσεις, συναυλίες.

Πού πήγε ο πλούτος της κάθε χώρας;

Της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας;

Ποιος τον καρπώθηκε κι έχει ΑΕΠ στον θεό με τόση λιτότητα και τόση φτώχεια;

Ποια χώρα ευημερεί και έχει τα ηνία στην Ευρώπη, ενώ ο μέσος Βαλκάνιος πεθαίνει κάθε μέρα;

Γιατί η Ευρώπη των λαών έγινε η Ευρώπη συγκεκριμένων εθνικών μονοπωλίων, εις βάρος των αδυνάμων, που έγιναν και τεμπελχανάδες, pigs και παράσιτα, αποδεχόμενοι ενοχικά ένα σωρό προσβολές κι απαξίωση;

Πώς η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων μεταλλάχτηκε σε βδέλλα που ρουφάει το αίμα του μέσου εργαζόμενου;

Ποιοι πολιτικοί είπαν Πατρίδα την Ευρώπη και για τα δικά της συμφέροντα έπαθαν πανωλεθρία οι λαοί της Μεσογείου;

Στα πόδια ποιας Ούρσουλας σφάζονται νεοφιλελεύθερα παλικάρια;

Φυσικά δεν περίμενα τις εθνικές εκλογές της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας για να γράψω σεντόνια κατά του φασισμού.

Τον βλέπω και στην ελληνική κοινωνία, δεν είμαι εξωγήινη. Εσείς δεν τον βλέπετε;

Άσχετα αν εδώ απορροφούνται από νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις -δεξιές κι αριστερές-, ενώ αλλού όχι, οι φασίστες υπάρχουν κι αυξάνονται δραματικά, λόγω πολιτικών, λόγω δύσκολης επιβίωσης, λόγω ελλειμμάτων παιδείας και δη πολιτικής παιδείας.

Το μαγαζί έχει ίδια είσοδο, ίδιας πολιτικής αφεντικό. Είτε καπιταλιστής με γραβάτα, είτε καπιταλιστής με ξυρισμένο κεφάλι, είτε καπιταλιστής με ξανθά μαλλιά, ίσια ή με μπούκλες.

Και όσο το κέντρο των Βρυξελλών ισοπεδώνει εργασία και ζωή, όσο το νεοφιλελεύθερο τόξο επιτάσσει περικοπές και εργασιακή εκμετάλλευση, τόσο θα γεννιούνται τέρατα, τόσο στη βάση, όσο και στην εξουσία.

Και όλα αυτά τα τέρατα, όλα όμως, έναν στόχο θα έχουν. Να σώσουν την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Με οποιοδήποτε κόστος.

Να σώσουν τ΄ αφεντικά τους.

Εαν οι λαοί δεν απαγκιστρωθούν από αυτά τα σάπια δεδομένα, θα τους ρουφήξει ολοσχερώς η μαύρη τρύπα.

Ο μεσοπόλεμος είναι παρών.

Βρυχάται την Ιστορία του. Την καταγωγή του. Τη Βαϊμάρη του.

Τον ακούς;

Άκου!

 

Aristea Seremeti