Για το 20ο Συνέδριο του «Κομμουνιστικού» Κόμματος Κίνας

Στο φόντο του διαρκώς κλιμακούμενου ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ για την πρωτοκαθεδρία στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα ξεκίνησε στις 16 Οκτώβρη το 20ο Συνέδριο του «Κομμουνιστικού» Κόμματος της Κίνας (ΚΚΚ). Για όσους τυχόν απορρήσουν γιατί βάζουμε σε εισαγωγικά τον χαρακτηρισμό «κομμουνιστικό», η απάντηση είναι σαφής: Διότι, ως γνωστόν, το κυβερνών κόμμα της μεγάλης ασιατικής χώρας έχει πάρει εδώ και πολλές δεκαετίες οριστικό και αμετάκλητο διαζύγιο από το Μαρξισμό-Λενινισμό.

Στην εναρκτήρια ομιλία του στο συνέδριο, ο πρόεδρος της ΛΔ της Κίνας και γενικός γραμματέας του κόμματος Σι Τζινπίνγκ επιχείρησε να παρουσιάσει μια διαφορετική εικόνα. «Κατά την διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας παραμείναμε πιστοί στο Μαρξισμό-Λενινισμό, στην σκέψη του Μάο Τσετούνγκ, στη θεωρία του Ντενγκ Σιαοπίνγκ, στη Θεωρία του Τσιάνγκ Τσεμίν την Επιστημονική Θεώρηση της Ανάπτυξης και έχουμε πλήρως εφαρμόσει την Θεωρία του Σοσιαλισμού με Κινέζικα Χαρακτηριστικά για μια Νέα Εποχή, όπως επίσης και την κύρια γραμμή και πολιτική του κόμματος».

Πέραν της γνωστής ρητορικής περί «Σοσιαλισμού με κινέζικα χαρακτηριστικά» και της απόπειρας να «ντύσει» με το ανάλογο ιδεολογικό περίβλημα τα συμφέροντα των κινεζικών μονοπωλίων, ο ηγέτης του ΚΚΚ προβαίνει σε μια οφθαλμοφανέστατη αντίφαση. Την ίδια στιγμή που ισχυρίζεται ότι το ΚΚΚ παρέμεινε «πιστό στο Μαρξισμό-Λενινισμό», ο Σι Τζινπίνγκ επικαλείται την πιστή εφαρμογή των αντιμαρξιστικών-αντιλενινιστικών θεωριών του Σιαοπίνγκ και του Τσεμίν! Προφανώς, στο πλαίσιο του «σοσιαλισμού της αγοράς» και της ενίσχυσης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής όλα μπορούν να μπουν στο μίξερ, αρκεί να μείνει άθικτη η βιτρίνα με το σφυροδρέπανο.

Σε μια ομιλία 25.000 λέξεων και 104 λεπτών ο Κινέζος ηγέτης αναφέρθηκε 29 φορές στην έννοια «μαρξισμός/μαρξιστικό» και μόλις 1 φορά στο Λενινισμό. Αντίθετα, πλειοδότησε σε εθνικιστικού τύπου ρητορείες για το «μεγαλείο του κινέζικου έθνους», το «λαμπρό» παρελθόν και ακόμη «λαμπρότερο» μέλλον της οικονομίας της χώρας. Τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, κάτι ανάλογες πομπώδεις αοριστολογίες έλεγε πριν 35 χρόνια και ο Γκορμπατσόφ προκειμένου να στηρίξει το αφήγημα της περεστρόικα και την καταστροφική για τον λαό φιλελευθεροποίηση του σοβιετικού μοντέλου.

Η ηγεσία του ΚΚΚ, βέβαια, αποδείχθηκε μακράν εξυπνότερη από την κλίκα των θλιβερών αντεπαναστατών που είχαν αλώσει το ΚΚΣΕ (Γκορμπατσόφ, Σεβαρντνάτζε, Γιάκοβλεφ, κ.α). Από τον Ντενγκ Σιαοπίνγκ μέχρι σήμερα, εφάρμοσε την δική της, κινέζικου τύπου, περεστρόικα, διατηρώντας το όνομα, τα σύμβολα και τα θεσμικά οργανα ενός Κομμουνιστικού Κόμματος. Στο πέρασμα των χρόνων εξαλείφθηκε σταδιακά κάθε συζήτηση για ταξική πάλη, κομμουνισμό και επανάσταση, ενώ καθιερώθηκε ως πολιτικό εργαλείο ένας σχετικισμός αναφορικά με την σοσιαλιστική προοπτική. Στη βάση αυτή, με οδηγό τις «κινεζικές ιδιαιτερότητες», χτίστηκε ο «σοσιαλισμός με κινέζικα χαρακτηριστικά» που, στην ουσία του, δεν είναι τίποτα περισσότερο απο ένα είδος καπιταλισμού με σοσιαλιστικό περιτύλιγμα.

Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα τελευταία χρόνια, ταυτόχρονα με την οικονομική της γιγάντωση, η Κίνα έχει κάνει αξιοσημείωτα βήματα προόδου σε μια σειρά τομείς, μεταξύ των οποίων και η καταπολέμηση της ακραίας φτώχειας. Αντίστοιχα όμως επιτεύγματα έχουν να επιδείξουν και «καθαρόαιμες» καπιταλιστικές χώρες. Όσο ο κινέζικος ιμπεριαλισμός επεκτείνεται διεκδικώντας την πρωτοκαθεδρία από τις ΗΠΑ στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, τόσο αυξάνεται η συσσώρευση κερδών, σημαντικό τμήμα των οποίων μπορεί να χρησιμοποιείται για την ικανοποίηση εσωτερικών πολιτικών αναγκών.

Ο Σι Τζινπίνγκ και η ηγεσία του ΚΚΚ έχουν κάθε δικαίωμα να επαίρονται για τα όποια επιτεύγματα της πολιτικής τους. Είναι, όμως, απάτη και υποκρισία να παρουσιάζουν την σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα της Κίνας ως «οικοδόμηση του σοσιαλισμού» και τον σφοδρό ανταγωνισμό τους με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΕ) για τον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό ως… «αντι-ιμπεριαλιστική πάλη».

  Νίκος Μόττας