Δόλωμα στη φάκα της «απελευθερωμένης» αγοράς Ενέργειας

 
ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ «ΕΠΑΝΑΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΗΣ ΔΕΗ ΑΕ

Απέναντι στις εξαγγελίες της κυβέρνησης για δήθεν μέτρα ανακούφισης από την ακρίβεια στο ρεύμα, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει «σημαία» των δικών του «κοστολογημένων» προτάσεων την επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ - μέσω της ανάκτησης του 51% του Δημοσίου στο μετοχικό της κεφάλαιο. Την παρουσιάζει μάλιστα ως το «μαγικό ραβδί» που μπορεί τάχα να αντιμετωπίσει την ενεργειακή κρίση και μάλιστα σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.

Πριν πάντως μπούμε στην ουσία των όσων λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί παρά να σχολιάσει κανείς την έτσι κι αλλιώς μηδενική «αξιοπιστία» των όσων λέει: Αρκεί κανείς να θυμίσει πως τα ίδια έλεγε π.χ. ο ίδιος για τα ναυπηγεία πριν γίνει κυβέρνηση, αναφερόμενος στην ανάγκη να διασφαλιστούν ο δημόσιος έλεγχος και η δημόσια ιδιοκτησία των ναυπηγείων. Κι όμως, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη ΝΔ που ψήφιζαν προ ημερών την ιδιωτικοποίηση των Ναυπηγείων Ελευσίνας, όπως είχαν κάνει και στα Ναυπηγεία της Σύρου, με την παράδοσή τους στον ίδιο αμερικανικό όμιλο.

Το δε ποσοστό της αξιοπιστίας... εκτοξεύεται, αν λάβει κανείς υπόψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά άμοιρος ευθυνών είναι για την πορεία ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ: Ηταν εκείνος που ως κυβέρνηση παραχώρησε το 17% των μετοχών της και εφάρμοσε το σύστημα ΝΟΜΕ, με το οποίο η ΔΕΗ υποχρεώθηκε να πουλά το παραγόμενο ρεύμα κάτω απ' το κόστος στους ανταγωνιστές της. Οπως ήταν και εκείνος που μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ συμφώνησαν, με το 3ο μνημόνιο, στη μείωση του μεριδίου της ΔΕΗ στο 50% του συνόλου της αγοράς, για να επιταχυνθεί η πολιτική «απελευθέρωσης» της αγοράς. Το δικό του νήμα έπιασε η ΝΔ, περνώντας μεταξύ άλλων και στην πλήρη ιδιωτικοποίησή της.

Αλήθεια, όμως, κατά πόσο μια ΔΕΗ υπό κρατικό έλεγχο μπορεί να δώσει ανάσα στα λαϊκά στρώματα και πολύ παραπάνω να τα απαλλάξει από την ενεργειακή φτώχεια;

Η απάντηση δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στην αιτία της ενεργειακής φτώχειας την οποία ζει σήμερα ο λαός. Κι αυτή δεν είναι, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ - με στόχο να την κρύψει - ούτε οι δήθεν «στρεβλώσεις» στην καπιταλιστική αγορά ούτε οι «παρεκκλίσεις από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο», αλλά το ακριβώς αντίθετο: Είναι αποτέλεσμα της «απελευθέρωσης» της Ενέργειας, της «ενιαίας αγοράς Ενέργειας» της ΕΕ, της Ενέργειας - εμπόρευμα, της πολιτικής της «πράσινης μετάβασης», την οποία προσυπογράφει ο ΣΥΡΙΖΑ, που οδηγεί στην απαξίωση ενεργειακών πηγών, στο εμπόριο ρύπων και το Χρηματιστήριο Ενέργειας, που αποτελεί το βασίλειο της κερδοσκοπίας, το οποίο θέσπισε ο ΣΥΡΙΖΑ και τώρα το παίζει αθώα περιστερά.

Η «επανακρατικοποίηση» της ΔΕΗ σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί αυτό το πλαίσιο λειτουργίας της, αυτό δηλαδή της καπιταλιστικής αγοράς, των συνθηκών από την «απελευθέρωση» της Ενέργειας και του «κορσέ» της ανταγωνιστικότητας. Με λίγα λόγια, είτε με κρατική είτε με ιδιωτική πλειοψηφία στη ΔΕΗ ΑΕ, στόχος παραμένει το κέρδος και η καλύτερη θέση στην κούρσα του ανταγωνισμού.

Γι' αυτό και μένουν άθικτοι οι βασικοί παράγοντες διόγκωσης της ενεργειακής φτώχειας, πόσο μάλλον όταν σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και οι πολύ αρνητικές συνέπειες από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, τα αδιέξοδα σε επίπεδο ΕΕ, τον «ενεργειακό πόλεμο» που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Προφανές άλλωστε είναι ότι και οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ καθόλου άσχετες δεν είναι και με επιδιώξεις μερίδων του κεφαλαίου, π.χ. με «προβληματισμούς» που θέτουν οι ενεργοβόρες επιχειρήσεις για να απαλλαχτούν περαιτέρω από το αυξημένο ενεργειακό κόστος, να τους διασφαλιστεί φθηνότερη ηλεκτρική ενέργεια, όπου μια κρατική ΔΕΗ πιθανόν να είναι αποτελεσματικότερη σε αυτήν την κατεύθυνση.

Διαφωτιστική άλλωστε για το αν διαφέρει για τα λαϊκά συμφέροντα μια κρατικοποιημένη ΔΕΗ είναι μια ματιά την περίοδο που υπήρχε αυτό το ιδιοκτησιακό καθεστώς και μάλιστα πολύ πριν κυλήσει όλο αυτό «το νερό στο αυλάκι» της «απελευθέρωσης».

Οι διαδοχικές αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος, οι διακοπές της ηλεκτροδότησης σε λαϊκά νοικοκυριά, η πώληση πάμφθηνου ρεύματος στους μεγαλοεπιχειρηματίες και η πανάκριβη αγορά από τους ιδιώτες παραγωγούς, η εντατικοποίηση και η συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων ξεπήδησαν επί της «δημόσιας ΔΕΗ». Την πενταετία 2002 - 2006 τα κέρδη προ φόρων της ΔΕΗ ξεπέρασαν τα 1,4 δισ. ευρώ. Ακριβώς την ίδια περίοδο οι εργαζόμενοι έβλεπαν όμως δικαιώματά τους να ξηλώνονται και τα οικιακά τιμολόγια να αυξάνονται κατά σχεδόν 10%.

Αποδείχθηκε ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή συνταγή στο πλαίσιο της «απελευθερωμένης» αγοράς. Αυξήσεις στο ρεύμα για τα λαϊκά νοικοκυριά είχαμε και όταν το 51% της ΔΕΗ ανήκε στο κράτος, αυξήσεις έχουμε και σήμερα που η κυβέρνηση εξακολουθεί να ελέγχει το μάνατζμεντ της επιχείρησης.

Σε κάθε περίπτωση, τα βάρη πέφτουν στις πλάτες του λαού: Και όταν το κράτος επιδοτεί τα κέρδη των ενεργειακών ομίλων, και όταν αναλαμβάνει τις ζημιές τους, όπως πρόσφατα με τις επανακρατικοποιήσεις στη Γαλλία και τη Γερμανία. Το κράτος του κεφαλαίου δεν αποτελεί ποτέ το αντίβαρο, αλλά πάντοτε το μεγάλο στήριγμα των μονοπωλιακών ομίλων. Και οι «επιλογές» που δίνουν στο πλαίσιο αυτό οι αστικές πολιτικές δυνάμεις στον λαό, είναι από ποια τσέπη θα πληρώσει: Αν θα πληρώσει ως «φορολογούμενος» μέσα από τα ελλείμματα και τα χρέη στον προϋπολογισμό και στις «κρατικοποιημένες» εταιρείες ή ως «καταναλωτής» με την εκτόξευση των τιμών.

Ο λαός έχει ξανακούσει τις Σειρήνες περί «κρατικοποιήσεων» που θα διασφάλιζαν τάχα κοινωνικά αγαθά, ενώ αυτά - και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά στον καπιταλισμό - παρέμειναν πανάκριβα εμπορεύματα. Σήμερα έχει την πείρα να κλείσει τα αυτιά του στην αντιπαράθεση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ για το ποια ΔΕΗ είναι πιο χρήσιμη στο κεφάλαιο, στο έδαφος της κοινής τους στρατηγικής για την Ενέργεια.

Να ενισχύσει τον αγώνα για να μη φορτωθεί νέα βάρη, να διεκδικήσει ουσιαστική ανακούφιση, με την αξιοποίηση όλων των εγχώριων πηγών Ενέργειας, την κατάργηση του Χρηματιστηρίου Ενέργειας, κόντρα στη στρατηγική της ΕΕ και των κυβερνήσεων. Να οργανώσει την αντεπίθεσή του βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής για να πάψει η Ενέργεια να είναι εμπόρευμα, ο ενεργειακός σχεδιασμός να εξυπηρετεί τη λαϊκή ευημερία και όχι τα κέρδη των μονοπωλίων, στο πλαίσιο της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού.

Π