Συγκλονιστική μαρτυρία για το μεγάλο έγκλημα στη μάχη της Φλώρινας

Στις 11-14 Φλεβάρη 1949 ο ΔΣΕ στην μεγάλη επιχείρηση στη Φλώρινα: "Η επιχείρησή μας στη Φλώρινα αποτελεί μια από τις σοβαρές επιχειρήσεις από τη σειρά που καθορίζονται με το σχέδιό μας για χειμερινό πόλεμο... Η επιχείρηση της Φλώρινας ήταν η μεγαλύτερη και πιο δυσκολότερη από όσες έχουμε κάνει ως τα τώρα... Η επιχείρηση είχε μεγάλη πολιτική και στρατιωτική σημασία" (Περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός" Νο 4/1949, σελ. 221).

Η Μάχη της Φλώρινας έγινε με την διαταγή αρ. ΕΠΕ 380 του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ. Οπως είναι γνωστό, σε έναν πόλεμο οι μάχες κερδίζονται ή χάνονται. Στη Φλώρινα η επιχείρηση του ΔΣΕ απέτυχε με απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες.

Στις 12 Φλεβάρη 1949 διαπράχτηκε ένα μεγάλο έγκλημα από αξιωματικούς του εθνικού στρατού στη Φλώρινα. Εκτελούνταν, επιτόπου, οι τραυματίες του ΔΣΕ παραβιάζοντας αποτρόπαια κάθε στρατιωτική δεοντολογία και τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις. Υπολογίζεται ότι εκτελέστηκαν περί τους 350 τραυματίες του ΔΣΕ. Εκεί έσκαψαν ένα λάκκο και με μπουλντόζες έριξαν μέσα τα πτώματα - ανάμεσα στα πτώματα υπήρχαν και μαχητές του ΔΣΕ που ήταν ακόμα ζωντανοί-ημιθανείς!

Σύμφωνα με στοιχεία από την έκθεση(ΣΤΓΦ12 28-2-49) του διοικητή Μεραρχίας στη Φλώρινα Παπαδόπουλου Νικόλαου -Παπα, υποστράτηγου, οι νεκροί του ΔΣΕ ήταν 702. Στον αριθμό αυτό περιλαμβάνονται και οι εκτελεσμένοι τραυματίες.

Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία μαχητή του ΔΣΕ που επέζησε και έβλεπε με τα μάτια του το όργιο των εκτελέσεων τραυματιών του ΔΣΕ από αξιωματικό του Α2 του στρατού, στη Μάχη της Φλώρινας.

Παραθέτουμε "αυτούσια" τη μαρτυρία του: "Λέγομαι Σεραφείμ Φλώρος - Κούτσικος. Γεννήθηκα το 1930 στο χωριό Παλιούρι Καρδίτσας. Σε ηλικία 17 χρόνων, το 1947, κατατάχτηκα στο Αρχηγείο Αγράφων του ΔΣΕ. Με την μεγάλη πορεία έφτασα στο Γράμμο. Ημουν διοικητής διμοιρίας συνδέσμων στην 103 Ταξιαρχία. Συμμετείχα στην εποποιία του Γράμμου το 1948 και με τον ελιγμό πέρασα στο Βίτσι. Το φθινόπωρο του 1948 εντάχθηκα στο λόχο κυνηγών Αρμάτων της 103 Ταξιαρχίας. Πήρα μέρος στη μάχη της Νάουσας(11-14/1/1948). Εκεί τραυματίστηκα ελαφρά.

Στις 11 Φλεβάρη 1949, το τμήμα μας ξεκίνησε από τη Βίγλα προς Φλώρινα. Στις 12.2.1949 άρχισε η μάχη. Με Πάντζερ - Φάους κάναμε το πρώτο χτύπημα. Το τμήμα στρατού υποχώρησε. Εμείς μπήκαμε μέσα στην πόλη από την πλευρά της Γεωργικής Σχολής. Αφού κάναμε οδομαχίες επί 2-3 ώρες, πήραμε διαταγή να οπισθοχωρήσουμε μέσα σε συνθήκες σκληρής παγωνιάς και στα χιόνια. Ο στρατός έκανε αντεπίθεση, το τμήμα μας εγκλωβίστηκε, είχαμε πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Εγώ τραυματίστηκα βαριά στο αριστερό πόδι και δεν μπορούσα να περπατήσω. Η ομάδα τραυματιοφορέων με βοήθησε και με έβαλε πάνω στο άλογο, εγώ, όμως, έπεσα από το άλογο και έμεινα εκεί 24 ώρες. Με βρήκαν 2 φαντάροι και ο υπολοχαγός Βυζάντιος του Α2. Ο υπολοχαγός Βυζάντιος τράβηξε αμέσως το πιστόλι του να με πυροβολήσει. Τότε, ένας στρατιώτης, Γκίζας Αλέκος, από τα Φάρσαλα, εμπόδισε τον υπολοχαγό Βυζάντιο να με πυροβολήσει λέγοντάς του: "Μικρό παιδί είναι, τραυματίας, μην το κάνεις αυτό". Ενας από τους φαντάρους μου είπε ότι "ο υπολοχαγός Βυζάντιος εκτέλεσε 52 τραυματισμένους εκείνη την ημέρα".

Αφού σώθηκα, τελικά, πέρασα στρατοδικείο και καταδικάστηκα σε 10 χρόνια φυλακή με αναστολή. Στη φυλακή έμεινα 12 μήνες. Μετά το 1950, όμως, πέρασα από το Κακουργιοδικείο της Φλώρινας. Στο Κακουργιοδικείο παραβρέθηκε ως μάρτυρας κατηγορίας ενάντιά μας, ο ίδιος ο υπολοχαγός Βυζάντιος. Ενας από τους δικαστές του Κακουργιοδικείου έκανε πολλές ερωτήσεις στον υπολοχαγό Βυζάντιο και ανοιχτά τον επετίμησε γιατί "εκτέλεσε εν ψυχρώ 50 τραυματισμένα άτομα".

Παρόμοια περιπέτεια είχε ο συμπατριώτης μου, τραυματισμένος στη Φλώρινα, ο Οικονόμου Βασίλης, αδελφός του αετού του θεσσαλικού ιππικού, του Γαζή, από το Λεοντάρι Σοφάδων και ο Τσαρούχας από το Θραψίμι Καρδίτσας. Μετά την ανάρρωσή μου επέστρεψα στο χωριό μου Παλιούρι, έκανα οικογένεια και συνεχίζω τον αγώνα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ για τα ιδανικά που αγωνίστηκε ο ΔΣΕ.

Παλιούρι Καρδίτσας, 20 Οκτώβρη 2007".

Μαρτυρία από τραυματισμένο μαχητή του ΔΣΕ που επέζησε και είδε με τα μάτια του το μεγάλο έγκλημα του μοναρχοφασισμού, στη μάχη της Φλώρινας στις 12.2.1949.

Την «αυτούσια» μαρτυρία του μαχητή του ΔΣΕ, μας έστειλε ο σ. Νίκος Κυρίτσης*

Ο χώρος πριν την διαμόρφωσή του

Η ταξικές μας αξίες, είναι παιδί της ανθρωπιάς μας.

Η δύναμη της προσφοράς, της αλληλεγγύης δεν γνωρίζει φραγμούς, όταν πρόκειται για την υπέρτατη αξία της ζωής!

Δεν αναγνωρίζει φίλους και εχθρούς.

Πως αλλιώς;

Αξίας παράδειγμα, η υπέρτατη απόδοση ανθρωπιάς των μαχητών του ΔΣΕ, στους τραυματίες του Εθνικού Στρατού το 1948.

Εκατοντάδες τραυματίες στρατιώτες περιθάλφθηκαν απο το ΔΣΕ, στο υπαίθριο Νοσοκομείο του, στα 1400μ. υψόμετρο στη θέση Σκάλα του Γράμμου.

Το αντίθετο και το λέω με πίκρα, οι μοναρχοφασίστες αξιωματικοί του Εθνικού Στρατού εκτελούσαν ζωντανούς και τραυματίες του ΔΣΕ, τρανό παράδειγμα μίσους για τους700 μαχητές και μαχήτριες που έπεσαν στη μάχη της Φλώρινας, το Φλεβάρη του 1949.

Μετά τη μάχη, στο Λάκκο

Το χωράφι από τότε δεν οργώθηκε ποτέ!

Σήμερα εκεί, στον ομαδικό τάφο, στέκει ορθό στη μνήμη τους, ένα εμβληματικό μνημείο, για αυτούς που αψήφησαν το θάνατο.

Να λοιπόν οι μεγάλες αξιακές διαφορές που σε ορίζουν πρώτιστα ως άνθρωπο.

 

Ο χώρος πριν την διαμόρφωσή του

*Ο σ. Κυρίτσης, γιος φτωχής οικογένειας, γεννήθηκε στο χωριό Ασπρόγεια της Φλώρινας, στις 7 Σεπτέμβρη 1928. Από το 1941 μέχρι και το 1946 εργάστηκε ως βοηθός σε οικοδομές και εποχιακά στα χωράφια του στο χωριό. Από το Σεπτέμβρη του 1949 μέχρι τον Απρίλη του 1950, δούλεψε ως ηλεκτρολόγος στην ελληνική παροικία Φλωρίκας στη Ρουμανία και αργότερα σε εργοστάσιο βαριάς βιομηχανίας στο Βρότσλαβ της Πολωνίας.

Το Σεπτέμβρη του 1944 οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ. Το 1947 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Ηταν μέλος της Εθνικοαπελευθερωτικής Νεολαιίστικης Ενωσης των Σλαβομακεδόνων την περίοδο 1949-1950 και μέλος της Πολωνικής Ενωσης των Νέων την περίοδο 1953-1954. Το Μάη του 1947 εντάχθηκε στην ένοπλη ομάδα αυτοάμυνας του χωριού του, στις αρχές Αυγούστου εντάχθηκε στα μάχιμα τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας που δρούσε στην περιοχή Βίτσι, Συνιάτσικο. Στο τέλος του Δεκέμβρη 1947, η διοίκηση της διμοιρίας τον έστειλε στη σχολή αξιωματικών και αποφοίτησε από τη Γ' Σειρά της Σχολής Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ με το βαθμό του ανθυπολοχαγού. Τοποθετήθηκε διοικητής διμοιρίας στη 18^η Ταξιαρχία και πήρε μέρος σε δεκάδες μεγάλες μάχες στο Βίτσι, Συνιάτσικο, Σιάτιστα, Βόιο, Νάουσα κ.α. Τραυματίστηκε 3 φορές και πέρασε βαριά τραυματισμένος, από τη μάχη στη Νάουσα το 1948, αρχικά στη Γιουγκοσλαβία και μετά στο νοσοκομείο του Βουκουρεστίου.

Μετά το τέλος του πολέμου, ο σ. Νίκος Κυρίτσης ακολούθησε το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς, αρχικά στην Πολωνία όπου εκεί τελείωσε το Λύκειο και την Ανώτατη Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών, τμήμα Πολιτικής Οικονομίας. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 φοίτησε στην κομματική σχολή «Νίκος Μπελογιάννης» στη Ρουμανία. Παράλληλα ανέλαβε και έφερε σε πέρας σοβαρές κομματικές αποστολές, σε συνθήκες που σφραγίζονταν από τις διώξεις κατά του ΚΚΕ και του κινήματος στην Ελλάδα. Υπηρέτησε πιστά και αφοσιωμένα από διάφορες θέσεις το Κόμμα και ήταν μέλος του κομματικού οργάνου της Δυτ. Ευρώπης. Για την επαναστατική δράση του, οι ελληνικές κυβερνήσεις του είχαν αφαιρέσει την ελληνική ιθαγένεια μέχρι το 1981. Επαναπατρίστηκε το 1982.

Απ' το 14^ο μέχρι το 15^ο Συνέδριο ήταν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Διετέλεσε υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ και του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών, καθώς και μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ. Συνέχισε να αγωνίζεται ακούραστα για τη μεγάλη υπόθεση της εργατικής τάξης, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Η μάχη της Φλώρινας

Έπεσαν με άφθαστη γενναιότητα σε άνιση μάχη