Ο Δημήτρης Κουτσούμπας στο Gazzetta: Τι αθλητισμό θέλουμε;

Όλη την προεκλογική περίοδο συνάντησα αρκετούς ανθρώπους του αθλητισμού σε περιοδείες και συγκεντρώσεις, όπου όλοι τους μου έβαζαν με φανερή αγωνία, το ίδιο ακριβώς πράγμα. Ότι αν θέλεις να έχεις αθλητισμό στην Ελλάδα που να θωρακίζει την υγεία και την προσωπικότητα, πρέπει να διαμορφώσεις όρους και προϋποθέσεις, ξεκινώντας από την Εκπαίδευση και καταλήγοντας στο αθλητικό σωματείο. Ότι υπάρχει διαχρονική εγκατάλειψη στον τομέα αυτό και κάτι πρέπει να γίνει.

Το κρατάμε αυτό, γιατί η πραγματικότητα στη χώρα μας, τους επιβεβαιώνει. Δεν είναι δηλαδή στις προτεραιότητες όλων των τελευταίων κυβερνήσεων η επαρκής χρηματοδότηση στο σχολείο και στο σωματείο, οι υποδομές και τα μέσα που χρειάζονται, το κατάλληλο προσωπικό με βάση τις ανάγκες. Το είδα με τα μάτια μου πρόσφατα σε περιοδείες στο ΕΑΚΝ Αγίου Κοσμά, που τώρα με τις ευλογίες και τα “ευχαριστώ” του επενδυτή στους τρεις πρωθυπουργούς της τελευταίας δεκαετίας, έχει γίνει εργοτάξιο για να χτιστούν 27 πολυτελείς βίλες, αφήνοντας ξεκρέμαστους χιλιάδες αθλητές και ασκούμενους. Αλλά και τελευταία στο ΟΑΚΑ τη ναυαρχίδα των υποδομών. Μια κατάστασηπου αναδεικνύει καιρό ο Γιώργος Πομάσκι, αλλά και αθλητές, προπονητές, παράγοντες του αθλητισμού, ότι δηλαδή μετά το 2004 οι χρυσοπληρωμένες απ’ τον ελληνικό λαό υποδομές, αντί να δοθούν στον λαό και στη νεολαία αφέθηκαν στη μοίρα τους. Άλλες σήμερα είναι κουφάρια, άλλες δόθηκαν σε ιδιώτες και εταιρείες "αντί πινακίου φακής" και άλλες σε δήμους που δυσκολεύονται να τις συντηρήσουν χωρίς πόρους.

Αλήθεια για ποια θωράκιση της υγείας να μιλήσουμε όταν η χώρα μας είναι πρωταθλήτρια στα υπέρβαρα και στα παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη; Όταν δεν προβλέπεται κονδύλι για υπηρεσίες σχολικής υγιεινής και η εξέταση από καρδιολόγο και οφθαλμίατρο ξεκινάει από τα 80 ευρώ; Όταν και για τους μεγαλύτερους η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, τα εξαντλητικά ωράρια, η ακρίβεια πάνω απ' όλα, δημιουργούν σοβαρές ασθένειες που σε συνδυασμό με την κακή διατροφή, εμφανίζονται πολύ νωρίς και επηρεάζουν κυρίως τις παραγωγικές ηλικίες; Είναι αλήθεια ότι η σωματική άσκηση προλαμβάνει και θεραπεύει την ασθένεια. Πώς θα γίνει όμως πράξη αυτό, όταν δεν έχεις τη δυνατότητα πρόσβασης, ενεργητικής συμμετοχής στα οφέλη της άσκησης διότι και χρόνος δεν περισσεύει και το κόστος είναι επιβαρυντικό;

Smartphone και Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης

Για ποια θωράκιση της προσωπικότητας να μιλήσουμε όταν λιγότερο από το 20% των Ελλήνων μαθητών ασχολούνται με τη σωματική άσκηση; Την ίδια ώρα, η επιστημονική κοινότητα φωνάζει ότι η πανδημία, η καραντίνα και ο εγκλεισμός έχουν δημιουργήσει ένα εσωστρεφές ψυχικό επιθετικό δυναμικό, αδυναμία και δυσκολία επικοινωνίας η οποία εντάθηκε από την ενασχόληση με τα smartphone, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Θέλουν να λύσουν το πρόβλημα; Τότε η φυσική αγωγή και ο αθλητισμός είναι ένα από τα όπλα τους. Και για να μην ξαναπώ για τις προϋποθέσεις, θα αρκεστώ σ αυτό. Γνωρίζουν όλοι καλά ότι ο αθλητισμός συμβάλλει ώστε ο άνθρωπος να γίνεται ενεργητικός και δραστήριος. Ο νέος άνθρωπος μπορεί να δει, από πρώτο χέρι, τα αποτελέσματα της συλλογικής και οργανωμένης δουλειάς, την ανάπτυξη των ατομικών του ικανοτήτων και την προσφορά του στο σύνολο.

Αυτή η ιδιότητα μεταφέρεται γενικά στη ζωή του και έτσι έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει και κοινωνικά δραστήριος, να παρέμβει στην πραγματικότητα που ζει και να την αλλάξει.Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι κάτι τέτοιο δεν θα το ήθελε και δεν το θέλει να συμβεί η άρχουσα τάξη, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά της, όλοι όσοι ελέγχουν το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας.

Αυτό που βλέπουμε τα τελευταία χρονιά σταθερά είναι ότι η υποβάθμιση της Φυσικής Αγωγής στο σχολείο, μαζί με την κατάργηση των προγραμμάτων μαζικού αθλητισμού στους δήμους, μείωσαν τη συμμετοχή και την πρόσβαση των νέων στον αθλητισμό.

Την ίδια περίοδο, οι σταδιακές περικοπές του κρατικού προϋπολογισμού οδήγησαν τα σωματεία να στραφούν στο οικογενειακό εισόδημα προκειμένου να λειτουργούν τα τμήματα τους. Τα σωματεία επίσης διεκδικούσαν χρηματοδότηση τόσο από τους δήμους όσο και από την «τοπική κοινωνία» (τους επιχειρηματίες) προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους.

Το αποτέλεσμα ήταν τα σωματεία στην πλειοψηφία τους να δυσκολεύονται να καλύψουν ακόμα και τα λειτουργικά τους έξοδα. Μάλιστα πριν 3 χρόνια είχα στείλει ο ίδιος επιστολή στον υφυπουργό Αθλητισμού με αφορμή και το περιβόητο μητρώο, για την κρισιμότητα της κατάστασης των σωματείων στη φάση της πανδημίας.

Δεν υπάρχει σχέδιο για τον αθλητισμό στο σχολείο

Σήμερα δεν υπάρχει σχέδιο για την ανάπτυξη του αθλητισμού στο σχολείο, στη γειτονιά, το πως θα αναπτυχθεί το κάθε άθλημα, πως θα ενισχυθεί η συμμετοχή του πληθυσμού και ιδιαίτερα της νεολαίας. Ποιες δομές και τι προϋποθέσεις χρειάζονται για να διευκολυνθεί η οικογένεια και τα παιδιά της, προκειμένου να έχουν πρόσβαση στη συστηματική άσκηση, ως τρόπο ζωής.

Κανένα νομοσχέδιο τα τελευταία χρόνια δεν ασχολήθηκε με αυτό. Κανένα νομοσχέδιο δεν ασχολήθηκε με το πόσες ώρες άσκησης χρειάζεται καθημερινά η σχολική ηλικία, με το πόσους γυμναστές χρειάζεται να έχεις γι’ αυτό. Αντίθετα, τα περισσότερα νομοσχέδια είχαν να κάνουν με την επιχειρηματική δράση στον αθλητισμό και με το κράτος να παρεμβαίνει ως ρυθμιστής του ανταγωνισμού των μεγαλοεπιχειρηματιών στις ΠΑΕ, ΚΑΕ κάθε φορά που η δυσωδία από τον τζόγο, τα στημένα, τη διαφθορά, τη βία με τους οπαδικούς στρατούς ξεχείλιζε.

Είναι σημαντικό όμως να ακούς από τους ανθρώπους του αθλητισμού ότι χρειάζεται να υπάρξει τέτοιο σχέδιο, που να κατανέμει κεντρικά τους αναγκαίους πόρους, το εργατικό δυναμικό, τις υποδομές και τον εξοπλισμό, παίρνοντας υπ΄ όψιν τις πληθυσμιακές ανάγκες, αλλά και τις κλιματολογικές συνθήκες κάθε περιοχής. Και ότι αυτό είναι εφικτό σήμερα, αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση.

Είναι εφικτό για παράδειγμα στα Γιάννενα και σε άλλες περιοχές που βρέχει συχνά να έχεις κλειστές αίθουσες και κλειστά γυμναστήρια με βάση τον σχολικό πληθυσμό και τον αριθμό των σωματείων απ’ όλα τα αθλήματα. Είναι εφικτό αυτό που λέει ο ναυταθλητισμός να δίνεται η δυνατότητα να υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένες εγκαταστάσεις για τα αθλήματα της θάλασσας στον αιγιαλό, με χώρους αποθήκευσης και συντήρησης των σκαφών, με αποδυτήρια σε μια χώρα που βρέχεται από θάλασσα και η πρόσβαση αφορά μόνο τους λίγους.

Ο Πομάσκι με τον Τεντόγλου μαζεύουν τα νερά με τους κουβάδες

Δεν μπορεί στην Ελλάδα που φέρνει τόσα μετάλλια να μην έχεις στάδιο ρίψεων, να ψάχνεις που θα κάνεις το πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου, να κινδυνεύουν από τραυματισμούς αθλητές πρώτης γραμμής και ο Πομάσκι με τον Τεντόγλου να μαζεύουν τα νερά με τους κουβάδες. Πού σκοντάφτει όλο αυτό; Στο ερώτημα τι αθλητισμό θέλουμε. Και αυτό είναι κρίσιμο ερώτημα άλλα και κριτήριο σήμερα. Γιατί παράγεται πλούτος σ’ αυτή τη χώρα που δεν κατευθύνεται για τις ανάγκες μας.

Γιατί αν θέλουμε αθλητισμό για όλους, που να προάγει την υγεία, να φτιάχνει “γερό νου και γερό σώμα”, άνθρωπό δραστήριο και ενεργό τότε θα αξιοποιούσαμε όλες τις υποδομές του 2004 για τον λαό και τη νεολαία που μαραζώνουν όλα αυτά τα χρόνια. Θα διορίζαμε γυμναστές στα σχολεία, θα φτιάχναμε υποδομές με σύγχρονα μέσα ώστε να καλλιεργείται η άσκηση ως στάση ζωής, αλλά και να ανιχνεύεται το ταλέντο. Θα συντηρούσαμε τις υπάρχουσες υποδομές και θα σχεδιάζαμε και άλλες αξιοποιώντας ελεύθερους χώρους με βάση τις ανάγκες του πληθυσμού. Θα στηρίζαμε τη δουλειά που κάνουν οι άνθρωποι στα σωματεία, σημαντικό έργο που δεν πρέπει να χαθεί, γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο σήμερα μετά το σχολείο.

Ανώνυμες Εταιρείες αξιώνουν γη και κρατικό χρήμα

Δυστυχώς, η απάντηση έχει δοθεί απ’ όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό έχεις τις Ανώνυμες Εταιρείες να αξιώνουν δημόσια γη και κρατικό χρήμα για τις επενδύσεις τους και την ίδια ώρα για όλη την Δυτική Αθήνα υπάρχει πρακτικά ένα μόνο δημοτικό γήπεδο, η “Χωράφα” στο Περιστέρι, με στοιχειώδη υποδομή που συνωστίζονται δρομείς και αθλητές όλων των ηλικιών σαν τις σαρδέλες. Γι’ αυτό έχεις “αθλητισμό-attraction” για τον τουρισμό, με μεγάλες εκδηλώσεις που στήνονται σε μια νύχτα για να κερδίζουν οι επενδυτές και οι χορηγοί χωρίς να μένει τίποτα για τον λαό.

Γι αυτό αθλητικά κέντρα, όπως το ΕΑΚΝ του Αγίου Κοσμά, καταστρέφονται για να γίνουν βίλες και ξενοδοχεία και όσα έχουν απομείνει λειτουργούν ανταποδοτικά με κριτήριο το κόστος για να συντηρούνται.

Γι αυτό ακόμα και το “ταλέντο” πρέπει να ‘χει πίσω του μια οικογένεια με αντοχές και γερή τσέπη για να προοδεύσει, αφού δεν υπάρχει κεντρικό σχέδιο ανάπτυξης για κάθε άθλημα με χρηματοδότηση και δομές σε πανελλαδική κλίμακα. Ό, τι γίνεται, γίνεται με τη βοήθεια των ανθρώπων στα σωματεία και τις Ομοσπονδίες με τεράστιες δυσκολίες.

Χρειάζεται επομένως αγώνας. Να υπάρξουν φωνές αντίδρασης από αθλητές, προπονητές από φορείς, σωματεία και ανθρώπους του αθλητισμού με σύνθημα” “ο αθλητισμός είναι δικαίωμα για τους πολλούς και όχι πολυτέλεια για λίγους” .

Επιλέγουμε τον δρόμο της διεκδίκησης, της ανιδιοτελούς προσφοράς, της αλληλεγγύης μαζί με ανθρώπους του αθλητισμού που “το πονάνε” και καταθέτουν και την ψυχή τους καθημερινά στο γήπεδο, στο στάδιο βοηθώντας τα παιδιά μας. Γι’ αυτό λέμε: ΚΚΕ δυνατό, η ελπίδα είναι εδώ!

 Ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, αρθρογραφεί στο Gazzetta για τον ελληνικό αθλητισμό