«Πιστεύω ότι η επόμενη τετραετία θα είναι μία τετραετία πραγματικής επανάστασης για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα σχολεία μας»: Αυτή ήταν η δήλωση του πρωθυπουργού, μετά τη χτεσινή του συνάντησή με την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Ο ίδιος περιέγραψε το περιεχόμενο αυτής της «επανάστασης» δηλώνοντας πως «έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε στα σχολεία μας για να εφαρμόσουμε το νομοθετικό πλαίσιο το οποίο έχουμε ψηφίσει», ένα πλαίσιο ενάντια στις λαϊκές ανάγκες και δικαιώματα, το οποίο χτυπά στην καρδιά το ίδιο το δικαίωμα των μαθητών στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Η Εκπαίδευση που έχουν τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας και αυτή που θα μπορούσαν να έχουν, η εκπαιδευτική πολιτική που σχεδιάζεται και ο δρόμος που δείχνουν οι πραγματικά σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες, είναι σε γενικές γραμμές ζητήματα γύρω από τα οποία συγκρούονται δύο κόσμοι, όπου η στρατηγική κυβερνήσεων και κεφαλαίου πολεμά τις λαϊκές ανάγκες.
Η αντίφαση αυτή, μεταξύ των σύγχρονων διευρυμένων δυνατοτήτων για καθολική παροχή ολόπλευρης μόρφωσης με εξαιρετικούς όρους και της οικοδόμησης μιας Εκπαίδευσης ακόμα πιο ταξικής, που προωθούν οι κυβερνήσεις, έχει αναδειχτεί περίτρανα τα τελευταία χρόνια μέσα από την πολιτική που ακολουθεί και «υπόσχεται» να συνεχίσει και να εντείνει η ΝΔ.
Προϊδεάζουν ότι με μεγαλύτερη επιθετικότητα θα εφαρμοστεί το αντιδραστικό πλαίσιο κατηγοριοποίησης των σχολείων, έντασης των ταξικών φραγμών με όχημα τη λεγόμενη «αυτονομία» και την «αξιολόγηση». Για σχολεία πολλών ταχυτήτων, για μαθητές πολλών ταχυτήτων, για βιβλία πολλών ταχυτήτων που για τους πολλούς σημαίνει έναν φόρτο δεξιοτήτων χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα. Την προετοιμασία τους για την αυριανή τους θέση στους πολλούς «ευέλικτους» εργαζόμενους.
Εξάλλου, οι «κόφτες» που θεσμοθετήθηκαν πριν από λίγα χρόνια, δείχνουν και φέτος τα αποτελέσματά τους, με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής να έχει αφήσει εκτός Ανώτατης Εκπαίδευσης με το «καλημέρα» περίπου 25.500 υποψηφίους. Ταυτόχρονα, πολλές πανεπιστημιακές σχολές μένουν χωρίς φοιτητές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ακόμα και για τη βιωσιμότητά τους, με δεδομένο μάλιστα το πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί για την «αξιολόγηση» των ιδρυμάτων και τη σύνδεσή της με την (υπο)χρηματοδότηση.
Για την κυβέρνηση, «στήριξη στο δημόσιο πανεπιστήμιο» είναι τα μέτρα του νόμου - πλαίσιο, που υποβαθμίζουν τις σπουδές, μετατρέπουν τα πτυχία σε ένα ακόμα «προσόν», «δένουν» ακόμα πιο σφιχτά τα πανεπιστήμια με τις επιχειρήσεις, εντείνουν τους φραγμούς, θέτουν ασφυκτικά όρια στην επιστήμη και τους επιστήμονες για λογαριασμό του κέρδους. Ο Κυρ. Μητσοτάκης επανέλαβε ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει τον νόμο - πλαίσιο, χωρίς να παραλείψει την αναφορά στη σύνδεση των πανεπιστημίων με τον «κόσμο των επιχειρήσεων». Ενώ στο πλαίσιο της «ζύμωσης» του αντιδραστικού μέτρου με στόχο να εμφανιστεί ως αίτημα της κοινωνίας, είπε ότι θα κατατεθεί νομοθετική πρωτοβουλία για ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, χαρακτηρίζοντας «ιστορική εκπαιδευτική ανορθογραφία» την αποκλειστικά δημόσια Ανώτατη Εκπαίδευση.
Αλλωστε, η κυβέρνηση έχει θέσει το θέμα ψηλά στην ατζέντα με το βλέμμα στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, που εμφανίζει ως «εμπόδιο» στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση, στην ένταση της ανταποδοτικής λειτουργίας και την κατηγοριοποίηση, στον ανταγωνισμό των ιδρυμάτων σε βάρος της κύριας αποστολής τους. Μια προτεραιότητα που έχει και γεωπολιτικές «ουρές», αφού κατά ...τύχη συμπίπτει με το αυξημένο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για «επενδύσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση».
Ο, δε, νόμος - πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, τον οποίο με λύσσα θέλει να εφαρμόσει, έχει στον πυρήνα του την επέκταση της λειτουργίας των πανεπιστημίων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με φοιτητές - πελάτες, με δούναι και λαβείν με μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, από τους οποίους θα εξαρτάται και η κρατική χρηματοδότηση, πέραν της απειροελάχιστης σε σχέση με τις ανάγκες.
Η κυβέρνηση έχει δηλώσει με κάθε τρόπο πως η συνέχιση των σπουδών στο πανεπιστήμιο δεν είναι για όλους και στον απόηχο της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων με υποψηφίους εκτός επιλογής και ιδρύματα με κενές θέσεις, αναφέρθηκε στην Επαγγελματική Εκπαίδευση.
Είναι πολύ διαφορετικό το νόημα της βαθιάς πεποίθησης στον νέο άνθρωπο ότι μπορεί να πάρει στα χέρια του την τύχη του και την πορεία της ζωής του, ότι δεν κρίνονται όλα στις πανελλαδικές, από την επιτηδευμένη επιμονή της πολιτικής που ακολουθεί και η τωρινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, για μαζική στροφή στην κατάρτιση. Γιατί είναι πολιτική που στερεί από τους νέους όνειρα και προοπτικές, ξεκινώντας πολύ πριν από τις πανελλαδικές εξετάσεις, βάζει φραγμούς και έχει ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά. Τα φανέρωσε άλλωστε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός όταν έδειχνε τον δρόμο της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στο παιδί από το Περιστέρι, από μια λαϊκή συνοικία και όχι από πλούσια προάστια.
Επιτακτικό χαρακτήρα έδωσε ο πρωθυπουργός στο ζήτημα των ψηφιακών μέσων στην Εκπαίδευση και η σπουδή του δεν είναι άσχετη με τις προτεραιότητες του Ταμείου Ανάκαμψης που σε ό,τι αφορά την Παιδεία θέτει σε προτεραιότητα και χρηματοδοτεί τις σχετικές δράσεις. Ηδη η εμπειρία από την ψηφιοποίηση μιας σειράς διαδικασιών στην Εκπαίδευση δείχνει σε ποιο σχολείο έρχονται να ενσωματωθούν οι ψηφιακές τεχνολογίες. Στο σχολείο των ελλείψεων και των δεξιοτήτων και όχι στο σχολείο που έχουν ανάγκη οι μαθητές, αυτό που θα προσφέρει πραγματική γνώση και οι νέες τεχνολογίες θα αποτελούν μέσο για τη διεύρυνση των μέσων κατάκτησής της.
Μάλιστα, μόλις πριν από λίγα εικοσιτετράωρα, ακόμα και η UNESCΟ, με έκθεσή της, προειδοποιούσε τους υπεύθυνους σχεδιασμού εκπαιδευτικής πολιτικής κατά της απερίσκεπτης υιοθέτησης της ψηφιακής τεχνολογίας και εξέφραζε την άποψη πως ίσως είναι υπερεκτιμημένος ο αντίκτυπός της στη μάθηση και στην οικονομική αποδοτικότητα, ενώ καλεί να μπαίνουν μπροστά οι ανάγκες του μαθητή και να στηριχθούν οι εκπαιδευτικοί. «Δεν αποτελούν όλες οι αλλαγές πρόοδο», σημειώνεται χαρακτηριστικά, όσο η κυβέρνηση μιλά για «επανάσταση».
Μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου