Το Συνέδριο της Ομοσπονδίας και τα προβλήματα των πυροσβεστών

 
Στις 20 - 21 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το 25ο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Υπαλλήλων Πυροσβεστικού Σώματος με κεντρικό αίτημα την αναγνώριση του πυροσβεστικού επαγγέλματος ως επικίνδυνου και ανθυγιεινού. Πρόκειται για την κορυφαία συνδικαλιστική δράση στο Πυροσβεστικό Σώμα, η οποία μάλιστα έρχεται σε μια περίοδο που τα εργασιακά προβλήματα έχουν χτυπήσει «κόκκινο» στον μέσο πυροσβέστη: Με τις μεταθέσεις του Μαΐου πραγματοποιήθηκε ακόμα ένας γύρος ξεσπιτώματος πυροσβεστών για να ανακυκλωθεί το προσωπικό στα αεροδρόμια της «Fraport», η λειψανδρία έχει εκτοξευτεί σε αστρονομικά επίπεδα ακόμη και στην τελευταία υπηρεσία των μεγάλων αστικών κέντρων και ιδιαίτερα της Αττικής (όπου πια το προσωπικό δεν επαρκεί για την καθημερινή επάνδρωση ούτε σε «συνθήκες ηρεμίας»), η (απλήρωτη) υπερεργασία έχει γιγαντωθεί και τόσα άλλα. Υπάρχει δηλαδή και συσσωρευμένη εμπειρία από την πλήρη εφαρμογή του ν.4662/2020 εδώ και τρία χρόνια (οπότε κανείς δεν δικαιούται πλέον να μιλάει για «παρανοήσεις» και «κενά» στη νομοθεσία, αφού φαίνεται ξεκάθαρα ποια είναι η στόχευση των κυβερνώντων), αλλά και τα προβλήματα δεν γίνεται να κρυφτούν άλλο πίσω από ουδέτερες έννοιες όπως «αναδιαρθρώσεις», «αναβαθμίσεις» και λοιπά φύκια. Τα συνδικαλιστικά όργανα σε τέτοιες συνθήκες θα έπρεπε να βοηθούν στο ξεθόλωμα της εικόνας των εργαζομένων απέναντι στο ποιος και τι ευθύνεται για τα προβλήματα που καθημερινά αντιμετωπίζουν και στην οργάνωσή τους για τη διεκδίκηση λύσεων. Λειτούργησε όμως έτσι το συνέδριο;

Για ακόμη μια χρονιά διαδικασίες και χρονοδιαγράμματα ελαστικοποιήθηκαν, ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για διαδικασίες που κινδύνευαν να επιτρέψουν... δημιουργικό διάλογο! Οι τοποθετήσεις συνέδρων από το σώμα ήταν απειροελάχιστες, ενώ ο χρόνος που προβλεπόταν για ανταλλαγή απόψεων αναλώθηκε κυρίως σε μακρόσυρτες αναλύσεις για την περιγραφή της μισθολογικής / συνταξιοδοτικής νομοθεσίας, για προτάσεις στοχευμένων αλλαγών στο μισθολόγιο («σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω...») και για δικαστικές διεκδικήσεις! Μάλιστα, το τελευταίο αποτέλεσε και τη μοναδική αφορμή για να «ζεσταθούν» λίγο τα αίματα, με αποκορύφωμα της σαχλοκωμωδίας την εντονότατη φραστική αντιπαράθεση μεταξύ επικεφαλής παρατάξεων σχετικά με το ποιος έφερε την καλύτερη προσφορά δικαστικής διεκδίκησης! Πρόκειται για έναν συνδικαλισμό που αποτελεί τον προθάλαμο δικηγορικών γραφείων, με τους συνδικαλιστές πλασιέ και διαφημιστές προσφορών! Ενα ακόμη μεγάλο μέρος των διαδικασιών αναλώθηκε στην αντιμετώπιση του «προβλήματος» της ύπαρξης «μεικτών» σωματείων που εκπροσωπούν διαφορετικές κατηγορίες προσωπικού (εποχικούς, μόνιμους και Πυροσβέστες Πενταετούς Υποχρέωσης), υπό το σκεπτικό ότι έτσι «δημιουργείται σύγχυση» (σε ποιους άραγε;) και εγείρονται ζητήματα ηθικής τάξεως! Δηλαδή, αντί να επιχειρείται η συσπείρωση και οργάνωση όλων των εργαζομένων στον κοινό εργασιακό τους χώρο, με κοινό βηματισμό και στόχο την αγωνιστική διεκδίκηση και συνολική λύση των προβλημάτων τους, η πλειοψηφία των παρατάξεων τονίζει τη διαφοροποίηση των εργασιακών σχέσεων, ώστε να μπουν τεχνητά εμπόδια στη συνολική δράση. Το σκεπτικό αυτό δείχνει έναν συνδικαλισμό που κατανοεί τη λειτουργία του όχι μέσα από τα μάτια και τις ανάγκες των εργαζομένων, αλλά από την οπτική των κυβερνήσεων.

Τι δεν ακούστηκε τελικά στο συνέδριο; Πολλά, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των πραγματικών προβλημάτων των πυροσβεστών παραβλέφθηκαν ώστε να περισσέψει χρόνος για δημόσιες σχέσεις με τους επίσημους προσκεκλημένους (και ιδιαίτερα τους κυβερνητικούς). Δεν υπήρξε δημιουργική συζήτηση για την αντιμετώπιση των διώξεων και της στρατιωτικοποίησης στο Σώμα - καταστάσεις αναμενόμενες μιας και πάντα η ένταση της εργασίας έρχεται αγκαλιασμένη με την τρομοκρατία και τις συστηματικές προσπάθειες χτυπήματος της οργανωμένης αντίδρασης των εργαζομένων. Ο ν.4662/2020 έδειξε ξεκάθαρα τις προθέσεις των κυβερνώντων προς αυτή την κατεύθυνση, αφού διεύρυνε σημαντικά τις δυνατότητες πειθαρχικών διώξεων ενάντια στους εργαζόμενους του ΠΣ, με «παραπτώματα λάστιχο» που επισύρουν ποινές που έχουν τεράστιες συνέπειες ακόμη και στην επιβίωση των εργαζομένων: Χαρακτηριστικά, προβλέπεται ακόμη και τιμωρητική μετάθεση υπαλλήλου λόγω «συκοφαντικής δυσφήμισης» ή «προσβολής της πολιτειακής εξουσίας»! Αντιλαμβάνεται κανείς πόσες ερμηνείες επιδέχονται τέτοια «παραπτώματα», ειδικά όταν πρόκειται να χτυπηθούν συνδικαλιστικές δράσεις. Οι πειθαρχικές διώξεις δε έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό, που πλέον αναγνωρίζονται ως πρόβλημα ακόμη και σε «τεχνοκρατικό» επίπεδο: Μέχρι και ο νομικός σύμβουλος της Ομοσπονδίας αναφέρθηκε στην ένταση του προβλήματος, αλλά από τους εκλεγμένους δεν ακούστηκε λέξη!

Ως προς τα μισθολογικά η πλειοψηφούσα παράταξη παρουσίασε ως μεγάλη επιτυχία την κατάργηση της εισφοράς 1% και τη νομοθέτηση της «πληρωμένης εθελοντικής υπερεργασίας» (όπου ο πυροσβέστης με αίτησή του πρέπει να ζητήσει να εργαστεί ακόμη δώδεκα πρόσθετες βάρδιες - πέρα από τις άπειρες ήδη οφειλόμενες - με στόχο να πληρωθεί μόνο αυτές τις δώδεκα!) και πρόβαλε ένα αόριστο αίτημα για αυξήσεις, χωρίς βέβαια καμία αγωνιστική δράση για την απαίτησή τους. Ως προς το μισθολόγιο, έγιναν προτάσεις «μικροδιορθώσεων» του υφιστάμενου πλαισίου, ανάλογα με τα συμφέροντα (προϋπηρεσίας και βαθμολογικά) αυτών που τις παρουσίαζαν, χωρίς να επιχειρηθεί μια ευρύτερη συζήτηση για την ανάγκη να εφαρμοστεί ένα μισθολόγιο που θα απαντά στο σημερινό κόστος ζωής και θα αποζημιώνει όλη την πρόσθετη εργασία, όπως προβλέπεται για τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους. Πώς όμως να προταθεί κάτι τέτοιο, αφού τότε αναπόφευκτα θα έπρεπε να γίνει λόγος για την ακρίβεια που τσακίζει τις ζωές των εργαζομένων προς όφελος των κερδών μιας χούφτας μεγαλοεπιχειρήσεων και για τις ευθύνες των κυβερνήσεων που τους αβαντάρουν;

Η πεισματική άρνηση των κυβερνώντων να πληρώσουν την υπερεργασία στους πυροσβέστες είναι άμεσα συνδεδεμένη με την άρνησή τους να προβούν σε μαζικές προσλήψεις ώστε να καλυφθούν τα χιλιάδες κενά στον επιχειρησιακό μηχανισμό του Σώματος (οι ετήσιες προσλήψεις μέσω πανελληνίων αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό, ενώ η κολοσσιαία γραφειοκρατική δομή που δημιούργησε ο ν.4662/2020 έχει απορροφήσει τεράστιο αριθμό πυροσβεστών σε γραφειοκρατικά καθήκοντα). Η εξαναγκαστική, δωρεάν υπερεργασία είναι η «λύση» που νομοθέτησαν όλες οι πρόσφατες κυβερνήσεις για να αντιμετωπίσουν φθηνά τις τεράστιες ανάγκες της πυροπροστασίας, ώστε να περισσεύει δημόσιο χρήμα για να μπουκώνει με τα διάφορα pass... καπαμά τους μεγάλους επιχειρηματίες στην Ενέργεια, τα super market, τους εφοπλιστές κ.λπ. Επιπλέον, για την αναγνώριση του επαγγέλματος ως επικίνδυνου και ανθυγιεινού (παρά τον κεντρικό τίτλο του συνεδρίου) δεν ακούστηκε τίποτα συγκροτημένο, με εξαίρεση μία και μοναδική παρέμβαση από σύνεδρο της μειοψηφίας. Φαίνεται ότι η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας αρκείται στην «ξεπέτα» του αιτήματος με την αποδοχή κάποιου επιδόματος, χωρίς καμία διάθεση να αγωνιστεί για να αντιμετωπιστεί συνολικά το ζήτημα. Λες κι αν ο πυροσβέστης πάρει μερικά ευρώ παραπάνω, θα μπορέσει να αντιμετωπίσει μόνος του τον αυξημένο κίνδυνο που επιφέρει το επάγγελμά του για καρδιαγγειακά προβλήματα, καρκίνους, ψυχολογικά ζητήματα κ.λπ. Δυστυχώς, η διαχρονική επικαιρότητα του αιτήματος επιβεβαιώθηκε μόλις έναν μήνα μετά το συνέδριο με τον θάνατο του πυροσβέστη Πενταετούς Υποχρέωσης Θωμά Παπαμάρκου κατά την κατάσβεση πυρκαγιάς στη Θεσσαλονίκη...

Τι κέρδισε τελικά ο πυροσβέστης από αυτό το συνέδριο; Μια ακόμη εξαγγελία (πιο... προσεκτική και συνεπώς πιο αόριστη αυτή τη φορά) για προκήρυξη σχολής αρχιπυροσβεστών, φιλικά χτυπήματα στην πλάτη από τους εκπροσώπους της πολιτικής ηγεσίας που... γνωρίζουν τα προβλήματά του και του συμπαραστέκονται (λες και δεν είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για τη μη επίλυσή τους) και βέβαια ρητορικά εγκώμια για τον ηρωισμό του - εγκώμια τα οποία υπονοούν ότι οι ήρωες δεν ζητούν να πληρωθούν για τον ηρωισμό τους ούτε διεκδικούν... εργασιακά δικαιώματα! Μέσα σε αυτό το δημοσιοσχετίστικο πανηγυράκι, μοναδική «παραφωνία» (που ωστόσο προκάλεσε αίσθηση) αποτέλεσε η τοποθέτηση του υποψήφιου βουλευτή του ΚΚΕ Χρήστου Κατσώτη. Χωρίς αστερίσκους και ρητορικές ακροβασίες δήλωσε πως το ΚΚΕ στήριξε και θα συνεχίσει να στηρίζει ένα πλήρες πλαίσιο αιτημάτων, που απαντά στις σημερινές ανάγκες τόσο των πυροσβεστών όσο και της κοινωνίας για πυροπροστασία και πολιτική προστασία.

Είναι λοιπόν αυτονόητο πως, ακόμη κι αν οι φιλοκυβερνητικές συνδικαλιστικές πλειοψηφίες ψελλίζουν αόριστα κάποια αιτήματα (αυξήσεις, προσλήψεις, αναγνωρίσεις κ.λπ.), όσο αυτά δεν οργανώνονται σε αγωνιστική κατεύθυνση δεν υπάρχει καμία πιθανότητα βελτίωσης της εργασιακής καθημερινότητας του πυροσβέστη. Οι πυροσβέστες έχουν πολύ μεγάλη εμπειρία από... χτυπήματα στην πλάτη και αναγνώριση της προσφοράς τους στα λόγια. Ομως οι κυβερνώντες δεν πρόκειται να λύσουν τα προβλήματα αν δεν αναγκαστούν. Και τα λόγια δεν αρκούν για να το πετύχουν...

Ο ΠυρΆκανθος